"ผมมันก็แค่ ผู้ชายอ่อนแอ"
“สัญญานะถ้าดินไปต่างประเทศแล้วจะไม่มีแฟนใหม่”
“โหย ก้อย ดินไม่อยากสัญญาในสิ่งที่ดินไม่รู้ว่าดินจะทำได้รึเปล่า อย่าให้คำสัญญามาผูกมัดเราสองคนเลยนะ”
“หมายความว่าดินไม่ได้รักก้อยมากพอ เพราะดินคิดจะไปมีใครใหม่ใช่มั้ย”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ดินหมายถึงเราทั้งสองคนต่างหาก วันพรุ่งนี้หากดินหรือแม้กระทั่งก้อยเองอาจจะพบเจอใครที่ถูกใจมากกว่าหากเราทั้งคู่ไม่มั่นคงมากพอและเกิดหวั่นไหว คำสัญญาจะไม่ผูกมัดเราทั้งคู่”
“ดินพูดเหมือนเตรียมตัวจะไปมีแฟนใหม่อย่างนั้นแหละ”
“ก้อยเข้าใจหน่อยสิ ดินไม่ได้คิดจะไปมีใครใหม่แต่ไม่มีใครรู้นี่ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น ดินบอกก้อยได้แค่ว่าดินจะรักษาความรักที่เรามีต่อกันไว้ให้ดีที่สุด นี่คือสิ่งที่ดินสัญญาได้ในตอนนี้”
ผมรู้ว่าเธอคงรู้สึกน้อยใจว่าผมคงไม่ได้รักเธอมากพอที่จะสัญญาว่าจะมั่นคงกับเธอเพียงคนเดียว
ผมกับก้อยรู้จักและก็รักกันมานานกว่าสามปี เป็นเพราะผมเบื่อความจำเจของงานที่ทำอยู่ทุกวันผมจึงยื่นเรื่องขอทางบริษัทเพื่อไปทำงานที่สาขาต่างประเทศ เธอเองไม่อยากให้ผมไปแต่รู้ว่านี่เป็นสิ่งที่ผมต้องการและเป็นความใฝ่ฝันของผม แม้จะรู้สึกเป็นห่วงและหวาดกลัวความห่างไกลระหว่างเราแค่ไหน แต่ผมก็ตั้งใจที่จะลองไปผจญภัยดูสักครั้ง
เธอเล่าให้ผมฟังว่าวันแรกที่ผมรู้ว่าผมจะได้ไปต่างประเทศ ใบหน้าของผมเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ผมเฝ้าแต่พูดถึงและตื่นเต้นตลอดเวลาเพื่อเตรียมตัวไปต่างประเทศ
“ดินไปไม่นานหรอกนะก้อย แค่สองปีเอง ทำงานแป๊บๆก็กลับมาแล้ว แล้วดินจะโทรมาหาบ่อยๆนะ”
“สำหรับดินอาจจะไม่นาน แต่สำหรับคนรออย่างก้อยสองปีมันนานเหมือนตลอดกาลเลยนะดิน”
“ไม่เอาน่า ก้อยอย่าพูดให้ดินรู้สึกแย่สิ น่านะแล้วดินจะไปดูโลกเผื่อก้อยนะจ๊ะ”
“คะ ก้อยเข้าใจ ก้อยจะรอดินนะ”
วันที่ก้อยมาส่งผมที่สนามบิน ผมต้องทำตัวเองให้ดูเข้มแข็งไม่มีใบหน้าที่แสดงความเสียใจหรืออาลัยอาวรณ์กฝืนยิ้มหน้าชื่น รู้สึกเหมือนกับว่าของรักกำลังจะหลุดลอยไป
“ก้อย ทำหน้าให้มันสดชื่นหน่อยสิ ดินไม่ได้ไปแล้วไปลับนะ บอกแล้วงัยว่าแค่สองปีดินก็กลับมาแล้ว อีกย่างดินไปเพื่ออนาคตของเรานะ พอเก็บตังส์ได้เยอะๆ ดินจะได้เอาตังส์ไปขอก้อยแต่งงานไง”
“ยังมีหน้ามาพูดเล่นอีก ยังงัยดินก็ดูแลตัวเองดีๆนะ อยู่ไกลๆก้อยอย่างนี้อย่าซนนักล่ะ แล้วก็อย่าไปไหนมาไหนคนเดียวนะ”
“แหมก้อยสั่งอย่างกะเป็นญาติผู้ใหญ่เลย ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ดินเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว”
