เราเริ่มจะทนไม่ไหวเเล้วจริงๆ นี่เป็นครั้งเเรกที่เรามาตั้งกระทู้เพราะเราอึดอัดที่ไม่สามารถพูดกับใครได้
พ่อของเราเป็นคนที่อารมณ์ร้ายมากๆ เเต่ก่อนกินเหล้าก่อนกลับบ้านทุกวัน พอเมามาบ้านก็จะทำร้ายเเม่ตบตี ถีบสารพัด
เรามีพี่น้องอีกสองคน เราเป็นคนกลาง ทุกคนเป็นผู้หญิง เลยไม่สามารถช่วยเเม่ได้ เเละต้องทนเห็นภาพ พ่อทำร้ายเเม่เเทบทุกวัน จนเราอยู่ ป.5
พ่อเรามีเมียน้อย เเล้วเเม่จับได้ พ่อเราเป็นคนที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองผิด คิดว่าตัวเองถูกเสมอ พ่อเราตบเเม่เข้าที่หูข้างซ้าย จนเลือดไหลออกมา
เเล้วลากเเม่เราไปหลังบ้าน ก่อนจะกระชากหัวเเม่เราฟาดกำเเพง จนเเกพอใจเเล้วเดินหนีไป เเม่เราเลยพาเรากับพี่น้องไปอยู่บ้านย่า(เเม่พ่อเรา)
เเล้วบอกว่าจะเลิกกับพ่อ เเต่ปู่กับย่าไม่อยากให้เลิก จนพ่อเรามาพูดกับเเม่เราว่าขอโอกาศอีกครั้ง เเม่เราก็เลยกลับไปหาพ่อ
เเล้วพ่อเราก็ไปหาพระเเล้วกินน้ำสาบานว่าจะเลิกเหล้า
หลังจากนั้นมาทุกอย่างก็เริ่มโอเคขึ้น เราเริ่มมองพ่อเราดีขึ้น เเต่เเกยังคงมีนิสัยเดิมคือ โมโหรุนเเรง ใครก็พูดขัดใจไม่ได้ มีครั้งหนึ่งเเกหาของไม่เจอ
เเม่เราก็ช่วยหา เเกโมโหเเม่เราทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด เเล้วจะตบเเม่เรา เเต่พี่เราเข้าไปขว้าง(ตอนนี้พี่เรา เรียนปี 5 เราเรียน ม.6 น้องเราเรียน ม.4)
พี่เราเลยโดนเเกตบ เราทำอะไรไม่ได้มีเเต่ร้องไห้ สารพัดที่เจอ ทั้งเอามีดจี้คอเเม่ เอาปืนไล่ยิง ตบ เเต่จะมีลูกมาช่วยเเม่ไว้เสมอ
จนกระทั้งพ่อเราไปทำงานที่ต่างจังหวัด เรากับพี่ดีใจมาก ที่พ่อจะไม่อยู่ เเต่เเกจะกลับมา สอง-สามครั้ง เเล้วอยู่เป้นอาทิต
มีอยู่ครั้งหนึ่งเเกเจอเเฟนเก่าสมัยประถม เเล้วสองคนนี้ก็เลยคุยๆกันมา จนเรารู้ เพราะเราเห็นเเกทำตัวเเปลกๆ เราเลยบอกเเม่
เเม่เราเสียใจมาก เเล้วคุยกับพ่อ พ่อเราก็บอกว่าไม่มีอะไร ดีซะอีก ที่จะมีคนมาช่วยเลี้ยงลูก
เเต่เเกเปลี่ยนไปมากๆๆ เเกไม่เคยโทรหาเเม่เลย เเม่โทรไปก็จะบอกว่ารำคาญ เเม่เลยโทรไปหา ผญ.คนนั้น
ผู้หญิงคนนั้นทำงานธนาคารอยู่ที่กรุงเทพ ผู้หญิงคนนั้นบอกว่า ไม่มีอะไร ไม่ได้ชอบ เเต่พ่อเราจะเป็นจะตายกับ ผญ.คนนั้น กินไม่ได้นอนไม่หลับ
ตอนนั้นเเม่เราเเย่สุดๆ ข้าวไม่กิน ไม่นอน เข้าโรงพยาบาลตลอด พ่อเราโทรมาคุยกับเเม่เราตอนที่เเม่อยู่โรงพยาบาล เเล้วเหมือนจะเคลียๆกันให้จบ
