ผมเป็นคนเชียงรายครับ ผมรู้จักคนอยู่คนนึงแต่เค้าอยู่ อุตรดิตถ์ คือแบบห่างกันมากกก😭 แต่ผมก็อยากรู้จักเค้า ผมก็เริ่มทักเฟสไปหาเค้าก่อน เค้าก็คุยกับผมนะดูในแง่จะเป็นแง่บวกมากเลย (แอบดีใจนิดๆ) เราคุยกันได้ซักพักก็ลองโทรคุยกันครั้งนึง แต่โทรทางไลน์นะครับ วันที่ 17 พฤจิ 58. แล้วคือผมอยากเจอเค้ามาก ก็ไม่รู้ทำไง เค้าก็บอกมาว่า จะไปติวที่เชียงใหม่ปลายเดือนพฤจิ ผมก็ตั้งใจจะไปติวเหมือนกันเพราะใกล้จะสอบ โควต้าของ มช เราคุยกันว่าจะไปเจอกันที่นู่น ที่ผมไปติวก็ติวจริงๆนะ5555 แต่ก็มีอีกข้อคืออยากเจอเค้าด้วยนั้นแหล่ะ😜 ที่ไปติวนี้ต้องหาที่นอนเองด้วย จิงๆผมรู้อยู่แล้วแหล่ะว่าเค้าจะไปพักที่ไหน (ขอไม่บอกว่ารู้ได้ไง ความลับบบ ) ผมก็ก่ะจะไปพักที่เดียวกัน คนละห้องนะ เค้าไปอยู่กับพี่ ส่วนผมพักกับเพื่อนสองคน ที่พักอยู่แถวๆสวนดอก แน่นอนเราพักที่เดียวกันต้องเจอกันแน่ๆ แต่ไปถึงไม่ได้เจอทันหรอกเราเจอกันวันที่สามหลังจากวันที่ติวน่าจะถ้าจำไม่ผิด😂 คือเราเจอกันที่ ที่พักนี่แหล่ะครับแต่เจอกันที่ ชั้นที่เค้าอยู่ เค้าอยู่ชั้น4 ผมอยู่ชั้น 2 ที่เจอกันได้ก็เพราะผมเอาหนังสือติวที่ผมจดให้เค้าลอกครับ เพราะเค้ามีธุระต้องไปทำที่ลำปาง เมื่อเราเจอกันสิ่งแรกที่เค้าทำกับผมคือ....... ป๊อกกี้รสชาเขียว 😁 แต่ผมไม่มีไรให้เค้าเลย TT เราก็นั่งคุยกันซักพักนึงเพราะเค้าจะออกไปกินข้าวแค่ระหว่างที่มีเวลาเพียงน้อยนิดผมมองเค้าและผมก็เขินมากกกกก. -////- หน้าผมแดงและร้อนไปหมดเลย (คือเขินมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ) พอเค้าจะไปเค้าชวนไปกินด้วยกันแต่ผมไปไม่ได้เพราะผมทิ้งเพื่อนไว้ร้านเกมส์5555 จากนั้นพอเราแยกกัน ผมก็ไปหาเพื่อนแล้วไปกินข้าวกันผมเล่าให้เพื่อนฟังว่าเป็นงี้ๆๆๆนะ แต่เรื่องที่ผมไม่ค่อยสบายใจคือเค้าก็ไม่ค่อยตอบไลน์ซักเท่าไหร่หรอ. ช้าบ้างเร็วบ้างส่วนใหญ่จะช้ามากกว่า😭 แต่ผมจะไม่ตอบเค้าช้าเลยนอกจากผมจะไม่ว่างจริงๆจากนั้นเราก็เจอกันวันละนิดวันละนิด พอถึงวันที่ต้องกลับเชียงราย คิดว่าจะไม่ได้บอกลากันละ แต่ด้วยความบังเอิญเราก็เจอกันที่จอดรถระหว่างที่ผมจะกลับพอดีเเต่เค้าอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยได้แค่ say บ๊ายบายยย😅😅 แต่เรายังจะได้เจอกันอยู่ครับเพราะผมชวนเทอมาติวอีกที่นึงซึ่งในแก๊งผม ผมก็มาแค่คนเดียวและ เค้าก็มาแค่คนเดียว แต่ตอนอยู่ที่ค่ายผมไม่ค่อยได้คุยกับเค้ามากซักเท่าไหร่หรอก😭 ผมนี้เกียจตัวเองมากที่ทำแบบนั้น อยู่ที่ค่าบได้3วันเทอก็กลับก่อนเพราะต้องนั่งรถกลับ อุตรดิตถ์ แต่นื่องจากค่ายอยู่ที่แม่เหียะและรถแดงไม่ค่อยผ่าน ผมเลยขอครูขับรถเครื่องไปส่งเทอที่ ที่พักเดิมแหล่ะครับเพราะเทอจะกลับพร้อมพี่เทอ ผมมีความสุขมากที่ได้อยู่กับเทอและอยากให้ระยะทางที่เดินทางไม่มีที่สอ้นสุดอยากให้อยู่แบบนั้นไปเรื่อยๆแค่คงเป็นไปไม่ได้ นี้แหล่ะสิ่งที่ผมเสียใจละไม่อยากเจอเหตุการณ์แบบนี้คือเมื่อเราจากกันครั้งนี้เราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ซึ่งไม่คิดว่าผมจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ แต่เราก็คงต้องลากัน TT จนถึงวันนี้ผมก็ยังอยากเจอกันอีกแต่นั้นก็เป็นไปได้ยาก แต่เราก็ยังคุยกันอยู่แต่ไม่มากวันละ4-5 ประโยคแค่นั้นเองและผมจะเป็นฝ่ายทักไปตลอดบางทีเราอาจจะต่างกันที่ระยะทางและเทอคงเจอใครที่ใกล้ตัวมากกว่าผม 😊😊 ทุกวันนี้ผมเห็นป๊อกกี้รสชาเขียวยิ่งทำให้คิดถึง. แต่เค้าคงไม่รู้หรอก เท่าที่รู้คือผมไม่ใช่คนเดียวที่เค้าุยด้วย ผมควรถอยออกมาหรือทำอย่างไรดี ถ้าหากเราได้มาเรียนมหาลัยเดียวกันคงจะดีหรืออยู่ที่ไหนก็ไก้ที่ทำให้เราเจอกันง่ายกว่านี้😁😜.#A
แพ้ระยะทาง อุตรดิตถ์-เชียงราย