เรื่องราวในกระทู้นี้ เกิดขึ้นวันที่ 7-13 ธันวาคม ที่ผ่านมา
เมื่อเราตัดสินใจทิ้งทริปท่องเที่ยวในช่วงลาพักร้อน เพื่อไปสอนน้องๆ ที่บ้านขุนอมแฮดนอก อ.อมก๋อย จ.เชียงใหม่
จริงๆ แล้ว การเป็นครูอาสาคือความฝันของเราตั้งแต่เด็กๆ เป็นความฝันที่นำพาให้เราตั้งใจและมุ่งมั่นเข้าเรียนคณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์
และเมื่อเราเรียนจบ เรากลับลืมความฝันนี้ไปแทบหมดสิ้น
จนมาวันหนึ่ง ในขณะที่เรากำลังหาข้อมูลที่เที่ยวช่วงปลายปีที่เราได้ลาพักร้อนไว้ เราบังเอิญไปเจอกระทู้หนึ่งใน pantip
กระทู้นั้น ปลุกความฝันของเราขึ้นมาอีกครั้ง
เราหาข้อมูล ติดต่อโรงเรียน จนในที่สุด ความฝันนี้ก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาได้
เราตั้งใจจะเดินทางไปคนเดียว แต่เมื่อปรึกษากับครูที่รับสมัครครูอาสา เค้าแนะนำว่าให้เราติดต่อคุณครูสุโพดีกว่า เพราะการเดินทางคนเดียว และเวลาแค่ 1 สัปดาห์ อาจจะไม่พอหากไปที่ไกลๆ เราจึงเริ่มติดต่อนัดวันเวลากับคุณครู
เมื่อเราติดต่อคุณครูเรียบร้อยแล้ว เราเริ่มระดมทุน ประกาศขอรับการสมทบทุนจากเพื่อนๆ และนอกจากนั้นเรายังประกาศหาเพื่อนร่วมทางเพิ่มอีก 1 คน
(เพราะเราถามครูสุโพแล้วว่าเราจะนอนที่ไหน ครูบอกว่านอนที่โรงเรียน เรากลัวผี เราเลยคิดว่าควรมีเพื่อนไป อุ่นใจกว่า แฮ่)
เนื่องจากเราประกาศตั้งแต่ประมาณเดือนกรกฎาคม และไปจริงเดือนธันวาคม มีคนสนใจอยากร่วมทริปไปด้วยเยอะมาก แต่ไม่สามารถมั่นใจได้ว่าจะว่างช่วงนั้นหรือเปล่า แต่มีเพื่อนสมัยมัธยมคนหนึ่ง มาคอนเฟิร์มกับเรา และบอกว่าแลกเวรไว้เรียบร้อยแล้ว ยังไงจะไปให้ได้ เราคุยเบื้องต้นกับนางว่า ไม่สนุกและไม่สบายเลยนะ อยู่ได้รึป่าว นางบอกว่านางอยู่ได้ เราเลยโอเค เราเห็นถึงความตั้งใจจริงของนาง อีกอย่าง เราคุ้นเคยกับนางมาพอสมควร นางเป็นพยาบาล ทำอาหารเก่งด้วย เราเลยคิดว่า ถ้านางมา เราจะสบายเรื่องในครัวไปเลย 55555555
ถึงวันเดินทาง เรารวบรวมทุนและสิ่งของได้ประมาณหนึ่ง
ความตั้งใจอีกอย่างหนึ่งในครั้งนี้ คือ เราอยากสอนเรื่องพระราชประวัติ และพระราชกรณียกิจของในหลวง
เนื่องด้วยเราสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ และอยากจะถวายเป็นพระราชกุศลแด่พระองค์ในวโรกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษาด้วย
เราเลยสั่งซื้อสื่อการสอน และของใช้ต่างๆ เพิ่มเติมไปด้วย
วันแรกที่ไปถึงอ. อมก๋อย เรากับเพื่อน รอรถที่จะพาขึ้นไปข้างบนนานมาก เพราะวันนี้ ครูต้องซื้อของกินของเด็กๆ ขึ้นไปด้วย ต้องรอรถยนต์มารับ
