สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนนะคะว่านี่เป็นกระทู้แรกของเรา คิดอยู่นานว่าจะมาตั้งดีไหม...
แต่ใจมันไม่ไหวแล้วจริงๆ อยากขอคำปรึกษาและกำลังใจจากเพื่อนๆค่ะเพราะตอนนี้ฟุ้งซ่านมาก
(ยาวหน่อยนะคะ ขอบคุณสำหรับคนที่อ่าน)
เริ่มเลยนะคะ... เรื่องที่เกิดขึ้นนี้เป็นเรื่องที่เราไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะมาเจอกับตัวเอง
ย้อนไปเมื่อ 6 เดือนที่แล้วเราเจอกับผู้ชายคนนึงด้วยความบังเอิญเค้าเป็นคนต่างชาติค่ะ
จริงๆแล้วชีวิตเราก็วนเวียนอยู่กับคนต่างชาติอยู่แล้วแต่ไม่ได้คิดจะจริงจังกับใคร
เพราะรู้สึกว่ายังไม่พร้อมยังชอบชีวิตอิสระแต่แล้วชีวิตเราก็มาเปลี่ยนแปลงไปเพราะผู้ชายคนนี้
วันที่เราเจอเค้าเราก็ไม่ได้รู้สึกว่าชอบอะไรเค้ามาก แต่ก็คุยได้แต่ต่างจากเค้าค่ะครั้งแรกที่เค้าเจอเราเค้าสนใจในตัวเรามาก
เรารู้สึกได้นะคะเค้าดีกับเรามากดูแลดีทุกอย่างพาไปเที่ยวพักผ่อนที่ทะเลหลังจากวันแรกที่เจอกัน
ถึงทะเลวันแรกก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทุกอย่างปกติดี แล้วประจำเดือนเราก็มาวันที่สองที่อยู่ที่ทะเล
เค้ายังสอนเราใส่ผ้าอนามัยแบบสอดอยู่เลยเพราะเราเป็นคนที่ประจำเดือนมาไม่เยอะอยู่แล้ว
หลังจากประจำเดือนหมดก็ตามนั้นค่ะเค้าไม่ได้ป้องกันตัวเราเองก็ชะล่าใจคิดว่าคงไม่เป็นอะไร
ปกติเราไม่เคยเป็นแบบนี้นะคะคือจะป้องกันตัวเองตลอดเราก็ไม่รู้เหมือนกัน
ว่าทำไมเราถึงปล่อยให้เค้าทำตามใจตัวเอง...แต่ช่วงที่เราอยู่กับเค้าเรารู้สึกว่าเค้าเป็นผู้ชายที่อบอุ่น
ดูแลดีในเรื่องบางเรื่องที่เราคิดว่าผู้ชายบางคนถ้าไม่ได้ชอบหรือรักจริงๆคงไม่ทำให้ผู้หญิง
เอาเป็นว่าในส่วนนี้ไม่ขออธิบายอะไรมากนะคะแล้วหลังจากนั้นเราก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ่อยมาก
เค้าก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิมแต่เราก็ยังไม่ได้ชอบเค้ามากอยู่ดี จนเราคบกันได้เดือนนึง
เรารู้สึกว่าเราเบื่อเค้าเราไม่อยากอยู่กับเค้า แล้วเราก็บอกเค้าไปตรงๆ
ณ ตอนนั้นเค้าดูเหมือนเสียใจมากเลยค่ะเค้าพยายามพูดยื้อเหมือนจะร้องไห้รั้งไม่อยากให้เราไป
เราก็อดสงสารเค้าไม่ได้ก็เลยคิดว่าเอาหน่าลองดูสักตั้งคงไม่เป็นอะไร
หลังจากนั้นประจำเดือนเราก็ไม่มาเราก็คิดว่าคงเลื่อนเดี๋ยวก็คงมา
เพราะช่วงนั้นมีเป็นสิวและปวดท้องน้อยนิดหน่อยเราจะมีอาการนี้ก่อนเป็นประจำเดือนเลยไม่ได้คิดอะไร...
