ก่อนจะตัดสินใจกู้ยอมรับว่าทำวิจัย pantip จนจิตตกไปพอสมควร ต้องหันกลับมาตบหน้าตัวเองแรงๆหลายทีว่าคิดจะทำอะไรอยู่
ผมไม่รู้ว่าอะไรคือคำว่าพร้อม เพราะพร้อมของเพื่อนสมาชิกมีหลากหลายนิยาม จนกระทั่งมาเจอความคิดเห็นของท่านหนึ่ง ที่กล่าวทำนองว่าไม่ต้องพร้อมมากแต่สู้เพื่อให้มีบ้านให้ลูก ในวัย 50 ตื่นมายังเจอบ้านของตัวเอง ดีกว่ารอให้พร้อมสุดๆแล้วเกิดอุบัติเหตุให้ไม่เคยพร้อมสุดๆสักที ตื่นขึ้นมาในวัย 50 แล้วไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอนของตัวเอง
ผมเลยตัดสินใจสู้ครับ สู้แบบที่พร้อมน้อยนี่ล่ะ ดาวน์ไป 5% กู้ 95% ซึ่งก้ผ่านไปได้ด้วยดี ตอนนี้ปวดหัวกับการนอนตากยุงอยู่ครับ คงอีกสองเดือนกว่าจะเก็บเงินที่เหลือจากค่างวดบ้านมาติดมุ้งลวด แต่ก็เป็นการตากยุงที่มีความสุขกว่าตอนอยู่หอพักพอสมควร
ผมไม่ได้คิดว่าการแบกหนี้ไป 20-30 ปีมันคือโลกาวินาศทางการเงิน คือนิสัยการสร้างหนี้อย่างสุดแสนจะเลวร้าย เช่นกันกับสถาบันการเงินที่เขาปล่อยกู้มาก็คงไม่คิดว่าผมจะอับจนหนทางจ่ายหนี้เขาในเร็ววัน
เรื่องของความสุขกับลูกเมียที่เป็นต้นทุนค่าเสียโอกาสที่จะกลายเป็นคนบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่มีหนี้สินเลย ผมซื้อต้นทุนค่าเสียโอกาสนั้นโดยไตร่ตรองอย่างดีที่สุดแล้วครับ
ที่ต้องทำตอนนี้ก็ตั้งใจทำงานประจำให้ดีและมั่นคงที่สุด และแสวงหาการลงทุนอย่างอื่น พอให้ได้รายได้เพิ่มเดือนละสองสามพันเผื่อจะอุ่นใจขึ้น
ผมไม่ได้กำลังจะบอกว่าคำเตือนที่มีคุณค่าอย่างยิ่งในกระทู้กู้บ้านของ pantip จะเป็นสิ่งที่ไม่ต้องฟังก็ได้นะครับ ควรต้องเคารพและต้องรับฟัง และการตัดสินใจของผมก็ทำไปบนคำเตือนที่ดังกึกก้องอยู่ในโสตประสาท
ในเมื่อไม่มีกำลังซื้อสดในเวลาที่อสังหาแพงบ้าเลือด (จริงๆมันก็แพงสำหรับคนที่ไม่ใช่เจ้าของกิจการหรือเงินเดือนมหาโหดมาตลอดนั่นล่ะ) ผมก็ต้องเสี่ยง
เสี่ยงบนรากฐานความคิดว่าอย่างไรหักค่างวดค่ากินก็ต้องมีเงินเหลือกฝากเข้าบัญชีประจำ
เสี่ยงบนความตั้งใจจะทำให้มีเงินฝากในบัญชีชนิดตกงงานต่อกัน 36 เดือนยังมีบ้านอยู่ ลูกเมียไม่อดตายให้จงได้
... ผมพร้อมได้แค่นี้จริงๆครับ
กู้บ้านผ่าน ขอร่วมแบ่งปันความรู้สึกของการเป็นหนี้ก้อนมหึมาครับ
ผมไม่รู้ว่าอะไรคือคำว่าพร้อม เพราะพร้อมของเพื่อนสมาชิกมีหลากหลายนิยาม จนกระทั่งมาเจอความคิดเห็นของท่านหนึ่ง ที่กล่าวทำนองว่าไม่ต้องพร้อมมากแต่สู้เพื่อให้มีบ้านให้ลูก ในวัย 50 ตื่นมายังเจอบ้านของตัวเอง ดีกว่ารอให้พร้อมสุดๆแล้วเกิดอุบัติเหตุให้ไม่เคยพร้อมสุดๆสักที ตื่นขึ้นมาในวัย 50 แล้วไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอนของตัวเอง
ผมเลยตัดสินใจสู้ครับ สู้แบบที่พร้อมน้อยนี่ล่ะ ดาวน์ไป 5% กู้ 95% ซึ่งก้ผ่านไปได้ด้วยดี ตอนนี้ปวดหัวกับการนอนตากยุงอยู่ครับ คงอีกสองเดือนกว่าจะเก็บเงินที่เหลือจากค่างวดบ้านมาติดมุ้งลวด แต่ก็เป็นการตากยุงที่มีความสุขกว่าตอนอยู่หอพักพอสมควร
ผมไม่ได้คิดว่าการแบกหนี้ไป 20-30 ปีมันคือโลกาวินาศทางการเงิน คือนิสัยการสร้างหนี้อย่างสุดแสนจะเลวร้าย เช่นกันกับสถาบันการเงินที่เขาปล่อยกู้มาก็คงไม่คิดว่าผมจะอับจนหนทางจ่ายหนี้เขาในเร็ววัน
เรื่องของความสุขกับลูกเมียที่เป็นต้นทุนค่าเสียโอกาสที่จะกลายเป็นคนบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่มีหนี้สินเลย ผมซื้อต้นทุนค่าเสียโอกาสนั้นโดยไตร่ตรองอย่างดีที่สุดแล้วครับ
ที่ต้องทำตอนนี้ก็ตั้งใจทำงานประจำให้ดีและมั่นคงที่สุด และแสวงหาการลงทุนอย่างอื่น พอให้ได้รายได้เพิ่มเดือนละสองสามพันเผื่อจะอุ่นใจขึ้น
ผมไม่ได้กำลังจะบอกว่าคำเตือนที่มีคุณค่าอย่างยิ่งในกระทู้กู้บ้านของ pantip จะเป็นสิ่งที่ไม่ต้องฟังก็ได้นะครับ ควรต้องเคารพและต้องรับฟัง และการตัดสินใจของผมก็ทำไปบนคำเตือนที่ดังกึกก้องอยู่ในโสตประสาท
ในเมื่อไม่มีกำลังซื้อสดในเวลาที่อสังหาแพงบ้าเลือด (จริงๆมันก็แพงสำหรับคนที่ไม่ใช่เจ้าของกิจการหรือเงินเดือนมหาโหดมาตลอดนั่นล่ะ) ผมก็ต้องเสี่ยง
เสี่ยงบนรากฐานความคิดว่าอย่างไรหักค่างวดค่ากินก็ต้องมีเงินเหลือกฝากเข้าบัญชีประจำ
เสี่ยงบนความตั้งใจจะทำให้มีเงินฝากในบัญชีชนิดตกงงานต่อกัน 36 เดือนยังมีบ้านอยู่ ลูกเมียไม่อดตายให้จงได้
... ผมพร้อมได้แค่นี้จริงๆครับ