****จนกว่าเราจะพบกันอีก****

ระหว่างนั่งรถกลับบ้าน ไม่รู้ทำไมผมคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่เจอในวันพิสูจน์รุ่นของมหาลัยขึ้นมา ผมจำชื่อเธอไม่ได้แล้ว จำได้แต่เธอมีใบหน้ารูปใข่และผิวพรรณค่อนข้างดี มีแล็คซีนติดบนแขนเสื้อข้างหนึ่งเขียนไว้ว่า ‘ภูมิแพ้’ ช่วงออกมานั่งพักที่สนามหญ้า ผมสังเกตุเห็นเธอนั่งยองๆผมเลยถามเธอว่า ทำไมเธอไม่นั่งลงดีๆ แพ้หญ้าหรือป่าว

เธอบอกผมว่าไม่รู้จะแพ้มั้ยแต่ต้องระวังไว้ก่อน เพราะเธอมักจะแพ้อะไรแปลกปลอม เช่นเวลาที่เธออาบน้ำในที่ที่ไม่คุ้น หรือไปในที่ที่ฝุ่นเยอะๆ ก็มักจะมีผื่นแดงๆขึ้นตามตัวและถ้าอาการหนักเข้าก็จะทำให้เธอหายใจติดขัด

ผมรู้สึกทึ่งที่ได้รู้ว่าผู้หญิงคนหนึ่งต้องมาเรียนและมาทำกิจกรรมอะไรหนักๆ พร้อมทั้งแบกรับความทรมานจากโรคที่รุนแรงเช่นนี้ และแปลกใจนิดหน่อยตอนเธอบอกว่าเธอเรียนการเมืองการปกครอง เพราะดูจากลักษณะท่าทางเธอแล้วน่าจะเรียนอะไรที่เกี่ยวกับสาธารณสุขมากกว่า

ผมแกล้งถามเธอว่าทำไมเลือกเรียนสาขานี้ เป็นพวกที่มีความคิดเห็นรุนแรงด้านการเมืองหรือป่าว เธอบอกว่าป่าว และอธิบายถึงเหตุผลที่เธอมาเรียนในสาขานี้ว่า เธอแค่อยากรู้ว่าบางสิ่งบางอย่างในสังคมของเราทำไมไม่สามารถที่จะตั้งคำถามได้และทำไมคนเราแค่คิดต่างกันถึงกับต้องมีอันตราย

นั่นคือสิ่งที่เธอบอกกับผม การได้คุยกับเธอนอกจะได้รู้จักโรคภูมิแพ้แล้ว ยังทำให้ผมได้รู้ว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่เราเห็นว่าเป็นเพศที่บอบบาง ข้างในแล้วอาจมีความคิดหรือจุดมุ่งหมายเหมือนคนที่มีจิตใจเข้มแข็งหลายๆคน

หลังจากคุยกันที่สนามหญ้าเสร็จ ผมก็ไม่เห็นเธออีกเลยจนเท่าทุกวันนี้ เธออาจจะโดนโรคภูมิแพ้รุมเร้าจนต้องดรอปเรียนเพื่อไปรักษาตัว หรือเธออาจจะเสียชีวิตไปแล้ว หรือจะด้วยเหตุใดก็แล้วแต่  ถ้าเธอยังเรียนอยู่ ช่วงใกล้สอบแบบนี้ ผมคิดว่า เธอก็คงจะกำลังขะมักเขม้นติวขอสอบเหมือนคนอื่นๆ  และผมหวังว่าเธอคงจะประคับประครองโรคภูมิแพ้ของเธอไปได้และทำตามจุดมุ่งหมายที่เธอตั้งมั่นไว้สำเร็จ สมกับที่เธอต้องการมาเรียนในสาขาที่เธออยากเรียน

จากวันนั้นถึงวันนี้ 4 เดือน ผมกำลังนั่งคิดอยู่ว่าช่วงเวลาระหว่างนั้น น่าจะมีสักครั้งที่ผมได้เจอเธออีก แต่ก็นั่นแหละหนา…ตั้งแต่ที่มนุษย์ได้ถือกำเนิดขึ้นบนโลกนี้ คนหนุ่มสาวกี่คนแล้วที่ต้องจากกันไป เวลากว่ายี่สิบนาทีกับการได้คุยกับคนอย่างเธอ มันยังไม่พออีกหรือสำหรับมิตรภาพดีๆที่มอบให้กัน…