แม่เราเป็นคนแบบนี้..... ควรทำไง ?

แม่เรา อายุ 46 แม่เราเป็นคนที่ไม่ยอมใครสุดๆ จะบอกว่าเหวี่ยง อารมณ์เสียง่าย เกลียดใครแล้วจะเกลียดเลยต่อไม่ติด จะพูดก็ได้ว่าไม่ยอมอ่อนก่อนแน่ๆ เคยไปร้านอาหารจำได้ว่าตอนนั้นหิวมากและแม่สั่งอะไรสักอย่างที่ไม่ให้ใส่ผักชีเพราะกินทีไรจะท้องเสียทุกที แล้ว…..อาหารมา….ปรากฎว่ามีผักชีมาเต็มเลยจ้า…ทุกคนมองหน้าแม่เหมือนรู้ >>และก็เป็นตามนั้นลั่นร้านเลยและแม่ก็เดินออกมาจากร้านนั้น ยังไม่หมดแม่เคยมีเรื่องกับน้องสาวหรือก็คือน้าเราและตอนนี้ตัดขาดพี่น้องไปแล้ว และคนอื่นอีกมากมายหนึ่งในนั้นคือพ่อเราเอง พ่อเรามีเมียน้อยทำให้ต้องหย่าร้างกับแม่ เรายังจำได้ตอนเด็กๆเห็นพวกเขาทะเลาะกันบ่อยมากทุกๆครั้งที่เจอมีเรื่องตลอด และแม่จะเป็นคนเริ่มก่อนทุกครั้ง แม่เกลียดพ่อมากๆ อันนี้เรารู้
(โดยรวมนี่คือนิสัยด้านมืดของแม่) เรื่องที่เราอยากจะเล่า คือต่อจากนี้
    เพราะพ่อกับแม่แยกทางกัน เราเลยต้องอยู่กับย่ามาตลอดตั้งแต่เด็กแม่จะมารับไปอยู่ด้วยบ้างช่วงเสาร์อาทิตย์ พ่อทำงานต่างจังหวัดและเป็นคนเลี้ยงดูส่งเงินให้เราเรียนมาตลอดจนตอนนี้ใกล้จบมหาลัยแล้ว ที่จริงเรามีน้องสาวแต่ตอนนี้น้องเสียไปแล้วด้วยอุบัติเหตุ เราอยู่กันสองพี่น้องมาตลอดและคิดว่าตอนนี้ไม่มีใครเข้าใจเราเท่าน้องแน่ๆ เราเครียดมากไม่เป็นอันหลับ นอนร้องไห้ เหนื่อยใจสุดๆ ปวดหัวมากด้วย ต่อนะๆ …. จะมีช่วงมอปลายที่เราเรียนในเมืองเลิกไม่เป็นเวลาเลยย้ายมาอยู่กับแม่ วันหยุดก็จะนั่งรถไปหาย่าซึ่งอยู่ไม่ไกลประมาณ 18 กิโล ก็จะวนแบบนี้มาตลอด จนเราจบมอปลายและเข้ามหาลัยต่างจังหวัด
    พอเข้ามหาลัยก็จะมีวันหยุดยาวๆตามเทศกาล ซึ่งถ้า 2-3 วันเราจะไม่กลับเพราะค่ารถไปกลับก็ประมาณ 600ล่ะ บวกกับเรื่องที่ต้องแบ่งเวลาอยู่2บ้านซึ่งมันไม่ลงตัวก็จะไม่กลับ มีปิดเทอมแหละที่เราจะกลับ โดยปกติแล้วพอเรากลับเราจะอยู่บ้านแม่ก่อนเพราะแม่จะไม่ยอมแน่ๆถ้าเราไปบ้านย่าก่อน ก็จะอยู่กับแม่ประมาณหลายวันหน่อยแล้วแต่ว่าครั้งนั้นหยุดกี่วัน โดยเฉลี่ยเราต้องอยู่ให้เท่ากันทั้งแม่ทั้งย่า แต่จะมีช่วงเทศกาลที่เรายังไงๆก็ต้องไปบ้านย่าทุกเทศกาลเพราะทางบ้านย่าจะมีอามีลุงมีลูกพี่ลูกน้องที่ไปทำงานต่างจังหวัด(ก็คือญาติฝ่ายพ่อแหละ)ก็จะกลับมารวมกันที่บ้านย่าเป็นเรื่องธรรมดาจะไม่มีใครไปเที่ยวไหนหรือถ้าไปก็จะมารวมกันที่บ้านแล้วค่อยไปกันเป็นแบบนี้มาตลอดและจะทะเลาะกับแม่ตลอดเช่นเดียวกัน ในปีหนึ่งเราจะเจอพ่อคือวันปีใหม่และวันสงกรานต์ ซึ่งก็เป็นช่วงประมาณ 4 วัน เช่นปีใหม่นะพ่อจะมาวันที่ 28 ถึงวันที่ 2 ต้องกลับไปทำงาน  (ลืมบอกไปว่าพ่อและแม่เรามีครอบครัวใหม่ทั้งคู่และมีลูก1คนทั้งคู่เช่นเดียวกันแต่เรารักน้องเรามากนะทั้งคู่เลย) ?ถ้าถามว่าทำไมไม่ไปหาพ่อที่ต่างจังหวัดบอกเลยว่าเราไม่ค่อยถูกกับภรรยาพ่อแต่ก็คุยได้ ถ้าให้ไปอยู่นี่ไม่ไหวจริงๆ เวลาที่เราขอตังพ่อนางจะมองขวางใส่ทุกครั้งเราเลยไม่โอเคร
