ชีวิตเด็กติดเกม เราเล่นเกมไปเพื่ออะไร ?

ตอนนี้ผมอายุ 19 เรียนอยู่ ปวส. จังหวัดสมุทรปราการ
เป็นคนที่สมัยเด็กโดนดูถูกเรื่องอนาคตแบบสุดๆ

ขอย้อนกลับไปไกลหน่อยนะครับ ที่จังหวัดราชบุรีตั้งแต่เด็กๆ ประมาณประถมครับ ผมโดนคนแถวบ้านดูถูกบ่อยมากว่าติดเกม
เล่นแล้วได้อะไร ติดเหมือนติดยาเลย จะทำให้เสียการเรียน เสียอนาคต เสียเวลา เสียเงินฟรีๆ
วันๆไม่มีอะไรนอกจากติดเกม เลิกเรียนมาก็เข้าร้านเกม เป็นเด็กไม่เอาไหน ไม่เอาอะไรเลย

ทั้งหมดที่บอกคือตัวผมเลยครับ เเต่ก่อนหน้านั้น สมัยเด็กๆก่อนไปอยู่ที่ราชบุรี ผมใช้ชีวิตมาดีมากครับ เรียนเอกชนมาตั่งเเต่อนุบาล สังคมดี
เป็นเด็กโลกสวย ทำอะไรไม่เคยเป็น ล้างจานยังไม่เป็นเลย คำหยาบไม่เคยเจอ พอพ่อและเเม่เลิกกัน
ผมต้องไปอยู่กับพ่อที่ราชบุรี พ่อให้อยู่บ้านย่า ส่วนพ่อก็ไปอยู่บ้านแฟนใหม่เขา

ผมเข้าโรงเรียนแถวบ้าน(โรงเรียนเดียวกับหนังแฟนฉัน) สังคมเด็กบ้านนอก อยู่กับปู่ ย่า อา และพี่สาว ที่เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องผม
บ้านมีฐานะยากจนครับ ที่บ้านย่าเเละอาทำข้าวราดแกงขายอยู่หน้าโรงเรียนเลย ชอบด่ากันทุกวันเเละด่ากันดังมากด้วย
เช้าๆมาผมจะอายเพื่อนๆ พี่ๆน้องๆ ที่เดินเข้าโรงเรียน ครูเข้ามากิน ผมต้องหลบหน้าตลอด(กลัวโดนถามบ้านบ้านเสร็จยัง)
ปู่ผมเป็นอัมพาต เดินไม่ได้เลย ทุกเช้าที่ไปโรงเรียน ผมจะต้องเอาข้าวจากร้านไปที่บ้านให้ปู่กิน
ยิ่งหลังๆต้องป้อนครับกินเองไม่ได้เเล้ว พี่สาวผมก็เรียนอยู่ที่เดียวกัน อายุมากกว่าผม 2 ปี

พี่ผมฝากผมไว้กับเด็กคนนึง ชื่อฟิวส์ครับ ฟิวส์เป็นน้องชายของเพื่อนพี่สาวผม ฟิวส์คือเพื่อนสนิทคนเเรกของผม ฟิวส์เป็นเด็กติดเกมครับ
ติดแบบว่าครูทุกคนมองว่าแย่กันหมด ทุกวิชาที่เรียนครูจะต้องพูดถึงฟิวส์ว่า เรื่องเกมอะน้อยๆลงหน่อยนะอะไรแบบนี้ตลอด
บ้านฟิวส์อยู่ห่างจากโรงเรียนไม่ไกลนัก ญาติเปิดร้านเกมด้วย ฟิวส์มักจะโดนให้ไปเฝ้าร้าน
ครูที่โรงเรียนไม่มีไครรู้เรื่องของที่บ้านฟิวส์เท่าไหร่นะครับ พ่อฟิวส์ทำงานที่เดียวกับพ่อผมพอดีเลยรู้จักกัน
เวลาที่เข้าร้านเกมจะโดนครูและผู้ใหญ่มองว่าเล่นเกม ทั้งที่ร้านเกมคือร้านให้บริการทางอินเตอเน็ตคครับ
คือฟังเพลง ดูหนัง ทำงาน ทำการบ้าน ไม่เข้าใจนะครับ เข้าไปทีไร มองว่าต้องเล่นเกมตลอดเลย

ฟิวส์อยู่กับย่า และญาติที่บ้านเยอะหน่อย ย่าฟิวส์เป็นครูที่โรงเรียนพอมีอายุมากหน่อยครับ สอนวิชาคริสต์ศาสนา
ครอบครัวผมและฟิวส์นับถือศาสนาคริสต์ ทุกเช้าวันอาทิตย์ต้องเข้าโบสถ์ เป็นอะไรที่อยากดูการ์ตูนมาก เเต่คงไม่ทัน

ผมได้เงินไปโรงเรียนวันละ 20 บาทเอง ข้าวโรงเรียนจานละ 10 บาท ที่เหลือเก็บเล่นเกม ฟิวส์ชวนผมเล่นเกมครับหลังเลิกเรียน
เล่นทุกวันและก็เป็นแบบนั้นมาจน ม.ต้นครับ อัพเดดเงินไปโรงเรียนผม 40 บาทต่อวัน ข้าวจานละ 15 ที่เหลือเหมือนเดิมครับ

คนที่บ้านผมเขาเริ่มมองผมแย่ขึ้นทุกวัน การเรียนอยู่ในระดับกลางๆครับ ไม่แย่ แต่ซ่อมหลายวิชาอยู่ ไม่เคย 0 นะครับ
ญาติๆที่มาบ้านโดนย่าพูดความแย่ของผมให้ฟัง และพูดความดีของพี่ให้รู้ ผมโดนมองว่าเด็กไม่มีอนาคต
พี่สาวผมเป็นคามหวังเดียวของบ้าน อยู่โรงเรียนผมไม่ค่อยพูดอะไรกันเลย เพราะอยู่บ้านจะมีปัญากับเรื่องเเย่งดู TV ผมจะแพ้เขาตลอด
เขาจะดูละคร ผมจะดูการ์ตูน และย่าก็จะดูละคร 2-1 เเพ้ครับ เรื่องเกี่ยงกันทำงานบ้าน ผมไม่เข้าใจ จานที่บ้าน ทำไมไม่ล้างกัน ทำไมต้องเป็นผมตลอด
ผมลองครั้งนึงครับ วันนั้นไม่ล้าง ไปนอนบ้านพ่อ 2 วัน กลับมา เเม่เจ้า ไม่มีไครล้าง อยู่ได้ไง สุดท้ายครับ ผมล้าง -.-

ความหวังเดียวของบ้านครับ เด็กดีในสายตา เเต่ไม่ใช่ผม

ย่าผมเคยเข้ามาพูดกับผมครั้งนึงครับ เขาบอกให้ผมเลิกคบกับฟิวส์ ฟิวส์ติดยาคนเเถวนี้เขามาบอก พวกผู้ใหญ่ก็พูดกัน
ผมสตั้นไปยาวๆ ผมไม่เชื่อมันจะติดยาได้ยังไง ผมอยู่กับมันบ่อย เพื่อนมันก็เราไง มันจะไปติดยาได้ไง ผมเอาเรื่องที่ย่าบอกเล่าให้มันฟัง ผมขำและมันขำ
โอเค มันไม่ได้ติดยา แน่นอนเลย ผมเริ่มมองไปรอบๆตัว คือมันแย่มาก ทำไมคนอื่นๆมองเราแบบนั้น

