อารัมภบท
ข้อมูลนี้เป็นการนำเอาเรื่องราวของความขัดเเย้งในการเมืองประเทศกัมพูชาและนำเสนอข้อมูลทางทหาร โดยมิได้มีเจตนาเพื่อการปลุกปั่นหรือยุยงให้เกิดความแตกแยกใดใด
ตอนที่ 3 อันนัม-สยาม ยุทธ
เป็นเรื่องการรณรงค์สงครามระหว่างรัฐสยาม และ ญวน เขมร ลาว ซึ่งเหตุแห่งการผจญสงครามดังกล่าว ก็เนื่องด้วยการที่รัฐสยามยังคงสงวนไว้ซึ่งดินแดนทั้งหมดของอณาจักรเขมร และ ลาว ซึ่งเป็นประเทศราชที่ยังอยู่ภายใต้การปกครอง แต่ ณ เวลานั้นประเทศที่มีกำลังเข้มแข็งในเอเชียนั้น มิได้มีเพียงแต่สยามและพม่าเท่านั้น ยังมีชาติญวนหรือเวียดนาม ที่ถือเป็นชาติใหญ่ซึ่งมีพฤติการณ์เป็นดั่งหอกข้างแคร่รัฐสยามเสมอมา การที่สยามสามารถขยายอิทธิพลเข้าไปในลาวและเขมรในสมัยกรุงธนบุรีได้นั้น ก็เนื่องจากความแตกแยกในชาติญวนเอง ซึ่งในเวลานั้น ประเทศเวียดนามได้เกิดกบฏเต็ยเซิน (ไกเซิน) ซึ่งทำให้ผู้ปกครองญวนทางใต้ต้องเข้ามาพึ่งสยามเพื่อขอกำลังไปช่วยปราบกบฏ แต่สยามเราไม่สามารถแบ่งกำลังไปช่วยได้ เนื่องจากการศึกกับพม่านั้นยังคงเป็นที่น่ากังวลใจอยู่มาก ญวนจึงต้องพยายามขยายอิทธิพลเข้าไปในเขมรเพื่อแสวงยุทธปัจจัย จนสร้างความตึงเครียดระหว่างสยามกับญวนในสมัยปลายกรุงธนบุรี จวบจนเมื่อขึ้นสมัยตอนต้นรัตนโกสินทร์ สยามเราไม่ต้องการทำสงครามกับพม่าและญวนในเวลาเดียวกัน จึงเลือกที่จะอุปถัมภ์สนับสนุน "องเชียงสือ" หรือ "เหงียน อั๊ญ" ผู้นำตระกูลสำคัญของญวนในการรวบรวมชาติญวน และในที่สุดองเชียงสือร่วมกับทหารจากฝรั่งเศสปราบปรามกบฏได้สำเร็จ และสถาปนาตนเองขึ้นเป็นกษัตริย์ญวนเรียกว่า จักรพรรดิ ซา ล็อง หรือพระเจ้าเวียดนามยาลอง อย่างไรก็ดี ฝ่ายญวนเองยังคงต้องการทรัพยากรจากลาวและเขมรเพื่อเลี้ยงตัวเองและสร้างความเข้มแข็ง จึงต้องขยายอิทธิพลเข้าไปในเขมรและลาวด้วย ฝ่ายสยามเองถึงแม้จะไม่พอใจนัก แต่ไม่ต้องการทำศึกหลายด้านจึงทำเป็นไม่รับรู้ ทำให้ญวนนั้นเหิมเกริมขยายอิทธิพลเข้าไปในเขมรอย่างเปิดเผย และมีทีท่าจะขยายอิทธิพลเข้าไปในลาวอีกด้วย การขยายอิทธิพลและท่าทีไม่เป็นมิตรของญวนนั้น ดังประจักษ์จากการที่ญวนมีส่วนสนับสนุนอย่างลับๆ ในกรณีกบฏเจ้าอนุวงศ์เมืองเวียงจันทน์ รวมทั้งกรณีกษัตริย์เขมรต่อต้านอำนาจของสยาม
ในขณะที่ความตึงเครียดระหว่างสยามญวนดำเนินอยู่นั้น ลมทะเลได้หอบเอากลิ่นไอร้ายๆของอริราชศัตรูผู้มีสรรพกำลังเข้มแข็งอย่างมาก มากเสียจนอาณาประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มิเคยได้พบพานมาก่อน มิช้านานนักประเทศพม่าคู่กรรมคู่เวรของสยามเราก็ถูกกลืนกินหายไปในที่สุด ทำให้รัชกาลที่ 3 สามารถเลือกเผชิญหน้ากับญวนทางตะวันออกได้อย่างเต็มที่ โดยทำสงครามกับญวนที่เรียกว่า สงครามอานามสยามยุทธ หรือสงครามไทยญวน ระหว่าง พ.ศ. 2376–2390 ซึ่งเป็นสงคราม 14 ปี ระหว่างสองชนชาติใหญ่ที่เหลืออยู่ในขณะนั้นของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ สงครามครั้งนั้นเกิดขึ้นเพื่อชิงความเป็นใหญ่ในดินแดนเขมร อันเป็นดินแดนกั้นกลางระหว่างไทยกับญวน สงครามที่เนิ่นนานเช่นนี้ก่อความเสียหายให้ทั้ง 2 ฝ่ายอย่างมาก ผลสรุปของสงครามนี้ ทั้งสองฝ่ายไม่สามารถรบชนะอีกฝ่ายได้เด็ดขาด ทำให้ต้องทำสนธิสัญญาสงบศึกกัน โดยสยามยังคงไว้ซึ่งสิทธิในการสถาปนากษัตริย์เขมร แต่เขมรก็ยังต้องส่งเครื่องราชบรรณาการแก่ญวนทุก ๆ 3 ปี ถือเป็นข้อตกลงที่น่าพึงพอใจทั้ง 2 ฝ่าย สงครามจึงยุติลง
และถึงแม้สงครามระหว่างสยามและญวนได้สิ้นสุดลงไปแล้วก็ตามที แต่ศัตรูที่น่ากลัวที่สุด ณ เวลานั้น ได้เริ่มสำแดงอำนาจออกมาให้ประจักษ์แล้ว.....
เครดิต ไทยวิกิพีเดีย
ติดตามต่อตอนไปครับ.....
กัมพูชา บูชากรรม ตอนที่ 3
ข้อมูลนี้เป็นการนำเอาเรื่องราวของความขัดเเย้งในการเมืองประเทศกัมพูชาและนำเสนอข้อมูลทางทหาร โดยมิได้มีเจตนาเพื่อการปลุกปั่นหรือยุยงให้เกิดความแตกแยกใดใด
ตอนที่ 3 อันนัม-สยาม ยุทธ
เป็นเรื่องการรณรงค์สงครามระหว่างรัฐสยาม และ ญวน เขมร ลาว ซึ่งเหตุแห่งการผจญสงครามดังกล่าว ก็เนื่องด้วยการที่รัฐสยามยังคงสงวนไว้ซึ่งดินแดนทั้งหมดของอณาจักรเขมร และ ลาว ซึ่งเป็นประเทศราชที่ยังอยู่ภายใต้การปกครอง แต่ ณ เวลานั้นประเทศที่มีกำลังเข้มแข็งในเอเชียนั้น มิได้มีเพียงแต่สยามและพม่าเท่านั้น ยังมีชาติญวนหรือเวียดนาม ที่ถือเป็นชาติใหญ่ซึ่งมีพฤติการณ์เป็นดั่งหอกข้างแคร่รัฐสยามเสมอมา การที่สยามสามารถขยายอิทธิพลเข้าไปในลาวและเขมรในสมัยกรุงธนบุรีได้นั้น ก็เนื่องจากความแตกแยกในชาติญวนเอง ซึ่งในเวลานั้น ประเทศเวียดนามได้เกิดกบฏเต็ยเซิน (ไกเซิน) ซึ่งทำให้ผู้ปกครองญวนทางใต้ต้องเข้ามาพึ่งสยามเพื่อขอกำลังไปช่วยปราบกบฏ แต่สยามเราไม่สามารถแบ่งกำลังไปช่วยได้ เนื่องจากการศึกกับพม่านั้นยังคงเป็นที่น่ากังวลใจอยู่มาก ญวนจึงต้องพยายามขยายอิทธิพลเข้าไปในเขมรเพื่อแสวงยุทธปัจจัย จนสร้างความตึงเครียดระหว่างสยามกับญวนในสมัยปลายกรุงธนบุรี