สวัสดีค่ะ วันนี้มาเล่าเรื่องการทำงานสิงคโปร์ให้ทุกทุกท่านเข้าใจค่ะ
ใครที่มองว่าเป็นงานขายตัวหรืออะไร ลองอ่านกันสักนิดก่อน ทำความเข้าใจกันก่อนนะค่ะ
ถามว่า การไปทำงานโมเดลที่สิงคโปร์ผิดกฎหมายหรือเปล่า แบบที่ดิฉันไปไม่ผิดกฎหมายนะค่ะ เพราะมีใบ wp
แต่อย่างคนที่ไป โดยใช้วีซ่านักท่องเที่ยวสามสิบวันแบบนั้นแอบทำงาน ถือว่าผิดกฎหมายค่ะ ทางที่ดีขอทางร้านทำใบ wp ดีกว่าค่ะ
(ใบ wp คือใบ work permit นะค่ะ) แต่ส่วนใหญ่คนที่จะได้ใบ wp นั้นจะเป็นนักร้องมากกว่า ก็แล้วแต่ร้าน สามเดือน หกเดือน หนึ่งปี
แต่ที่ดิฉันได้ เพราะว่าเคยทำกับร้านนี้บ่อยแล้วทำฟาวเวอร์ให้ทางร้านได้เยอะ ดิฉันไปทำในฐานะโมเดลค่ะ มีลูกค้ามาติด
ทางร้านจึงยอมทำใบ wp ให้
รายละเอียดการทำงาน เห็นมีหลายท่านมาตั้งกระทู้ ไปขายตัวหรือเปล่า? ตอบเลยว่าประเด็นของการทำงานที่นายจ้างจ้าง
ไม่ได้ให้ไปขายตัวแต่ไปทำเป็นโมเดล เข้าร้านสามทุ่มถึงตีสาม หรือห้าทุ่มถึงหกโมง แล้วแต่ร้าน หน้าที่คือคอยเอนเตอร์เทนลูกค้า
เล่นเกมส์ เป็นเพื่อนคุย เป่ายิงฉุบบ้าง จับโกหกบ้าง ผู้ชายสิงคโปร์ให้เกียรติเรามาก แตกต่างจากผู้ชายไทย ขอแทนตัวเองว่าปิ่น
ตัวปิ่นเองไม่เคยทำงานพีอาร์ที่ไทย แต่ปิ่นพอจะรู้ลักษณะงานที่ไทยค่ะ ผู้ชายที่ไทยต้องกอด ต้องหอม ต้องจูบ อยากได้เรา
อยากให้เรามีเขาคนเดียวในกรณีที่ติดเรามากมาก (ข้อมูลตรงนี้ปิ่นไม่แน่ชัดนะค่ะ แต่จากเพื่อนที่ทำที่ไทย มาเล่าให้ฟัง
เคยเจอภรรยาหลวงตามรังควาน) ประเด็นของเพื่อนปิ่น ปิ่นขอตัดไปค่ะ เดี๋ยวจะยาว . มาถึงเรื่องงานของปิ่นต่อดีกว่า
ผู้ชายสิงคโปร์อย่างมากที่ปิ่นเจอ คือโอบ ถามว่าหอมแก้มมีไหม จูบมีไหม ปิ่นบอกเลยว่าปิ่นไม่เคยเจอแบบนั้น
มีค่ะลูกค้าที่พยายามจะจูบ แต่ปิ่น say no ค่ะ เขาก็เข้าใจ ลองเป็นผู้ชายไทยตามร้านสิค่ะ ..
สิงคโปร์ขายตัวไม่ผิดกฎหมายนะค่ะ ย่านเกล้งนี่ชื่อดังเลยค่ะ แต่ต้องเสียภาษีให้ประเทศเขาค่อนข้างสูง ส่วนใหญ่ที่ปิ่นเห็น
ไปขายกันนี่ก็พวกบาเรน์ ญี่ปุ่น ฮ่องกงนะ
ยังไม่เข้าเรื่องการทำงานสักที 55555555 เกริ่นเยอะไปหน่อย ลักษณะการทำงานก็คือ พอลูกค้าเข้ามาที่ร้าน
หน้าที่เราคือไปสวัสดีไปทักทาย ผู้ชายเหล่านี้เขารู้อยู่แล้วค่ะ ว่าเราเข้ามาเพื่อขอฟาวเวอร์ (ฟาวเวอร์ก็คือสายสะพาย
หรือวอเตอร์ฟอลที่ลูกค้าจะซื้อให้เรา มีราคาตั้งแต่ 50 100 200 500 1000) เรามีหน้าที่เอนเตอร์เทนให้เขามีความสุขค่ะ
แค่เล่นเกมส์ ในแต่ละวันเราต้องเดินแบบด้วยก็ขึ้นไปเดินบนเวที ถ้าลูกค้าคนไหน เห็นเราแล้วสะดุดตา อาจซื้อฟาวเวอร์ให้เรา
พอเราลงเวทีก็ไปขอบคุณเขา นั่งกับเขา เล่นเกมด้วย บางคนก็ซื้อฟาวให้เราเรื่อยๆ บางคนอาจจะให้ตอนเขาจะกลับ .