มีวันนึง ผมไปเล่นอยู่หลังซอยนั่งเล่นคุยกัน เพื่อนผมคนนึงมันสูบบุหรี่
ผมอยากลองเลยขอมันสูบหน่อย มันด่าผมใหญ่ ผมงงมาก ผมเลยบอกว่า ก็อยากรู้มันเป็นยังไง
มันตอบผมว่า สูบไม่เป็นก็ดีเเล้ว จะอยากลองทำไม ติดแบบกูเเล้วมันไม่เท่เลยนะ
ผมก็กลับไปนอนคิดคำพูดมันคืนนั้น

ผม ฟิวส์ ไม่สูบบุหรี่ ไม่กินเหล้า แต่สิงร้านเกม ฟิวส์เป็นเด็กที่เก่งภาษาอังกฤษมากๆ ต้นๆของห้อง
ข้อสอบวิชาภาษาอังกฤผมมั่วตลอด แต่ฟิวส์นั่งอ่านและทำมันจนผ่าน ผมอึ้งไปเลยจริงๆ ผมตามมันไม่เคยทันเลยเรื่องเรียน

ม.3 ปีนี้ผมจะจบเเล้ว ผมก็ยังใช้ชีวิตเป็นเด็กติดเกม เกาะเบาะ ขอตานึง อะไรแบบนี้อยู่ ผมเห็นครูเรียกฟิวส์ไปคุยเรื่องเข้าวงโยโรงเรียน
ฟิวส์นำผมไปก้าวนึงอีกเเล้ว ครูชวนฟิวส์ ผมสมัครเข้า มันเก่งและดูเท่มาก ผมก็อยากเก่งเเบบนั้น เเละเท่ให้ได้เเบบนั้นเหมือนกัน
ต่างตรงที่ ฟิวส์หน้าตาดีกว่าผมมาก ฟิวส์เริ่มดูเข้ากับน้องๆในวงและติดเล่นไปหมด เวลาซ้อมมันจะนอน ผมจะซ้อมอย่างจริงจัง
แต่ไม่ว่าจะซ้อมยังไงผมก็ไม่เคยทันมันอยู่ดี

ต่อมาผมก็เริ่มคิดถึงอนาคตตัวเอง จบนี่เราจะต่อไหนดี พอดีเเม่ผมโทรมาคุย เขาถามว่า ไปอยู่กับเเม่ไหม ผมก็โอเคเลย

ตอนนั้นคิดถึงแต่เพื่อน อยากเรียนที่เดียวกับเพื่อน เพราะฟิวส์เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ผมมี
สมัยยังไม่ม.ต้นผมและฟิวส์เราเข้าค่ายคริสตศาสนาบ่อยมาก โรงเรียนเรามีเด็กนับถือศาสนานี้น้อยสุดๆ
ค่ายบางครั้ง ครูส่งเราไป 2-3 คนเอง ในขณะที่โรงเรียนอื่น 20-30 คน พอมีเเข่งอะไรกัน เราไม่เคยชนะเรื่องจำนวนเลย
เเต่ไปเพราะคิดว่าเหมือนไปเที่ยวและไม่อยากเรียนด้วย เคยเข้าค่ายนานสุดๆก็ประมาน 22 วัน ไม่เคยนอนที่อื่นนานขนาดนี้มาก่อน
(ค่ายโรงเรียนเดียวกับหนังเรื่องเด็กหอ ห้องที่พระเอกนอนเลย ห้องนั้นเลย)

มันทำให้ผมนึกถึงวันเก่าๆ บ้านผมอยู่ใกล้โรงเรียนมาก เวลามีงานโรงเรียนฟิวส์จะมานอนบ้านผม จะได้ไปเช้าๆกลับมาก็เข้าร้านเกม
เล่นจนคนในร้าน เด็กคนไหน พี่คนไหน รู้จักไปหมด รองเท้าหายหลายสิบคู่ก็ยังชิวๆ มาเล่นร้านเดิม
ไม่ว่าร้านเกมจะไกลเเค่ไหน ผมเดินไปได้ทุกที่จริงๆ ข้าวไม่ค่อยหิวเวลาเล่น พักนั้นเติมเกมบ่อย เเต่ก็ไม่ใช่เรื่องดี เเค่อยากเด่นในสังคมเกม

ผมฝันอยากมีคอม เเต่ไม่ได้ซักที จบม.3 หลายคนมองว่าผมไปไม่รอด ญาติๆของพ่อก็มองผมเด็กไม่เอาไหน
วันจบ ผมมองเพื่อนลอดซุ้มดอกไม้ในขณะที่ผมเป่าเพลงโรงเรียนอยู่วงโย ที่คนมีไม่ถึง 10 คน เพราะน้องๆที่เข้ามาก็ติดเล่น ไม่ซ้อม ไม่อยากเรียน
ครูไม่สนับสนุน โรงเรียนผมครูชอบมีปัญหากันเรื่องเวลาซ้อม ทำให้น้องๆออกเยอะ คนน้อยมาก มันไม่ใช่นักกีฬาโรงเรียนมั้ง เลยเห็นค่าต่างกัน

มีครั้งนึงผมเคยพูดในห้องวงโย ที่น้องๆอยู่กันว่า ถ้าน้องเข้ามาเพราะไม่อยากเรียน อยากนั่งเล่นโทรศัพท์ พี่ว่าออกไปเถอะ พวกพี่เข้ามาด้วยความตั้งใจจริงๆ ชอบจริงๆ สนใจจริงๆ มีพรสวรรค์ ไม่ใช่มานั่งเล่นไปวันๆ ถ้าน้องมองเพื่อนพี่เป็นแบบอย่าง นอนทั้งวัน แต่น้องเก่งแบบเขา มาเล่นเพลงชาติให้ทุกเช้า มาเช้ากว่าคนอื่นๆ มากวาดห้อง ปิดห้องทุกครั้ง มาทำความสะอาดเครื่องของตัวเองตลอด พี่จะไม่บ่นน้องเลยจริงๆ หลังจากนั้นน้องๆเดินออกห้องหลายคน โอเค เยี่ยมมากครับ ผมคงจะพูดแรงไปมั้ง

ตอนเที่ยงๆ ผมชอบนั่งหน้าห้องวงโย ชั้น 4 ลมเย็นน่านอนมาก ทุกวันศุกร์หลังเลิกเรียนผมจะเข้าไปกวาดห้องคนเดียวตลอด

จบจากโรงเรียนนี้เเล้วจริงๆ เกรดเฉลี่ย 2.22  ผมต้องหาที่เรียน
ผมไร้ความหวัง โดนกดดันจนมองเเสงสว่างไม่เห็น มืดไปหมด เรื่องเลวร้ายมันมีมากกว่านี้เยอะ ผมขอไม่พูดถึงเเล้วกัน

ผมออกจากราชบุรีมาสมุทรปราการ เข้าเทคนิค ผมไม่เคยคิดจะเข้าเทคนิคเลย เเต่มันอยู่ใกล้ที่ทำงานเเม่
ผมบอกตัวเอง เริ่มใหม่ ลบคำดูถูกทั้งหมด เริ่มใหม่หมด เราต้องเลือกเเผนกเรียน มีสิ่งที่สนใจ กับสิ่งที่ถนัด ผมเลือกสิ่งที่สนใจเลย คอมธุ
เรียนๆเล่นๆ เเต่ตั้งใจมากครับ ดันตัวเองสุดๆ เริ่มใหม่ครั้งนี้ มันต้องเปลี่ยนแปลงเเน่ๆ ปีนี้ต้องดี

จบปี 1 เทอม 1 สวยๆเลยครับ 1.86 เทอม 2 1.93 ปี 2 เทอม 1 2.63 เทอม 2 4 (ฝึกงาน) ปี 3 เทอม 1 3.11 เทอม 2 3.25

เริ่มต้นไม่ดีครับ เเต่มาไกลพอสมควร ไม่มีตกเเม้เเต่วิชาเดียว ไม่เเก้ ไม่มีลงเรียนไหม่ ไม่ติด 0 ไม่ติด ร ไม่ติด มผ
ผมชอบอะไรเเล้วตั้งใจได้เต็มที่จริงๆ คือมันเรียนเเล้วโอเค เเข่งอนิเมชั้น 2D ได้ที่ 1 ระดับ อศจ ที่ 3 ระดับภาค ที่ 8 ระดับประเทศ จบปี3

พี่สาวผมท้องหลังจบม.6 ฟิวส์จบม.6 เรียนต่อเเถวกรุงเทพ ปู่ผมเสีย ฟิวส์มันมานอนบ้านผมบ้างบางครั้ง ผมก็กลับไปหาเพื่อนๆอยู่บ้างครับ

เรื่องติดเกมไหมตอนนี้ ติดหรือป่าวนี่ไม่แน่ใจนะครับ แต่เมื่อก่อนติดมากยอมรับเลยครับ ตอนนี้นะครับเล่นเกมไปเพื่ออะไร ?
ผมมีโน๊ตบุ๊คก็ยังใช้เล่นเกมอยู่ตามเคยครับ แต่ต่างกับเมื่อก่อนครับ แม่ผมไม่เคยจำกัดเวลาเล่น เเต่ตอนนี้ผมเล่นเเล้วมันเบื่อๆ
ไม่รู้จะเล่นไปทำไม ความรู้สึกสงสัยที่มี แต่ไม่นานผมก็ได้คำตอบ

ผมเล่นเพราะผมต้องการเพื่อน

เพื่อนที่เล่นด้วยเเบบเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ไม่รู้จะเล่นกับใคร เล่นคนเดียวเเล้วมันสนุกตรงไหน มันไม่สนุกเลยครับ มันเบื่อ และน่าเบื่อมาก
ไม่มีเพื่อนเล่นก็เท่ากับไม่รู้จะเล่นไปเพื่ออะไร บ้านผมอยู่ไกลจากบ้านเพื่อนคนอื่นๆมาก ผมไม่ชอบเที่ยวครับ เด็กติดบ้านดีๆเลย
เหล้าก็มีบ้างนะครับเเต่ไม่บ่อยกินพอเป็นพิธี ไม่สูบบุหรี่ตั้งเเต่เพื่อนคนนั้นพูดแบบนั้นกับผม ผมก็ไม่คิดเเตะครับ

ผมลืมเล่าเรื่องเเฟนผมเลย เราพบรักกันที่วงโยโรงเรียนเก่าครับ ตอนนี้ก็ยังคงรักกันอยู่ ปัญหารักๆก็มีมาไม่หยุดครับ ไม่เที่ยว ไม่กินเหล้า
กลับบ้านหัวค่ำ ไม่สูบหรี่ ไม่ติดยา ไม่ติดเพื่อน ตั้งใจเรียน เรื่องนอกใจตัดไปได้เลย ตั้งเเต่คบมา ผมยังไม่เคยนอกใจเขาเลยครับ

แต่ปัญหาคือผมไม่มีเวลาให้เขา เราเจอกันนานๆทีครับ ผมไปหาเขาบ่อยเมื่อก่อน แต่พักนี้คนละครึ่งทางครับ เเฟนผมเรียนที่เดียวกับฟิวส์ครับ
เเละเป็นที่เดียวกับพี่สาวผมด้วย เธออายุน้อยกว่าผม 2 ปีครับ เด็กๆเลย เธอชอบมีเรื่องน้อยใจนิดๆของเธอคือผมเติมเกม แต่เงินเก็บส่วนตัวนะครับ
อัพเดดวันละ 120 ข้าววิทยาลัย 25-45 ที่เหลือเก็บ เเต่เก็บครั้งนี้ไม่ได้เอาไว้ให้เกมทั้งหมดครับ เพราะต้องเก็บไว้ใช้อย่างอื่นที่เพิ่มเข้ามา

