เอิ่ม อันนี้เป็นกระทู้แรกของเราเลยย ไม่มียืมใครมาทั้งนั้นน
เรื่องราวต่อไปนี้ก็มาจากชีวิตจริงของเราจริงๆ
ไม่ชอบไม่ว่ากันเน้อะ แต่เม้นอะไรเห็นใจเก๊านิสนุงเน้อะ
ถ้าเด็กต่ำกว่า 18+ แอบย่องเข้ามา
เราก็ขอให้เรื่องของเราเป็นอุทาหรณ์นะ
.
.
.
.
.
เรื่องมันเริ่มมาจาก เราโดนหม่อมแม่ส่งให้มาเรียนที่ต่างประเทศตั้งแต่เรา 15 จนตอนนี้เรา 20 แล้ว.
แรกๆมันก็ไม่มีอะไร ขอบอกก่อนเลยนะคะว่าเราเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะมาก รู้จักคนมั่วตั่วไปหมด
ตอนโดนส่งมา ไอ้เราก็นะ ชิวจ้า มาเดี่ยว ภาษาอังกฤษกูก็ไม่รู้ มาแบบชิวๆงงๆอารมณ์ศิลปินมากครับ
คิดแค่ว่า จะไปยากไรวะ แค่ต่างประเทศ 5555 (ทำเก่งไง)
ตอนเราช่วงปีสองปีแรก เราคิดถึงบ้านมาก แต่ก็แฮปปี้ดีเพราะเพื่อนเยอะ
แต่หลังจากเราจบม.6 จนเข้ามหาลัยนี้แหละ เราเริ่มมีปัญหา...
เรามีปัญหาหลายๆอย่างถาโถมเข้ามาพร้อมกัน ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องคนรักหรือแม้แต่ครอบครัว
พอเรามีปัญหาเรื่องครอบครัว เรื่องคนรักและเพื่อน การเรียนของเราก็แย่ลง
สุขภาพของเราก็ไม่โอเค น้ำหนักเราลดลงไปภายในเดือนสองเดือนเกิน 10 kg.
เรากลายเป็นคนคิดเยอะ เข้าหาคนไม่เป็น เหมือนเราไม่เป็นตัวเอง
เราร้องไห้ทั้งวัน ร้องจนหลับไปเลยก็มี
วันๆนึงเราแทบไม่ได้นอนเหมือนสมองเรามันทำงานอยู่ตลอดเวลา
เต็มที่ก็ 3-4 ชม. บางทีเราก็สะดุ้งตื่นมากลางดึก ทั้งๆที่เราก็เพิ่งจะได้งีบไม่ถึงชม.
เรากลายเป็นคนเก็บตัว เพื่อนชวนไปไหนทำอะไรเราก็ไม่อยากทำ
เราหมดความสนใจกับทุกอย่างรอบๆตัว
เราไม่อยากอยู่คนเดียว แต่เราก็ไม่อยากเจอใคร
เราอยู่แต่ห้อง นอนมองดูเพดานไปทั้งวัน
เรารู้สึกแย่กับตัวเองที่เป็นแบบนี้ วันๆเราไม่ทำอะไรนอนจากนอนร้องไห้กระซิกๆปัญญาอ่อนอยู่บนเตียง
เรารู้สึกสงสารพ่อกับแม่นะ แต่เราไม่ไหวจริงๆ
เหมือนเราเหนื่อย เราท้อกับทุกอย่าง
เรื่องบางเรื่องเราก็เล่าให้ใครฟังไม่ได้ แม้แต่พ่อแม่
เราต้องเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว เวลาเราไปมอหรือไปไหน
เราก็ต้องทำเหมือนเราโอเค เพื่อที่เพื่อนเราจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง
.
เราคิดตลอดว่าบางที มันอาจจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีเรา เราอยากหายไปจากตรงนั้นสักพัก
เราเคยคิด ฆ่าตัวตายนะ แต่เรารักครอบครัวเรามากกว่าจะหนีปัญหาไปแบบนี้
เราเริ่มหาทางออกอื่นที่ผิด
และเราก็รู้ว่ามันผิด
.
.
.
.
.
.
.
เราเริ่มหันไปพึ่ง ยา
#คนเรามีทางเลือกเป็นของตัวเอง..
และเราก็มีทางเลือกของเรา..
...แต่ทางออกของเรามันเป็นทางที่ผิด.
To be continued..