เเม่ว่าเลือกเอา ครอบครัว กับ ผญ.คนนั้น พ่อเราก็บอกว่าอย่าบังคับ ไม่งั้นเเกจะฆ่าตัวตาย ความรู้สึกเราคือ รักมันมากขนาดนั้นก็ตายๆไปเลย เพราะก็ไม่เคยมีความรู้สึกดีๆให้อยู่เเล้ว
ถึงทุกคนจะเกลียดเเต่ก็ต้องเก็บอาการไว้เพราะเเกเป็นคนหาเงินคนเดียว เเกใช้ทำอะไรก็ทำ เเม่เรานี่คือหนักสุด ตั้งเเต่เเต่งงานกับพ่อเรามา โดนกดขี่ข่มเหงตลอด ยังกับทาส มากกว่าเมีย เเม่เราเถียงจะโดดตบตลอด
จนกระทั่งวันนี้ 3/12/2558 พ่อเรากลับมา เเล้วคือทำตัวปกติมากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเเต่ที่เเปลกคือ ซื้อของฝากกลับมาเยอะมาๆ เเล้วบอกว่าจะพาไปกินข้าวอยู่ห้างนั้นห้างนี่ ทั้งๆที่พ่อเราไม่เคยเป็นพ่อที่ดีเลย ไม่เคยไปรับส่งลูก เเม้ฝนจะตกขี่รถจักยานยนต์ไปไม่ได้ เเกก็ไม่เคยสนใจ ไม่เคยพาไปเที่ยวหรือกินข้าวนอกบ้านตั้งเเต่เราเกิดมา คงเพราะอยากให้ลุกเห็นด้วยกลับการที่เเกมีเมียน้อย เเต่เราไม่ใช่คนที่จะมาเสเเสร้งทำเป็นมีความสุข เเกใช้เราให้ไปเก็บผ้า เราเลยตอกกลับไปว่า ทำเองอยากทำอะไรทำเอง!
พ่อเราก็เลยโกรธเเล้วด่า ทั้งบ้านเลย บอกว่าปีกกล้าขาเเข็ง จะไปไหนก็ไป ไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้า เงินที่ใช้ก็กูหา !@!@#$#%
เราก็โกรธเหมือนกันเลย เดินออกไปจากบ้านเลย ทั้งๆที่ตอนนั้นมันก็มืดเเล้ว สักพักพี่เราก็ขี่รถตามมา เเล้วบอกว่า พ่อเอาปืนไล่ยิงเเม่บอกว่าเเม่ให้ท้ายลูก บอกให้ลูกเกลียดพ่อ พี่เราเลยไปพาเเม่ออกมา เราทนไม่ไหวจริงๆ เราอยากเรียนให้จบๆ ทำงาน หาเงิน เเล้วเอาคืนผู้ชายคนนี้ทุกบาททุกสตางเเล้วอย่าได้ติดค้างกันอีก เราจะพาเเม่กับพี่น้องไปอยู่ที่อื่น เราอิจฉาทุกครั้งเวลาเราไปไหนเเล้วเห็นครอบครัวคนอื่นมีความสุข ครอบครัวอบอุ่น มีพ่อเเสนดี เราไม่เคยได้มีครอบครัวที่อบอุ่นเเบบนั้น เราต้องเห็นภาพที่พ่อโมโหตบตีเเม่ ตั้งเเต่เล็กจนโต เราผิดมั้ยที่จะเกลียดพ่อตัวเอง เราสงสารเเม่ เราสงสารครอบครัวตัวเอง
ไม่มีใครอยากเจอเรื่องเเบบนี้ เราอยากมีพ่อที่รักลูกรักครอบครัว เราไม่อยากเเต่งงานเราไม่อยากมีครอบครัวเรากลัวจะเจอเเบบพ่อเรา เเล้วเราต้องเป็นเเบบเเม่เรา ชีวิตเรามันเเย่มากถ้าต้องเป็นเเบบนั้น
ขอบคุณที่รับฟังนะ เรารู้สึกดีเเล้วละที่อย่างน้อยก็ได้ระบายมันออกมา ^^
พ่อเเบบนี้สำควรนับเป็นพ่อมั้ย??
