สวัสดีค่ะ เรามีพ่อคนนึ่งเรารักท่านมาก เราอยู่กับพ่อมาตั้งแต่เด็ก เราไม่ได้อยู่กับแม่ค่ะ ตอนแรกก็อยู่กับแม่แหละค่ะ แต่แม่เอาเรามาทิ้งไว้กับพ่อตอนอายุ 1 ขวบ พ่อเราอายุ 78 เรา อายุ 15 เราลูกคนเดียวของแม่แต่เป็นคนสุดท้องของพ่อ ชีวิตเราเหมือนหลุดออกมาจากละคร ต้องมานั่งฟังความ2ฝ่ายว่าใครดีกว่ากัน
คงไม่มีใครพูดให้ตัวเองดูแย่ในสายตาลูกหรอกค่ะใช่มั๊ย? เราก็เคยคิดนะว่าถ้าเราเกิดมาทำไมถ้าทำให้ครอบครัวมีปัญหา เราเกือบจะไม่ได้เกิดมาแล้ว
แต่ก็ไม่เคยโกรธแม่ที่ทิ้งเรา ชีวิตเราตั้งแต่เด็กจนโต เราไม่เคยได้ออกไปไหนเลย อยู่แต่บ้าน บ้านเรามี เรา พ่อ พี่สาว(คนละแม่)ละก็หลานอีก2คน พี่ชาย2คนก็ 50 ต้นๆกันแล้วพี่สาวก็ 40 กว่าๆ แล้ว เราห่างจากพวกเขามากบ้านเราแทบจะไม่มีใครให้คำปรึกษาได้เลย พอจะปรึกษาก็เงียบใส่ พอถามไปไม่โดนใจก็เหวี่ยงกลับมา ทุกๆครั้งที่ทะเลาะกัน เราละอยากไปอยู่ก้ะแม่มากก็เคยถามนะว่าทำไมแม่ถึงมาทิ้งเราไว้ที่นี่ อยู่กับพ่อก็มีความสุขนะ แต่มันเหนื่อย ท่านไม่เข้าใจอะไรเลย ขอไปเที่ยวก็ไม่ให้ไปเราเห็นคนอื่นได้ไปไหนต่อไหนก็อิจฉานะค่ะ โลกภายนอกเป็นไงพวกนั้นรู้หมดเพราะได้ใช้ชีวิตกับตัวเองได้ทำไรเองคิดเองเป็น แล้วลองมองกับอีกฝั่งที่ไม่ปล่อยลูกไปไหนอยู่แต่กับบ้านปิดกั้นลูกทำให้ไม่รู้ว่าโลกภายนอกร้ายมากแค่ไหน เราทะเลาะก้ะที่บ้านบ่อยมาก
มีเหตูการ์ณหลายเหตุการ์ณที่ทำให้เราเหนื่อย เรื่องที่1 พ่อเราอารมไม่ดีเลยทะเลาะกับพี่สาว เราก็กำลังจะเตรียมตัวไปเรียน(ไม่เคยได้ไป รร เองพี่ไปส่ง) พอพ่อทะเลาะกับพี่สาว อยู่ดีๆพี่สาวก็พาลมาหาเราเฉยเขาบอกว่า ทำไมไม่ด่ามันบ้างวันก่อนมีผช.มามองอยู่หน้าบ้าน เราหันไปหาเขาคอแทบหัก เราตกใจมากใครจะมาหาเราพ่อเราจะตบหน้าเราแล้วอ้ะ อีนิดนึงคือถึงหน้าอ้ะ แต่เราหลบทัน พ่อก็ด่าๆเราใหญ่เลย เขาไม่ฟังเราเลย เราก็เลยเดินออกจากบ้านแล้วไปขึ้นรถเราเลยถามพี่ว่า ใครคือ ผช.ที่มาหา เขาบอกคนที่อยู่ในโทรศัพทเรา เราก็งง เราเลยถามอีกทีว่าใช่คนนี้หรอเขาบอกใช่ มันเป็นไปไม่ได้ค่ะเพราะวันที่เขาบอกคือวันที่เราไม่ค่ายละเพื่อนคนนั้นก็ไปด้วยเราเลยไม่คุยกับพี่สาวเลย เขาไม่ขอโทษด้วยซ้ำที่ทำให้เราเกือบโดนพ่อตบ เรื่องที่2 เราให้เพื่อนยื้มกีต้าเราก็ให้เพื่อนยื้มก็เพื่อนขอจะให้เราตอบว่าไม่ให้มันก็เกรงใจ เราให้มันยื้มไป แล้วพ่อก็มาด่าเราว่า เอากีต้าไปให้ใคร ให้ผช.ไปใช่มั๊ย แรด นิสัยเหมือนแม่ไม่มีผิด(ไม่เข้าใจด่าแม่เราทำไม) พอนาฬิกาหาย ก็หาว่าเอาไปให้ผช.อีก ทั้งๆที่เราโดนขโมย เรื่องที่3 ล่าสุดวันลอยกระทง วันที่เราได้ออกเองครั้งแรกแต่กลับต้องมีหลานไปด้วย เราก็ไม่ไรก็เอาไปจริงๆก็จะไม่ได้ไปแหละแต่มีเพื่อนมารอที่บ้านแล้วแล้วเราก็แต่งตัวแล้ว หลานผช.เดนเข้าบ้านมาพูดว่าไม่ไปงานนะ อ่าวละถ้าพี่สาวไม่พาไปละใครจะพาไป (หลานผช.เป็นลูกของพี่สาว) ตอนนั้นเราก็งง พอสักพักพ่อก็เลยบอกว่างั้นก็ไปเอง เอาหลานผญ.ไปด้วย อ้ะเราก็เอาไปแล้วพอขับรถผ่านหน้าบ้านหลานผช.กลับร้องไห้จะไปด้วย(หลานผช.อยู่ป.5) จะให้เราทำไงได้เราก็เอาไปขัดได้ที่ไหน พอไปปุ๊บเราก็พยายามจะหาเพื่อนที่ รร ก็เดินไปก้ะน้อง ละก็เพื่อนที่หมู่บ้าน ที่มารอที่บ้าน ตอนนั้นแบตโทรศัทพเราหมดเราเลยให้เบอร์เพื่อนที่หมู่บ้านไว้ แต่ใครจะไปรู้ว่าอยู่ดีๆมันจะไม่เดินด้วยมันกลับไปเดินกับเพื่อนมัน เราก็เฉยๆทำไงได้อ้ะ พอสักพักเราก็พาน้องไปเล่นของเล่น แล้วเราบอกน้องว่า เล่นเสดรอที่นี่นะ แต่ถ้ามันนานไปไรออยู่ที่ตรงลอยกระทงเพราะเราจะเอาของที่ซื้อมาไปไว้ที่รถ พอกลับมาน้องหายตัวไป เราหาทั่วงาน จะเดินเล่นก็ไม่ได้เดิน หากับเพื่อนอีก1กว่าคนจะไปประกาศเวทีก็ไม่ว่างพอประกาศประกาศให้รอบเดียวเราเดินไปหาที่ของเล่นสองรอบเดินไปดูตรงที่ลอยอีก3 รอบ กลับไปที่รถ2รอบก็หาไม่เจอ จนเรากลับไปที่รถอีกที พี่สาวเรากลับเดินมาอย่างเร็วเดินเข้ามาตบหน้าไม่ใช่แค่ทีเดียวตบรัวๆ แรงๆ แล้วเขาตัวอ้วนใหญ่ ตบตรงนั้นตบกลางงานเลยแล้วคนเดินผ่านไปผ่านมาก็มอง ด่าเราใหญ่ แล้วพอกลับบ้านมาพี่ก็เอามาบอกพ่อว่าเรามั่วแต่เดินกลับผช.เลยไม่ได้ดูน้อง เอ่าทั้งๆที่เราก็หาก้ะเพื่อนอีก10คน เพื่อนก็หายไปทีละคน2คน จนเหลือเราแค่คนเดียว หาจนเหงื่อแตกเหมือนไปอาบน้ำมา เราจะเถียงไรเขาได้ละ ก็เราปล่อยน้องไว้นิ่ ชีวิตเราไม่เคยได้เรื่องในสิ่งที่ตัวเองชอบ อีกไม่กี่เดือนเราก็จบม.3 เราก้ะจะเรียนในที่ๆเราชอบแต่พ่อกลับเลือกในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเรา อยาไปไหนไม่เคยได้ ขนาดเราจะไปหาแม่จะนอนกับแม่กับยายพ่อยังไม่ให้เราไปเลยทั้งๆที่เขาเป็นแม่ เราเหนื่อยนะ ทำทุกอย่างตั้งใจเรียนเพื่อท่านเราก็รู้ว่าท่านก็เหนื่อยกับเรามามาก พี่สาวเราตั้งแต่เราย้ายมาอยู่ที่บ้านพ่อ เขาก็ต้องคิดแหละ อีลูกเมียน้อยอะไรประมาณนี้ ตอนเด็กๆเราไม่เคยได้ไปไหนอยู่แต่บ้านมีแต่หลานผช.ที่จะได้ไปกับแม่ พี่สาวไม่เคยเห็นหัวเราด้วยซ้ำพึ่งจะมาเห็นค่าตอนเราม.1 ตอนที่พอทำอะไรเป็น เขาก็ใช้ๆเราเราก็ทำ ทำไงหรอพ่อถึงจะปล่อย ชีวิตเราไม่รู้หรอกว่าจะเป็นยังไงในพรุ่งนี้ เขาจะปล่อยเราตอน 20 อีก 5 ปี เราจะทนได้หรอ เด็กอายุ15เพื่อน คนรอบข้างเราพ่อแม่เขาปล่อยกันหมดแล้วมีแต่เราเราพยายามจะให้เหตุผลแต่สิ่งที่ได้กลับมือคือคำด่า และไร้สาระ เราก็อยากจะรู้ทำยังไงถึงจะให้เข้าใจและยอมปล่อย
ทำไงให้พ่อปล่อย?
คงไม่มีใครพูดให้ตัวเองดูแย่ในสายตาลูกหรอกค่ะใช่มั๊ย? เราก็เคยคิดนะว่าถ้าเราเกิดมาทำไมถ้าทำให้ครอบครัวมีปัญหา เราเกือบจะไม่ได้เกิดมาแล้ว
แต่ก็ไม่เคยโกรธแม่ที่ทิ้งเรา ชีวิตเราตั้งแต่เด็กจนโต เราไม่เคยได้ออกไปไหนเลย อยู่แต่บ้าน บ้านเรามี เรา พ่อ พี่สาว(คนละแม่)ละก็หลานอีก2คน พี่ชาย2คนก็ 50 ต้นๆกันแล้วพี่สาวก็ 40 กว่าๆ แล้ว เราห่างจากพวกเขามากบ้านเราแทบจะไม่มีใครให้คำปรึกษาได้เลย พอจะปรึกษาก็เงียบใส่ พอถามไปไม่โดนใจก็เหวี่ยงกลับมา ทุกๆครั้งที่ทะเลาะกัน เราละอยากไปอยู่ก้ะแม่มากก็เคยถามนะว่าทำไมแม่ถึงมาทิ้งเราไว้ที่นี่ อยู่กับพ่อก็มีความสุขนะ แต่มันเหนื่อย ท่านไม่เข้าใจอะไรเลย ขอไปเที่ยวก็ไม่ให้ไปเราเห็นคนอื่นได้ไปไหนต่อไหนก็อิจฉานะค่ะ โลกภายนอกเป็นไงพวกนั้นรู้หมดเพราะได้ใช้ชีวิตกับตัวเองได้ทำไรเองคิดเองเป็น แล้วลองมองกับอีกฝั่งที่ไม่ปล่อยลูกไปไหนอยู่แต่กับบ้านปิดกั้นลูกทำให้ไม่รู้ว่าโลกภายนอกร้ายมากแค่ไหน เราทะเลาะก้ะที่บ้านบ่อยมาก