“รักษาตัวเองดีๆนะ ก้อยรักดินนะ”
“ดินก็รักก้อยนะ ไปล่ะนะ”
และแล้วผมก็บินจากก้อยมาด้วยหัวใจโหวงๆ มันรู้สึกบางสิ่งบางอย่างหายไปจากชีวิต เหมือนมีรูโหว่อยู่ในหัวใจ นี่ผมจากเธอไม่ถึงสิบนาทีแต่ผมรู้สึกคิดถึงเธอเหลือเกิน
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
“หวัดดีคะ ก้อยพูดสายคะ”
“หวัดดีครับ นี่ดินนะมาถึงเรียบร้อยปลอดภัยครับผม อยากให้ก้อยมาอยู่ด้วยกันที่นี่จัง ถึงจะเป็นทะเลทรายแต่อากาศกลางคืนที่นี่เย็นสบายมากๆเลย แถมอากาศที่นี่ก็บริสุทธิ์มากกกกกเลยล่ะ”
“ดินเป็นงัยบ้าง ดีใจจังที่ดินโทรมา ดินอยู่ที่นั่นสบายมั้ย”
“สบายดีครับแล้วก้อยล่ะ”
“ก้อยก็เหมือนเดิมแหละ แต่ที่ไม่ดีเพราะคิดถึงดินน่ะ”
“ดินก็คิดถึงก้อยครับ อยู่ที่นี่เหงามากๆเลยล่ะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะเพราะว่าดินรู้ว่ามีใครบางคนคิดถึงดินตลอดเวลา มันทำให้ดินหายเหงาไปเยอะ”
“แล้วดินเที่ยวไปจีบไครต่อไครบ้างรึเปล่า”
“โอ้โห ถามตรงประเด็นเลยนะ สาวๆเพียบอย่างนี้ไม่มีได้งัยล่ะ แต่ดินไม่สนใจหรอกน่าวางใจได้”
“ดิน ห้ามไปเที่ยวกับใครนะ ห้ามไปนัดพวกผู้หญิงพวกนั้นด้วย “
“ก้อยก็หึงไปได้ ดินรู้หรอกน่าว่าต้องทำยังงัย ไม่เอานะคุยกันเรืองอื่นดีกว่า”
ผมต่างหากละก้อยที่ต้องกังวล ผมไม่อยากสูญเสียก้อยนะ แถมก้อยเองก็น่ารัก และร่าเริงอย่างนั้น ใครอยู่ใกล้ก็คงอดใจรักก้อยไม่ไหว ผมกลัวก้อยจะใจอ่อนไปกับผู้ชายพวกนั้น
“หวัดดีจ้า ก้อย นี่ดินนะ”
“อ้อ ดินพอดีก้อยติดงานนะ ไว้ค่อยคุยกันใหม่แล้วกันนะ”
“ตกลงครับ ดินคิดถึงก้อยนะ”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
ช่วงหลังๆนี้ก้อยยุ่งกับงานที่ทำจนแทบไม่มีเวลาให้กับการคุยโทรศัพท์กับผมเลย บางครั้งเธอโทรมาหาผมแต่ผมยุ่งทำให้คุยกับเธอไม่ได้ บางครั้งผมจะโทรหาเธอพอรู้ตัวอีกทีก็ดึกมากแล้วสำหรับเธอ ได้แต่สัญญากับตัวเองว่าจะโทรหาเธอวันรุ่งขึ้น แต่เธอก็ยุ่งและติดงานทุกที
“ก้อย ทำไมเดี๋ยวนี้ก้อยไม่ค่อยว่างคุยกับดินเลยล่ะ”
“ก็ก้อยยุ่งน่ะเข้าใจบ้างสิดิน บางทีก้อยโทรไปดินก็หลับไปแล้ว พอจะโทรตอนที่ดินว่างก้อยก็ไม่ว่าง”
“ไม่เป็นไรนะ ถ้าก้อยยุ่งมากงั้นดินส่งเมล์หาก้อยแทนละกัน จะได้ไม่รบกวนเวลาก้อย”
“ดินแค่นี้ก่อนนะ ก้อยมีประชุม”
ผมเข้าใจนะว่างานของก้อยน่าจะยุ่ง ผมผิดเองที่ไปรบกวนเวลางานของก้อย แต่ผมกลัวการห่างไกลกลัวที่จะต้องเสียใจ จนกระทั่งสิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้น
สวัสดีครับก้อย
