เราเป็นนักศึกษาปีสาม เข้ามาฝึกงานที่กรุงเทพฯ เป็นระยะเวลาสามเดือนกว่าๆ
โดยที่ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเราต้องออกเอง พ่อแม่เรายอมจ่ายให้เดือนละเกือบสามหมื่นเพื่อให้เรามาฝึกงานที่นี่
เราเข้ากับพี่ๆที่สำนักงานได้ดี สนิทกันตั้งแต่วันแรกๆ บางคนชวนเราไปช้อปปิ้ง กินข้าว เที่ยวห้างแบบดีกับเรามากๆ
ตั้งแต่แรกๆเรามักโดนหัวหน้างานหลอกว่า หรือว่าตรงๆอยู่บ่อยๆ หลายครั้งก็หลอกชมก่อนแล้วค่อยด่ามาก็มี
เช่นหน้าสวยมากนะ แต่หน้าตาดูร้ายมากเหมือนกัน นี่ถ้าเป็นเพื่อนพี่เราโดนจิกไปหลายรอบแล้ว
ซึ่งเราก็ไม่คิดอะไรเพราะคิดว่าเขาคงแค่หยอก ส่วนเรื่องหน้าร้ายเราก็ไม่รู้จะทำยังไง ก็เราเกิดมาหน้าตาแบบนี้
ไม่เคยแต่งตัวไม่ดีมาทำงานเลยสักครั้ง บอกตามตรงว่าเราก็ระวังตัวมากพอสมควร
ฉะนั้นเรามั่นใจเลยว่าพฤติกรรมเราต่อทุกคนมันไม่ได้แย่แน่ๆ
อันนี้ยืนยันจากเพื่อนที่ฝึกงานด้วยกันและพี่ๆคนอื่นๆแล้ว เพราะเขาจะชมเรา ชมถึงพ่อแม่เราตลอด
แต่กับหัวหน้าเราคนนี้ เขาไม่เคยชมเราเลย ใช้งานเราหนัก ยากแค่ไหนก็ไม่เคยพอใจในผลงานของเรา
หัวหน้าซึ่งเป็นหัวหน้าเขาอีกทีเคยออกปากชมเราหลายครั้ง แต่พี่คนนี้ไม่เคยปริปากพูดอะไรเลย
ครั้นถึงเวลาด่า จะพูดเรื่องเดิมซ้ำๆ ตอกย้ำ ด่าเราได้ทั้งวัน ทั้งอาทิตย์ก็มี
จนเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาเราเผอิญได้ยินพี่ที่ทำงานคุยกัน เนื้อหาประมาณว่า
"สงสายไอ้....ว่ะ พี่...ให้เกรดฝึกงานมันน้อย เพราะหมั่นไส้ ไม่ค่อยชอบหน้ามัน"
"เห้ยจริงหรอ สงสารน้องมันนะ พี่แกใช้งานมันอย่างโหด ชั้นว่ามันก็โอเคนะ ดีกว่าคนก่อนๆตั้งเยอะ"
"สงสัยมันสวยกว่าแกมั้งนะ ฮ่าๆ แต่เราสงสารมันจริงๆนะ ยิ่งเวลามันโดนด่าโดนแซะ แต่ให้แค่....มันเกินไปจริงๆนะ"
"เห้ยยยแค่...เองหรอแก จริงมั้ยนี่ มันไม่ควรปะวะ ก็ขั้นต่ำเราให้กันบีนะที่นี่"
"เออก็ไอ้...นี่แหละน่าจะน้อยสุดเท่าที่เคยรับเด็กฝึกมาแล้ว"
แล้วแม่บ้านก็เดินเข้ามา บทสนทนาเลยหยุดอยุ่แค่นั้น
บอกตามตรงว่าเรารู้สึกแย่มาก ทั้งหดหู่ ทั้งเสียใจ ความรู้สึกแย่ๆทุกอย่างมันรวมกันหมด
เราไม่โกรธเลยที่ไม่ชอบหน้าเรา แต่ทำไมถึงเอาอคติตัวเองมาตัดสินชีวิตนักศึกษาของเราแบบนี้