แล้วขายตัวล่ะมีจริงไหม ตัวปิ่นเอง ไม่เคยเจอนะค่ะ แต่จากที่ทำความเข้าใจกับผู้จัดการร้าน เขาบอกวันนั้นจะเรียกว่า
วันบายเอ้าท์ก็คือเราไม่ต้องไปทำงานค่ะ ลูกค้าจะซื้อตัวเราไป เราก็แค่มีหน้าที่ไปกับลูกค้า เราเลือกจะไปหรือไม่ไปกับลูกค้าก็ได้
แต่ทำไมบางคนถึงยอมออกไปกับลูกค้า ? นั่นเพราะว่าเงินค่ะ ทำไมยอมเอาตัวเข้าแลก นั่นก็เพราะเงินอีก แต่คนดีดีก็มี
อย่างเพื่อนปิ่นไปเจอกันที่สิงคโปร์มีลูกค้าบายเอ้าท์ติดกันสามวัน เขาไม่ได้พาเพื่อนปิ่นไปทำอย่างว่า แต่พาไปมาริน่าเบย์
พาไปนั่งสิงคโปร์ ฟลายเออ พาไปทานข้าว พาไปยูนิเวอแซล . การบายเอ้าท์เราจะได้เงินมากขนาดไหนอันนี้ก็อยู่ที่ค่าตัวเราด้วย
มีตั้งแต่ 80-200 เหรียญ รายละเอียดของการทำฟาวจะต่างกันไป อย่างปิ่นทำโนทาเก็ตวันละ 180 เหรียญ
ปิ่นต้องทำยอดให้ได้เท่าไหร่ๆ ก็ว่ากันไป ถ้าเรท 80 เหรียญ ลูกค้าบายเอ้าท์ ลูกค้าจ่ายร้านวันละ 750 เหรียญ
แต่ปิ่นทำเรทวันละ 180 เหรียญ ใครจะบายเอ้าท์ปิ่นต้องจ่ายร้านวันละ 1500 เหรียญ แบบนี้รึป่าวปิ่นเลยไม่เคยโดนบายเอ้าท์ 555555
แต่ถ้าเป็นฟรีแลนซ์ ก็จะเป็นอีกกรณีนึง อีกแบบนึง
ปิ่นไปทำงานเดือนนึงได้กลับมาไทย 140,000บาทขั้นต่ำ ปิ่นเคยได้มากสุด 270,000 ก็แล้วแต่เราจะทำได้ ทำไมไม่เท่ากันละ
ในเมื่อทำโนทาเก็ต ก็เพราะว่า ถ้าปิ่นทำยอดเกินจากที่ร้านกำหนด ปิ่นจะได้กี่เปอเซนอีกก็ว่ากันไป แต่ครั้งแรกที่ปิ่นไปทำ
ปิ่นได้เดือนละ 40,000 ตอนนั้นก็ดีใจมากแล้วค่ะ เหมือนเราทำบ่อยๆ ก็แก่ประสบการณ์ . ทำงานแบบนี้ได้เงินมาง่าย ได้มาเยอะ
ก็ต้องรู้จักเก็บ ไม่ฟุ่มเฟือย
ใครที่กำลังทำงานสายนี้อยู่ อย่าหลงระเริงไปกับเงินที่ได้มา ได้มาก็ต้องเก็บ เป็นการเก็บสุขภาพตัวเองไม่ให้เสียไปมากกว่านี้
ใครที่กำลังจะไปทำ หรือมีคนชวนๆไป มาถามข้อมูลจากปิ่นก่อนได้ค่ะ . ถ้าเราตั้งหลักได้แล้ว ปิ่นแนะนำให้ทำงานประจำกันนะค่ะ
อ้อ ปิ่นขออธิบายอีกนิดหนึ่ง ปิ่นไปทำงานผ่านบอสค่ะ ก็คือไม่ผ่านเอเจ้น หลายๆคนที่ไปทำงานที่สิงคโปร์แบบปิ่นอาจจะเจอว่า
ทำงานแล้วโดนหักเงิน ทำงานแล้วต้องจ่ายค่าบ้าน จ่ายค่ารถ เอเจ้นยึดพาสปอรต์หลายๆ อย่าง . แต่ปิ่นไปผ่านบอส
ปิ่นไม่ต้องเสียค่าตั๋วเครื่องบิน ไม่ต้องเสียค่ารถ ไม่ต้องเสียค่าที่พัก ผู้จัดการเลี้ยงข้าวทุกวันค่ะ เวลาปิ่นหิวนี่ไลน์ไปบอสผู้จัดการ
ซื้อข้าวมาให้หน่อย 555555 ผู้จัดการน่ารักค่ะ ถ้าคนไปกับเอเจ้น อาจต้องเสียค่ารถ ค่าแทค ค่านายหน้า ค่าประกัน ค่าที่พัก