เนื่องจากเดินทางมาทั้งคืน ครูสุโพเลยพาเรามาล้างหน้าล้างตา และงีบเอาแรงที่บ้านครูในตัวอำเภออมก๋อยก่อน แต่สิ่งที่ทำให้เราถึงกับอึ้งก้คืออออ
วิวหน้าบ้านครูมันช่างสวยงามอะไรเยี่ยงนี้ เราอิจฉาครูมากอ่ะพูดเลย
เมื่อรถมารับแล้ว ครูก็พาเราไปซื้อของที่ร้านขายของประมาณ 2 ร้าน เพื่อซื้ออาหารสด ผัก และอาหารแห้งเอาไว้ประกอบอาหารให้น้องๆ ทานมื้อเที่ยง
จนในที่สุด เราก็มาถึง
ที่นี่มีแปลงผัก บ่อปลา และโรงเลี้ยงหมูไว้ให้เด็กๆ ดูแล เด็กๆ จะรับหน้าที่มาให้อาหารหมูกันด้วยค่ะ
และนี่คือที่นอนหนีความหนาวของเราและครูทั้งสองคน
เราไปถึงเย็นแล้ว น้องๆ เลิกเรียนหมดแล้ว แต่เนื่องจากโรงเรียนคือสถานที่เดียวที่เด็กๆ สามารถมาเล่นได้ ทุกคนจึงมาโรงเรียนเพื่อเล่นกันอีกครั้งตอนแดดร่ม เราจึงได้เจอเด็กๆ และทำความรู้จักกันบางส่วน
เด็กที่นี่มีตั้งแต่อนุบาลถึงป.6 เป็นการศึกษานอกโรงเรียน น้องๆ เรียนรวมกันค่ะ
มีเด็ก 27 คน เป็นผู้ชาย 24 คน และผู้หญิง 3 คน (โรงเรียนชายล้วนชัดๆ)
เด็กๆ คนอื่นๆ ในหมู่บ้านที่พ่อแม่มีกำลังทรัพย์หรือโตพอที่จะเรียนที่อื่นได้แล้ว ก็จะนั่งรถรับส่งไปเรียนที่ตำบลอื่น หรือในตัวอำเภอค่ะ
ส่วนที่เหลือก็เรียนที่นี่ แต่พอตอนเย็น เด็กๆ เลิกเรียนหมดแล้ว ทุกๆ คนในหมู่บ้านก็จะมารวมตัวกันที่นี่เหมือนเดิม เพราะที่นี่เป็นเหมือนโรงเรียนและสนามเด็กเล่นที่แรกของพวกเค้า
คืนนี้ครูให้เด็กๆ 3 คนในหมู่บ้านมานอนเป็นเพื่อนเรา นั่นก็คือ หนูนา มะเปรอะ และ เม
มะเปรอะยังเรียนอยู่ที่นี่ แต่เมกับหนูนาไปเรียนมนตัวอำเภอแล้ว
เด็กๆ 3คน ช่วยเราทำอาหารเย็น และพูดคุยกับเราอย่างเคารพ
เด็กๆ บอกว่า ถ้าไม่ทานข้าวที่โรงเรียน อยู่บ้านก็ไม่ได้ทานอาหารดีๆ แบบนี้นะคะครู (เราแอบเบะปากใส่เจ้าเม เด็กช่างจ้อและสุดห้าวของหมู่บ้าน เพราะคิดว่าเมสร้างความดราม่ามาอำเรา)
พอเริ่มทาน เราเห็นถ้วยใส่น้ำและมีมะขามกับมะกอกอยู่ในถ้วย เราถามว่านี่คืออะไร
เมบอกว่าที่บ้านเมกินแบบนี้ เป็นมะขามเปียกใส่เกลือและมะกอก รสชาติฝาดๆ เค็มๆ เปรี้ยวๆ เอามาคลุกข้าวกิน
เราเริ่มเชื่อขึ้นมาบ้างแล้ว ว่าจอมห้าวของเราไม่ได้สร้างเรื่องดราม่า 555555
คืนแรกของเราก็จบไปด้วยดี โดยมีเด็กๆ ค่อยช่วยเหลือ
เรื่องความหนางนั้น ไม่ต้องพูดถึงเลย กับบ้านพักครูที่มีไม้กั้น และเครื่องกันหนาวแค่นั้น
นอนขดในผ้าห่ม 3 ชั้น ยังสะดุ้งตื่นค่ะ
ปล. การอาบน้ำตอนค่ำกับบรรยากาศแบบนี้ หนาวสั่นมากค่ะ น้ำไม่ไหลด้วย 5555
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้http://pantip.com/topic/33616165