………….เรื่องมาดราม่าตอนนี้แหละ ตอนที่แม่บอกว่าเทศกาลไม่เคยอยู่กับแม่เลย เราพยายามอธิบายเหตุผลหลายๆอย่างกับแม่ เราก็พยายามอธิบายว่าขอไปบ้านย่าก่อนแล้วหลังปีใหม่จะมาอยู่กับแม่ก็เป็นอาทิตย์นะเพราะเราปิดเทอมด้วย
แต่แม่ไม่ฟังเราเลยจริงๆ คือทุกครั้งที่เราไปอยู่กับย่าแม่จะคอยโทรตามว่าเมื่อไรจะมานี่ บางครั้งเราไปแค่ 3วัน แต่อยู่กับแม่เป็นอาทิตย์ ย่าเราอยู่บ้านกับปู่แค่สองคน แต่ทุกครั้งที่เราไปอยู่กับแม่คือนานมาก ย่าไม่เคยตามเลย จะมีโทรมาหาบ้างแต่ไม่ได้พูดว่าให้กลับไปเพราะรู้ว่าแม่เราเป็นยังไงแต่เราจะรู้สึกเองว่าย่าอยากให้กลับ พอเรามาขอแม่ก็เป็นเรื่องต้องทะเลาะกันทุกทีและก็จะพูดประชดอยากไปก็ไปทั้งๆที่บ้านย่าไม่ได้มีอะไรให้ทำ (แม่ขายของ ถ้าอยู่กับแม่ก็ช่วยงานแม่)
ก็รู้สึกว่าแม่เอาแต่ใจนะ รู้ว่าไม่ดีเลยที่คิดงี้กับแม่ แต่ไม่มีใครจะพูดหรืออธิบายอะไรด้วยเหตุผลให้แม่เข้าใจจริงๆ เล่าให้ใครฟังก็ส่ายหัวทุกคนเพราะทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับที่แม่เป็นแบบนี้ เรื่องนี้แม่มีผลกับชีวิตเรามาก เรื่องเรียนยังไม่เครียดเท่านี้เลยจริงๆ เราถึงขั้นไม่อยากทำงานใกล้บ้านเพราะไม่อยากมีปัญหาทีหลังกับแม่ แล้วที่เราทะเลาะกับแม่ก่อนไปบ้านย่าทุกๆครั้งแม่จะคอยพูดประชดให้น้องฟังว่าเราไม่รักน้องไม่อยากอยู่กับน้อง เรารักย่ามากกว่า คือเราแบบ…เรารักน้องไงรักมากรักที่สุดและน้องเรายังเด็กอ่ะยังประถมอยู่เลยพอแม่พูดงี้น้องก็จะนอยเราตลอด ทุกเรื่องกับแม่เราเหนื่อยและเครียดมากจริงๆไม่รู้จะไประบายทั้งหมดได้กับใคร มีอีกหลายเรืองมากๆที่มีผลกับชีวิตเรามีผลกับน้องคือจะเล่าก็คงต้องต่อยาวอีกหลายกระทู้
    ที่มาเล่าเราแค่อยากระบายความเครียดออกไป อยากฟังหลายความเห็นเราจะยอมรับทั้งหมด และยินดีจะรับฟัง ขอบคุณไว้ล่วงหน้าหากมีใครให้คำแนะนำกับเรา มันเป็นเรื่องที่แก้ไขยากสำหรับเรามากจริงๆ รู้ว่าทำได้แค่ยอมรับยังไงเราก็รักแม่ รักทุกอย่างที่แม่ทำให้เรา เรารู้ว่าแม่หวังดีกับเราเสมอและไม่เคยคิดร้ายกับเราเลย เพียงแค่แม่ให้อภัยคนไม่เป็นและฝังอยู่กับอดีตซึ่งไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ แม่โทษพ่อตลอดที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ แต่เราไม่ได้เสียใจนะที่ทุกอย่างลงเอ๋ยแบบนี้เราว่าพ่อผิดมันคือเรื่องจริงกับการนอกใจแม่ แต่ตอนนั้นแม่เป็นคนเลือกเดินออกมาและฟ้องหย่า ทั้งๆที่พ่อเราไม่อยากหย่าเลย ย่าบอกว่าแม่เราเป็นคนใช้เงินเก่งมากเราก็เห็นหลายๆอย่างคือผ่อนตลอดทั้งๆที่ของเก่าก็ยังไม่ได้พัง จนตอนนี้ก็เป็นหนี้เยอะอยู่ เราบอกตลอดแต่แม่ไม่ฟังพูดแค่ว่านี่คือเงินที่เค้าหามา บางครั้งที่เราไปอยู่กับแม่มีเจ้าหนี้มาทวงเงินบ้าง มีโทรมาบ้าง เราจ่ายค่าไฟแทนก็ยังมี เราก็คิดนะว่าถ้าแม่กับพ่อยังอยู่ด้วยกันบางทีพ่ออาจไม่มีเงินส่งเราเรียนได้ถึงขนาดนี้ก็ได้ และเราอาจไม่มีทุกอย่างเหมือนวันนี้ เราเลยไม่ได้เสียใจอะไรที่ครอบครัวเราเป็นแแบบนี้ก็มีความสุขดี เพียงแต่แม่เราคนเดียวจริงๆที่ทำเราเครียดมากที่สุดแล้ว เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย