สวัสดีครับผมเป็นคนจังหวัดอุดรภาคอีสานนั้นเองผมมาเรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในเชียงใหม่เพราะผมคิดว่าเชียงใหม่บรรยากาศดีแล้วสดชื่น ไม่รถติดชอบภาษาของที่นี้ ซึ้งตอนนี้ผมอยู่ปี 1 ครับในมหาลัยแห่งนี้มีสาวสวยเยอะแยะเต็มไปหมดผมเป็นคนคุยเยอะชอบมองผู้หญิงสวยๆผมโสดมา 7 ปี รักแรกของผมอยู่ ป.6 ครับ โดนบอกเลิกหุ้ยยเจ็บสุดๆ ตั้งแต่นั้นมาไม่เคยมีแฟนเลยแต่คนคุยนี้เพียบ
ผมก้าวเข้ามาในมหาลัยแห่งนี้ผมไม่มีเพื่อนไม่มีใครเลยผมมาเรียนตัวคนเดียวแต่ผมมีพี่ชายเรียนอยู่ ปี 4 ครับเรียนที่เดียวกันแต่ไม่เคยเจอกันเลยเพราะคนละสาขา พอเปิดเทอมได้อาทิตย์หนึ่งผมก็มีเพื่อนบ้างเล็กน้อยแต่คนที่สนิทกับผมมีคนเดียวครับอาทิตย์ที่สองเริ่มเข้าห้องแนะนำตัวกับเพื่อนๆแต่ก่อนที่จะเข้าห้องรุ่งพี่สาขาเขาเรียกให้ไปรวมตัวกันแล้วรับข้าวกล่อง จุดเริ่มต้นมันขึ้นที่ตรงนี้ครับ พอรุ่นพี่แจกข้าว (อ๋อลืมบอกไปว่าเพื่อนผมเป็นศาสนาอิสลามส่วมผมเป็นศาสนาพุทธ) เพื่อนผมบอกรุ่นพี่ว่า "ผมเป็นอิสลามครับ ไม่กินหมู"
แล้วรุ่นพี่ก็เอาข้าวไปให้ผู้หญิงคนนึ่ง ซึ้งเขาพูดเหมือนกันว่า "นู๋เป็นอิสลามค่ะ" ผมกับเพื่อนถึงกับหันไปมอง ผมมองเขาแล้วรู้สึกปลื้มเพราะเขาเป็นคนน่ารักมากครับ หน้าคมๆ แต่ผมก็ยังไม่คิดอะไรแค่ปลื้มๆ ตามประส่าผู้ชายชอบมองตามประส่าคนเจ้าชู้แหละครับ หลังจากนั้นผมก็เริ่มติดตามเขาอยากรู้จักเขาอยากรู้ว่าเขาชื่ออะไร (อ๋อ เขาเรียนอยู่สาขาเดียวกันกับผมครับ) หลังจากที่แจกข้าวเสร็จ รุ่นพี่ให้ไปหอประชุมเพื่อไปรับฟังคำชี้แจง แล้วให้ทุกคนมาแนะนำตัวให้เพื่อนๆในสาขาได้รู้จัก ตอนนั้นในหัวของผมคือ "เฮ้ยยเขาชื่ออะไรๆลุ้นๆ" แต่ผมก็ดูทุกคนแต่ผมสนใจคนนี้เป็นพิเศษ แล้วพอเขาขึ้นไปแนะนำตัวเขาเป็นคนกรุงเทพครับ ผมยิ้มแล้วจำชื่อเขาไว้เพื่อจะไปคุยกับเขาแต่ไม่กล้าพอ หลังจากนั้นผมก็เริ่มแผนการอันน่ารำคาญซะแล้ว จะมีไลน์กลุ่มของสาขาผมไปหาชื่อเขาแต่ไม่มีเลยผมเลยพิมพ์ประกาศหาเลยครับว่าใครชื่อ ... อ่ะ มีคนรู้จักแต่ไม่รู้ว่าไลน์คนนั้นคืออันไหนแล้วพอมาวันหนึ่งให้จับสีแบ่งกลุ่มเพื่อทำกิจกรรมร่วมกันผมอยู่คนละสีกับเขาครับแต่โชคเข้าข้างเหลือเกิน เพื่อนสนิทของผมอยู่สีเดียวกันกับผู้หญิงคนนั้น เฮ้ยย่ะ ผมนี้ดีใจสุดๆแล้วเขาก็เริ่มตั้งไลน์กลุ่มสีขึ้นมา ผมไม่หวั่นที่จะบอกเพื่อนแล้วบอกว่าหาไลน์คนชื่อ ... ให้หน่อยและแล้วผมก็เห็นเขาในกลุ่มเขาไม่ได้ตั้งชื่อไลน์เป็นชื่อของเขาแต่ตั้งเป็นชื่อย่อ ผมไม่แคร์ที่จะทักเขา คำแรกที่ผมทักไป คือ Hi ใช่ ... ป่าว ประมาณ 2 นาทีเขาก็ตอบกลับมาว่า Hi ใช่แล้ว ผมยิ้มตื่นเต้นรีบไปบอกเพื่อนว่าเชี่ยย เขาตอบกูด้วย หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ ราวๆ 1 เดือนครึ่ง เขาเป็นคนดูเป็นผู้ใหญ่ไม่ใช่เด็กๆไม่งอแงไม่ห้ามและเชื่อใจเข้าใจเราทุกอย่างจนกระทั่งวันหนึ่งเขาให้แบ่งสายรหัส และแล้วความบังเกิดก็มาถึง ผมไม่ชอบขี้หน้าและไม่ชอบที่เขามีพี่รหัสเป็นผู้ชาย ผมหึงและหวงมาก แต่ผมก็ทำไรไมไ่ด้เพราะตอนนั้นเราแค่คุยๆกันอยู่ไม่ใช่แฟนกันจากวันนั้นเขาก็ไปกินข้าวดูหนังกัน ซึ้งผมไม่เคยได้ไปกับเขาเลย ผมโกรธหึงมาก ผมเลยตัดใจไปสักพักไม่คุยกันประมาณ 2 วัน ผมคิดถึงเขาตลอดเวลาพูดเรื่องของเขาแต่ไม่กล้าทักไปไม่กล้าคุยกับเขาเพราะผมกลัวเจ็บอย่างที่บอกโสดมา 7 ปี ผมไปโพส สเตตัสในเฟสบุ๊ค ว่า "ทักได้ยังรักอยู่" ตอนเย็นเขาก็โทรมาหาผม ผมนี้ยิ้มแต่ทำเสียงเข้มเอาฟอร์มไว้ก่อน เขาพูดว่ามีเรื่องจะคุยด้วยหลังจากนั้นก็เจอกันคำแรกที่เขาถามผมคือ ตกลงจะเอายังไง ผมแทบจะพูดไม่ออกผมอยากบอกว่าเขาว่าผมชอบเขาแต่ผมไม่ชอบที่เขาไปกับพี่รหัส ซึ้งผู้หญิงที่ผมชอบเขาไม่ได้คิดอะไรแค่พี่ชายน้องสาวแค่ช่วงแรกๆที่ไปด้วยกันเพราะตีสนิทกันพี่และน้อง แต่ผมก็ยังหึงอยู่ดี ผมเอาแต่ใจมากสุดๆแล้วผมก็ยินยอมเขากลับมาคุยกันเหมือนเดิมแต่ผมเป็นคนที่คุยเยอะเขาจับได้ว่าผมคุยเยอะผมนี้โดนด่าโดนตบเลยทีเดียวแต่เขาก็ไม่ทิ้งผม ผมคุยเยอะชอบผู้คำหวานแต่ผมก็ชอบเขาคนเดียวผมเป็นคนขี้เล่นสุดๆเฟรนลี่นิดๆ ไม่นานทุกอย่างก็กลับมาดีขึ้นทีละนิดแต่ผมก็ยังระแวงว่าเขาจะไปด้วยกันอีก วันที่ 8 กันยายน ผมได้ปรึกษากับเพื่อนของเขาผมมีโปรเจกขอเป็นแฟนผมหาวิธีขอเป็นแฟนแบบที่เขาปฎิเสธไม่ได้เลยแหละ พอวันที่ 10 กันยายน ประมาณ บ่ายสามโมง ผมได้ไปเตรียมสถานที่แล้วจุดเทียนเป็นรูปหัวใจพร้อมเก้าอีหนึ่งตัวกับกีต้าร์หนึ่งตัว อยากบอกว่าตั้งเทียนเป็นรูปหัวใจยากสุดๆ จนถึงประมาณสองทุ่ม ซึ้งผมต้องซ้อมดาวเดือนแต่ผมโดดมาเพื่อขอเขาเป็นแฟนเพราะผมได้ปรึกษาเตรียมการไว้ในวันนั้นแล้วแล้วผมก็บอกเพื่อนเขาให้โทรไปบอกว่าหิวข้าวไปกินข้าวกัน และแล้วราวประมาณ สามทุ่มเขาก็มา ผมนัดเพื่อนให้ปิดตาแล้วเดินขึ้นบรรได แล้วถ่ายวีดีโอตามหลังแต่ผิดแผน