พ่อของเราเป็นคนที่อารมณ์ร้ายมากๆ เเต่ก่อนกินเหล้าก่อนกลับบ้านทุกวัน พอเมามาบ้านก็จะทำร้ายเเม่ตบตี ถีบสารพัด
เรามีพี่น้องอีกสองคน เราเป็นคนกลาง ทุกคนเป็นผู้หญิง เลยไม่สามารถช่วยเเม่ได้ เเละต้องทนเห็นภาพ พ่อทำร้ายเเม่เเทบทุกวัน จนเราอยู่ ป.5
พ่อเรามีเมียน้อย เเล้วเเม่จับได้ พ่อเราเป็นคนที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองผิด คิดว่าตัวเองถูกเสมอ พ่อเราตบเเม่เข้าที่หูข้างซ้าย จนเลือดไหลออกมา
เเล้วลากเเม่เราไปหลังบ้าน ก่อนจะกระชากหัวเเม่เราฟาดกำเเพง จนเเกพอใจเเล้วเดินหนีไป เเม่เราเลยพาเรากับพี่น้องไปอยู่บ้านย่า(เเม่พ่อเรา)
เเล้วบอกว่าจะเลิกกับพ่อ เเต่ปู่กับย่าไม่อยากให้เลิก จนพ่อเรามาพูดกับเเม่เราว่าขอโอกาศอีกครั้ง เเม่เราก็เลยกลับไปหาพ่อ
เเล้วพ่อเราก็ไปหาพระเเล้วกินน้ำสาบานว่าจะเลิกเหล้า
หลังจากนั้นมาทุกอย่างก็เริ่มโอเคขึ้น เราเริ่มมองพ่อเราดีขึ้น เเต่เเกยังคงมีนิสัยเดิมคือ โมโหรุนเเรง ใครก็พูดขัดใจไม่ได้ มีครั้งหนึ่งเเกหาของไม่เจอ
เเม่เราก็ช่วยหา เเกโมโหเเม่เราทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด เเล้วจะตบเเม่เรา เเต่พี่เราเข้าไปขว้าง(ตอนนี้พี่เรา เรียนปี 5 เราเรียน ม.6 น้องเราเรียน ม.4)
พี่เราเลยโดนเเกตบ เราทำอะไรไม่ได้มีเเต่ร้องไห้ สารพัดที่เจอ ทั้งเอามีดจี้คอเเม่ เอาปืนไล่ยิง ตบ เเต่จะมีลูกมาช่วยเเม่ไว้เสมอ
จนกระทั้งพ่อเราไปทำงานที่ต่างจังหวัด เรากับพี่ดีใจมาก ที่พ่อจะไม่อยู่ เเต่เเกจะกลับมา สอง-สามครั้ง เเล้วอยู่เป้นอาทิต
มีอยู่ครั้งหนึ่งเเกเจอเเฟนเก่าสมัยประถม เเล้วสองคนนี้ก็เลยคุยๆกันมา จนเรารู้ เพราะเราเห็นเเกทำตัวเเปลกๆ เราเลยบอกเเม่
เเม่เราเสียใจมาก เเล้วคุยกับพ่อ พ่อเราก็บอกว่าไม่มีอะไร ดีซะอีก ที่จะมีคนมาช่วยเลี้ยงลูก
เเต่เเกเปลี่ยนไปมากๆๆ เเกไม่เคยโทรหาเเม่เลย เเม่โทรไปก็จะบอกว่ารำคาญ เเม่เลยโทรไปหา ผญ.คนนั้น
ผู้หญิงคนนั้นทำงานธนาคารอยู่ที่กรุงเทพ ผู้หญิงคนนั้นบอกว่า ไม่มีอะไร ไม่ได้ชอบ เเต่พ่อเราจะเป็นจะตายกับ ผญ.คนนั้น กินไม่ได้นอนไม่หลับ
ตอนนั้นเเม่เราเเย่สุดๆ ข้าวไม่กิน ไม่นอน เข้าโรงพยาบาลตลอด พ่อเราโทรมาคุยกับเเม่เราตอนที่เเม่อยู่โรงพยาบาล เเล้วเหมือนจะเคลียๆกันให้จบ