นี่คือกระทู้ที่ปลุกฝันของเราขึ้นมาค่ะ
ลาพักร้อนไปสอนหนังสือที่อมก๋อยกับเด็กน้อยสุดแสบ <<เมื่อนักฝึกอบรมกับพยาบาลขอลางานชั่วครู่ มาเป็นครูสอนเด็กดอย>>
เมื่อเราตัดสินใจทิ้งทริปท่องเที่ยวในช่วงลาพักร้อน เพื่อไปสอนน้องๆ ที่บ้านขุนอมแฮดนอก อ.อมก๋อย จ.เชียงใหม่
จริงๆ แล้ว การเป็นครูอาสาคือความฝันของเราตั้งแต่เด็กๆ เป็นความฝันที่นำพาให้เราตั้งใจและมุ่งมั่นเข้าเรียนคณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์
และเมื่อเราเรียนจบ เรากลับลืมความฝันนี้ไปแทบหมดสิ้น
จนมาวันหนึ่ง ในขณะที่เรากำลังหาข้อมูลที่เที่ยวช่วงปลายปีที่เราได้ลาพักร้อนไว้ เราบังเอิญไปเจอกระทู้หนึ่งใน pantip
กระทู้นั้น ปลุกความฝันของเราขึ้นมาอีกครั้ง
เราหาข้อมูล ติดต่อโรงเรียน จนในที่สุด ความฝันนี้ก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาได้
เราตั้งใจจะเดินทางไปคนเดียว แต่เมื่อปรึกษากับครูที่รับสมัครครูอาสา เค้าแนะนำว่าให้เราติดต่อคุณครูสุโพดีกว่า เพราะการเดินทางคนเดียว และเวลาแค่ 1 สัปดาห์ อาจจะไม่พอหากไปที่ไกลๆ เราจึงเริ่มติดต่อนัดวันเวลากับคุณครู
เมื่อเราติดต่อคุณครูเรียบร้อยแล้ว เราเริ่มระดมทุน ประกาศขอรับการสมทบทุนจากเพื่อนๆ และนอกจากนั้นเรายังประกาศหาเพื่อนร่วมทางเพิ่มอีก 1 คน
(เพราะเราถามครูสุโพแล้วว่าเราจะนอนที่ไหน ครูบอกว่านอนที่โรงเรียน เรากลัวผี เราเลยคิดว่าควรมีเพื่อนไป อุ่นใจกว่า แฮ่)
เนื่องจากเราประกาศตั้งแต่ประมาณเดือนกรกฎาคม และไปจริงเดือนธันวาคม มีคนสนใจอยากร่วมทริปไปด้วยเยอะมาก แต่ไม่สามารถมั่นใจได้ว่าจะว่างช่วงนั้นหรือเปล่า แต่มีเพื่อนสมัยมัธยมคนหนึ่ง มาคอนเฟิร์มกับเรา และบอกว่าแลกเวรไว้เรียบร้อยแล้ว ยังไงจะไปให้ได้ เราคุยเบื้องต้นกับนางว่า ไม่สนุกและไม่สบายเลยนะ อยู่ได้รึป่าว นางบอกว่านางอยู่ได้ เราเลยโอเค เราเห็นถึงความตั้งใจจริงของนาง อีกอย่าง เราคุ้นเคยกับนางมาพอสมควร นางเป็นพยาบาล ทำอาหารเก่งด้วย เราเลยคิดว่า ถ้านางมา เราจะสบายเรื่องในครัวไปเลย 55555555
ความตั้งใจอีกอย่างหนึ่งในครั้งนี้ คือ เราอยากสอนเรื่องพระราชประวัติ และพระราชกรณียกิจของในหลวง
เนื่องด้วยเราสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ และอยากจะถวายเป็นพระราชกุศลแด่พระองค์ในวโรกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษาด้วย
เราเลยสั่งซื้อสื่อการสอน และของใช้ต่างๆ เพิ่มเติมไปด้วย
วันแรกที่ไปถึงอ. อมก๋อย เรากับเพื่อน รอรถที่จะพาขึ้นไปข้างบนนานมาก เพราะวันนี้ ครูต้องซื้อของกินของเด็กๆ ขึ้นไปด้วย ต้องรอรถยนต์มารับ