จับได้ว่าถือกล้องปิดตาไว้ไม่อยู่ ทำไงได้ล่ะเขาเป็นคนฉลาดไง ผมเลยเอามือผมนี้ปิดตาเองเลยแล้วบอกว่าจะพาไปดูอะไรนิดหน่อย เขาเดินไปกับผม แล้วผมก็พาเขาไปนั่งเก้าอีแล้วเล่นกีต้าร์คุกเข่าขอเขาเป็นแฟน เขาตอบตกลงผมดีใจมากๆสุดๆ สถานะของเราก็เปลี่ยนมาเป็นแฟนกันหลังจากนั้นเราก็คบกันพูดคำว่าแฟนได้เต็มปากมีสิทธิ์หึงหวงเขาไดแล้วผมโดนด่าบ่อยๆเรื่องขับรถผมขับไม่เก่งแต่เขาก็บ่นผมชอบตอนเขาบ่นหลังจากนั้นมันก็เริ่มดีขึ้นแล้วก็มีการทะเลาะกันจนจะเลิกกันเพราะผมนั้นงี่เง่าเอาแต่ใจเหมือนเด็กผมไม่อยากให้เขาติดเพื่อนอยากให้เขาไปกับผมไปกินผมก็อยากให้เขาไปกับผมซึ้งผมก็ไปกินคนเดียวได้แต่ก็ดีกันผมค่อยๆพยายามปรับตัวขึ้นทีละนิดแต่ก็ยังไม่ดีพอจนมาถึง 10 ตุลาคมเป็นวันครบรอบ 1 เดือนของเราผมนั่งทำวีดีโอของเราเก็บไว้ให้กับเขา เขาเป็นผู้หญิงที่มีความเป็นผู้ใหญ่ให้อิสระกับผมไม่ห้ามสักเท่าไรแต่ผมไม่เคยให้อิสระเขาเลยผมชอบบ่นให้เขากลับบ้านเร็วๆอย่ากลับดึกไม่อยากให้เขาไปไหนเลย หลังจากนั้นเรามาเรื่อยๆก็มาทะเลาะกันอีกครั้งหนึ่งร้ายแรงจนทำให้เขาบอกเลิกผมเพราะเขาทนผมไม่ไหวที่เป็นนิสัยแบบนี้เขาบอกว่าเหนื่อย เขาพยายามจะเข้าใจเราแต่ ก็ไม่เคยเข้าใจกัน ผมยื้อเขาไว้ครับผมกอดเขาและขอโอกาศครั้งสุดท้าย เป็นครั้งที่ 2 ผมนั่งคิดทบทวนที่ผ่านมา ผมนั้นงี่เง่าเอาแต่ใจคุยเยอะไม่สนใจเขาผมรู้สึกว่าผมรักเขาและมีเขาคนเดียวความรักครั้งที่ 2 ผมก็เริ่มมาจากที่เป็นเสือตอนนี้ผมเป็นเพียงแค่แมวเลยก็ว่าได้เขาเป็นคนเปลี่ยนตัวผมทุกๆอย่างจากสิ่งผมทำตัวแย่ๆมาตลอดกลับทำให้ผมนั้นเรียนรู้อะไรหลายๆอย่างการใส่ใจสนใจและการแคร์คนรอบข้างผมเอาแต่ความคิดของตัวเองโดยไม่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่นเลย หลังจากเขามาถึงเดือนที่ 2 เขาได้ทำเซอไพร์ผมน่ารักมาก เขาทำกล่องกระดาษแล้วเขียนเรื่องราวของพเราใส่ในกล่องพร้อมกางเกงหนึ่งตัว ผมบ่นว่าตัวเก่ามันสีตกหมดแล้วผมยิ้มและดีใจมากแต่ผมกับเรียงต่อเรื่องราวของเราไม่ถูกเขาก็โกรธผมซะงั้นเพราะเขาตั้งใจทำมากแต่ผมไม่เคยคิดที่จะใส่ใจเลย และแล้วผมก็มานั่งคิดมานั่งต่อจนได้ แล้วตอนนี้เราก็รักกันและเข้าใจกันมากขึ้นถ้า อุปสรรคของเรามันแค่เริ่มต้นแต่กว่าจะมาถึงจุดตรงนี้ได้ผมว่ามันยากเหมือนกันนะผมละอิจฉนคนที่เขาคบกันถึง 3-4 ปี 7-8ปี เขาคงเชื่อใจกันและรักกันมาก สักวันถ้าผมรักกับแฟน ถึง ปีผมจะมาเล่าให้ฟังว่าอุปสรรคนั้นมันมีอะไรบ้าง อยากบอกทุกคนว่า การที่เราทะเลาะกันไม่ใช่ว่าจะตัดปัญหาโดยเลิกกันแต่เราควรคิดวิธีแก้ไขปัญหาร่วมกันดู การที่เราทะเลาะกันคือการทำให้เรารู้ว่าเราต้องปรับและแก้ไขมันยังไง ตอนนี้ผมแก้ไขในสิ่งที่ผมทำมาทั้งหมดถึงจะยัง 100 % แต่ผมก็คิดว่าตอนนี้ผมทำมา 50 % แล้ว และผมก็จะทำให้มันเต็ม 100 ให้ได้ ขอบคุณนะครับที่เข้ามาอ่านกัน ><
คนอุดรและคนกรุงเทพ พบรักที่เชียงใหม่
แล้วรุ่นพี่ก็เอาข้าวไปให้ผู้หญิงคนนึ่ง ซึ้งเขาพูดเหมือนกันว่า "นู๋เป็นอิสลามค่ะ" ผมกับเพื่อนถึงกับหันไปมอง ผมมองเขาแล้วรู้สึกปลื้มเพราะเขาเป็นคนน่ารักมากครับ หน้าคมๆ แต่ผมก็ยังไม่คิดอะไรแค่ปลื้มๆ ตามประส่าผู้ชายชอบมองตามประส่าคนเจ้าชู้แหละครับ หลังจากนั้นผมก็เริ่มติดตามเขาอยากรู้จักเขาอยากรู้ว่าเขาชื่ออะไร (อ๋อ เขาเรียนอยู่สาขาเดียวกันกับผมครับ) หลังจากที่แจกข้าวเสร็จ รุ่นพี่ให้ไปหอประชุมเพื่อไปรับฟังคำชี้แจง แล้วให้ทุกคนมาแนะนำตัวให้เพื่อนๆในสาขาได้รู้จัก ตอนนั้นในหัวของผมคือ "เฮ้ยยเขาชื่ออะไรๆลุ้นๆ" แต่ผมก็ดูทุกคนแต่ผมสนใจคนนี้เป็นพิเศษ แล้วพอเขาขึ้นไปแนะนำตัวเขาเป็นคนกรุงเทพครับ ผมยิ้มแล้วจำชื่อเขาไว้เพื่อจะไปคุยกับเขาแต่ไม่กล้าพอ หลังจากนั้นผมก็เริ่มแผนการอันน่ารำคาญซะแล้ว จะมีไลน์กลุ่มของสาขาผมไปหาชื่อเขาแต่ไม่มีเลยผมเลยพิมพ์ประกาศหาเลยครับว่าใครชื่อ ... อ่ะ มีคนรู้จักแต่ไม่รู้ว่าไลน์คนนั้นคืออันไหนแล้วพอมาวันหนึ่งให้จับสีแบ่งกลุ่มเพื่อทำกิจกรรมร่วมกันผมอยู่คนละสีกับเขาครับแต่โชคเข้าข้างเหลือเกิน เพื่อนสนิทของผมอยู่สีเดียวกันกับผู้หญิงคนนั้น เฮ้ยย่ะ ผมนี้ดีใจสุดๆแล้วเขาก็เริ่มตั้งไลน์กลุ่มสีขึ้นมา ผมไม่หวั่นที่จะบอกเพื่อนแล้วบอกว่าหาไลน์คนชื่อ ... ให้หน่อยและแล้วผมก็เห็นเขาในกลุ่มเขาไม่ได้ตั้งชื่อไลน์เป็นชื่อของเขาแต่ตั้งเป็นชื่อย่อ ผมไม่แคร์ที่จะทักเขา