เเม่ว่าเลือกเอา ครอบครัว กับ ผญ.คนนั้น พ่อเราก็บอกว่าอย่าบังคับ ไม่งั้นเเกจะฆ่าตัวตาย ความรู้สึกเราคือ รักมันมากขนาดนั้นก็ตายๆไปเลย เพราะก็ไม่เคยมีความรู้สึกดีๆให้อยู่เเล้ว
ถึงทุกคนจะเกลียดเเต่ก็ต้องเก็บอาการไว้เพราะเเกเป็นคนหาเงินคนเดียว เเกใช้ทำอะไรก็ทำ เเม่เรานี่คือหนักสุด ตั้งเเต่เเต่งงานกับพ่อเรามา โดนกดขี่ข่มเหงตลอด ยังกับทาส มากกว่าเมีย เเม่เราเถียงจะโดดตบตลอด
จนกระทั่งวันนี้ 3/12/2558 พ่อเรากลับมา เเล้วคือทำตัวปกติมากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเเต่ที่เเปลกคือ ซื้อของฝากกลับมาเยอะมาๆ เเล้วบอกว่าจะพาไปกินข้าวอยู่ห้างนั้นห้างนี่ ทั้งๆที่พ่อเราไม่เคยเป็นพ่อที่ดีเลย ไม่เคยไปรับส่งลูก เเม้ฝนจะตกขี่รถจักยานยนต์ไปไม่ได้ เเกก็ไม่เคยสนใจ ไม่เคยพาไปเที่ยวหรือกินข้าวนอกบ้านตั้งเเต่เราเกิดมา คงเพราะอยากให้ลุกเห็นด้วยกลับการที่เเกมีเมียน้อย เเต่เราไม่ใช่คนที่จะมาเสเเสร้งทำเป็นมีความสุข เเกใช้เราให้ไปเก็บผ้า เราเลยตอกกลับไปว่า ทำเองอยากทำอะไรทำเอง!
พ่อเราก็เลยโกรธเเล้วด่า ทั้งบ้านเลย บอกว่าปีกกล้าขาเเข็ง จะไปไหนก็ไป ไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้า เงินที่ใช้ก็กูหา !@!@#$#%
เราก็โกรธเหมือนกันเลย เดินออกไปจากบ้านเลย ทั้งๆที่ตอนนั้นมันก็มืดเเล้ว สักพักพี่เราก็ขี่รถตามมา เเล้วบอกว่า พ่อเอาปืนไล่ยิงเเม่บอกว่าเเม่ให้ท้ายลูก บอกให้ลูกเกลียดพ่อ พี่เราเลยไปพาเเม่ออกมา เราทนไม่ไหวจริงๆ เราอยากเรียนให้จบๆ ทำงาน หาเงิน เเล้วเอาคืนผู้ชายคนนี้ทุกบาททุกสตางเเล้วอย่าได้ติดค้างกันอีก เราจะพาเเม่กับพี่น้องไปอยู่ที่อื่น เราอิจฉาทุกครั้งเวลาเราไปไหนเเล้วเห็นครอบครัวคนอื่นมีความสุข ครอบครัวอบอุ่น มีพ่อเเสนดี เราไม่เคยได้มีครอบครัวที่อบอุ่นเเบบนั้น เราต้องเห็นภาพที่พ่อโมโหตบตีเเม่ ตั้งเเต่เล็กจนโต เราผิดมั้ยที่จะเกลียดพ่อตัวเอง เราสงสารเเม่ เราสงสารครอบครัวตัวเอง
ไม่มีใครอยากเจอเรื่องเเบบนี้ เราอยากมีพ่อที่รักลูกรักครอบครัว เราไม่อยากเเต่งงานเราไม่อยากมีครอบครัวเรากลัวจะเจอเเบบพ่อเรา เเล้วเราต้องเป็นเเบบเเม่เรา ชีวิตเรามันเเย่มากถ้าต้องเป็นเเบบนั้น
ขอบคุณที่รับฟังนะ เรารู้สึกดีเเล้วละที่อย่างน้อยก็ได้ระบายมันออกมา ^^