กลอนนี้เพราะเรื่องสั้นเรื่องนั้นเชียว

~~~~~~~~~~ น้ำหลากพรากพลันผันผวนห่างตัดไฟตัดทางร้างแห่งหนฟ้าหม่นฟ้ามัวทั่วปวงยลครอบงำจำนนท่วมท้นแดน กระหน่ำซ้ำสองคูคลองสายสุดปลายท้ายจากเชี่ยวกรากแสนหลั่งไหลไยย้อนกลับคลอนแคลนผืนแผ่นแกนถมจมบาดาล เบื้

คิดถึงหมาดหยาดสีคลี่โบยโบก อาบซาบโศกซึ้งตรึงทุกข์ขับขาน น้ำตาลหว่านน้ำตาฟ้าวันวาน รอยอุทกอลหม่านหม่นวิญญาณ คิดถึงเขียวขาบเคยคาบเกี่ยว เหนื่ยวผืนฟ้าแฝกป่าปราณประสาน กลายทึมเทาเศร้าเหงาเงาอาคาร พิสดารแ

วันนี้พานางเอกของเรา (น้ำเมย) มาขอบคุณทุกๆ คนค่ะ ขอขอบคุณ มาโซคิส ถูกใจ,kdunagin ถูกใจ, nine tail fox ถูกใจ, turtle_cheesecake หลงรัก, kasareev ซึ้ง และนักอ่านทุกๆ คนที่เข้ามาอ่านและร่วมโหวตนิยายเรื่

วัยเด็กนั้นฉันวิ่งล้มนอนกลิ้ง โลกทั้งสิ่งยังเล็กดั่งสนามหญ้า จับจักจั่น วิ่งไล่ลม พรมเวลา ฟ้าก็ว่ากว้างใหญ่ให้เราเล่น ขีดเส้นดินเป็นบ้านตามความฝัน เอียงแก้มยันรับแดดอุ่นละมุนเห็น เสียงหัวเราะปลิวไกลไ

แห่งดวงอาทิตย์ยามเช้าฉันมองเห็นเสียงกระซิบของฟ้าแสงสีทองที่แทรกซึมรอยหม่นของเมฆราวกับมืออ่อนโยนของวันใหม่ลูบไล้ผืนดินให้ตื่นจากความเงียบงันทุ่งหญ้าอันแห้งผากยืนเฝ้ามองขอบฟ้าเหมือนผู้รอคอยไม่ว่าคืนจะยา