จนกระทั่งเดือนกว่าก็ยังไม่มาเราเลยไปซื้อที่ตรวจครรภ์แบบจุ่มมาปรากฏว่าขึ้นขีดเดียว
เราก็โล่งอกไปทีแต่แล้วประจำเดือนก็ยังไม่มา... จนเรารู้สึกไม่สบายใจละตอนนั้นทั้งคิดมากทั้งหงุดหงิดค่ะ
เพราะโมโหว่าทำไมมันเลื่อนนานจังปกติมันต้องมาแล้วเราเลยไปซื้อที่ตรวจแบบหยดมาตื่นมาตอนเช้าตรวจเลยปรากฏว่าขึ้น 2 ขีด !!
ตอนนั้นที่รู้ทั้งช็อคและทำอะไรไม่ถูกค่ะร้องไห้เลยสับสนไปหมด ไม่กล้าบอกแฟนเพราะเค้าไปทำงานที่ต่างประเทศ
จะมาหาเราอาทิตย์เว้นอาทิตย์เราก็อดทนรอจนถึงวันที่เค้ามาหาเราอีกครั้ง เราเลยบอกเค้าว่าเนี่ยประจำเดือนยังไม่มานะ
เลยชวนกันไปตรวจที่โรงพยาบาลแห่งนึงผลออกมาก็นั่นแหละค่ะเราท้องชัวร์เค้าก็ดูตกใจเราก็แอบเสียใจและใจหายนะคะ
เพราะสิ่งที่เราคิดมันไม่เป็นไปตามที่หวังเค้าดูเฉยและเหมือนไม่แน่ใจในตัวเราแล้วยังมาถามอีกว่าเราพร้อมไหม...
ตอนนั้นคือโมโหมากคิดว่าทำไมถึงถามแบบนี้ในเมื่อมันท้องแล้วมันก็ต้องพร้อมแล้วหล่
ะตรงนี้ต้องบอกก่อนนะคะว่าต่างชาติเรื่องเอาเด็กออกเป็นเรื่องที่ถูกกฏหมายถ้าเราไม่พร้อมจริงๆ
แต่เราไม่ยอมค่ะเรากลัวไม่อยากทำบาปเราเลยบอกกับเค้าว่าถ้าเธอไม่ต้องการลูกฉันก็จะเลี้ยงเอง
ฉันรับผิดชอบตัวฉันเองแต่ฉันจะไม่ทำแบบนั้นแน่นอน !!
เค้าก็บอกตรงๆว่าเค้าก็ไม่พร้อมหรอก แต่ถ้าเราตัดสินใจเอาไว้เราต้องยอมรับว่ามันจะเปลี่ยนชีวิตเราไปทั้งชีวิต
เราก็ยังยืนยันคำเดิมเค้าก็เคารพการตัดสินใจของเราแล้ว ก็บอกเราว่าไม่ว่าเราจะตัดสินใจยังไงเค้าก็ยังจะอยู่ข้างๆ
แล้วเค้าก็ยังดีเหมือนเดิมแต่กลับเป็นเราที่เปลี่ยนไปเราเอาแต่ใจมากขึ้นพูดจาทำร้ายจิตใจเค้าตลอดด่าเค้าไล่เค้า
บอกเค้าอยากอยู่คนเดียวแล้วก็ทำเหมือนรำคาญเค้าตลอดขี้หงุดหงิดขี้วีน
แล้วเราก็แพ้ท้องหนักมากคืออยากจะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้นใส่เค้านะคะแต่มันเป็นเอง
บางคนบอกอาจจะเป็นเพราะเราท้องอารมณ์เลยแปรปรวนอันนี้เราก็ไม่รู้
แต่เค้าก็ง้อก็ยอมตลอดทุกครั้งบางทีง้อเป็นชั่วโมงคุยอยู่คนเดียวเพราะเราเงียบใส่เราไม่พูดไม่อะไรเลย
ระหว่างที่เค้าก็ทำงานไปๆมาๆคุยกะเราทุกวันถึงตัวจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน
เราก็ยิ่งเอาแต่ใจมากขึ้นๆบางทีโมโหก็ปิดโทรศัพท์หรืออ่านไม่ตอบไปเลย
เค้าต้องง้อไม่ต่ำกว่าชั่วโมงเราก็รู้ตัวนะคะว่าเราเปลี่ยนไปมากจริงๆ...