Ps. อย่าเม้นแรงนะคะ จขกท.แค่อยากระบายเฉยๆ
Ps. พิมในโทรสับลำบากมว้ากกก พิมผิดก็ขอ อภัยด้วยน้าา
เด็กนอกเสเพล (18+)
เรื่องราวต่อไปนี้ก็มาจากชีวิตจริงของเราจริงๆ
ไม่ชอบไม่ว่ากันเน้อะ แต่เม้นอะไรเห็นใจเก๊านิสนุงเน้อะ
ถ้าเด็กต่ำกว่า 18+ แอบย่องเข้ามา
เราก็ขอให้เรื่องของเราเป็นอุทาหรณ์นะ
.
.
.
.
.
เรื่องมันเริ่มมาจาก เราโดนหม่อมแม่ส่งให้มาเรียนที่ต่างประเทศตั้งแต่เรา 15 จนตอนนี้เรา 20 แล้ว.
แรกๆมันก็ไม่มีอะไร ขอบอกก่อนเลยนะคะว่าเราเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะมาก รู้จักคนมั่วตั่วไปหมด
ตอนโดนส่งมา ไอ้เราก็นะ ชิวจ้า มาเดี่ยว ภาษาอังกฤษกูก็ไม่รู้ มาแบบชิวๆงงๆอารมณ์ศิลปินมากครับ
คิดแค่ว่า จะไปยากไรวะ แค่ต่างประเทศ 5555 (ทำเก่งไง)
ตอนเราช่วงปีสองปีแรก เราคิดถึงบ้านมาก แต่ก็แฮปปี้ดีเพราะเพื่อนเยอะ
แต่หลังจากเราจบม.6 จนเข้ามหาลัยนี้แหละ เราเริ่มมีปัญหา...
เรามีปัญหาหลายๆอย่างถาโถมเข้ามาพร้อมกัน ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องคนรักหรือแม้แต่ครอบครัว
พอเรามีปัญหาเรื่องครอบครัว เรื่องคนรักและเพื่อน การเรียนของเราก็แย่ลง
สุขภาพของเราก็ไม่โอเค น้ำหนักเราลดลงไปภายในเดือนสองเดือนเกิน 10 kg.
เรากลายเป็นคนคิดเยอะ เข้าหาคนไม่เป็น เหมือนเราไม่เป็นตัวเอง
เราร้องไห้ทั้งวัน ร้องจนหลับไปเลยก็มี
วันๆนึงเราแทบไม่ได้นอนเหมือนสมองเรามันทำงานอยู่ตลอดเวลา
เต็มที่ก็ 3-4 ชม. บางทีเราก็สะดุ้งตื่นมากลางดึก ทั้งๆที่เราก็เพิ่งจะได้งีบไม่ถึงชม.
เรากลายเป็นคนเก็บตัว เพื่อนชวนไปไหนทำอะไรเราก็ไม่อยากทำ
เราหมดความสนใจกับทุกอย่างรอบๆตัว
เราไม่อยากอยู่คนเดียว แต่เราก็ไม่อยากเจอใคร
เราอยู่แต่ห้อง นอนมองดูเพดานไปทั้งวัน
เรารู้สึกแย่กับตัวเองที่เป็นแบบนี้ วันๆเราไม่ทำอะไรนอนจากนอนร้องไห้กระซิกๆปัญญาอ่อนอยู่บนเตียง
เรารู้สึกสงสารพ่อกับแม่นะ แต่เราไม่ไหวจริงๆ
เหมือนเราเหนื่อย เราท้อกับทุกอย่าง
เรื่องบางเรื่องเราก็เล่าให้ใครฟังไม่ได้ แม้แต่พ่อแม่
เราต้องเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว เวลาเราไปมอหรือไปไหน
เราก็ต้องทำเหมือนเราโอเค เพื่อที่เพื่อนเราจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง
.
เราคิดตลอดว่าบางที มันอาจจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีเรา เราอยากหายไปจากตรงนั้นสักพัก
เราเคยคิด ฆ่าตัวตายนะ แต่เรารักครอบครัวเรามากกว่าจะหนีปัญหาไปแบบนี้
เราเริ่มหาทางออกอื่นที่ผิด
และเราก็รู้ว่ามันผิด
.
.
.
.
.
.
.
เราเริ่มหันไปพึ่ง ยา
#คนเรามีทางเลือกเป็นของตัวเอง..
และเราก็มีทางเลือกของเรา..
...แต่ทางออกของเรามันเป็นทางที่ผิด.
To be continued..
Ps. อย่าเม้นแรงนะคะ จขกท.แค่อยากระบายเฉยๆ
Ps. พิมในโทรสับลำบากมว้ากกก พิมผิดก็ขอ อภัยด้วยน้าา