.
ตอนเด็กอายุสักประมาณ 9 ขวบ ผมเป็นคนหนึ่งที่อยากได้กล้องมาก มันดูเป็นสิ่งมหัศจรรย์ มันดูเป็นของมีค่า ซึ่งสมัยนั้นรู้จักแต่กล้องฟิล์ม
แบบฟิล์มที่เปลี่ยนเลนส์ไม่ได้ (เห็นของญาติข้างบ้าน) แต่ถึงอย่างนั้นชีวิตวัยเด็กของผมก็ไม่เคยมีกล้อง เคยลองจับเล่นๆแบบไม่มีฟิล์มประมาณนั้น
.
จนกระทั่งอายุได้ 13 ปี ช่วงนั้นตื้อแม่ให้ซื้อกล้อง ยังไงยังไงก็อยากได้ จำไม่ได้ว่าใช้วิธีอะไรถึงได้กล้องนั้นมาได้
เป็นกล้องโกดักแบบดิจิตอลคอมแพค ชนิดใส่ถ่าน AA ความละเอียด 4 ล้าน
.
ถ่ายรูปไปทั่ว ถ่ายบ้าน ถ่ายวิว ถ่ายหมา ถ่ายแมว สักพัก
ถ่ า น ห ม ด
อ้าว ต้องไปซื้อถ่านอีก และที่สำคัญคือมันแพงมาก ประมาณ 50 บาทได้ ที่ชาร์ตก็ไม่มี คือ แม่ไม่ยอมซื้อให้
ปัญหาที่เกิดขึ้นทำให้ไม่ค่อยได้ถ่ายรูปจากกล้องนั้นเท่าไหร่ เพราะถ่ายสัก 100 รูปถ่านก็หมด
เราไม่รู้ได้เลยว่าวันไหนหรือตอนไหนมันจะหมด บางทีเอาไปถ่ายตอนเที่ยวถ่านดันหมด ก็เซงกันไป
.
จนกระทั่งได้กล้องชนิดที่มีแบตเตอรี่ ทีนี้ถ่ายกระหน่ำเลยครับ เอาไปโรงเรียนแทบจะทุกวัน จนมันพังเพราะไปนั่งทับจอแตก
ก็ได้กล้องใหม่อีกตัว เป็นกล้องคอมแพคเหมือนกัน
.
แต่พอโตขึ้น ยิ่งรู้สึกว่ารูปที่ถ่ายมันไม่สวย คือ ควบคุมอะไรมันไม่ได้ อยากได้หน้าชัดหลังเบลอเหมือนในเน็ต อยากได้รูปคมๆเหมือนร้านถ่ายรูป
จนพาตัวเองมารูปจักกับกล้อง D S L R คือ มันช่างแสนดีแสนงาม
แ ต่ มั น แ พ ง ม าก ๆ ๆ
(ตอนเด็กเคยเห็นและคิดว่ามันก็กล้องเหมือนกู[คอมแพค]แค่ใหญ่กว่า)
ง้อแม่ ขอแม่ ตั้งใจเรียนทำเกรดเอามาอ้างสารพัด จนแม่อ่อนใจ และพาไปซื้อ ตอนนั้นเราก็พอศึกษากล้องรุ่นต่างๆมาพอสมควร
ไปถึงร้านอยากได้ 60D ดันหมด มีแต่ D7000 ก็เลยได้กล้องค่ายนี้มาโดยบังเอิญ
.
จนตอนหลังเพื่อนถามว่าทำไมเล่นค่ายนี้ ก็ตอบเขาไม่ได้เหมือนกัน จะให้บอกว่าตอนกูไปซื้อมันเหลือรุ่นนี้เลยซื้อมาก็ดูไม่โปรเลย ฮาฮา
ใช้ตัวนี้มาจนถึงปัจจุบัน ก็ประมาณ 4 ปีได้
.
จนมีช่วงหนึ่งที่รู้สึกเบื่อการถ่ายรูป คือ ถ่ายๆๆๆ ไปเที่ยวบ้าง ถ่ายงานบ้าง ถ่ายเพื่อนบ้าง กดแต่ละทีรวมแล้วมีเป็นร้อยเป็นพันรูป
จนขี้เกรียจคัดรูป แต่งรูป ลงรูป คือ มันเบื่อ เบื่อที่ต้องถ่ายรูป ทุกอย่างเลย
ไม่รู้ใครเคยเป็นเหมือนกันไหม ที่รู้สึกว่ารูปที่ถ่าย
ไม่มีค่าเลย ถ่ายสวยเอาลงเฟซก็แค่เรียกไลค์
ถ่ายไม่สวยก็เอาลงเฟซก็ได้ไลค์เหมือนกัน ถ่ายให้เพื่อนส่งรูปให้ เพื่อนขอรูป เพื่อนทวงรูป เพื่อนอยากได้รูป
แต่คนถ่ายกลับเบื่อ ขี้ เ กี ย จ รู้สึกเหมือนรูปมันล้นห้อง ส่งให้เท่าไหร่ก็ไม่หมดสักที
จนตอนหลัง ไม่ส่ง
เลย ถ่ายทิ้งไว้เฉยๆ เก็บทุกรูป แต่ไม่เคยเช็ครูปเลย
มีรูปเป็นแสน รูปที่เคยดูผ่านตามีไม่ถึงพัน
เกิดความรู้สึก
ไ ม่ อ ย า ก ถ่ายรูปขึ้นมา
.
