เคยกันฟันฝืนเลิก มันโครตเจ็บเลยครับ คำว่า " เข้ากันไม่ได้ " ที่มันไม่ใช่ข้ออ้าง แต่เป็นความจริง ก็เจ็บสุดๆ

ผมไม่รู้จะระบายกับใคร ผมเป็นคนเข้มแข็ง ชอบเก็บไว้คนเดียว เพื่อนมาก็เฮฮา ยิ้มแย้มตลอด ที่ผ่านมา ผมเลิกกับผู้หยิงมา 3 คน ในชีวิต และทุกคนเลิกกันด้วยดี  แต่เจ็บโครตทุกคนเลย คนแรกจับได้ว่าไปหา รุ่นที่ เป็นผู้ชายที่หอ แต่ผม ขอไปตรงๆว่า เลิกกันนะ ตอนนั้นยังเด็กโครตเจ็บ คนที่สอง  เป็นช่วงที่ผมไปเรียน ตจว (ย้ายบ้านด้วย) ห่างจากแฟนเป็นปีๆ  เขาบอกเขาทรมาร ที่เป็นแบบนี้ เขาไม่มีความสุขเหมือนคู่อื่นเลย ก็บอกเลิกไป จนคนล่าสุด คบกันมา 8 ปี เธอเป็นรุ่นน้อง นิสัยเทอก็เหมือน ผญ ทั่วไป ชอบประชด วีนเวลาออกไปเที่ยว ขี้อ้อน งอแง ขี้เล่น และเทอก็ยังเรียนยุ จนพักหลัง ช่วงสองปี เราทะเลาะกันบ่อยมาก และปรับความเข้าใจหลายต่อหลายครั้ง เพราะผมกำลังรุ่งในหน้าที่การงาน โหมงานหนัก แต่ไม่ใช่ไม่มีเวลาให้ ใน 7 วัน ผมจะมี 1วันหยุด ผมจะอยู่กับน้องเขาทั่งวัน ไปไหนไปหมด แต่วันที่ผมทำงาน  ดึกๆค่ำ ผมไม่ได้อยากเจอคำประชด เพราะผมเหนื่อยงาน  เช่น วันนี้ไม่โทรหาเลย ? จุกๆจิกๆ ผมคิดว่าหลายๆคนอาจเดาออก  ถามรับได้ไหม รับได้ครับ แต่ไม่ใช่ตอนที่ผมมาเหนื่อยงาน  อยากกอาบน้ำ นอนดูทีวี กอดกันสบายใจ  จนมีวันนึง  ทะเลาะเรื่องไปเที่ยว เพราะเพื่อนผม อยู่ กทม นานๆจะลงมารวมกันที พอไป เทอก็ดันมาหาเรื่องทะเลาะ ผมเลยเคลียห์ไปครั้งใหญ่  ว่าต่อไปมีอีก เราจบกันนะ  แต่ก็มีอีก จนมาครั้งที่ 4 ทะเลาะหนักมาก จนผมทนไม่ไหว มีขึ้นขึ้นกู (ยอมรับครับว่ากดอารมณ์ไม่อยู่จริงๆ) ตอนนั้นขับรถอยู่แต่ขับไหล่ทางไปเรื่อยๆ จนผมบอกไปว่า ถ้าเป็นแบบนี้เราลองห่างกันไปทบทวนดูไหม ไม่ใช่ว่าต้องเลิก  แค่ห่างไปเงียบๆ สงบอารมณ์  ทั่งสองคน  พูดจบไป ไม่นาน ขับไปถึงสะพาน น้องเขาจะกระโดดรถ ผมคว้าไว้ทัน  ด้วยอารมณ์ ผมคว้าน้องเขา ได้แล้วไปปิดประตู จับน้องเขาไป พลักไปชนกับประตู แล้วบีบมือน้องเขาแรงมาก  คือแดงตอนปล่อย  แล้วผมก็หายไป 2 วัน กลับมา ก็นั่งคุยกัน  ว่าเราพอเถอะ  พี่ไม่ได้อยากเลิกกับน้อง แต่พี่มีครั้งนี้ ครั้งหน้าพี่ก็ต้องมี และมันคง แรงขึ้นเรื่อยๆ ( เรื่อง ขึ้น  กู ) น้องเขาก็ไม่ยอมเลิก ผมก็บอก ไม่เลิกก้ได้ พี่ก็ไม้ได้อยากเลิก แต่ ถ้ามันเ้ปลี่ยนไปมากกว่านี้  มันจะมีแต่แย่กับแย่นะ แล้วก็เหมือนเดิมครับ  จนวันนี้  เป็นครั้งแรก  เราทะเลาะกัน  น้องเขาหายไป 3 วัน  ไม่โทรหา โทรหาไม่ติด พอติดบอกไม่เอาโทรศัพไป ( ลืมบอก ตอนนี้ ผมมาทำงานคนหละที่ )  ขี้เกียจเอาไปบ้างหละ   จนเมื่อคืน ผมส่งข้อความไป โอเค พี่จะพยายามปรับเรื่องงานนะ  ถ้าเป็นแบบนี้ เราคงไปด้วยกันไม่ได้ ขอเวลาพี่หน่อย ( ช่วงนี้ผมมอง ธุรกิจไว้ 1 ตัว ที่มันไม่ต้องมานั่งคุมงานเองทุกวัน กำลังศึกษา )  แต่สิ่งที่ผมไม่คาดคิด น้องเขาส่งกลับมา  พี่ไม่ต้องทำอะไรแล้ว มันงานของพี่ งานสำคัญกว่า  ถ้าไปกันไม่รอก  เราเลิกกันไหม ? รอคำตอบนะ  แล้วผมก็ส่ง line กลับไป  น้องคิดดีแล้วรอครับ  น้องเขาก็บอก อืม  แล้วผมก็บอกได้ครับ  เด่วพี่ไปเก็บเสื้อผ้านะ ส่วนเงิน พี่ยกให้น้องหมด ( เรามีบัญชีคู่ ที่ช่วยกันเก็บ แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร )  ....จนตอนนี้ในหัวผมทำไมมันมีแต่ว่า  นี้กูต้องฝืนเลิกอีกแล้ว  อะไรนักหนาหวะ  กุไม่ได้อยากเลิก  กุอยากมีครอบครัว  ไม่ได้อยากรวย แค่อยากมีความสงบ  ไม่รู้สิ ไม่โทดใคร ไม่โทดน้องเขา ไม่โทดตัวเอง   เข้าใจ และไม่เข้าใจ สับสน  แต่ก็ตื่นเช้าทำงานต่อ ไม่ได้เศร้าอะไร  ง่ายๆไม่ งง คือผม สับสนความรู้สึก  ไม่รู้จะมีคนอ่านไหม เพราะผมไม่ใช่นักเขียน ให้หน้าอ่านอะไร   อยากขอคำแนะนำ และมองมุมต่าง จากพี่ๆน้องๆ หรือเด็กๆ เพราะบางทีคำแนะนำที่ดีที่สุด ไม่ได้อยู้ที่อายุน้อย อายุมาก