มีนิทานจะเล่าให้ฟังคับ อ่านให้จบก่อน ยาวนิดนึงครับ
มีอำเภออยู่อำเภอหนึ่ง มีหลายหมู่บ้าน แต่ละหมู่บ้านก็มีวัดใช่ไหมคับ
นายอำเภอคนใหม่ไฟแรง เพ่งเข้ารับตำแหน่งได้เดินทางลงพื้นที่ ก็ได้พบกับปัญหาที่ว่าชาวบ้านบางกลุ่ม(ส่วนมาก)มีปัญหาความยากจนคนับ ยากจนบางครั้งก็ยังไม่มีข้าวกินเลยครับ นายอำเภอเห็นแล้วก็กลับมาคิดหาทางออกของปัญหานี้ ว่าจะทำยังไงให้ประชาชนอิ่มท้องดีนะ
ด้วยวิสัยทัศน์ของนายอำเภอจึงคิดโครงการ โรงทานเพื่อประชาชนขึ้นมาครับ ยังไงนะเหรอ
กำหนดให้ในแต่หมู่บ้านมีวัดอยู่ 1 วัดต้องจัดตั้งโรงทานประกอบอาหารให้ประชาชน 24 ชม. หากมีร้านอาหารอยู่แล้วต้องเปลี่ยนเป็นโรงทานให้หมด ต้องดำเนินการเองทั้งหมด ไม่ว่าจะจัดซื้อจาน ช้อนซ้อม เด็กเสริฟท์ เด็กล้างจาน พ่อครัว โดยงบประมาณที่ให้จะมาจาก 2 ส่วนคือเงินบริจาควัดและเงินสนับสนุนจากอำเภอ คิดตามรายหัวของประชากรในท้องที่หมู่บ้านนั้นๆเฉลี่ยนเท่าๆกัน เช่นหมู่บ้านก.มีประชากร 10000 คนเฉลี่ยให้ 2 บาทต่อมื้อต่อคนตก 2*3*10000 เท่ากับ 6 หมื่นบาททุกเดือน เท่าๆกันทุกเดือนในทุกๆปีด้วย และรายการอาหารต้องได้รับมาตรฐานด้วย ให้มีปริมาณพอที่จะอิ่มได้ในทุกๆมื้อ
โครงการได้เริ่มต้นทั่วทั้งอำเภอครับ ประชาชน Happy มีของกินตลอด 24 ชม. ผู้คนไม่อดอยาก อยากกินได้กิน ของฟรีมีมาตรฐาน
ผ่านไป 5 ปีครับ โครงการนี้เป็นที่ยอมรับทั่วประเทศ หลายอำเภอส่งตัวแทนมาดูงานหวังจะทำตามแต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จซักที่ เจ๋งไหมหล่ะครับอำเภอนี้
แต่เบื้องหน้าที่ดูสดใสแต่เบื้องหลังกลับประสบปัญหาครับ อย่างแรกเลยอำเภอเริ่มถังแตกครับ เฉลี่ยหมู่บ้านละ 6 หมื่นบาท ทุกเดือนๆก็ไม่ไหว จากโอนให้ทุกเดือนก็ไม่มีโอนเปลี่ยนเป็นโอนทุก 3 เดือนบ้าง ทุก 6 เดือนบ้าง วัดร้องไม่ได้ครับ โรงทานกะต้องดำเนินการต่อไปเงินขาดทำไง ยกตัวอย่าง
1.ขอติดเด็กเสริฟท์ ติดพ่อครัวไว้ก่อนจ่ายที 3-4 เดือนครั้ง จนท.ก็โวยสิครับเมื่อก่อนลูกค้าไม่ได้เยอะขณะนี้เพราะมันไม่ฟรี แต่พอมีโครงการนี้ ชาวบ้านทะลักครับ ขอกินฟรีกันถ้วนหน้าทั้ง รวย จน มีกิน หรือไม่มีกิน ทั้งหิวหรือไม่หิวมากันหมด มีถึงขนาดโกหกขอห่อกลับไปให้คนที่บ้านอิ่มด้วย ทั้งๆที่เอาไปกินเผื่อมื้ออื่นขี้เกียจมาโรงทาน เอาไปทิ้งหรือเอาไปให้หมากิน ฉลาดไหมหล่ะครับคนอำเภอนี้ ประหยัดได้เยอะ จนท.ก็เริ่มโวยสิครับ เพราะมองเห็นร้านอาหารนอกวัดได้เงินเยอะกว่า ทำงานสบายกว่าเป็นเวลา ปรุงอาหารได้เยอะกว่าวัตถุดิบพร้อม เริ่มมีการลาออกกันครับ แต่ว่าก็มีส่วนหนึ่งทนอยู่ต่อเพราะคำว่า"เสียสละ"เพื่อประชาชนครับ ถึงแม้มันไม่คุ้มก็ตาม