และอีกหลายๆ อย่าง ทำไมเอเจ้นถึงต้องหัก อันนี้ปิ่นถามผู้จัดการ ผู้จัดการบอกว่า พวกเอเจ้น เขาจะต้องออกค่าตั๋วเครื่องบิน
ค่าที่พักอะไรให้เราก่อน ซึ่งถ้าเอเจ้นประกาศไปว่า ต้องจ่ายค่าตั๋วเครื่องบินเอง ก็จะไม่มีใครไปกับเอเจ้นค่ะ เอเจ้นจึงใช้วิธีหางานว่า
ฟรีตั๋ว ฟรีบ้าน แต่ความจริงเขาจะกดดันเราโดยการให้เราทำฟาวเวอร์ให้ถึงตามเป้าตามเกณฑ์ แล้วเขาจะหักจากตรงนั้นมาเป็นค่าตั๋ว
ค่าจิปาถะที่เขาจ่ายให้เราก่อน อันนี้ปิ่นขอไม่ลงรายละเอียดลึกนะค่ะ
#แก้ไขคำผิดค่ะ
เปิดปากโมเดลสิงคโปร์ อาชีพอะไรกันแน่
ใครที่มองว่าเป็นงานขายตัวหรืออะไร ลองอ่านกันสักนิดก่อน ทำความเข้าใจกันก่อนนะค่ะ
ถามว่า การไปทำงานโมเดลที่สิงคโปร์ผิดกฎหมายหรือเปล่า แบบที่ดิฉันไปไม่ผิดกฎหมายนะค่ะ เพราะมีใบ wp
แต่อย่างคนที่ไป โดยใช้วีซ่านักท่องเที่ยวสามสิบวันแบบนั้นแอบทำงาน ถือว่าผิดกฎหมายค่ะ ทางที่ดีขอทางร้านทำใบ wp ดีกว่าค่ะ
(ใบ wp คือใบ work permit นะค่ะ) แต่ส่วนใหญ่คนที่จะได้ใบ wp นั้นจะเป็นนักร้องมากกว่า ก็แล้วแต่ร้าน สามเดือน หกเดือน หนึ่งปี
แต่ที่ดิฉันได้ เพราะว่าเคยทำกับร้านนี้บ่อยแล้วทำฟาวเวอร์ให้ทางร้านได้เยอะ ดิฉันไปทำในฐานะโมเดลค่ะ มีลูกค้ามาติด
ทางร้านจึงยอมทำใบ wp ให้
รายละเอียดการทำงาน เห็นมีหลายท่านมาตั้งกระทู้ ไปขายตัวหรือเปล่า? ตอบเลยว่าประเด็นของการทำงานที่นายจ้างจ้าง
ไม่ได้ให้ไปขายตัวแต่ไปทำเป็นโมเดล เข้าร้านสามทุ่มถึงตีสาม หรือห้าทุ่มถึงหกโมง แล้วแต่ร้าน หน้าที่คือคอยเอนเตอร์เทนลูกค้า
เล่นเกมส์ เป็นเพื่อนคุย เป่ายิงฉุบบ้าง จับโกหกบ้าง ผู้ชายสิงคโปร์ให้เกียรติเรามาก แตกต่างจากผู้ชายไทย ขอแทนตัวเองว่าปิ่น
ตัวปิ่นเองไม่เคยทำงานพีอาร์ที่ไทย แต่ปิ่นพอจะรู้ลักษณะงานที่ไทยค่ะ ผู้ชายที่ไทยต้องกอด ต้องหอม ต้องจูบ อยากได้เรา
อยากให้เรามีเขาคนเดียวในกรณีที่ติดเรามากมาก (ข้อมูลตรงนี้ปิ่นไม่แน่ชัดนะค่ะ แต่จากเพื่อนที่ทำที่ไทย มาเล่าให้ฟัง
เคยเจอภรรยาหลวงตามรังควาน) ประเด็นของเพื่อนปิ่น ปิ่นขอตัดไปค่ะ เดี๋ยวจะยาว . มาถึงเรื่องงานของปิ่นต่อดีกว่า
ผู้ชายสิงคโปร์อย่างมากที่ปิ่นเจอ คือโอบ ถามว่าหอมแก้มมีไหม จูบมีไหม ปิ่นบอกเลยว่าปิ่นไม่เคยเจอแบบนั้น
มีค่ะลูกค้าที่พยายามจะจูบ แต่ปิ่น say no ค่ะ เขาก็เข้าใจ ลองเป็นผู้ชายไทยตามร้านสิค่ะ ..
สิงคโปร์ขายตัวไม่ผิดกฎหมายนะค่ะ ย่านเกล้งนี่ชื่อดังเลยค่ะ แต่ต้องเสียภาษีให้ประเทศเขาค่อนข้างสูง ส่วนใหญ่ที่ปิ่นเห็น
ไปขายกันนี่ก็พวกบาเรน์ ญี่ปุ่น ฮ่องกงนะ
ยังไม่เข้าเรื่องการทำงานสักที 55555555 เกริ่นเยอะไปหน่อย ลักษณะการทำงานก็คือ พอลูกค้าเข้ามาที่ร้าน
หน้าที่เราคือไปสวัสดีไปทักทาย ผู้ชายเหล่านี้เขารู้อยู่แล้วค่ะ ว่าเราเข้ามาเพื่อขอฟาวเวอร์ (ฟาวเวอร์ก็คือสายสะพาย
หรือวอเตอร์ฟอลที่ลูกค้าจะซื้อให้เรา มีราคาตั้งแต่ 50 100 200 500 1000) เรามีหน้าที่เอนเตอร์เทนให้เขามีความสุขค่ะ
แค่เล่นเกมส์ ในแต่ละวันเราต้องเดินแบบด้วยก็ขึ้นไปเดินบนเวที ถ้าลูกค้าคนไหน เห็นเราแล้วสะดุดตา อาจซื้อฟาวเวอร์ให้เรา
พอเราลงเวทีก็ไปขอบคุณเขา นั่งกับเขา เล่นเกมด้วย บางคนก็ซื้อฟาวให้เราเรื่อยๆ บางคนอาจจะให้ตอนเขาจะกลับ .
แล้วขายตัวล่ะมีจริงไหม ตัวปิ่นเอง ไม่เคยเจอนะค่ะ แต่จากที่ทำความเข้าใจกับผู้จัดการร้าน เขาบอกวันนั้นจะเรียกว่า
วันบายเอ้าท์ก็คือเราไม่ต้องไปทำงานค่ะ ลูกค้าจะซื้อตัวเราไป เราก็แค่มีหน้าที่ไปกับลูกค้า เราเลือกจะไปหรือไม่ไปกับลูกค้าก็ได้
แต่ทำไมบางคนถึงยอมออกไปกับลูกค้า ? นั่นเพราะว่าเงินค่ะ ทำไมยอมเอาตัวเข้าแลก นั่นก็เพราะเงินอีก แต่คนดีดีก็มี
อย่างเพื่อนปิ่นไปเจอกันที่สิงคโปร์มีลูกค้าบายเอ้าท์ติดกันสามวัน เขาไม่ได้พาเพื่อนปิ่นไปทำอย่างว่า แต่พาไปมาริน่าเบย์
พาไปนั่งสิงคโปร์ ฟลายเออ พาไปทานข้าว พาไปยูนิเวอแซล . การบายเอ้าท์เราจะได้เงินมากขนาดไหนอันนี้ก็อยู่ที่ค่าตัวเราด้วย
มีตั้งแต่ 80-200 เหรียญ รายละเอียดของการทำฟาวจะต่างกันไป อย่างปิ่นทำโนทาเก็ตวันละ 180 เหรียญ
ปิ่นต้องทำยอดให้ได้เท่าไหร่ๆ ก็ว่ากันไป ถ้าเรท 80 เหรียญ ลูกค้าบายเอ้าท์ ลูกค้าจ่ายร้านวันละ 750 เหรียญ
แต่ปิ่นทำเรทวันละ 180 เหรียญ ใครจะบายเอ้าท์ปิ่นต้องจ่ายร้านวันละ 1500 เหรียญ แบบนี้รึป่าวปิ่นเลยไม่เคยโดนบายเอ้าท์ 555555