ดินรู้ว่า ดินไม่ควรที่จะติดต่อกับก้อยอีก แต่ดินอยากให้ก้อยรู้ว่าดินไม่โกรธในสิ่งที่ก้อยได้ตัดสินใจลงไป คนเรามีทางเดินให้เลือกมากมาย และแต่ละทางเดินนั้นก็มีจุดมุ่งหมายที่ต่างกัน
ดินอยากจะขอบคุณก้อยสำหรับวันเวลาดีๆที่เราเคยมีร่วมกัน ดินไม่เคยเสียใจเลยสักครั้งที่ได้รู้จักและรักกับก้อย หากสิ่งเดียวที่ดินจะเสียใจก็คือดินไม่สามารถเป็นคนรักของก้อยได้ตลอดไปอย่างที่ดินหวังไว้
เห็นมั้ยว่าคำสัญญาไม่มีค่าเท่าการกระทำ แต่บางทีการกระทำของดินคงไม่ชัดเจนพอสำหรับก้อย มันจึงทำให้ก้อยไม่สามารถรับรู้ถึงความรักมากมายที่ดินมีต่อก้อย
จำได้มั้ยวันที่ก้อยมาส่งดินที่สนามบิน วันนั้นดินต้องกลั้นน้ำตาแทบแย่ เพราะดินไม่อยากให้ก้อยเป็นห่วงดิน ดินต้องทำเป็นเข้มแข็งแม้ว่าวินาทีนั้นถ้าก้อยบอกว่าอย่าไป ดินก็พร้อมจะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ๆกับก้อย
ดินนั่งร้องไห้ตลอดทางที่บินมาที่นี่ ชีวิตที่นี่มันไม่ได้ง่ายและสบายอย่างที่ใครๆคิด ดินไม่มีครอบครัว คนที่ดินรักและรู้ใจอยู่ใกล้ๆ แต่ดินมั่นใจว่าวันนึงที่ดินกลับไป ดินจะมีคนๆนึงที่ยังรักและรอดินอยู่เสมอ ซึ่งมันเป็นกำลังใจอย่างดีให้กับดิน แต่คงไม่มีวันนั้นแล้วล่ะ
อย่างที่ดินบอกตอนต้นว่าดินเคารพการตัดสินใจของก้อย เพราะฉะนั้นสิ่งที่ดินทำได้ในฐานะคนรักเก่า คงเป็นแค่เพียงขอให้ก้อยโชคดีและมีความสุขกับเค้าคนนั้น
ก้อยเป็นคนดี ดินคิดว่าใครที่อยู่ใกล้ๆก็คงอดใจรักก้อยไม่ไหว ยังงัยก็ขอให้ก้อยมีความสุขมากๆละกันนะ ดินหวังว่าเค้าคนนั้นของก้อยคงจะรักก้อยได้เท่าๆหรือมากกว่าที่ดินรักก้อยตลอดมา
แผ่นดิน
ใช่ครับก้อยมีคนรักใหม่ ทำไมน่ะเหรอครับผมก็ยังหาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมเธอทิ้งผมไป หรือเธอเบื่อที่จะรอคอยผม หรือผมอาจดูไม่มีอนาคตสำหรับเธอ
วันที่ผมกลับมาเมืองไทย แม้รู้ว่าผมไม่มีสิทธิ์ที่จะไปเจอกับเธอ แต่ผมก็แปลกใจ ว่าเธอมารอผมที่สนามบินเพื่ออะไร
“ดินคะ”
“ก้อย”
เราต่างเงียบด้วยกันทั้งคู่
“มีใครมารับดินรึเปล่า”
“เอ่อดินว่าจะนั่งแท็กซี่กลับน่ะ ก้อยมารับใครเหรอ”
“ก้อยมารับดิน”
“ดินว่าอย่าดีกว่า ดินกลับเองได้”
“ให้ก้อยไปส่งเถอะนะ อย่างน้อยก็ในฐานะเพื่อนกัน”
ผมเห็นก้อยอ้อนวอนอยู่นานยืนยันว่าจะไปส่งผมให้ได้ผมลอบมองดูเธอ เธอผอมจนน่าตกใจและดูไม่สดใสเหมือนเดิม ผมรู้สึกอยากกอดเธอมากๆ ก้อยไม่ได้ไปส่งผมที่บ้านทันที แต่ก้อยพาผมไปร้านอาหารริมทะเลซึ่งเป็นร้านประจำที่เราเคยมาด้วยกันบ่อยๆ
“แวะกินอะไรกันหน่อยนะดิน ไม่ได้เจอกันตั้งนานก้อยมีเรื่องอยากรู้ตั้งเยอะว่าดินไปทำอะไรมาบ้าง”
“ก้อยยังต้องการอะไรจากดินอีกเหรอ”
“ดิน ก้อยรู้ว่าก้อยผิด ก้อยอยากจะ....”
“ก้อยไม่ผิดหรอก ดินบอกแล้วงัยว่ามันเป็นเรื่องที่เราไม่อาจคาดเดาได้ อย่าทำให้เรื่องมันยากไปกว่านี้เลยนะ”
“แต่ก้อยเลิกกับเค้าแล้วนะ เรากลับมาเหมือนเดิมได้มั๊ยดิน”
“พอเถอะก้อยให้ดินได้รู้จักแค่ก้อยคนเดิมที่ดินเคยรู้จักดีกว่า”
“ก้อยอยากให้เรากลับมาเริ่มต้นใหม่”
“ก้อยรู้มั้ยว่า มันยากแค่ไหนสำหรับดินในการที่จะลืมทุกอย่างระหว่างเรา รู้มั้ยว่าดินต้องเผชิญอะไรบ้างในวันที่รู้ว่าก้อยมีคนอื่น และรู้มั้ยว่าดินเจ็บแค่ไหน”
“ดิน ก้อยอยากอธิบาย”
“ดินไม่โทษก้อย มันเป็นเพราะดินเองที่รักก้อยไม่มากพอ ก้อยเลยไม่เคยรู้ว่าความรักของดินมันมากแค่ไหน ความรักของดินมันไม่ช่วยให้ก้อยหายเหงา และมันไม่สร้างความมั่นคงให้กับก้อย”
“แต่ก้อยยังรักดินอยู่นะ”
“ก้อยได้เลือกแล้วว่าก้อยจะไม่รอดินในวันนั้น และดินผ่านความเจ็บปวดตรงนั้นมามากพอแล้ว ดินกลัวกับความรักของก้อย ดินกลัวความอ่อนแอของดินเองในเมื่อก้อยเลือกแล้ว ดินก็อยากให้ก้อยเคารพการตัดสินใจของตัวก้อยเองด้วย"
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้ต่อหน้าก้อยทั้งๆที่ผมเคยสัญญากับก้อยว่าผมจะมีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับก้อย แต่ผมเองกลับรักษาสัญญานั้นไม่ได้ ในวันนั้นก้อยคาดคั้นให้ผมสัญญาว่าจะไม่มีคนใหม่ แต่ผมมันแค่ผู้ชายเลวๆคนหนึ่ง ที่หวาดกลัวและคงดูแลให้ความสุขก้อยไม่มากพอ ถูกของก้อย ผมเองเลือกที่จะทิ้งเธอไปไกลก่อน ผมเองก็ไม่ควรทวงสิทธิ์นั้นกลับคืน
ความรักของผม มันเป็นความรักจากหัวใจผู้ชายคนหนึ่งอาจไม่ได้แสดงออกมากมาย แต่เชื่อเหอะว่า วันนั้นผมก็แค่เสียผู้หญิงที่ไม่ได้รักผมไปหนึ่งคน แต่สำหรับคุณผมเชื่อว่า คุณได้สูญเสียคนที่รักคุณมากที่สุดในชีวิตไปแล้ว.