.
[CR] Olympus OM-1md ว่ากันด้วยกล้องฟิล์มตัวแรกในชีวิต
ถ่ายไม่สวยก็เอาลงเฟซก็ได้ไลค์เหมือนกัน
.
ตอนเด็กอายุสักประมาณ 9 ขวบ ผมเป็นคนหนึ่งที่อยากได้กล้องมาก มันดูเป็นสิ่งมหัศจรรย์ มันดูเป็นของมีค่า ซึ่งสมัยนั้นรู้จักแต่กล้องฟิล์ม
แบบฟิล์มที่เปลี่ยนเลนส์ไม่ได้ (เห็นของญาติข้างบ้าน) แต่ถึงอย่างนั้นชีวิตวัยเด็กของผมก็ไม่เคยมีกล้อง เคยลองจับเล่นๆแบบไม่มีฟิล์มประมาณนั้น
.
จนกระทั่งอายุได้ 13 ปี ช่วงนั้นตื้อแม่ให้ซื้อกล้อง ยังไงยังไงก็อยากได้ จำไม่ได้ว่าใช้วิธีอะไรถึงได้กล้องนั้นมาได้
เป็นกล้องโกดักแบบดิจิตอลคอมแพค ชนิดใส่ถ่าน AA ความละเอียด 4 ล้าน
.
ถ่ายรูปไปทั่ว ถ่ายบ้าน ถ่ายวิว ถ่ายหมา ถ่ายแมว สักพัก
ถ่ า น ห ม ด
อ้าว ต้องไปซื้อถ่านอีก และที่สำคัญคือมันแพงมาก ประมาณ 50 บาทได้ ที่ชาร์ตก็ไม่มี คือ แม่ไม่ยอมซื้อให้
ปัญหาที่เกิดขึ้นทำให้ไม่ค่อยได้ถ่ายรูปจากกล้องนั้นเท่าไหร่ เพราะถ่ายสัก 100 รูปถ่านก็หมด
เราไม่รู้ได้เลยว่าวันไหนหรือตอนไหนมันจะหมด บางทีเอาไปถ่ายตอนเที่ยวถ่านดันหมด ก็เซงกันไป
.
จนกระทั่งได้กล้องชนิดที่มีแบตเตอรี่ ทีนี้ถ่ายกระหน่ำเลยครับ เอาไปโรงเรียนแทบจะทุกวัน จนมันพังเพราะไปนั่งทับจอแตก
ก็ได้กล้องใหม่อีกตัว เป็นกล้องคอมแพคเหมือนกัน
.
แต่พอโตขึ้น ยิ่งรู้สึกว่ารูปที่ถ่ายมันไม่สวย คือ ควบคุมอะไรมันไม่ได้ อยากได้หน้าชัดหลังเบลอเหมือนในเน็ต อยากได้รูปคมๆเหมือนร้านถ่ายรูป
จนพาตัวเองมารูปจักกับกล้อง D S L R คือ มันช่างแสนดีแสนงาม
แ ต่ มั น แ พ ง ม าก ๆ ๆ
(ตอนเด็กเคยเห็นและคิดว่ามันก็กล้องเหมือนกู[คอมแพค]แค่ใหญ่กว่า)
ง้อแม่ ขอแม่ ตั้งใจเรียนทำเกรดเอามาอ้างสารพัด จนแม่อ่อนใจ และพาไปซื้อ ตอนนั้นเราก็พอศึกษากล้องรุ่นต่างๆมาพอสมควร
ไปถึงร้านอยากได้ 60D ดันหมด มีแต่ D7000 ก็เลยได้กล้องค่ายนี้มาโดยบังเอิญ
.
จนตอนหลังเพื่อนถามว่าทำไมเล่นค่ายนี้ ก็ตอบเขาไม่ได้เหมือนกัน จะให้บอกว่าตอนกูไปซื้อมันเหลือรุ่นนี้เลยซื้อมาก็ดูไม่โปรเลย ฮาฮา
ใช้ตัวนี้มาจนถึงปัจจุบัน ก็ประมาณ 4 ปีได้
.
จนมีช่วงหนึ่งที่รู้สึกเบื่อการถ่ายรูป คือ ถ่ายๆๆๆ ไปเที่ยวบ้าง ถ่ายงานบ้าง ถ่ายเพื่อนบ้าง กดแต่ละทีรวมแล้วมีเป็นร้อยเป็นพันรูป
จนขี้เกรียจคัดรูป แต่งรูป ลงรูป คือ มันเบื่อ เบื่อที่ต้องถ่ายรูป ทุกอย่างเลย
ไม่รู้ใครเคยเป็นเหมือนกันไหม ที่รู้สึกว่ารูปที่ถ่าย
ถ่ายไม่สวยก็เอาลงเฟซก็ได้ไลค์เหมือนกัน ถ่ายให้เพื่อนส่งรูปให้ เพื่อนขอรูป เพื่อนทวงรูป เพื่อนอยากได้รูป
แต่คนถ่ายกลับเบื่อ ขี้ เ กี ย จ รู้สึกเหมือนรูปมันล้นห้อง ส่งให้เท่าไหร่ก็ไม่หมดสักที
จนตอนหลัง ไม่ส่ง
มีรูปเป็นแสน รูปที่เคยดูผ่านตามีไม่ถึงพัน
เกิดความรู้สึก ไ ม่ อ ย า ก ถ่ายรูปขึ้นมา
.
.