เราเริ่มรักเค้ามากขึ้นเราอยากให้เค้ามีเวลาให้เรามากกว่านี้เรางี่เง่ามาก
จนบางทีรู้สึกได้ว่าเค้าก็เหนื่อยกับเราทุกครั้งที่เราหาเรื่องทะเลาะกับเค้า
เราไม่เคยส่งข้อความหาเค้าก่อนเลยสักครั้งมีแต่เค้าที่พยายามอยู่ฝ่ายเดียวนึกย้อนไปก็รู้สึกผิดนะคะ
แต่เราเป็นผู้หญิงที่ไม่ชอบส่งข้อความหาใครก่อนมาแต่ไหนแต่ไรแล้วไม่ว่าจะยังไงก็ตาม
ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยหรือเล่นตัวอะไรนะคะแต่เราเป็นคนที่ขี้เกรงใจไม่อยากรบกวนเค้า
เราคิดว่าถ้าเค้าว่างเค้าจะส่งข้อความมาเองเพราะเรามีเวลาตอบเค้ากลับเสมอวันๆเราไม่ได้ทำอะไร
เรื่องนี้เราก็บอกเค้าตั้งแต่ครั้งแรกแล้วนะคะแต่เค้าก็เหมือนพยายามจะเปลี่ยนแปลงเราให้ได้
แต่ยังไงเราก็เหมือนเดิมคือเราก็รู้ว่าเค้าอยากจะรู้สึกว่าเค้าเป็นคนพิเศษแตกต่างจากคนอื่นๆ
เราไม่เคยแสดงออกให้เค้าเห็นว่าเราแคร์เค้าเลยจนกระทั่งวันที่ความอดทนเค้าถึงขีดจำกัด...
วันนั้นเค้ามาหาเราแล้วเราก็อยู่กับเค้าวันแรกผ่านไปด้วยดีมาทะเลาะกันวันที่สองจำไม่ได้ว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร
แต่เราไม่คุยกับเค้าเป็นชั่วโมงเค้าถามเค้าชวนคุยก็เงียบจนเค้าตื้อเรามากๆเราเลยเผลอทำร้ายร่างกายเค้าไป
เค้าโมโหมากบอกกับเราว่าถ้าจะมาทำแบบนี้ก็กลับไปเราก็ลุกพวดออกจากที่นอนเลยค่ะเก็บเสื้อผ้าแล้วออกมา...
เค้าก็ไม่พูดสักคำวันนั้นเป็นอะไรที่แย่มากๆเราร้องไห้ออกมาโดยไม่อายใครเลย
แต่ไม่ว่าเราจะร้องไห้หรือเสียใจเราก็ไม่ส่งข้อความไปหาเค้ารอเค้าส่งมาง้อมาขอโทษแต่แล้วก็ว่างเปล่า
เรานี่ยิ่งเครียดหนักขึ้นไปอีกร้องไห้ทั้งคืนกินอะไรไม่ลงไปหาเพื่อนไปนอนกับเพื่อนก็นอนไม่หลับเป็นอะไรที่ทรมานมากๆ...