ผมมันก็แค่ผู้ชาย ที่อ่อนแอ
“สัญญานะถ้าดินไปต่างประเทศแล้วจะไม่มีแฟนใหม่”
“โหย ก้อย ดินไม่อยากสัญญาในสิ่งที่ดินไม่รู้ว่าดินจะทำได้รึเปล่า อย่าให้คำสัญญามาผูกมัดเราสองคนเลยนะ”
“หมายความว่าดินไม่ได้รักก้อยมากพอ เพราะดินคิดจะไปมีใครใหม่ใช่มั้ย”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ดินหมายถึงเราทั้งสองคนต่างหาก วันพรุ่งนี้หากดินหรือแม้กระทั่งก้อยเองอาจจะพบเจอใครที่ถูกใจมากกว่าหากเราทั้งคู่ไม่มั่นคงมากพอและเกิดหวั่นไหว คำสัญญาจะไม่ผูกมัดเราทั้งคู่”
“ดินพูดเหมือนเตรียมตัวจะไปมีแฟนใหม่อย่างนั้นแหละ”
“ก้อยเข้าใจหน่อยสิ ดินไม่ได้คิดจะไปมีใครใหม่แต่ไม่มีใครรู้นี่ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น ดินบอกก้อยได้แค่ว่าดินจะรักษาความรักที่เรามีต่อกันไว้ให้ดีที่สุด นี่คือสิ่งที่ดินสัญญาได้ในตอนนี้”
ผมรู้ว่าเธอคงรู้สึกน้อยใจว่าผมคงไม่ได้รักเธอมากพอที่จะสัญญาว่าจะมั่นคงกับเธอเพียงคนเดียว
ผมกับก้อยรู้จักและก็รักกันมานานกว่าสามปี เป็นเพราะผมเบื่อความจำเจของงานที่ทำอยู่ทุกวันผมจึงยื่นเรื่องขอทางบริษัทเพื่อไปทำงานที่สาขาต่างประเทศ เธอเองไม่อยากให้ผมไปแต่รู้ว่านี่เป็นสิ่งที่ผมต้องการและเป็นความใฝ่ฝันของผม แม้จะรู้สึกเป็นห่วงและหวาดกลัวความห่างไกลระหว่างเราแค่ไหน แต่ผมก็ตั้งใจที่จะลองไปผจญภัยดูสักครั้ง
เธอเล่าให้ผมฟังว่าวันแรกที่ผมรู้ว่าผมจะได้ไปต่างประเทศ ใบหน้าของผมเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ผมเฝ้าแต่พูดถึงและตื่นเต้นตลอดเวลาเพื่อเตรียมตัวไปต่างประเทศ
“ดินไปไม่นานหรอกนะก้อย แค่สองปีเอง ทำงานแป๊บๆก็กลับมาแล้ว แล้วดินจะโทรมาหาบ่อยๆนะ”
“สำหรับดินอาจจะไม่นาน แต่สำหรับคนรออย่างก้อยสองปีมันนานเหมือนตลอดกาลเลยนะดิน”
“ไม่เอาน่า ก้อยอย่าพูดให้ดินรู้สึกแย่สิ น่านะแล้วดินจะไปดูโลกเผื่อก้อยนะจ๊ะ”
“คะ ก้อยเข้าใจ ก้อยจะรอดินนะ”
วันที่ก้อยมาส่งผมที่สนามบิน ผมต้องทำตัวเองให้ดูเข้มแข็งไม่มีใบหน้าที่แสดงความเสียใจหรืออาลัยอาวรณ์กฝืนยิ้มหน้าชื่น รู้สึกเหมือนกับว่าของรักกำลังจะหลุดลอยไป
“ก้อย ทำหน้าให้มันสดชื่นหน่อยสิ ดินไม่ได้ไปแล้วไปลับนะ บอกแล้วงัยว่าแค่สองปีดินก็กลับมาแล้ว อีกย่างดินไปเพื่ออนาคตของเรานะ พอเก็บตังส์ได้เยอะๆ ดินจะได้เอาตังส์ไปขอก้อยแต่งงานไง”
“ยังมีหน้ามาพูดเล่นอีก ยังงัยดินก็ดูแลตัวเองดีๆนะ อยู่ไกลๆก้อยอย่างนี้อย่าซนนักล่ะ แล้วก็อย่าไปไหนมาไหนคนเดียวนะ”
“แหมก้อยสั่งอย่างกะเป็นญาติผู้ใหญ่เลย ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ดินเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว”