เราทำงานเหนื่อยเราก็เต็มใจทำ ด่าว่าเราก็ยอม เราอยากได้เกรดฝึกงานดีๆ เหมาะสมกับงานที่เราทำให้
ไม่ใช่มาให้คะแนนเราน้อยเพราะไม่ชอบขี้หน้าเรา เงินที่พ่อแม่เราจ่ายมามันเยอะ แต่เขาไม่เคยบ่นเลย
เราโดนด่าโดนว่าพ่อแม่เราไม่เคยโกรธ สอนให้เรามองโลกในแง่ดี ให้เราอดทนเยอะๆ
เรารู้สึกผิดต่อเงินที่พ่อแม่เราจ่ายมาให้มาก เหมือนเราเอามันมาเททั้งเปล่าๆไปหลายเดือน
โดยที่ไม่มีผลดีอะไรเลย ซ้ำยังแย่กว่าเก่า เรานอนร้องไห้มาหลายคืนแล้ว ปิดมือถือไม่ติดต่อใคร
ไม่มีแรง ไม่มีใจจะทำอะไรเลย พ่อแม่เราบอกเราไม่ผิด และไม่โกรธอะไรเราเลย
มันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ เรารู้ว่าพ่อแม่เราก็อยากให้เราได้เกรดดีๆ นั่นแหละ
ลูกเรียนเก่ง ได้เกรดดีๆพ่อแม่ที่ไหนก็ภูมิใจ ถึงแม้ปากจะบอกว่าไม่หวังก็ตาม
เราเสียใจมากจริงๆ มากจนน้ำตาเราไหลตลอด คิดย้ำๆอยู่ตลอดว่าทำไมเขาถึงทำกับเราแบบนี้
เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว มันไม่มีทางจะแก้ไขอะไรได้เลย ไม่เคยคิดเลยว่าอคติของคนๆเดียวจะทำร้ายเราได้มากขนาดนี้
ิอยากระบาย หัวหน้าให้เกรดฝึกงานน้อย ด้วยเหตุผลว่า "ไม่ชอบหน้า"
โดยที่ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเราต้องออกเอง พ่อแม่เรายอมจ่ายให้เดือนละเกือบสามหมื่นเพื่อให้เรามาฝึกงานที่นี่
เราเข้ากับพี่ๆที่สำนักงานได้ดี สนิทกันตั้งแต่วันแรกๆ บางคนชวนเราไปช้อปปิ้ง กินข้าว เที่ยวห้างแบบดีกับเรามากๆ
ตั้งแต่แรกๆเรามักโดนหัวหน้างานหลอกว่า หรือว่าตรงๆอยู่บ่อยๆ หลายครั้งก็หลอกชมก่อนแล้วค่อยด่ามาก็มี
เช่นหน้าสวยมากนะ แต่หน้าตาดูร้ายมากเหมือนกัน นี่ถ้าเป็นเพื่อนพี่เราโดนจิกไปหลายรอบแล้ว
ซึ่งเราก็ไม่คิดอะไรเพราะคิดว่าเขาคงแค่หยอก ส่วนเรื่องหน้าร้ายเราก็ไม่รู้จะทำยังไง ก็เราเกิดมาหน้าตาแบบนี้
ไม่เคยแต่งตัวไม่ดีมาทำงานเลยสักครั้ง บอกตามตรงว่าเราก็ระวังตัวมากพอสมควร
ฉะนั้นเรามั่นใจเลยว่าพฤติกรรมเราต่อทุกคนมันไม่ได้แย่แน่ๆ
อันนี้ยืนยันจากเพื่อนที่ฝึกงานด้วยกันและพี่ๆคนอื่นๆแล้ว เพราะเขาจะชมเรา ชมถึงพ่อแม่เราตลอด
แต่กับหัวหน้าเราคนนี้ เขาไม่เคยชมเราเลย ใช้งานเราหนัก ยากแค่ไหนก็ไม่เคยพอใจในผลงานของเรา
หัวหน้าซึ่งเป็นหัวหน้าเขาอีกทีเคยออกปากชมเราหลายครั้ง แต่พี่คนนี้ไม่เคยปริปากพูดอะไรเลย
ครั้นถึงเวลาด่า จะพูดเรื่องเดิมซ้ำๆ ตอกย้ำ ด่าเราได้ทั้งวัน ทั้งอาทิตย์ก็มี
จนเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาเราเผอิญได้ยินพี่ที่ทำงานคุยกัน เนื้อหาประมาณว่า
"สงสายไอ้....ว่ะ พี่...ให้เกรดฝึกงานมันน้อย เพราะหมั่นไส้ ไม่ค่อยชอบหน้ามัน"
"เห้ยจริงหรอ สงสารน้องมันนะ พี่แกใช้งานมันอย่างโหด ชั้นว่ามันก็โอเคนะ ดีกว่าคนก่อนๆตั้งเยอะ"
"สงสัยมันสวยกว่าแกมั้งนะ ฮ่าๆ แต่เราสงสารมันจริงๆนะ ยิ่งเวลามันโดนด่าโดนแซะ แต่ให้แค่....มันเกินไปจริงๆนะ"
"เห้ยยยแค่...เองหรอแก จริงมั้ยนี่ มันไม่ควรปะวะ ก็ขั้นต่ำเราให้กันบีนะที่นี่"
"เออก็ไอ้...นี่แหละน่าจะน้อยสุดเท่าที่เคยรับเด็กฝึกมาแล้ว"
แล้วแม่บ้านก็เดินเข้ามา บทสนทนาเลยหยุดอยุ่แค่นั้น
บอกตามตรงว่าเรารู้สึกแย่มาก ทั้งหดหู่ ทั้งเสียใจ ความรู้สึกแย่ๆทุกอย่างมันรวมกันหมด
เราไม่โกรธเลยที่ไม่ชอบหน้าเรา แต่ทำไมถึงเอาอคติตัวเองมาตัดสินชีวิตนักศึกษาของเราแบบนี้
เราทำงานเหนื่อยเราก็เต็มใจทำ ด่าว่าเราก็ยอม เราอยากได้เกรดฝึกงานดีๆ เหมาะสมกับงานที่เราทำให้
ไม่ใช่มาให้คะแนนเราน้อยเพราะไม่ชอบขี้หน้าเรา เงินที่พ่อแม่เราจ่ายมามันเยอะ แต่เขาไม่เคยบ่นเลย
เราโดนด่าโดนว่าพ่อแม่เราไม่เคยโกรธ สอนให้เรามองโลกในแง่ดี ให้เราอดทนเยอะๆ
เรารู้สึกผิดต่อเงินที่พ่อแม่เราจ่ายมาให้มาก เหมือนเราเอามันมาเททั้งเปล่าๆไปหลายเดือน
โดยที่ไม่มีผลดีอะไรเลย ซ้ำยังแย่กว่าเก่า เรานอนร้องไห้มาหลายคืนแล้ว ปิดมือถือไม่ติดต่อใคร
ไม่มีแรง ไม่มีใจจะทำอะไรเลย พ่อแม่เราบอกเราไม่ผิด และไม่โกรธอะไรเราเลย
มันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่ เรารู้ว่าพ่อแม่เราก็อยากให้เราได้เกรดดีๆ นั่นแหละ
ลูกเรียนเก่ง ได้เกรดดีๆพ่อแม่ที่ไหนก็ภูมิใจ ถึงแม้ปากจะบอกว่าไม่หวังก็ตาม
เราเสียใจมากจริงๆ มากจนน้ำตาเราไหลตลอด คิดย้ำๆอยู่ตลอดว่าทำไมเขาถึงทำกับเราแบบนี้
เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว มันไม่มีทางจะแก้ไขอะไรได้เลย ไม่เคยคิดเลยว่าอคติของคนๆเดียวจะทำร้ายเราได้มากขนาดนี้