เปิดดูโทรศัพท์ตลอดว่าเค้าจะโทรมาไหมแต่ก็ไม่คิดว่าเค้าคงหมดความอดทนกับเราแล้วจริงๆ
ตอนนั้นท้องก็ประมาณเกือบๆ 3 เดือนแล้วเราเครียดมากจนปวดมดลูกรู้สึกได้เลยว่าแย่มากสงสารลูกสุดๆ
ได้แต่ถามตัวเองว่าเค้าไม่รักเราแล้วใช่ไหมแล้วสุดท้ายเย็นอีกวันนึงเราก็ทนรอไม่ไหว
ยอมเป็นคนส่งข้อความไปขอโทษเค้าก่อนเค้าก็ตอบกลับนะคะเค้าบอกเราต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองบ้าง
เค้าก็รู้สึกผิดที่เป็นคนบอกใครเราออกไปแต่คนเราความอดทนมันก็มีขีดจำกัดเราก็ขอโทษเค้า
บอกจะพยายามทำให้มันดีขึ้นเค้าก็โอเคแล้วเย็นวันนั้นเค้าก็บินไปทำงานเลยแต่เรารู้สึกเหมือนกับว่าครั้งนี้มันห่างเหินเหลือเกิน...
มันมีความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆแต่เราก็ยังคุยกันทุกวัน แต่ครั้งนี้เค้าไปทำงานนานกว่าทุกครั้ง
คือไม่มีเวลามาเลยเราก็พยายามเข้าใจแต่ความเหงาก็ชวนเค้าทะเลาะอีกเหมือนเคยเข้าสเต็ปเดิม
ง้อเราเป็นชั่วโมงถ้าเราไม่ตอบไม่คุยเค้าก็จะนอนแล้วตื่นเช้าก็ส่งข้อความมาหาเราทุกอย่างก็ปกติดี...
จนมาล่าสุดวันที่เราคิดว่าเราจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเค้าจะไม่งี่เง่าใส่เค้า
รอเค้ากลับมาด้วยความอดทนกลับไปเป็นคนที่ยิ้มแย้มแจ่มใสคุยกับเค้าอารมณ์ดีเหมือนเดิม....
ความผิดพลาดที่โทษใครไม่ได้กับบทเรียนราคาแพง !!
แต่ใจมันไม่ไหวแล้วจริงๆ อยากขอคำปรึกษาและกำลังใจจากเพื่อนๆค่ะเพราะตอนนี้ฟุ้งซ่านมาก
(ยาวหน่อยนะคะ ขอบคุณสำหรับคนที่อ่าน)
เริ่มเลยนะคะ... เรื่องที่เกิดขึ้นนี้เป็นเรื่องที่เราไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะมาเจอกับตัวเอง
ย้อนไปเมื่อ 6 เดือนที่แล้วเราเจอกับผู้ชายคนนึงด้วยความบังเอิญเค้าเป็นคนต่างชาติค่ะ
จริงๆแล้วชีวิตเราก็วนเวียนอยู่กับคนต่างชาติอยู่แล้วแต่ไม่ได้คิดจะจริงจังกับใคร
เพราะรู้สึกว่ายังไม่พร้อมยังชอบชีวิตอิสระแต่แล้วชีวิตเราก็มาเปลี่ยนแปลงไปเพราะผู้ชายคนนี้
วันที่เราเจอเค้าเราก็ไม่ได้รู้สึกว่าชอบอะไรเค้ามาก แต่ก็คุยได้แต่ต่างจากเค้าค่ะครั้งแรกที่เค้าเจอเราเค้าสนใจในตัวเรามาก
เรารู้สึกได้นะคะเค้าดีกับเรามากดูแลดีทุกอย่างพาไปเที่ยวพักผ่อนที่ทะเลหลังจากวันแรกที่เจอกัน