เนื่องจากเดินทางมาทั้งคืน ครูสุโพเลยพาเรามาล้างหน้าล้างตา และงีบเอาแรงที่บ้านครูในตัวอำเภออมก๋อยก่อน แต่สิ่งที่ทำให้เราถึงกับอึ้งก้คืออออ
วิวหน้าบ้านครูมันช่างสวยงามอะไรเยี่ยงนี้ เราอิจฉาครูมากอ่ะพูดเลย
เมื่อรถมารับแล้ว ครูก็พาเราไปซื้อของที่ร้านขายของประมาณ 2 ร้าน เพื่อซื้ออาหารสด ผัก และอาหารแห้งเอาไว้ประกอบอาหารให้น้องๆ ทานมื้อเที่ยง
จนในที่สุด เราก็มาถึง
ที่นี่มีแปลงผัก บ่อปลา และโรงเลี้ยงหมูไว้ให้เด็กๆ ดูแล เด็กๆ จะรับหน้าที่มาให้อาหารหมูกันด้วยค่ะ
และนี่คือที่นอนหนีความหนาวของเราและครูทั้งสองคน
เราไปถึงเย็นแล้ว น้องๆ เลิกเรียนหมดแล้ว แต่เนื่องจากโรงเรียนคือสถานที่เดียวที่เด็กๆ สามารถมาเล่นได้ ทุกคนจึงมาโรงเรียนเพื่อเล่นกันอีกครั้งตอนแดดร่ม เราจึงได้เจอเด็กๆ และทำความรู้จักกันบางส่วน
เด็กที่นี่มีตั้งแต่อนุบาลถึงป.6 เป็นการศึกษานอกโรงเรียน น้องๆ เรียนรวมกันค่ะ
มีเด็ก 27 คน เป็นผู้ชาย 24 คน และผู้หญิง 3 คน (โรงเรียนชายล้วนชัดๆ)
เด็กๆ คนอื่นๆ ในหมู่บ้านที่พ่อแม่มีกำลังทรัพย์หรือโตพอที่จะเรียนที่อื่นได้แล้ว ก็จะนั่งรถรับส่งไปเรียนที่ตำบลอื่น หรือในตัวอำเภอค่ะ
ส่วนที่เหลือก็เรียนที่นี่ แต่พอตอนเย็น เด็กๆ เลิกเรียนหมดแล้ว ทุกๆ คนในหมู่บ้านก็จะมารวมตัวกันที่นี่เหมือนเดิม เพราะที่นี่เป็นเหมือนโรงเรียนและสนามเด็กเล่นที่แรกของพวกเค้า
คืนนี้ครูให้เด็กๆ 3 คนในหมู่บ้านมานอนเป็นเพื่อนเรา นั่นก็คือ หนูนา มะเปรอะ และ เม
มะเปรอะยังเรียนอยู่ที่นี่ แต่เมกับหนูนาไปเรียนมนตัวอำเภอแล้ว
เด็กๆ 3คน ช่วยเราทำอาหารเย็น และพูดคุยกับเราอย่างเคารพ
เด็กๆ บอกว่า ถ้าไม่ทานข้าวที่โรงเรียน อยู่บ้านก็ไม่ได้ทานอาหารดีๆ แบบนี้นะคะครู (เราแอบเบะปากใส่เจ้าเม เด็กช่างจ้อและสุดห้าวของหมู่บ้าน เพราะคิดว่าเมสร้างความดราม่ามาอำเรา)
พอเริ่มทาน เราเห็นถ้วยใส่น้ำและมีมะขามกับมะกอกอยู่ในถ้วย เราถามว่านี่คืออะไร
เมบอกว่าที่บ้านเมกินแบบนี้ เป็นมะขามเปียกใส่เกลือและมะกอก รสชาติฝาดๆ เค็มๆ เปรี้ยวๆ เอามาคลุกข้าวกิน
เราเริ่มเชื่อขึ้นมาบ้างแล้ว ว่าจอมห้าวของเราไม่ได้สร้างเรื่องดราม่า 555555
คืนแรกของเราก็จบไปด้วยดี โดยมีเด็กๆ ค่อยช่วยเหลือ
เรื่องความหนางนั้น ไม่ต้องพูดถึงเลย กับบ้านพักครูที่มีไม้กั้น และเครื่องกันหนาวแค่นั้น
นอนขดในผ้าห่ม 3 ชั้น ยังสะดุ้งตื่นค่ะ
ปล. การอาบน้ำตอนค่ำกับบรรยากาศแบบนี้ หนาวสั่นมากค่ะ น้ำไม่ไหลด้วย 5555
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้