มาร่วมกันแชร์ เรื่องวัยเด็กที่ทำไปเพราะความ"ไร้เดียงสา" จนเกิดปัญหา

ตอนผมเด็กๆสักช่วงประถมต้นๆ โรงเรียนปิดพ่อแม่จะไม่มีเวลาดูแล เลยพาไปฝากไว้บ้านย่า ซึ่งก็มีลูกพี่ลูกน้องผู้ชายอีกคน อายุไล่เลี่ยกัน มีวันหนึ่ง ไปเล่นที่สวนหลังบ้าน
เจอเด็กบ้านข้างๆ ถือไอติมมา 1 แท่ง (เป็นไอติมตัดที่เสียบกับไม้ลูกชิ้น) ด้วยความที่ผมและลูกพี่ลูกน้องอยากจะกิน แต่รถไอติมคงไปไกลแล้ว ไหนจะต้องวิ่งไปขอเงินจากย่าอีก คุยกันแล้วว่าไม่ทันแน่ๆ ลูกพี่ลูกน้องบอกว่างั้นดักปล้นไอติมกัน ก็หาไม้เล็กๆขนาดประมาณตะเกียบ คนละอัน วิ่งไปจี้หลังเด็กข้างบ้านที่ถือไอติม เหมือนจะจริงจังมากครับ สั่งไปว่า "อย่าขัดขืนแล้วส่งไอติมมา ไม่งั้นคราวต่อไปไม่ให้เดินผ่านทางหลังบ้านแล้ว ถ้าเห็นจะเอาก้อนหินปาใส่" เด็กคนนั้นร้องไห้ลั่นเลยครับ จนลุงที่เดินแถวนั้นมาเห็นพอดี เลยพากันวิ่งหนีไป พอแม่มารับกลับบ้าน ย่าเล่าให้ฟัง แม่ตีเลยครับ บอกว่า "อย่าเป็นโจร จำไว้นะ ถ้าอยากได้อยากได้อะไรต้องอดทน ต้องหาเอง" วันนั้นซ้อนท้ายมอ'ไซส์กลับบ้าน ร้องไห้ตลอดทางเลย แต่ก็จดจำครับ ทุกวันนี้พอนึกย้อนก็ขำครับ ทำไปได้ไง ถ้าแม่เล่าลูกหลานของผม คงจะอายเอามากๆ