ถึงทะเลวันแรกก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทุกอย่างปกติดี แล้วประจำเดือนเราก็มาวันที่สองที่อยู่ที่ทะเล
เค้ายังสอนเราใส่ผ้าอนามัยแบบสอดอยู่เลยเพราะเราเป็นคนที่ประจำเดือนมาไม่เยอะอยู่แล้ว
หลังจากประจำเดือนหมดก็ตามนั้นค่ะเค้าไม่ได้ป้องกันตัวเราเองก็ชะล่าใจคิดว่าคงไม่เป็นอะไร
ปกติเราไม่เคยเป็นแบบนี้นะคะคือจะป้องกันตัวเองตลอดเราก็ไม่รู้เหมือนกัน
ว่าทำไมเราถึงปล่อยให้เค้าทำตามใจตัวเอง...แต่ช่วงที่เราอยู่กับเค้าเรารู้สึกว่าเค้าเป็นผู้ชายที่อบอุ่น
ดูแลดีในเรื่องบางเรื่องที่เราคิดว่าผู้ชายบางคนถ้าไม่ได้ชอบหรือรักจริงๆคงไม่ทำให้ผู้หญิง
เอาเป็นว่าในส่วนนี้ไม่ขออธิบายอะไรมากนะคะแล้วหลังจากนั้นเราก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ่อยมาก
เค้าก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิมแต่เราก็ยังไม่ได้ชอบเค้ามากอยู่ดี จนเราคบกันได้เดือนนึง
เรารู้สึกว่าเราเบื่อเค้าเราไม่อยากอยู่กับเค้า แล้วเราก็บอกเค้าไปตรงๆ
ณ ตอนนั้นเค้าดูเหมือนเสียใจมากเลยค่ะเค้าพยายามพูดยื้อเหมือนจะร้องไห้รั้งไม่อยากให้เราไป
เราก็อดสงสารเค้าไม่ได้ก็เลยคิดว่าเอาหน่าลองดูสักตั้งคงไม่เป็นอะไร
หลังจากนั้นประจำเดือนเราก็ไม่มาเราก็คิดว่าคงเลื่อนเดี๋ยวก็คงมา
เพราะช่วงนั้นมีเป็นสิวและปวดท้องน้อยนิดหน่อยเราจะมีอาการนี้ก่อนเป็นประจำเดือนเลยไม่ได้คิดอะไร...
จนกระทั่งเดือนกว่าก็ยังไม่มาเราเลยไปซื้อที่ตรวจครรภ์แบบจุ่มมาปรากฏว่าขึ้นขีดเดียว
เราก็โล่งอกไปทีแต่แล้วประจำเดือนก็ยังไม่มา... จนเรารู้สึกไม่สบายใจละตอนนั้นทั้งคิดมากทั้งหงุดหงิดค่ะ
เพราะโมโหว่าทำไมมันเลื่อนนานจังปกติมันต้องมาแล้วเราเลยไปซื้อที่ตรวจแบบหยดมาตื่นมาตอนเช้าตรวจเลยปรากฏว่าขึ้น 2 ขีด !!
ตอนนั้นที่รู้ทั้งช็อคและทำอะไรไม่ถูกค่ะร้องไห้เลยสับสนไปหมด ไม่กล้าบอกแฟนเพราะเค้าไปทำงานที่ต่างประเทศ
จะมาหาเราอาทิตย์เว้นอาทิตย์เราก็อดทนรอจนถึงวันที่เค้ามาหาเราอีกครั้ง เราเลยบอกเค้าว่าเนี่ยประจำเดือนยังไม่มานะ
เลยชวนกันไปตรวจที่โรงพยาบาลแห่งนึงผลออกมาก็นั่นแหละค่ะเราท้องชัวร์เค้าก็ดูตกใจเราก็แอบเสียใจและใจหายนะคะ
เพราะสิ่งที่เราคิดมันไม่เป็นไปตามที่หวังเค้าดูเฉยและเหมือนไม่แน่ใจในตัวเราแล้วยังมาถามอีกว่าเราพร้อมไหม...