เเฟนผมชอบซื้อเสื้อ รองเท้า กระเป๋า เธอจะบอกว่าของพวกนี้ซื้อมาเเล้วใช้ได้ เเต่เกมเติมเเล้วใช้ไม่ได้ไร้สาระมาก
ผมนึกคำเถียงได้ทีหลังก็เจ็บใจนิดๆครับ เเต่เธอน่ารักมากๆ เสื้อผ้าเธอมีชุดนึงซื้อมาใส่ครั้งเดียวเองครับ ไม่ใส่อีกเลยเเล้วชุดเต็มตู้เดือนนึงยังใส่ไม่ครบ
ในขณะที่ผมใส่ซักเเล้วซักอีก จะนอนก็ jj เลยครับง่ายดี ไปไหนก็รองเท้าเเตะ ผ้าใบ อย่างละคู่ครับ ในขณะที่เธอเยอะ

เกมผมเติม ผมใช้ครับ ผมอยู่กับมัน ผมอยู่หน้าจอคอม 8-10 ชั่วโมง รวมเวลานั่งเรียนด้วยนะครับ อยู่หน้าจอคอมทั้งวันครับ
กลับมาบ้านก็ทำงานให้เสร็จเเล้วเล่นเกม พักผ่อน ตอนนี้จะหาเเว่นใส่เเล้ว คือผมเติมเกม ผมใช้คุ้มมากครับ เพราะอยู่กับมันเยอะมากๆ
ในขณะที่แฟนผม ซื้อมาใส่ครั้งเดียว แต่ทำไมผมเถียงไม่ขึ้นเลยจริงๆ

เฮ้อ บอกเลยครับ ชีวิตผมตอนนี้ดีมากครับ ปัจจุบันแข่ง 3D อนิเมชั่น ต่างจากครั้งที่แล้วที่แข่ง 2D
เราซ้อมไม่กี่วันก่อนเเข่งได้ที่ 1 ระดับ อศจ รอไปเเข่งระดับภาค แต่คงไม่ไหวเพราะไม่มีเวลาซ้อมครับ

ตอนนี้ผมไม่ต้องการอะไรเพิ่มเลย ทำฝันตัวเองอย่างเดียวก็พอ ลบคำดูถูกทั้งหมด เริ่มต้นใหม่กับตัวเองครับ

ผมเชื่อว่าไม่สายที่เราจะเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ สังคมเราโทษเกมมาตั้งเเต่ไหนเเล้ว แต่เกมไม่เคยทำร้ายใครครับ คนบังคับเกมครับ เกมบังคับใครไม่ได้
และผมเชื่อว่า เกมคือครูสอนภาษาที่ดีอีกด้วย และฟิวส์เพื่อนผมคือลูกศิษย์ที่ดี

เราต้องมองให้มันเป็นกีฬาครับ ต้องมองให้มันเป็นเกมเเก้เบื่อ ต้องมองว่ามันคือเพื่อน มันอยู่ที่ตัวเราเเละครอบครัวเรา รู้จักเเยกเเยะให้เป็นก็พอครับ
เกมถูกสร้างมาเพื่อให้ผู้เล่นได้ทำสิ่งต่างๆ ที่โลกเเห่งความจริงทำไม่ได้ครับ

ผมจะเลิกเล่นเกม ก็ตอนที่หลายๆคนเลิกเล่นเฟส ตอนเเม่หลายๆคนเลิกดูละคร
บอกไม่ได้หรอกครับว่าผมคือเด็กติดเกมในขนาดที่หลายๆคนติดอะไรก็ตามที่ไม่ต่างกับเกมเลย

ฝากนะครับคนที่เขาเล่นเกมทุกวัน ไม่ได้แปลว่าเขาจะมีชีวิตที่เหลวแหลกเสมอไป