[CR] ฺBike trip ผู้หญิงดื้อๆ สองคน กับรถสองคัน จากเชียงใหม่ถึงภูชี้เพ้อ

กระทู้รีวิว

เที่ยวภูเขา Backpack เดินป่า เที่ยวไทย บันทึกนักเดินทาง

สวัสดีค่ะ กลับมากับทริปเล็กๆ ครั้งใหม่
สองสาวหัวดื้อ กับมอเตอไซค์สองคัน ระยะทางสี่ร้อยกิโลเมตร ล้มลุกคลุกคลาน ตากแดด ลุยฝน คลุกโคลน เดินเท้า
จากเชียงใหม่-แม่กลางหลวง-ภูชี้เพ้อ(ขุนยวม แม่ฮ่องสอน)

รีวิวเก่า แปะไว้เผื่อใครอยากตามเก็บนะคะ ^^
ดอยหลวงเชียงดาว ครั้งหนึ่งกับคนแปลกหน้า
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

สามสิบวัน เกาะพะงัน ตอน1
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

สามสิบวัน เกาะพะงัน ตอน2
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ลุยเดี่ยว เที่ยวเชียงใหม่ รีวิว 9 โฮสเทล สุดฮิป
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

เรื่องเล่าเล็กๆ ที่ไม่ได้รวมเป็นรีวิว ในนี้นะคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ตุลาคมที่ผ่านมา ช่วงปลายฝนที่ต้นหนาวยังมาไม่ถึง เป็นช่วงครึ่งๆ กลางๆ ไม่ฝนไม่หนาว
การเดินทางช่วงนี้ต้องลุ้นตลอดว่าจะเจอฝนหรือเจอหนาว
เรื่องมันเริ่มมาจากเพื่อนคนหนึ่งจากทริปดอยหลวงเชียงดาว เอ่ยปากชวนว่าอยากไปเที่ยวสักที่ ใกล้ๆ เชียงใหม่
คราวนี้ไปกันสองคน โจทย์คือ ขอแบบเบาๆ สวยๆ ไม่ลำบากมาก มีเวลาสองคืนสามวัน จุดหมายยังไม่ได้คิด
เรามีความฝันเหมือนกันว่าอยากขับมอเตอไซค์เที่ยวสักครั้ง เราสรุปเส้นทางกันสามสี่วันก่อนเดินทาง
แผนที่วางไว้คือ
เชียงใหม่ - ภูชี้เพ้อ(ขุนยวม) - แม่ฮ่องสอน - ปาย - เชียงใหม่
ไฮไลท์ของเราอยู่ที่ ภูชี้เพ้อ ภาพจากจอสี่เหลี่ยมที่เราเห็น มันเย้ายวนชวนให้ไปเห็นด้วยสองตาของเราเอง
นอกนั้นไม่มีแผนการตายตัว เราวางการเดินทางไว้หลวมๆ แล้วแต่สถานการณ์ข้างหน้าจะพาไป

แล้วไบค์ทริปของเราสองคนก็เริ่มต้น
หนึ่งคนเดินทางจากกรุงเทพ หนึ่งคนเดินทางจากพะเยา เรานัดเจอกันที่เชียงใหม่
ไฟลท์บินจากกรุงเทพถึงเชียงใหม่ประมาณเก้าโมงเช้า
นั่นหมายถึงเราต้องขับรถออกจากพะเยาก่อนเจ็ดโมงเช้าจะถึงเชียงใหม่เวลาไล่เลี่ยกัน

ครืดดดดด.... การสั่นของโทรศัพท์มากพอจะปลุกเราจากที่นอนอุ่นๆ หมอนนุ่มๆ
เวลาบนหน้าจอบอกเวลาเกือบเก้าโมงเช้า!!! นาฬิกาปลุกไม่ทำงาน? หรือเราเหนื่อยล้าจากงานคืนก่อนจนเผลอปิดนาฬิกาปลุกโดยไม่รู้ตัว?
ไม่มีเวลามากมายให้เราคิดหาคำตอบ เรารีบโทรศัพท์หาเพื่อนร่วมทริปที่ส่งไลน์บอกว่าถึงสนามบินเชียงใหม่แล้ว
เราสายโดยไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ อย่างเดียวที่ทำได้คือรีบล้างหน้า หิ้วกระเป๋า เหยียบคันเร่งแบบสุดฝีเท้า แจ้งพิกัดเป็นระยะ
เริ่มต้นทริปด้วยการผิดแผน...