2.กระตุ้นยอดบริจาค โดยการแจกบัตร VIP แก่ผู้มีอุปการะคุณต่อวัด บริจาคมากรับไปเลยที่จอดรถส่วนตัว ลัดคิวไม่ต้องรอในเวลาที่คนคับคั่ง นั่งทานในห้องส่วนตัวที่คนไม่แออัดอะไรก็ว่ากันไป
3.บางวัดคิดการณ์ใหญ่ครับ จัดตั้งร้านอาหารอีกร้านในกำกับครับ แต่อันนี้ไม่ฟรี บริหารโดยวัด รายการอาหารและปริมาณเหนือมาตรฐานนิดหน่อย เอากำไรเล็กน้อย แต่รสชาติคงเดิมเพราะพ่อครัวและจนท.ชุดเดียวกันกับโรงทานครับ
โครงการดำเนินมาครบ 15 ปีครับ อำเภอเริ่มไม่ไหวบอกจะปรับปรุง ทบทวนโครงการนี้ใหม่ครับ ยังไม่ยกเลิกแต่มีการเปลี่ยนเงื่อนไข ไม่งั้นทั้งวัด ทั้งอำเภอล่มครับ ความซวยบังเกิดกับนายอำเภอครับ เพราะด่ากันขรรมว่าทำบาปคนจน คนจนไม่มีกินจะทำอย่างไร บลาๆๆๆๆ....
ยาวหน่อยแต่อ่านจบแล้วท่านคิดอย่างไรกับโครงการนี้ครับ
ขอออกความเห็นก่อนเลยครับ
1.เรื่องงบประมาณอำเภอเคยโอนเงินให้เฉลี่ย 6 หมื่นบาททุกๆเดือนในเวลา 15 ปีไม่เคยเพิ่ม ในขณะที่วัตถุดิบในการประกอบอาหารมันเพิ่มราคาทุกๆปี แต่ต้องรักษามาตรฐานให้ได้ตามโครงการ วัดจะอยู่ได้อีกนานไหม
2.เรื่องโยกงบประมาณ เมื่อไรถึงจะพอครับ ได้ข่าวประเทศสารขัณฑ์แถวนี้ไหมครับ งบการศึกษาสูงแนวหน้าของโลกครับ แต่คุณภาพการศึกษาแบบว่า.... มันผิดพลาดที่ไหน ผิดที่ระบบไงครับ ตัวเงินมันส่วนหนึ่งแค่นั้น มองเผินๆโครงการนี้มันให้สิทธิ์ทุกคนเท่ากันหมด รวย จน กินอิ่มถ้วนหน้า ทั้งๆที่คนรวยมีกำลังพอจ่าย?
3.เรืองลดงบประมาณค่าจ้างพ่อครัว เจ้าหน้าที่ ขอบอกเลยครับว่าแค่นี้เค้ากะรับภาระงานที่หนักหน่วงแล้วยังจะยกภาระไปให้เค้าเพิ่มอีกเหรอครับ เค้ามีทางเลือกครับลาออกไปร้านอาหารนอกสังกัดวัดชีวิตเค้าก็สบายเป็นล้านเท่า เงินเยอะกว่าแล้วครับ ที่เค้าอยู่เพราะเสียสละให้ชาวบ้านอิ่มท้อง ถ้าหากมีความเห็นว่าค่าจ้างจนท.แพงไปเทียบกับอาชีพอื่น เราควรมองที่ต้นทุนการผลิตบุคลากรพวกนี้ครับ เอาจิงๆผมก็อยากเกิดมา เรียนๆเล่นๆ เรียนแบบมั่วๆผ่านๆไปแล้วเดินไปสมัครพ่อครัวครับ สมัครปั๊ปเป็นเลยด้วยนะครับ ไม่ต้องลองผิดลองถูกปรุงอาหารครับ เปลืองวัตถุดิบ ลงทุนไม่เยอะดีแล้วได้เงินเยอะเลย เสมอภาคกันดีครับ
ปล.เรื่องนี้มีปรับปรุงมีเค้าโครงเรื่องจากท่านนึงในเน็ตครับจำไม่ได้ถ้ามีต้นเรื่องจะให้เครดิตครับ
ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบครับ
นิทานอ่านเล่นครับ อ่านให้จบก่อนแสดงความเห็น
มีอำเภออยู่อำเภอหนึ่ง มีหลายหมู่บ้าน แต่ละหมู่บ้านก็มีวัดใช่ไหมคับ
นายอำเภอคนใหม่ไฟแรง เพ่งเข้ารับตำแหน่งได้เดินทางลงพื้นที่ ก็ได้พบกับปัญหาที่ว่าชาวบ้านบางกลุ่ม(ส่วนมาก)มีปัญหาความยากจนคนับ ยากจนบางครั้งก็ยังไม่มีข้าวกินเลยครับ นายอำเภอเห็นแล้วก็กลับมาคิดหาทางออกของปัญหานี้ ว่าจะทำยังไงให้ประชาชนอิ่มท้องดีนะ
ด้วยวิสัยทัศน์ของนายอำเภอจึงคิดโครงการ โรงทานเพื่อประชาชนขึ้นมาครับ ยังไงนะเหรอ
กำหนดให้ในแต่หมู่บ้านมีวัดอยู่ 1 วัดต้องจัดตั้งโรงทานประกอบอาหารให้ประชาชน 24 ชม. หากมีร้านอาหารอยู่แล้วต้องเปลี่ยนเป็นโรงทานให้หมด ต้องดำเนินการเองทั้งหมด ไม่ว่าจะจัดซื้อจาน ช้อนซ้อม เด็กเสริฟท์ เด็กล้างจาน พ่อครัว โดยงบประมาณที่ให้จะมาจาก 2 ส่วนคือเงินบริจาควัดและเงินสนับสนุนจากอำเภอ คิดตามรายหัวของประชากรในท้องที่หมู่บ้านนั้นๆเฉลี่ยนเท่าๆกัน เช่นหมู่บ้านก.มีประชากร 10000 คนเฉลี่ยให้ 2 บาทต่อมื้อต่อคนตก 2*3*10000 เท่ากับ 6 หมื่นบาททุกเดือน เท่าๆกันทุกเดือนในทุกๆปีด้วย และรายการอาหารต้องได้รับมาตรฐานด้วย ให้มีปริมาณพอที่จะอิ่มได้ในทุกๆมื้อ
โครงการได้เริ่มต้นทั่วทั้งอำเภอครับ ประชาชน Happy มีของกินตลอด 24 ชม. ผู้คนไม่อดอยาก อยากกินได้กิน ของฟรีมีมาตรฐาน
ผ่านไป 5 ปีครับ โครงการนี้เป็นที่ยอมรับทั่วประเทศ หลายอำเภอส่งตัวแทนมาดูงานหวังจะทำตามแต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จซักที่ เจ๋งไหมหล่ะครับอำเภอนี้
แต่เบื้องหน้าที่ดูสดใสแต่เบื้องหลังกลับประสบปัญหาครับ อย่างแรกเลยอำเภอเริ่มถังแตกครับ เฉลี่ยหมู่บ้านละ 6 หมื่นบาท ทุกเดือนๆก็ไม่ไหว จากโอนให้ทุกเดือนก็ไม่มีโอนเปลี่ยนเป็นโอนทุก 3 เดือนบ้าง ทุก 6 เดือนบ้าง วัดร้องไม่ได้ครับ โรงทานกะต้องดำเนินการต่อไปเงินขาดทำไง ยกตัวอย่าง
1.ขอติดเด็กเสริฟท์ ติดพ่อครัวไว้ก่อนจ่ายที 3-4 เดือนครั้ง จนท.ก็โวยสิครับเมื่อก่อนลูกค้าไม่ได้เยอะขณะนี้เพราะมันไม่ฟรี แต่พอมีโครงการนี้ ชาวบ้านทะลักครับ ขอกินฟรีกันถ้วนหน้าทั้ง รวย จน มีกิน หรือไม่มีกิน ทั้งหิวหรือไม่หิวมากันหมด มีถึงขนาดโกหกขอห่อกลับไปให้คนที่บ้านอิ่มด้วย ทั้งๆที่เอาไปกินเผื่อมื้ออื่นขี้เกียจมาโรงทาน เอาไปทิ้งหรือเอาไปให้หมากิน ฉลาดไหมหล่ะครับคนอำเภอนี้ ประหยัดได้เยอะ จนท.ก็เริ่มโวยสิครับ เพราะมองเห็นร้านอาหารนอกวัดได้เงินเยอะกว่า ทำงานสบายกว่าเป็นเวลา ปรุงอาหารได้เยอะกว่าวัตถุดิบพร้อม เริ่มมีการลาออกกันครับ แต่ว่าก็มีส่วนหนึ่งทนอยู่ต่อเพราะคำว่า"เสียสละ"เพื่อประชาชนครับ ถึงแม้มันไม่คุ้มก็ตาม
