ใกล้ขอบผาเหลือเกิน

โลกจะต้องหมุนอีกนานแค่ไหน
ฟ้าจะมืดสว่างไปอีกกี่หน
ถึงจะเห็นเส้นทางของบางคน
กว่าจะค้นพบนานสักปานใด

เส้นขอบฟ้าเป็นเพียงสิ่งสมมติ
มันไม่เคยหยุดเลื่อนหยุดเคลื่อนไหว
ตรงที่เรามองเห็นอยู่แสนไกล
มันไม่ใช่เขตครอบกรอบนภา

เคยคิดว่าโลกนี้มีแต่ดิน
หมดทั้งสิ้นเป็นน้ำซะมากกว่า
เพียงแค่ยืนบนผืนพสุธา
กับดวงตาที่มองทางไม่กว้างพอ

เราจะเดินหรือว่าจะหยุดอยู่
โลกไม่รู้ไม่สนคนใดหนอ
วันเวลาล่วงไปไม่รั้งรอ
เรื่องราวก็ยังเดินดำเนินไป