แต่ถ้าเป็นฟรีแลนซ์ ก็จะเป็นอีกกรณีนึง อีกแบบนึง
ปิ่นไปทำงานเดือนนึงได้กลับมาไทย 140,000บาทขั้นต่ำ ปิ่นเคยได้มากสุด 270,000 ก็แล้วแต่เราจะทำได้ ทำไมไม่เท่ากันละ
ในเมื่อทำโนทาเก็ต ก็เพราะว่า ถ้าปิ่นทำยอดเกินจากที่ร้านกำหนด ปิ่นจะได้กี่เปอเซนอีกก็ว่ากันไป แต่ครั้งแรกที่ปิ่นไปทำ
ปิ่นได้เดือนละ 40,000 ตอนนั้นก็ดีใจมากแล้วค่ะ เหมือนเราทำบ่อยๆ ก็แก่ประสบการณ์ . ทำงานแบบนี้ได้เงินมาง่าย ได้มาเยอะ
ก็ต้องรู้จักเก็บ ไม่ฟุ่มเฟือย
ใครที่กำลังทำงานสายนี้อยู่ อย่าหลงระเริงไปกับเงินที่ได้มา ได้มาก็ต้องเก็บ เป็นการเก็บสุขภาพตัวเองไม่ให้เสียไปมากกว่านี้
ใครที่กำลังจะไปทำ หรือมีคนชวนๆไป มาถามข้อมูลจากปิ่นก่อนได้ค่ะ . ถ้าเราตั้งหลักได้แล้ว ปิ่นแนะนำให้ทำงานประจำกันนะค่ะ
อ้อ ปิ่นขออธิบายอีกนิดหนึ่ง ปิ่นไปทำงานผ่านบอสค่ะ ก็คือไม่ผ่านเอเจ้น หลายๆคนที่ไปทำงานที่สิงคโปร์แบบปิ่นอาจจะเจอว่า
ทำงานแล้วโดนหักเงิน ทำงานแล้วต้องจ่ายค่าบ้าน จ่ายค่ารถ เอเจ้นยึดพาสปอรต์หลายๆ อย่าง . แต่ปิ่นไปผ่านบอส
ปิ่นไม่ต้องเสียค่าตั๋วเครื่องบิน ไม่ต้องเสียค่ารถ ไม่ต้องเสียค่าที่พัก ผู้จัดการเลี้ยงข้าวทุกวันค่ะ เวลาปิ่นหิวนี่ไลน์ไปบอสผู้จัดการ
ซื้อข้าวมาให้หน่อย 555555 ผู้จัดการน่ารักค่ะ ถ้าคนไปกับเอเจ้น อาจต้องเสียค่ารถ ค่าแทค ค่านายหน้า ค่าประกัน ค่าที่พัก
และอีกหลายๆ อย่าง ทำไมเอเจ้นถึงต้องหัก อันนี้ปิ่นถามผู้จัดการ ผู้จัดการบอกว่า พวกเอเจ้น เขาจะต้องออกค่าตั๋วเครื่องบิน
ค่าที่พักอะไรให้เราก่อน ซึ่งถ้าเอเจ้นประกาศไปว่า ต้องจ่ายค่าตั๋วเครื่องบินเอง ก็จะไม่มีใครไปกับเอเจ้นค่ะ เอเจ้นจึงใช้วิธีหางานว่า
ฟรีตั๋ว ฟรีบ้าน แต่ความจริงเขาจะกดดันเราโดยการให้เราทำฟาวเวอร์ให้ถึงตามเป้าตามเกณฑ์ แล้วเขาจะหักจากตรงนั้นมาเป็นค่าตั๋ว
ค่าจิปาถะที่เขาจ่ายให้เราก่อน อันนี้ปิ่นขอไม่ลงรายละเอียดลึกนะค่ะ
#แก้ไขคำผิดค่ะ