มีเหตูการ์ณหลายเหตุการ์ณที่ทำให้เราเหนื่อย เรื่องที่1 พ่อเราอารมไม่ดีเลยทะเลาะกับพี่สาว เราก็กำลังจะเตรียมตัวไปเรียน(ไม่เคยได้ไป รร เองพี่ไปส่ง) พอพ่อทะเลาะกับพี่สาว อยู่ดีๆพี่สาวก็พาลมาหาเราเฉยเขาบอกว่า ทำไมไม่ด่ามันบ้างวันก่อนมีผช.มามองอยู่หน้าบ้าน เราหันไปหาเขาคอแทบหัก เราตกใจมากใครจะมาหาเราพ่อเราจะตบหน้าเราแล้วอ้ะ อีนิดนึงคือถึงหน้าอ้ะ แต่เราหลบทัน พ่อก็ด่าๆเราใหญ่เลย เขาไม่ฟังเราเลย เราก็เลยเดินออกจากบ้านแล้วไปขึ้นรถเราเลยถามพี่ว่า ใครคือ ผช.ที่มาหา เขาบอกคนที่อยู่ในโทรศัพทเรา เราก็งง เราเลยถามอีกทีว่าใช่คนนี้หรอเขาบอกใช่ มันเป็นไปไม่ได้ค่ะเพราะวันที่เขาบอกคือวันที่เราไม่ค่ายละเพื่อนคนนั้นก็ไปด้วยเราเลยไม่คุยกับพี่สาวเลย เขาไม่ขอโทษด้วยซ้ำที่ทำให้เราเกือบโดนพ่อตบ เรื่องที่2 เราให้เพื่อนยื้มกีต้าเราก็ให้เพื่อนยื้มก็เพื่อนขอจะให้เราตอบว่าไม่ให้มันก็เกรงใจ เราให้มันยื้มไป แล้วพ่อก็มาด่าเราว่า เอากีต้าไปให้ใคร ให้ผช.ไปใช่มั๊ย แรด นิสัยเหมือนแม่ไม่มีผิด(ไม่เข้าใจด่าแม่เราทำไม) พอนาฬิกาหาย ก็หาว่าเอาไปให้ผช.อีก ทั้งๆที่เราโดนขโมย เรื่องที่3 ล่าสุดวันลอยกระทง วันที่เราได้ออกเองครั้งแรกแต่กลับต้องมีหลานไปด้วย เราก็ไม่ไรก็เอาไปจริงๆก็จะไม่ได้ไปแหละแต่มีเพื่อนมารอที่บ้านแล้วแล้วเราก็แต่งตัวแล้ว หลานผช.เดนเข้าบ้านมาพูดว่าไม่ไปงานนะ อ่าวละถ้าพี่สาวไม่พาไปละใครจะพาไป (หลานผช.เป็นลูกของพี่สาว) ตอนนั้นเราก็งง พอสักพักพ่อก็เลยบอกว่างั้นก็ไปเอง เอาหลานผญ.ไปด้วย อ้ะเราก็เอาไปแล้วพอขับรถผ่านหน้าบ้านหลานผช.กลับร้องไห้จะไปด้วย(หลานผช.