2.กระตุ้นยอดบริจาค โดยการแจกบัตร VIP แก่ผู้มีอุปการะคุณต่อวัด บริจาคมากรับไปเลยที่จอดรถส่วนตัว ลัดคิวไม่ต้องรอในเวลาที่คนคับคั่ง นั่งทานในห้องส่วนตัวที่คนไม่แออัดอะไรก็ว่ากันไป
3.บางวัดคิดการณ์ใหญ่ครับ จัดตั้งร้านอาหารอีกร้านในกำกับครับ แต่อันนี้ไม่ฟรี บริหารโดยวัด รายการอาหารและปริมาณเหนือมาตรฐานนิดหน่อย เอากำไรเล็กน้อย แต่รสชาติคงเดิมเพราะพ่อครัวและจนท.ชุดเดียวกันกับโรงทานครับ
โครงการดำเนินมาครบ 15 ปีครับ อำเภอเริ่มไม่ไหวบอกจะปรับปรุง ทบทวนโครงการนี้ใหม่ครับ ยังไม่ยกเลิกแต่มีการเปลี่ยนเงื่อนไข ไม่งั้นทั้งวัด ทั้งอำเภอล่มครับ ความซวยบังเกิดกับนายอำเภอครับ เพราะด่ากันขรรมว่าทำบาปคนจน คนจนไม่มีกินจะทำอย่างไร บลาๆๆๆๆ....
ยาวหน่อยแต่อ่านจบแล้วท่านคิดอย่างไรกับโครงการนี้ครับ
ขอออกความเห็นก่อนเลยครับ
1.เรื่องงบประมาณอำเภอเคยโอนเงินให้เฉลี่ย 6 หมื่นบาททุกๆเดือนในเวลา 15 ปีไม่เคยเพิ่ม ในขณะที่วัตถุดิบในการประกอบอาหารมันเพิ่มราคาทุกๆปี แต่ต้องรักษามาตรฐานให้ได้ตามโครงการ วัดจะอยู่ได้อีกนานไหม
2.เรื่องโยกงบประมาณ เมื่อไรถึงจะพอครับ ได้ข่าวประเทศสารขัณฑ์แถวนี้ไหมครับ งบการศึกษาสูงแนวหน้าของโลกครับ แต่คุณภาพการศึกษาแบบว่า.... มันผิดพลาดที่ไหน ผิดที่ระบบไงครับ ตัวเงินมันส่วนหนึ่งแค่นั้น มองเผินๆโครงการนี้มันให้สิทธิ์ทุกคนเท่ากันหมด รวย จน กินอิ่มถ้วนหน้า ทั้งๆที่คนรวยมีกำลังพอจ่าย?
3.เรืองลดงบประมาณค่าจ้างพ่อครัว เจ้าหน้าที่ ขอบอกเลยครับว่าแค่นี้เค้ากะรับภาระงานที่หนักหน่วงแล้วยังจะยกภาระไปให้เค้าเพิ่มอีกเหรอครับ เค้ามีทางเลือกครับลาออกไปร้านอาหารนอกสังกัดวัดชีวิตเค้าก็สบายเป็นล้านเท่า เงินเยอะกว่าแล้วครับ ที่เค้าอยู่เพราะเสียสละให้ชาวบ้านอิ่มท้อง ถ้าหากมีความเห็นว่าค่าจ้างจนท.แพงไปเทียบกับอาชีพอื่น เราควรมองที่ต้นทุนการผลิตบุคลากรพวกนี้ครับ เอาจิงๆผมก็อยากเกิดมา เรียนๆเล่นๆ เรียนแบบมั่วๆผ่านๆไปแล้วเดินไปสมัครพ่อครัวครับ สมัครปั๊ปเป็นเลยด้วยนะครับ ไม่ต้องลองผิดลองถูกปรุงอาหารครับ เปลืองวัตถุดิบ ลงทุนไม่เยอะดีแล้วได้เงินเยอะเลย เสมอภาคกันดีครับ
ปล.เรื่องนี้มีปรับปรุงมีเค้าโครงเรื่องจากท่านนึงในเน็ตครับจำไม่ได้ถ้ามีต้นเรื่องจะให้เครดิตครับ
ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบครับ