ทำไมการไปใช้ชีวิตคนเดียวแล้วได้กลับมาอยู่บ้านมันสบายใจขนาดนี้

คือ ตอนเด็กๆ คิดตลอดเลยว่า อยู่บ้านเหมือนถูกขังอยู่ในกรง คิดไว้ตลอดว่าถ้ามึโอกาสไปเมื่อไหร่ จะไปแน่ๆ แบบไม่รีรอ

คิดว่า การไปอยู่คนเดียว ทำอะไรก็ได้ อิสระ เสรี ไม่ต้องมีใครมาบ่นให้รำคาญ

พอมีโอกาสได้อยู่คนเดียว....ความคิดทั้งหมดคือผิดหมด

ที่คิดว่าการจะทำอะไรก็ได้เพราะอยู่คนเดียว มันทำไม่ได้!!! เพราะชีวิตนี้ไม่มีทางอยู่คนเดียวได้ ยังไงก็จะมีคนรอบข้าง คนร่วมงาน
อยู่บ้านนั่นแหละ ที่จะทำอะไรก็ได้ ถึงจุดนึง คนที่บ้านก็ไม่มีใครมาจ้ำจี้จำไชแล้ว เพราะเราโตพอที่จะรู้ตัวเอง
แต่พอเราไปอยู่คนเดียว เรากลับต้องแคร์ใครต่อใคร เห้ย จะทำได้ไหม ? รบกวนใครรึเปล่า ? มีผลอะไรไหม? คือต้องคิดเยอะมากกว่าอยู่ที่บ้านอีก

ขอบอกคนที่อยู่ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ คนที่อยากออกไปอยู่คนเดียวไกลๆ คนที่เบื่อบ้าน คนที่หาความสุขในชีวิตไม่เจอ
ที่บ้านมีให้คุณทุกอย่างเลย จริงอยู่ที่ปัจจุบันคุณยังมองไม่เห็นมัน แต่ถ้าสักวันมองย้อนกลับมา คุณอยากจะไปอยู่จุดนั้นแน่ๆ
คนเราจะไม่รู้สึกอะไรเลย จนกว่าจะได้รับความรู้สึกนั้นด้วยตัวเอง


เป็นกำลังใจให้คนที่ไกลบ้านเพื่อทำตามความฝัน อย่าลืมมองย้อนคนที่ส่งคุณมาถึงจุดนี้ด้วยล่ะ คนที่คอยมองคุณอยู่ข้างหลัง เขาพร้อมให้กำลังใจเสมอ
คุณไม่ได้เผชิญมันอยู่คนเดียว ยังไงก็ยังมีหนูอีกคน และอีกหลายๆล้านคน...

ครอบครัวไม่ได้อบอุ่น แต่กลับที่ไรก็อุ่นใจทุกที เป็นที่ที่เราเป็นตัวของตัวเองได้โดยไม่ต้องแคร์ใครบนโลกใบนี้อีก....