จวบจนเมื่อขึ้นสมัยตอนต้นรัตนโกสินทร์ สยามเราไม่ต้องการทำสงครามกับพม่าและญวนในเวลาเดียวกัน จึงเลือกที่จะอุปถัมภ์สนับสนุน "องเชียงสือ" หรือ "เหงียน อั๊ญ" ผู้นำตระกูลสำคัญของญวนในการรวบรวมชาติญวน และในที่สุดองเชียงสือร่วมกับทหารจากฝรั่งเศสปราบปรามกบฏได้สำเร็จ และสถาปนาตนเองขึ้นเป็นกษัตริย์ญวนเรียกว่า จักรพรรดิ ซา ล็อง หรือพระเจ้าเวียดนามยาลอง อย่างไรก็ดี ฝ่ายญวนเองยังคงต้องการทรัพยากรจากลาวและเขมรเพื่อเลี้ยงตัวเองและสร้างความเข้มแข็ง จึงต้องขยายอิทธิพลเข้าไปในเขมรและลาวด้วย ฝ่ายสยามเองถึงแม้จะไม่พอใจนัก แต่ไม่ต้องการทำศึกหลายด้านจึงทำเป็นไม่รับรู้ ทำให้ญวนนั้นเหิมเกริมขยายอิทธิพลเข้าไปในเขมรอย่างเปิดเผย และมีทีท่าจะขยายอิทธิพลเข้าไปในลาวอีกด้วย การขยายอิทธิพลและท่าทีไม่เป็นมิตรของญวนนั้น ดังประจักษ์จากการที่ญวนมีส่วนสนับสนุนอย่างลับๆ ในกรณีกบฏเจ้าอนุวงศ์เมืองเวียงจันทน์ รวมทั้งกรณีกษัตริย์เขมรต่อต้านอำนาจของสยาม
ในขณะที่ความตึงเครียดระหว่างสยามญวนดำเนินอยู่นั้น ลมทะเลได้หอบเอากลิ่นไอร้ายๆของอริราชศัตรูผู้มีสรรพกำลังเข้มแข็งอย่างมาก มากเสียจนอาณาประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มิเคยได้พบพานมาก่อน มิช้านานนักประเทศพม่าคู่กรรมคู่เวรของสยามเราก็ถูกกลืนกินหายไปในที่สุด ทำให้รัชกาลที่ 3 สามารถเลือกเผชิญหน้ากับญวนทางตะวันออกได้อย่างเต็มที่ โดยทำสงครามกับญวนที่เรียกว่า สงครามอานามสยามยุทธ หรือสงครามไทยญวน ระหว่าง พ.ศ. 2376–2390 ซึ่งเป็นสงคราม 14 ปี ระหว่างสองชนชาติใหญ่ที่เหลืออยู่ในขณะนั้นของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ สงครามครั้งนั้นเกิดขึ้นเพื่อชิงความเป็นใหญ่ในดินแดนเขมร อันเป็นดินแดนกั้นกลางระหว่างไทยกับญวน สงครามที่เนิ่นนานเช่นนี้ก่อความเสียหายให้ทั้ง 2 ฝ่ายอย่างมาก ผลสรุปของสงครามนี้ ทั้งสองฝ่ายไม่สามารถรบชนะอีกฝ่ายได้เด็ดขาด ทำให้ต้องทำสนธิสัญญาสงบศึกกัน โดยสยามยังคงไว้ซึ่งสิทธิในการสถาปนากษัตริย์เขมร แต่เขมรก็ยังต้องส่งเครื่องราชบรรณาการแก่ญวนทุก ๆ 3 ปี ถือเป็นข้อตกลงที่น่าพึงพอใจทั้ง 2 ฝ่าย สงครามจึงยุติลง
และถึงแม้สงครามระหว่างสยามและญวนได้สิ้นสุดลงไปแล้วก็ตามที แต่ศัตรูที่น่ากลัวที่สุด ณ เวลานั้น ได้เริ่มสำแดงอำนาจออกมาให้ประจักษ์แล้ว.....
เครดิต ไทยวิกิพีเดีย
ติดตามต่อตอนไปครับ.....