ตอนนั้นคือโมโหมากคิดว่าทำไมถึงถามแบบนี้ในเมื่อมันท้องแล้วมันก็ต้องพร้อมแล้วหล่
ะตรงนี้ต้องบอกก่อนนะคะว่าต่างชาติเรื่องเอาเด็กออกเป็นเรื่องที่ถูกกฏหมายถ้าเราไม่พร้อมจริงๆ
แต่เราไม่ยอมค่ะเรากลัวไม่อยากทำบาปเราเลยบอกกับเค้าว่าถ้าเธอไม่ต้องการลูกฉันก็จะเลี้ยงเอง
ฉันรับผิดชอบตัวฉันเองแต่ฉันจะไม่ทำแบบนั้นแน่นอน !!
เค้าก็บอกตรงๆว่าเค้าก็ไม่พร้อมหรอก แต่ถ้าเราตัดสินใจเอาไว้เราต้องยอมรับว่ามันจะเปลี่ยนชีวิตเราไปทั้งชีวิต
เราก็ยังยืนยันคำเดิมเค้าก็เคารพการตัดสินใจของเราแล้ว ก็บอกเราว่าไม่ว่าเราจะตัดสินใจยังไงเค้าก็ยังจะอยู่ข้างๆ
แล้วเค้าก็ยังดีเหมือนเดิมแต่กลับเป็นเราที่เปลี่ยนไปเราเอาแต่ใจมากขึ้นพูดจาทำร้ายจิตใจเค้าตลอดด่าเค้าไล่เค้า
บอกเค้าอยากอยู่คนเดียวแล้วก็ทำเหมือนรำคาญเค้าตลอดขี้หงุดหงิดขี้วีน
แล้วเราก็แพ้ท้องหนักมากคืออยากจะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้นใส่เค้านะคะแต่มันเป็นเอง
บางคนบอกอาจจะเป็นเพราะเราท้องอารมณ์เลยแปรปรวนอันนี้เราก็ไม่รู้
แต่เค้าก็ง้อก็ยอมตลอดทุกครั้งบางทีง้อเป็นชั่วโมงคุยอยู่คนเดียวเพราะเราเงียบใส่เราไม่พูดไม่อะไรเลย
ระหว่างที่เค้าก็ทำงานไปๆมาๆคุยกะเราทุกวันถึงตัวจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน
เราก็ยิ่งเอาแต่ใจมากขึ้นๆบางทีโมโหก็ปิดโทรศัพท์หรืออ่านไม่ตอบไปเลย
เค้าต้องง้อไม่ต่ำกว่าชั่วโมงเราก็รู้ตัวนะคะว่าเราเปลี่ยนไปมากจริงๆ...
เราเริ่มรักเค้ามากขึ้นเราอยากให้เค้ามีเวลาให้เรามากกว่านี้เรางี่เง่ามาก
จนบางทีรู้สึกได้ว่าเค้าก็เหนื่อยกับเราทุกครั้งที่เราหาเรื่องทะเลาะกับเค้า
เราไม่เคยส่งข้อความหาเค้าก่อนเลยสักครั้งมีแต่เค้าที่พยายามอยู่ฝ่ายเดียวนึกย้อนไปก็รู้สึกผิดนะคะ
แต่เราเป็นผู้หญิงที่ไม่ชอบส่งข้อความหาใครก่อนมาแต่ไหนแต่ไรแล้วไม่ว่าจะยังไงก็ตาม
ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยหรือเล่นตัวอะไรนะคะแต่เราเป็นคนที่ขี้เกรงใจไม่อยากรบกวนเค้า
เราคิดว่าถ้าเค้าว่างเค้าจะส่งข้อความมาเองเพราะเรามีเวลาตอบเค้ากลับเสมอวันๆเราไม่ได้ทำอะไร
เรื่องนี้เราก็บอกเค้าตั้งแต่ครั้งแรกแล้วนะคะแต่เค้าก็เหมือนพยายามจะเปลี่ยนแปลงเราให้ได้
แต่ยังไงเราก็เหมือนเดิมคือเราก็รู้ว่าเค้าอยากจะรู้สึกว่าเค้าเป็นคนพิเศษแตกต่างจากคนอื่นๆ
เราไม่เคยแสดงออกให้เค้าเห็นว่าเราแคร์เค้าเลยจนกระทั่งวันที่ความอดทนเค้าถึงขีดจำกัด...