คำแรกที่ผมทักไป คือ Hi ใช่ ... ป่าว ประมาณ 2 นาทีเขาก็ตอบกลับมาว่า Hi ใช่แล้ว ผมยิ้มตื่นเต้นรีบไปบอกเพื่อนว่าเชี่ยย เขาตอบกูด้วย หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ ราวๆ 1 เดือนครึ่ง เขาเป็นคนดูเป็นผู้ใหญ่ไม่ใช่เด็กๆไม่งอแงไม่ห้ามและเชื่อใจเข้าใจเราทุกอย่างจนกระทั่งวันหนึ่งเขาให้แบ่งสายรหัส และแล้วความบังเกิดก็มาถึง ผมไม่ชอบขี้หน้าและไม่ชอบที่เขามีพี่รหัสเป็นผู้ชาย ผมหึงและหวงมาก แต่ผมก็ทำไรไมไ่ด้เพราะตอนนั้นเราแค่คุยๆกันอยู่ไม่ใช่แฟนกันจากวันนั้นเขาก็ไปกินข้าวดูหนังกัน ซึ้งผมไม่เคยได้ไปกับเขาเลย ผมโกรธหึงมาก ผมเลยตัดใจไปสักพักไม่คุยกันประมาณ 2 วัน ผมคิดถึงเขาตลอดเวลาพูดเรื่องของเขาแต่ไม่กล้าทักไปไม่กล้าคุยกับเขาเพราะผมกลัวเจ็บอย่างที่บอกโสดมา 7 ปี ผมไปโพส สเตตัสในเฟสบุ๊ค ว่า "ทักได้ยังรักอยู่" ตอนเย็นเขาก็โทรมาหาผม ผมนี้ยิ้มแต่ทำเสียงเข้มเอาฟอร์มไว้ก่อน เขาพูดว่ามีเรื่องจะคุยด้วยหลังจากนั้นก็เจอกันคำแรกที่เขาถามผมคือ ตกลงจะเอายังไง ผมแทบจะพูดไม่ออกผมอยากบอกว่าเขาว่าผมชอบเขาแต่ผมไม่ชอบที่เขาไปกับพี่รหัส ซึ้งผู้หญิงที่ผมชอบเขาไม่ได้คิดอะไรแค่พี่ชายน้องสาวแค่ช่วงแรกๆที่ไปด้วยกันเพราะตีสนิทกันพี่และน้อง แต่ผมก็ยังหึงอยู่ดี ผมเอาแต่ใจมากสุดๆแล้วผมก็ยินยอมเขากลับมาคุยกันเหมือนเดิมแต่ผมเป็นคนที่คุยเยอะเขาจับได้ว่าผมคุยเยอะผมนี้โดนด่าโดนตบเลยทีเดียวแต่เขาก็ไม่ทิ้งผม ผมคุยเยอะชอบผู้คำหวานแต่ผมก็ชอบเขาคนเดียวผมเป็นคนขี้เล่นสุดๆเฟรนลี่นิดๆ ไม่นานทุกอย่างก็กลับมาดีขึ้นทีละนิดแต่ผมก็ยังระแวงว่าเขาจะไปด้วยกันอีก วันที่ 8 กันยายน ผมได้ปรึกษากับเพื่อนของเขาผมมีโปรเจกขอเป็นแฟนผมหาวิธีขอเป็นแฟนแบบที่เขาปฎิเสธไม่ได้เลยแหละ พอวันที่ 10 กันยายน ประมาณ บ่ายสามโมง ผมได้ไปเตรียมสถานที่แล้วจุดเทียนเป็นรูปหัวใจพร้อมเก้าอีหนึ่งตัวกับกีต้าร์หนึ่งตัว อยากบอกว่าตั้งเทียนเป็นรูปหัวใจยากสุดๆ จนถึงประมาณสองทุ่ม ซึ้งผมต้องซ้อมดาวเดือนแต่ผมโดดมาเพื่อขอเขาเป็นแฟนเพราะผมได้ปรึกษาเตรียมการไว้ในวันนั้นแล้วแล้วผมก็บอกเพื่อนเขาให้โทรไปบอกว่าหิวข้าวไปกินข้าวกัน และแล้วราวประมาณ สามทุ่มเขาก็มา ผมนัดเพื่อนให้ปิดตาแล้วเดินขึ้นบรรได แล้วถ่ายวีดีโอตามหลังแต่ผิดแผน