“รักษาตัวเองดีๆนะ ก้อยรักดินนะ”
“ดินก็รักก้อยนะ ไปล่ะนะ”
และแล้วผมก็บินจากก้อยมาด้วยหัวใจโหวงๆ มันรู้สึกบางสิ่งบางอย่างหายไปจากชีวิต เหมือนมีรูโหว่อยู่ในหัวใจ นี่ผมจากเธอไม่ถึงสิบนาทีแต่ผมรู้สึกคิดถึงเธอเหลือเกิน
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
“หวัดดีคะ ก้อยพูดสายคะ”
“หวัดดีครับ นี่ดินนะมาถึงเรียบร้อยปลอดภัยครับผม อยากให้ก้อยมาอยู่ด้วยกันที่นี่จัง ถึงจะเป็นทะเลทรายแต่อากาศกลางคืนที่นี่เย็นสบายมากๆเลย แถมอากาศที่นี่ก็บริสุทธิ์มากกกกกเลยล่ะ”
“ดินเป็นงัยบ้าง ดีใจจังที่ดินโทรมา ดินอยู่ที่นั่นสบายมั้ย”
“สบายดีครับแล้วก้อยล่ะ”
“ก้อยก็เหมือนเดิมแหละ แต่ที่ไม่ดีเพราะคิดถึงดินน่ะ”
“ดินก็คิดถึงก้อยครับ อยู่ที่นี่เหงามากๆเลยล่ะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะเพราะว่าดินรู้ว่ามีใครบางคนคิดถึงดินตลอดเวลา มันทำให้ดินหายเหงาไปเยอะ”
“แล้วดินเที่ยวไปจีบไครต่อไครบ้างรึเปล่า”
“โอ้โห ถามตรงประเด็นเลยนะ สาวๆเพียบอย่างนี้ไม่มีได้งัยล่ะ แต่ดินไม่สนใจหรอกน่าวางใจได้”
“ดิน ห้ามไปเที่ยวกับใครนะ ห้ามไปนัดพวกผู้หญิงพวกนั้นด้วย “
“ก้อยก็หึงไปได้ ดินรู้หรอกน่าว่าต้องทำยังงัย ไม่เอานะคุยกันเรืองอื่นดีกว่า”
ผมต่างหากละก้อยที่ต้องกังวล ผมไม่อยากสูญเสียก้อยนะ แถมก้อยเองก็น่ารัก และร่าเริงอย่างนั้น ใครอยู่ใกล้ก็คงอดใจรักก้อยไม่ไหว ผมกลัวก้อยจะใจอ่อนไปกับผู้ชายพวกนั้น
“หวัดดีจ้า ก้อย นี่ดินนะ”
“อ้อ ดินพอดีก้อยติดงานนะ ไว้ค่อยคุยกันใหม่แล้วกันนะ”
“ตกลงครับ ดินคิดถึงก้อยนะ”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
ช่วงหลังๆนี้ก้อยยุ่งกับงานที่ทำจนแทบไม่มีเวลาให้กับการคุยโทรศัพท์กับผมเลย บางครั้งเธอโทรมาหาผมแต่ผมยุ่งทำให้คุยกับเธอไม่ได้ บางครั้งผมจะโทรหาเธอพอรู้ตัวอีกทีก็ดึกมากแล้วสำหรับเธอ ได้แต่สัญญากับตัวเองว่าจะโทรหาเธอวันรุ่งขึ้น แต่เธอก็ยุ่งและติดงานทุกที
“ก้อย ทำไมเดี๋ยวนี้ก้อยไม่ค่อยว่างคุยกับดินเลยล่ะ”
“ก็ก้อยยุ่งน่ะเข้าใจบ้างสิดิน บางทีก้อยโทรไปดินก็หลับไปแล้ว พอจะโทรตอนที่ดินว่างก้อยก็ไม่ว่าง”
“ไม่เป็นไรนะ ถ้าก้อยยุ่งมากงั้นดินส่งเมล์หาก้อยแทนละกัน จะได้ไม่รบกวนเวลาก้อย”
“ดินแค่นี้ก่อนนะ ก้อยมีประชุม”
ผมเข้าใจนะว่างานของก้อยน่าจะยุ่ง ผมผิดเองที่ไปรบกวนเวลางานของก้อย แต่ผมกลัวการห่างไกลกลัวที่จะต้องเสียใจ จนกระทั่งสิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้น
สวัสดีครับก้อย