วันนั้นเค้ามาหาเราแล้วเราก็อยู่กับเค้าวันแรกผ่านไปด้วยดีมาทะเลาะกันวันที่สองจำไม่ได้ว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร
แต่เราไม่คุยกับเค้าเป็นชั่วโมงเค้าถามเค้าชวนคุยก็เงียบจนเค้าตื้อเรามากๆเราเลยเผลอทำร้ายร่างกายเค้าไป
เค้าโมโหมากบอกกับเราว่าถ้าจะมาทำแบบนี้ก็กลับไปเราก็ลุกพวดออกจากที่นอนเลยค่ะเก็บเสื้อผ้าแล้วออกมา...
เค้าก็ไม่พูดสักคำวันนั้นเป็นอะไรที่แย่มากๆเราร้องไห้ออกมาโดยไม่อายใครเลย
แต่ไม่ว่าเราจะร้องไห้หรือเสียใจเราก็ไม่ส่งข้อความไปหาเค้ารอเค้าส่งมาง้อมาขอโทษแต่แล้วก็ว่างเปล่า
เรานี่ยิ่งเครียดหนักขึ้นไปอีกร้องไห้ทั้งคืนกินอะไรไม่ลงไปหาเพื่อนไปนอนกับเพื่อนก็นอนไม่หลับเป็นอะไรที่ทรมานมากๆ...
เปิดดูโทรศัพท์ตลอดว่าเค้าจะโทรมาไหมแต่ก็ไม่คิดว่าเค้าคงหมดความอดทนกับเราแล้วจริงๆ
ตอนนั้นท้องก็ประมาณเกือบๆ 3 เดือนแล้วเราเครียดมากจนปวดมดลูกรู้สึกได้เลยว่าแย่มากสงสารลูกสุดๆ
ได้แต่ถามตัวเองว่าเค้าไม่รักเราแล้วใช่ไหมแล้วสุดท้ายเย็นอีกวันนึงเราก็ทนรอไม่ไหว
ยอมเป็นคนส่งข้อความไปขอโทษเค้าก่อนเค้าก็ตอบกลับนะคะเค้าบอกเราต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองบ้าง
เค้าก็รู้สึกผิดที่เป็นคนบอกใครเราออกไปแต่คนเราความอดทนมันก็มีขีดจำกัดเราก็ขอโทษเค้า
บอกจะพยายามทำให้มันดีขึ้นเค้าก็โอเคแล้วเย็นวันนั้นเค้าก็บินไปทำงานเลยแต่เรารู้สึกเหมือนกับว่าครั้งนี้มันห่างเหินเหลือเกิน...
มันมีความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆแต่เราก็ยังคุยกันทุกวัน แต่ครั้งนี้เค้าไปทำงานนานกว่าทุกครั้ง
คือไม่มีเวลามาเลยเราก็พยายามเข้าใจแต่ความเหงาก็ชวนเค้าทะเลาะอีกเหมือนเคยเข้าสเต็ปเดิม
ง้อเราเป็นชั่วโมงถ้าเราไม่ตอบไม่คุยเค้าก็จะนอนแล้วตื่นเช้าก็ส่งข้อความมาหาเราทุกอย่างก็ปกติดี...
จนมาล่าสุดวันที่เราคิดว่าเราจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเค้าจะไม่งี่เง่าใส่เค้า
รอเค้ากลับมาด้วยความอดทนกลับไปเป็นคนที่ยิ้มแย้มแจ่มใสคุยกับเค้าอารมณ์ดีเหมือนเดิม....