ภาพที่เห็นจากหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ถูกถ่ายจากมุมนี้
ทำให้เราสองคนขับมอเตอไซค์สี่ร้อยกิโลเมตร ล้มลุกคลุกคลาน ตากแดด ลุยฝน คลุกโคลน เดินเท้า

เกือบบ่ายโมงตรงเราเจอกันที่ร้านกาแฟ ก่อนไปรับรถที่จองไว้กับร้านเช่ารถ
แล้วก็ต้องผิดแผนต่อรอบสอง เพราะรถที่จองไว้แบตหมด ต้องเลือกคันอื่นแทนแต่กว่าจะเอารถออกได้ต้องรอเช็ครถร่วมชั่วโมง
เกือบสี่โมงเย็นทุกอย่างพร้อม เราออกเดินทางจากตัวเมืองเชียงใหม่ มุ่งหน้าไปอำเภอจอมทองระยะทางประมาณ 70 กิโลเมตร
บิดไป รับลมไป การขับมอเตอไซค์เที่ยว มันสนุกแบบที่คิดไว้จริงๆ ใช่สินี่แค่เพิ่งเริ่มต้น...

พระอาทิตย์เริ่มตกดินระหว่างที่เราเดินทางถึงอำเภอจอมทอง จากแผนที่เราวางไว้ว่าจะถึงขุนยวมกันวันนี้คงต้องเปลี่ยนแผน
ฟ้าเริ่มครึ้ม ฝนกำลังจะมา เราต้องหาที่พักคืนแรกกันก่อน
ผู้ช่วยจอสี่เหลี่ยมให้ข้อมูลว่า ใกล้ที่สุด น่าสนใจที่สุด จุดหมายหนึ่งในใจของเราคือบ้านแม่กลางหลวง
หมู่บ้านนาขั้นบันไดที่เคยเห็นภาพผ่านตาบ่อยๆ
ระยะทางจากจุดที่จอดพักรถหาข้อมูลถึงบ้านแม่กลางหลวง ประมาณเกือบสามสิบกิโลเมตร
ช่วงนี้เป็นฤดูทำนา นาข้าวกำลังออกรวงพอดี เราไม่ลังเลที่จะไปปักหลักพักคืนแรกกันที่นี่ ไหนๆ ก็ไม่รีบร้อน ค่อยๆ ขับเที่ยวไปแวะไป
รอดูพระอาทิตย์ขึ้นที่นาขั้นบันไดวันพรุ่งนี้ ถ่ายรูปสวยๆ แล้วค่อยเดินทางต่อ

บ้านแม่กลางหลวง มีที่พักหลายที่ให้เลือกหลายราคา วิวทุ่งนาและความสะดวกสบายต่างกันไป
เราสองคนพักกันที่กระท่อมหลังน้อยติดทุ่งนา ระเบียงหน้าห้องห่างจากรวงข้าวแค่สองวา เสียงจิ้งหรีดกบร้องเพลงกล่อมทั้งคืน
เรามัวแต่เลือกที่พักจนร้านอาหารที่เปิดอยู่ตอนเรามาถึงเก็บของปิดไปเรียบร้อย ฝนเริ่มเทลงมาเบาๆ ตอนที่เราถึงที่พักกันแล้ว
มื้อเย็นของเราสองคนคงต้องฝากท้องไว้กับมาม่าคัพที่เตรียมมา ขอแค่น้ำร้อนจากก้นครัวของที่พักก็พอแต่พี่ชายที่เจอในครัวอนุญาตให้ใช้ครัวทำอาหารได้
มื้อเย็นของเราเลยยากกว่าเติมน้ำร้อนมาม่า ได้ลงมือเข้าครัวทำกันเองกินกันเอง(อันที่จริงเราเป็นแค่ลูกมือ คอยดูซะมากกว่า)

ถึงเวลาพักผ่อนหลังจากการขับรถลุยฝนตากแดดวันแรก โดนฝนนิดหน่อย
ได้ซุกตัวในถุงนอนอุ่นๆ บนที่นอนฟูกวางบนพื้นง่ายๆ อากาศเย็นสบาย เตรียมพร้อมสำหรับพระอาทิตย์ขึ้นเช้าวันรุ่งขึ้น

แม่กลางหลวงเป็นหมู่บ้านเล็กๆ พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นนาข้าวแบบขั้นบันได สลับกับบ้านที่อยู่อาศัยและบ้านพักสำหรับนักท่องเที่ยว
ความเป็นความเป็นชุมชนท่องเที่ยวยังคงกลมกลืนกับธรรมชาติ เราใช้เวลาเช้านั้นเดินช้าๆ อยู่กับนาขั้นบันไดตรงหน้า
เราเดินตามหาร้านกาแฟอุ่มเอิบ จากคำบอกเล่าของผู้ชายที่เจอในครัวคืนก่อน
ร้านกาแฟริมทุ่ง ด้านข้างอีกด้านติดลำห้วย แอบอิงใต้ต้นไม้ใหญ่ เป็นร้านกาแฟน่ารักที่ใครได้แวะมาต้องตกหลุมรัก