อยู่ป.5) จะให้เราทำไงได้เราก็เอาไปขัดได้ที่ไหน พอไปปุ๊บเราก็พยายามจะหาเพื่อนที่ รร ก็เดินไปก้ะน้อง ละก็เพื่อนที่หมู่บ้าน ที่มารอที่บ้าน ตอนนั้นแบตโทรศัทพเราหมดเราเลยให้เบอร์เพื่อนที่หมู่บ้านไว้ แต่ใครจะไปรู้ว่าอยู่ดีๆมันจะไม่เดินด้วยมันกลับไปเดินกับเพื่อนมัน เราก็เฉยๆทำไงได้อ้ะ พอสักพักเราก็พาน้องไปเล่นของเล่น แล้วเราบอกน้องว่า เล่นเสดรอที่นี่นะ แต่ถ้ามันนานไปไรออยู่ที่ตรงลอยกระทงเพราะเราจะเอาของที่ซื้อมาไปไว้ที่รถ พอกลับมาน้องหายตัวไป เราหาทั่วงาน จะเดินเล่นก็ไม่ได้เดิน หากับเพื่อนอีก1กว่าคนจะไปประกาศเวทีก็ไม่ว่างพอประกาศประกาศให้รอบเดียวเราเดินไปหาที่ของเล่นสองรอบเดินไปดูตรงที่ลอยอีก3 รอบ กลับไปที่รถ2รอบก็หาไม่เจอ จนเรากลับไปที่รถอีกที พี่สาวเรากลับเดินมาอย่างเร็วเดินเข้ามาตบหน้าไม่ใช่แค่ทีเดียวตบรัวๆ แรงๆ แล้วเขาตัวอ้วนใหญ่ ตบตรงนั้นตบกลางงานเลยแล้วคนเดินผ่านไปผ่านมาก็มอง ด่าเราใหญ่ แล้วพอกลับบ้านมาพี่ก็เอามาบอกพ่อว่าเรามั่วแต่เดินกลับผช.เลยไม่ได้ดูน้อง เอ่าทั้งๆที่เราก็หาก้ะเพื่อนอีก10คน เพื่อนก็หายไปทีละคน2คน จนเหลือเราแค่คนเดียว หาจนเหงื่อแตกเหมือนไปอาบน้ำมา เราจะเถียงไรเขาได้ละ ก็เราปล่อยน้องไว้นิ่ ชีวิตเราไม่เคยได้เรื่องในสิ่งที่ตัวเองชอบ อีกไม่กี่เดือนเราก็จบม.3 เราก้ะจะเรียนในที่ๆเราชอบแต่พ่อกลับเลือกในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเรา อยาไปไหนไม่เคยได้ ขนาดเราจะไปหาแม่จะนอนกับแม่กับยายพ่อยังไม่ให้เราไปเลยทั้งๆที่เขาเป็นแม่ เราเหนื่อยนะ ทำทุกอย่างตั้งใจเรียนเพื่อท่านเราก็รู้ว่าท่านก็เหนื่อยกับเรามามาก พี่สาวเราตั้งแต่เราย้ายมาอยู่ที่บ้านพ่อ เขาก็ต้องคิดแหละ อีลูกเมียน้อยอะไรประมาณนี้ ตอนเด็กๆเราไม่เคยได้ไปไหนอยู่แต่บ้านมีแต่หลานผช.ที่จะได้ไปกับแม่ พี่สาวไม่เคยเห็นหัวเราด้วยซ้ำพึ่งจะมาเห็นค่าตอนเราม.1 ตอนที่พอทำอะไรเป็น เขาก็ใช้ๆเราเราก็ทำ ทำไงหรอพ่อถึงจะปล่อย ชีวิตเราไม่รู้หรอกว่าจะเป็นยังไงในพรุ่งนี้ เขาจะปล่อยเราตอน 20 อีก 5 ปี เราจะทนได้หรอ เด็กอายุ15เพื่อน คนรอบข้างเราพ่อแม่เขาปล่อยกันหมดแล้วมีแต่เราเราพยายามจะให้เหตุผลแต่สิ่งที่ได้กลับมือคือคำด่า และไร้สาระ เราก็อยากจะรู้ทำยังไงถึงจะให้เข้าใจและยอมปล่อย