ดินรู้ว่า ดินไม่ควรที่จะติดต่อกับก้อยอีก แต่ดินอยากให้ก้อยรู้ว่าดินไม่โกรธในสิ่งที่ก้อยได้ตัดสินใจลงไป คนเรามีทางเดินให้เลือกมากมาย และแต่ละทางเดินนั้นก็มีจุดมุ่งหมายที่ต่างกัน
ดินอยากจะขอบคุณก้อยสำหรับวันเวลาดีๆที่เราเคยมีร่วมกัน ดินไม่เคยเสียใจเลยสักครั้งที่ได้รู้จักและรักกับก้อย หากสิ่งเดียวที่ดินจะเสียใจก็คือดินไม่สามารถเป็นคนรักของก้อยได้ตลอดไปอย่างที่ดินหวังไว้
เห็นมั้ยว่าคำสัญญาไม่มีค่าเท่าการกระทำ แต่บางทีการกระทำของดินคงไม่ชัดเจนพอสำหรับก้อย มันจึงทำให้ก้อยไม่สามารถรับรู้ถึงความรักมากมายที่ดินมีต่อก้อย
จำได้มั้ยวันที่ก้อยมาส่งดินที่สนามบิน วันนั้นดินต้องกลั้นน้ำตาแทบแย่ เพราะดินไม่อยากให้ก้อยเป็นห่วงดิน ดินต้องทำเป็นเข้มแข็งแม้ว่าวินาทีนั้นถ้าก้อยบอกว่าอย่าไป ดินก็พร้อมจะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ๆกับก้อย
ดินนั่งร้องไห้ตลอดทางที่บินมาที่นี่ ชีวิตที่นี่มันไม่ได้ง่ายและสบายอย่างที่ใครๆคิด ดินไม่มีครอบครัว คนที่ดินรักและรู้ใจอยู่ใกล้ๆ แต่ดินมั่นใจว่าวันนึงที่ดินกลับไป ดินจะมีคนๆนึงที่ยังรักและรอดินอยู่เสมอ ซึ่งมันเป็นกำลังใจอย่างดีให้กับดิน แต่คงไม่มีวันนั้นแล้วล่ะ
อย่างที่ดินบอกตอนต้นว่าดินเคารพการตัดสินใจของก้อย เพราะฉะนั้นสิ่งที่ดินทำได้ในฐานะคนรักเก่า คงเป็นแค่เพียงขอให้ก้อยโชคดีและมีความสุขกับเค้าคนนั้น
ก้อยเป็นคนดี ดินคิดว่าใครที่อยู่ใกล้ๆก็คงอดใจรักก้อยไม่ไหว ยังงัยก็ขอให้ก้อยมีความสุขมากๆละกันนะ ดินหวังว่าเค้าคนนั้นของก้อยคงจะรักก้อยได้เท่าๆหรือมากกว่าที่ดินรักก้อยตลอดมา
แผ่นดิน
ใช่ครับก้อยมีคนรักใหม่ ทำไมน่ะเหรอครับผมก็ยังหาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมเธอทิ้งผมไป หรือเธอเบื่อที่จะรอคอยผม หรือผมอาจดูไม่มีอนาคตสำหรับเธอ
วันที่ผมกลับมาเมืองไทย แม้รู้ว่าผมไม่มีสิทธิ์ที่จะไปเจอกับเธอ แต่ผมก็แปลกใจ ว่าเธอมารอผมที่สนามบินเพื่ออะไร
“ดินคะ”
“ก้อย”
เราต่างเงียบด้วยกันทั้งคู่
“มีใครมารับดินรึเปล่า”
“เอ่อดินว่าจะนั่งแท็กซี่กลับน่ะ ก้อยมารับใครเหรอ”
“ก้อยมารับดิน”
“ดินว่าอย่าดีกว่า ดินกลับเองได้”
“ให้ก้อยไปส่งเถอะนะ อย่างน้อยก็ในฐานะเพื่อนกัน”
ผมเห็นก้อยอ้อนวอนอยู่นานยืนยันว่าจะไปส่งผมให้ได้ผมลอบมองดูเธอ เธอผอมจนน่าตกใจและดูไม่สดใสเหมือนเดิม ผมรู้สึกอยากกอดเธอมากๆ ก้อยไม่ได้ไปส่งผมที่บ้านทันที แต่ก้อยพาผมไปร้านอาหารริมทะเลซึ่งเป็นร้านประจำที่เราเคยมาด้วยกันบ่อยๆ
“แวะกินอะไรกันหน่อยนะดิน ไม่ได้เจอกันตั้งนานก้อยมีเรื่องอยากรู้ตั้งเยอะว่าดินไปทำอะไรมาบ้าง”
“ก้อยยังต้องการอะไรจากดินอีกเหรอ”
“ดิน ก้อยรู้ว่าก้อยผิด ก้อยอยากจะ....”
“ก้อยไม่ผิดหรอก ดินบอกแล้วงัยว่ามันเป็นเรื่องที่เราไม่อาจคาดเดาได้ อย่าทำให้เรื่องมันยากไปกว่านี้เลยนะ”
“แต่ก้อยเลิกกับเค้าแล้วนะ เรากลับมาเหมือนเดิมได้มั๊ยดิน”
“พอเถอะก้อยให้ดินได้รู้จักแค่ก้อยคนเดิมที่ดินเคยรู้จักดีกว่า”
“ก้อยอยากให้เรากลับมาเริ่มต้นใหม่”
“ก้อยรู้มั้ยว่า มันยากแค่ไหนสำหรับดินในการที่จะลืมทุกอย่างระหว่างเรา รู้มั้ยว่าดินต้องเผชิญอะไรบ้างในวันที่รู้ว่าก้อยมีคนอื่น และรู้มั้ยว่าดินเจ็บแค่ไหน”
“ดิน ก้อยอยากอธิบาย”
“ดินไม่โทษก้อย มันเป็นเพราะดินเองที่รักก้อยไม่มากพอ ก้อยเลยไม่เคยรู้ว่าความรักของดินมันมากแค่ไหน ความรักของดินมันไม่ช่วยให้ก้อยหายเหงา และมันไม่สร้างความมั่นคงให้กับก้อย”
“แต่ก้อยยังรักดินอยู่นะ”
“ก้อยได้เลือกแล้วว่าก้อยจะไม่รอดินในวันนั้น และดินผ่านความเจ็บปวดตรงนั้นมามากพอแล้ว ดินกลัวกับความรักของก้อย ดินกลัวความอ่อนแอของดินเองในเมื่อก้อยเลือกแล้ว ดินก็อยากให้ก้อยเคารพการตัดสินใจของตัวก้อยเองด้วย"
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้ต่อหน้าก้อยทั้งๆที่ผมเคยสัญญากับก้อยว่าผมจะมีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับก้อย แต่ผมเองกลับรักษาสัญญานั้นไม่ได้ ในวันนั้นก้อยคาดคั้นให้ผมสัญญาว่าจะไม่มีคนใหม่ แต่ผมมันแค่ผู้ชายเลวๆคนหนึ่ง ที่หวาดกลัวและคงดูแลให้ความสุขก้อยไม่มากพอ ถูกของก้อย ผมเองเลือกที่จะทิ้งเธอไปไกลก่อน ผมเองก็ไม่ควรทวงสิทธิ์นั้นกลับคืน
ความรักของผม มันเป็นความรักจากหัวใจผู้ชายคนหนึ่งอาจไม่ได้แสดงออกมากมาย แต่เชื่อเหอะว่า วันนั้นผมก็แค่เสียผู้หญิงที่ไม่ได้รักผมไปหนึ่งคน แต่สำหรับคุณผมเชื่อว่า คุณได้สูญเสียคนที่รักคุณมากที่สุดในชีวิตไปแล้ว.