เรื่องมันมีอยู่ว่า สมัยทีผมอยู่ ป.1 เนี่ย ผมไปชอบผู้หญิงคนนึงแบบไม่มีเหตุผล หรืออะไรไม่รู้จริงๆ เขาไม่ใช่คนน่ารัก เขาไม่ใช่คนสวย แต่ผมก็ชอบเขามาโดยตลอด อยู่ด้วยแล้วโคตรมีความสุขมาตลอด ทั้งๆที่เขาอาจจะไม่ได้มีความสุขเหมือนผมเลยแท้ๆ
จนกระทั่งผมอยู่ ป.6 เป็นเวลาที่ทุกคนจะเรียนจบประถม แล้วแยกย้ายออกไปคนละทาง ย้ายกันไปคนละโรงเรียน ผมเลยตัดสินใจบอกชอบเขา และขอคบเขาเป็นแฟนทางsmsมือถือ (ลองมองย้อนกลับไปรู้สึกไม่แมนมากๆ .. ) และเขาก็ตอบรับ.. เขาตกลงคบกับผม .. ซึ่งผมก็คิดว่าฝันไปแน่ๆ ดีใจมากๆ คบมากระทั่งปี สองปี ผมยังคิดเลยว่าผมคบกับเขาจริงๆรึเปล่า
แต่ผมโคตรแย่มากๆ ตอนที่ผมคบกับเขา เจอกันแค่ประมาณ ปีละครั้ง สองครั้ง เพราะอยู่คนละโรงเรียน + ผมเป็นคนขี้อายโคตรๆ แต่ก็คุยกันในเน็ตแทบจะทุกวัน แต่ผมไม่เคยชวนเขากินข้าว ไม่เคยไปดูหนังกะเขาสองต่อสอง ไม่เคยทำอะไรที่ดูเหมือนเป็นแฟนกันเลย ด้วยความที่ผม"อาย" .. + ไม่ได้เจอหน้ากันนานมาก ..
อยากขอโทษเขามากๆ เพราะความอายและความไม่แมนของผมแท้ๆ ผมเริ่มรู้สึกผมไม่คู่ควรกับเขาจริงๆ ผมควรปล่อยให้เขาไปเจอคนที่ดีกว่า แต่ผมก็ยังรักเขาอยู่ .. จนกระทั่ง ผมเรียนอยู่ปวช.ปี1 (ม.4) เขาบอกเลิกผมทางไลน์ (ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงด้วยซ้ำ) ซึ่งผมก็รู้ตัว ว่าผมแย่มากๆ แต่ผมก็ยังจะยื้อเขาไว้.. และแน่นอนว่าเขาไม่.. แต่บอกว่ายังเป็นเพื่อนกันได้ ซึ่งผมไอ่คำว่า"เพื่อน"ของเขาเนี่ย เจ็บ เจ็บมากๆแบบที่เขาว่ากันมาจริงๆ .. ผมได้รู้ว่าความรู้สึกครั้งแรกว่า "อกหัก" เป็นยังไง ..
แต่ผมก็ยังพยายามทักไปหาเขาอยู่ ยังพยายามคุยกันอยู่ เขาทิ้งท้ายให้ผมตอนบอกเลิกว่า " เขาก็ยังชอบความเป็นผู้ชายอบอุ่นของผมอยู่ เขายังอยากรู้สึกด้วยแบบนั้นอยู่นะ .. "
แต่หนทางดูห่างไกลไปทุกทีๆ ผมเห็นทุกๆสิ่งที่เขาโพส ทั้งในเฟส หรือทวิต หรือig (ตามส่องหมด ขอโทษจริงๆ ผมรู้ว่ามันแย่มากๆ แต่ผมก็ยังอยากรู้เรื่องของเขา) ... มันก็มีเรื่องของผู้ชายคนอื่นบ้าง ... จริงๆอาจจะไม่ใช่แฟนของเธอก็ได้ ... ผมเคยถามเธอตรงๆ ก็บอกว่า ยังไม่ได้มีแฟน ไม่ได้อยากเป็นอะไรกับใคร ..
เรื่องทั้งหมดก็ประมาณนี้ ผมยังติดอยู่ที่กลางทางตรงที่ว่า .. ผมยังทักเขาไปเสมอ.. (แม้เธอจะตอบช้ามากๆ.. แต่ก็ยังตอบ.. ภาษาเธอก็ยังไม่ถึงกับเย็นชา หรือด้วยความเป็นคนที่สงสาร หรือเห็นใจคนอื่นก็ไม่รู้ )
แต่ทั้งหมดที่เรียกความรักหรือเปล่า .. ผมควรปล่อยเขาไปใช่ไหม.. ผมไม่ควรไม่ยื้อเขา ผมควรหายไปจากชีวิตเขาใช่ไหม. เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกด้วยซ้ำ เธอที่มีสังคมของเธอ มีเพื่อนของเธอ ผมก็มีสังคมของผม มีเพื่อนของผม เราแทบไม่มีใครเกี่ยวข้องกันอีก มีแค่ "ไลน์" ที่ยังนานๆทีทักกันก็แค่นั้น..
แต่ผมก็ยังคิดถึง.. ยังเจ็บ.. จนตอนนี้ผ่านไปปี จะสองปีแล้ว..
คงมาถึงจุดๆหนึ่งแล้ว ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัว ผมไม่คู่ควร ผมแย่มาก .. ผมควรปล่อยเขาไปสินะ .. ?
เขาคงไม่ต้องการผมแล้วจริงๆ ... มันอาจจะเป็นรักข้างเดียวมาตลอดก็ได้..
ถ้ามันไม่ใช่ความรัก เป็นแค่ชอบ หรือหลงชั่วคราว สักวันผมคงหาคนอื่นที่ดีกว่านี้... เขาคงเจอคนที่ดีกว่าผมสินะ ..
ขอโทษ และขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาก ผมอยากระบายเรื่องนี้ออกไปจริงๆ ...
และก็ ถ้าเขายังอ่านข้อความตรงนี้.. อยากบอกให้รู้ว่า ผมอยากรู้สึกเหมือนเดิมอยู่นะ ..
ขอบคุณ ..
[กระทู้ระบาย..] แบบนี้มันเรียก"ความรัก"รึเปล่า.. หรือผมแค่หลง ? หรือแค่ชอบ ?
จนกระทั่งผมอยู่ ป.6 เป็นเวลาที่ทุกคนจะเรียนจบประถม แล้วแยกย้ายออกไปคนละทาง ย้ายกันไปคนละโรงเรียน ผมเลยตัดสินใจบอกชอบเขา และขอคบเขาเป็นแฟนทางsmsมือถือ (ลองมองย้อนกลับไปรู้สึกไม่แมนมากๆ .. ) และเขาก็ตอบรับ.. เขาตกลงคบกับผม .. ซึ่งผมก็คิดว่าฝันไปแน่ๆ ดีใจมากๆ คบมากระทั่งปี สองปี ผมยังคิดเลยว่าผมคบกับเขาจริงๆรึเปล่า
แต่ผมโคตรแย่มากๆ ตอนที่ผมคบกับเขา เจอกันแค่ประมาณ ปีละครั้ง สองครั้ง เพราะอยู่คนละโรงเรียน + ผมเป็นคนขี้อายโคตรๆ แต่ก็คุยกันในเน็ตแทบจะทุกวัน แต่ผมไม่เคยชวนเขากินข้าว ไม่เคยไปดูหนังกะเขาสองต่อสอง ไม่เคยทำอะไรที่ดูเหมือนเป็นแฟนกันเลย ด้วยความที่ผม"อาย" .. + ไม่ได้เจอหน้ากันนานมาก ..