(น้ำค้างเกาะยอดต้นข้าว สะท้อนแสงแรงของวัน)

(หวานเย็นแบบนี้ทำให้คิดถึงตอนที่ยังเป็นเด็ก ยังมีขายที่บ้านแม่กลางหลวง)

เราออกเดินทางกันต่อในช่วงเที่ยง วันนี้ปลายทางของเราคือภูชี้เพ้อ อำเภอขุนยวม
จากป้ายระหว่างทาง ระยะทางอีกกว่าสองร้อยกิโลเมตรถึงจังหวัดแม่ฮ่องสอน
ตามแผนการเดิมถ้าเดินทางกลับทางแม่ฮ่องสอน - ปาย - เชียงใหม่ ระยะทางอีกหลายร้อยกิโลเมตรด้วยเวลาที่เหลือคงไม่ทัน
เราสองคนเปลี่ยนแผนเป็นกลับทางเดิม เชียงใหม่ - แม่กลางหลวง - ภูชี้เพ้อ(ขุนยวม แม่ฮ่องสอน) - เชียงใหม่
ระยะทางรวม ไปกลับ ประมาณสี่ร้อยกิโลเมตร

วันที่สองของการเดินทาง ฝนตกเป็นระยะ เราสองคนค่อยๆ ขับไปพักไปตลอดทาง
ระมัดระวังการเข้าโค้ง การเบรค มากขึ้น กว่าจะเดินทางถึงอำเภอขุนยวมพระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไปแล้ว
แถมเรายังติดต่อเจ้าหน้าที่ๆ หน่วยไม่ได้!!
ในเมื่อไม่ได้จองที่พักที่อื่น คืนนี้คืนสุดท้ายของทริปนี้ เราไม่อยากพลาดขึ้นไปถึงภูชี้เพ้อที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก
โชคดีที่เจอเจ้าหน้าที่(หน่วยอื่น) ช่วยนำทาง ระหว่างที่เราขับรถผ่านความมืด ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ สองข้างทางมืดสนิท
โครม!! เสียงจากด้านหลัง เพื่อนที่ขับรถตามมาลื่นล้มด้วยทางที่โค้งลาดต่ำกลายเป็นทางน้ำไหลผ่านและโคลนทำให้ถนนลื่น

โชคดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บหนัก ในใจเริ่มหวั่น เพราะยังไม่ถึงทางเข้าหน่วยจัดการต้นน้ำแม่หยอด ซึ่งเป็นถนนลูกรัง!!
นั่นหมายถึงสภาพถนนคงจะต้องแย่กว่านี้ แต่เรายังยืนยันว่าถ้าเข้าหน่วยได้ก็จะขับต่อ
หนึ่งทุ่ม เราเริ่มเข้าสู่ทางลูกรังเข้าหน่วยจัดการต้นน้ำแม่หยอด ฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ทางชันเป็นทางไหลของน้ำฝนลงมาตามร่องน้ำ
จากสภาพถนนในวันฝนตก เราบอกได้ว่า สภาพแบบนี้รถมอเตอไซค์ธรรมดาๆ แบบเราไม่ควรเข้ามาในเวลานี้
แต่เอานะ มาถึงนี่แล้วก็ต้องไปต่อ มอเตอไซค์สามคันขับตามกันช้าๆ สองขาคอยพยุงตัวประคองรถเกือบตลอดทาง
โครม!! อีกครั้ง เพื่อนอีกคนที่มาด้วยกันรถล้มระหว่างพยายามขับข้ามร่องน้ำ
คราวนี้ เหมือนจะหนักกว่าเดิม เพราะทางทั้งชัน ร่องน้ำลึก มืด เปียก

(สภาพของถนนในวันถัดมา หลังฝนตกหนัก ไม่อยากจะเชื่อว่าเราขับรถลุยฝนฝ่าความมืดกันมาคืนก่อน)

กว่าจะยกรถขึ้นได้สภาพทุลักทุเลกันพอสมควร
เราเริ่มคุยกันว่าถ้าไปต่อแบบนี้ไม่ไหวแน่ๆ ดูท่าทางว่าจะไม่ถึงในอีกใกล้ๆ แน่นอน
ถ้าจะต้องประคองรถลุยฝน คลุกโคลนกันไปแบบนี้ ชีวิตเราคงไม่ปลอดภัย คงต้องได้ล้มได้เจ็บกันเป็นระยะๆ แน่นอน
จะให้ขับกลับก็ไม่มีทาง!! ให้เรานอนตากฝนตรงนั้นยังดีกว่าให้ขับรถกลับ คิดไปพลางน้ำตาจะไหล T-T