อยากขอโทษเขามากๆ เพราะความอายและความไม่แมนของผมแท้ๆ ผมเริ่มรู้สึกผมไม่คู่ควรกับเขาจริงๆ ผมควรปล่อยให้เขาไปเจอคนที่ดีกว่า แต่ผมก็ยังรักเขาอยู่ .. จนกระทั่ง ผมเรียนอยู่ปวช.ปี1 (ม.4) เขาบอกเลิกผมทางไลน์ (ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงด้วยซ้ำ) ซึ่งผมก็รู้ตัว ว่าผมแย่มากๆ แต่ผมก็ยังจะยื้อเขาไว้.. และแน่นอนว่าเขาไม่.. แต่บอกว่ายังเป็นเพื่อนกันได้ ซึ่งผมไอ่คำว่า"เพื่อน"ของเขาเนี่ย เจ็บ เจ็บมากๆแบบที่เขาว่ากันมาจริงๆ .. ผมได้รู้ว่าความรู้สึกครั้งแรกว่า "อกหัก" เป็นยังไง ..
แต่ผมก็ยังพยายามทักไปหาเขาอยู่ ยังพยายามคุยกันอยู่ เขาทิ้งท้ายให้ผมตอนบอกเลิกว่า " เขาก็ยังชอบความเป็นผู้ชายอบอุ่นของผมอยู่ เขายังอยากรู้สึกด้วยแบบนั้นอยู่นะ .. "
แต่หนทางดูห่างไกลไปทุกทีๆ ผมเห็นทุกๆสิ่งที่เขาโพส ทั้งในเฟส หรือทวิต หรือig (ตามส่องหมด ขอโทษจริงๆ ผมรู้ว่ามันแย่มากๆ แต่ผมก็ยังอยากรู้เรื่องของเขา) ... มันก็มีเรื่องของผู้ชายคนอื่นบ้าง ... จริงๆอาจจะไม่ใช่แฟนของเธอก็ได้ ... ผมเคยถามเธอตรงๆ ก็บอกว่า ยังไม่ได้มีแฟน ไม่ได้อยากเป็นอะไรกับใคร ..
เรื่องทั้งหมดก็ประมาณนี้ ผมยังติดอยู่ที่กลางทางตรงที่ว่า .. ผมยังทักเขาไปเสมอ.. (แม้เธอจะตอบช้ามากๆ.. แต่ก็ยังตอบ.. ภาษาเธอก็ยังไม่ถึงกับเย็นชา หรือด้วยความเป็นคนที่สงสาร หรือเห็นใจคนอื่นก็ไม่รู้ )
แต่ทั้งหมดที่เรียกความรักหรือเปล่า .. ผมควรปล่อยเขาไปใช่ไหม.. ผมไม่ควรไม่ยื้อเขา ผมควรหายไปจากชีวิตเขาใช่ไหม. เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกด้วยซ้ำ เธอที่มีสังคมของเธอ มีเพื่อนของเธอ ผมก็มีสังคมของผม มีเพื่อนของผม เราแทบไม่มีใครเกี่ยวข้องกันอีก มีแค่ "ไลน์" ที่ยังนานๆทีทักกันก็แค่นั้น..
แต่ผมก็ยังคิดถึง.. ยังเจ็บ.. จนตอนนี้ผ่านไปปี จะสองปีแล้ว..
คงมาถึงจุดๆหนึ่งแล้ว ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัว ผมไม่คู่ควร ผมแย่มาก .. ผมควรปล่อยเขาไปสินะ .. ?
เขาคงไม่ต้องการผมแล้วจริงๆ ... มันอาจจะเป็นรักข้างเดียวมาตลอดก็ได้..
ถ้ามันไม่ใช่ความรัก เป็นแค่ชอบ หรือหลงชั่วคราว สักวันผมคงหาคนอื่นที่ดีกว่านี้... เขาคงเจอคนที่ดีกว่าผมสินะ ..
ขอโทษ และขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาก ผมอยากระบายเรื่องนี้ออกไปจริงๆ ...
และก็ ถ้าเขายังอ่านข้อความตรงนี้.. อยากบอกให้รู้ว่า ผมอยากรู้สึกเหมือนเดิมอยู่นะ ..
ขอบคุณ ..