สรุปว่าเราสองคนขอจอดรถทิ้งไว้กลางทาง!! (อยากจะฮัมเป็นเพลงทิ้งไว้กลางทางแต่อารมณ์นั้นไม่ไหวจะฮัมจริงๆ )
จอดมันไว้ตรงนี้แหละ เราขอเดิน!!! สองเท้าของเราปลอดภัยกว่าแน่นอน ยังไงๆ ล้มด้วยสองขาสองเท้าของเราเจ็บน้อยกว่าแน่นอน
ว่าแล้วเราก็จัดแจงย้ายรถอย่างทุลักทุเลเข้าไปแอบข้างทางเท่าที่จะปลอดภัยและไม่ขวางถนน(เวลานั้นคงไม่มีใครใช้ถนนเส้นนั้นแน่นอน)
เก็บของสำคัญทุกอย่าง แบกเป้ แล้วเดินด้วยขาของเรา ฝ่าความมืด กลางป่า ฝนพรำลงมาแบบไม่มีทีท่าจะลดรา
ตลอดทางพี่เจ้าหน้าที่บอกว่า ไม่ไกลๆ อีกเดี๋ยวก็ถึง

(ไม่ได้ตั้งใจไปเดินป่า ในกระเป๋ามีไฟฉายติดมาหนึ่งอัน โชคดีที่มีแท่งไฟอ่านหนังสืออันนี้ติดมาด้วย เราสามคนไฟฉายหนึ่ง แท่งไฟหนึ่ง กลางป่ามืดสนิท อืมมมมม.... ไม่รู้จะอธิบายว่ารู้สึกยังไง)

เราสองคนแบกของพะรุงพะรัง เดินเท้าช้าๆ ลุยฝนกันต่อไป จากที่มีบ่นเริ่มกลายเป็นความเงียบเราเริ่มไม่มีแรงแม้แต่จะพูดคุยอะไรกันแล้ว
"อีกไม่ไกล อีกนิดเดียว" ประโยคนี้จากคนนำทางตลอดรายทางคงเป็นแค่ประโยคพยายามให้กำลังใจ
เราเดินกันเรื่อยๆ ยังไม่มีวี่แววว่าจะถึงบ้านพักสักที ไม่เห็นแม้แต่แสงไฟ ไกลเท่าไหร่ก็ไม่รู้ รอบตัวมีแต่ความมืด
ตอนนั้นเข้าใจความรู้สึกอย่างหนึ่งของการหยุดไม่ได้ ยังไงก็ต้องไปต่อ มีทางเดียวคือเดินต่อไปเรื่อยๆ
จะช้าก็ได้แต่ยังไงก็ต้องเดินหน้า กลางป่าแบบนี้ ไม่มีทางเลือกอื่น...

เกือบสองชั่วโมงที่เดินตากฝนกันอยู่แบบนี้ พี่เจ้าหน้าที่ๆ ถึงหน่วยก่อนส่งเสียงบอกว่าเรามาถึงแล้ว
ความรู้สึกคงไม่ต่างกับคนเดินทางกลางทะเลทรายแล้วเจอโอเอซิส
ถึงแล้วโว้ยยยยยยยยยยย!!! ความรู้สึกตอนนั้นมันตะโกนดังในใจ
แทบอยากจะโยนทุกอย่างลงบนพื้น แล้วนอนแผ่หายใจนิ่งๆ แบบไม่ต้องทำอะไร

พี่เจ้าหน้าที่ๆ หน่วย ช่วยเตรียมที่นอนให้ พร้อมกับน้ำร้อนสำหรับมาม่าคัพ
บนหน่วยต้องปั่นไฟฟ้าใช้ต้องเปิดปิดไฟเป็นเวลา เราสองคนไม่ทำอะไรมาก น้ำไม่ต้องอาบ ขอแค่เปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างโคลน
แค่นั้นก็พร้อมหลับเป็นตาย

(โดนฝนตลอดทาง กางเกงขายาวที่เตรียมมาเปียกหมดทุกตัว ถุงเท้าหมด เช้าวัดถัดมาเราเลยมีสภาพแบบนี้เดินขึ้นจุดชมวิวภูชี้เพ้อ)

ภูชี้เพ้อ หน่วยจัดการต้นน้ำแม่หยอด อำเภอขุนยวม แม่ฮ่องสอน
มีบ้านพักบริการนักท่องเที่ยว การเดินทางสะดวกด้วยรถ 4WD สามารถติดต่อทางหน่วยให้ส่งรถลงมารับได้
ถ้ามากันแบบปกติในวันฝนไม่ตก ถือว่าการเดินทางไม่ได้ลำบากมาก บ้านพักค่อนข้างสะดวกเป็นส่วนตัว
จากบ้านพักเดินขึ้นไปถึงจุดชมวิวใช้เวลาประมาณ ยี่สิบถึงสามสิบนาที