สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เต็มไปด้วยตัวหนังสือนะคะ ใครไม่ไหวข้ามเลยนะคะ ตัวหนังสือล้วนๆเน้นๆเต็มคำจริงๆบ่นล้วนๆเลยค่า
.
.
สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กม.6คนนึงที่อยู่ในช่วงสอบเข้าหาที่เรียนอันแสนเหนื่อยยากวุ่นวายเป็นที่สุด ตอนนี้เราโง่มาก ไม่มีอะไรในหัวเลย ก่อนหน้านี้ค่ะ เราเป็นเด็กฉลาด เรียนรู้ไวมาก ครูพูดทีเดียวเข้าใจเลย มีครั้งนึงเราถูกเรียกไปช่วยสอนน้องที่จะไปแข่ง เลยเข้าเรียนช้า พอมาถึงครูก็ให้ทำงาน ไม่สอนเรา เราก็ทำไม่ได้ นั่งงงอยู่นานมากถามเพื่อนก็ทำไม่เป็น สุดท้ายเราต้องไปถามครู ครูก็บอกว่านึกว่าเราเข้าใจอยู่แล้วเลยไม่สอน บอกว่าเราฉลาด เป็นงั้นไปเรียนรู้ไวจนครูคิดว่าเรารู้อยู่แล้ว ตรงกันข้ามเพื่อนๆในห้องจะงง แล้วเราจะต้องคอยสอน เราเป็นเด็กนิสัยน่ารัก มีน้ำใจ พูดเพราะ ใจเย็น ใจดีมากกก เป็นที่พึ่งพาให้เพื่อนๆได้ เพื่อนๆจะเชื่อใจเรา โกรธยากหายเร็ว แต่มารยาทไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็พอใช้สำหรับคนบ้านๆคนนึง เพราะเป็นคนที่อะเลิ้ต ตื่นตัวตลอด ตลก สนุกสนานเฮฮา วิ่งไปวิ่งมา เหมือนเด็กผู้ชายซะมากกว่า เราเป็นคนอารมณ์ดีมากนะ มองโลกแง่บวก แล้วก็ไม่ชอบการแข่งขัน ซึ่งเพื่อนๆชอบกันมากกกก แล้วก็ดีใจมากแบบออกหน้าออกตา ถ้าชนะเรา! คนหมั่นไส้เราเยอะค่ะ ตอนนั้นเราหน้าตาไม่สวยนะ ขี้เหร่ผอมๆดำๆ แต่คนก็มาชอบเยอะ แปลกเนอะ พวกน้องๆเด็กๆทั้ง ช.ญ.จะชอบเรามาก โดยเฉพาะ ญ.นะติดเรามากๆ เราเหมือนเป็นไอดอลให้กับน้องๆอ่า น้องๆชอบบอกว่าโตขึ้นอยากเก่งเหมือนเรา เราไปสอบแข่งวิชาการที่ไหนไม่เคยได้ที่หนึ่งนะ อย่างดี ก็5-6 อย่างร้าย ก็20ปลายๆนู่นแหละ มันเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุดของเรา พ่อกับแม่จะคิดเสมอว่าเราเรียนโง่ๆ แต่พอได้ยินจากคนอื่นๆมาพูด รวมทั้งเห็นผลงานเรา ก็เกิดความคาดหวัง คิดว่าเราต้องทำได้ดีกว่านี้ ต้องเพอร์เฟกต์ไปอีก ต้องชนะ ซึ่งเราไม่ต้องการ เราไม่อยากแข่งกับใคร แค่มีความสุขที่จะเรียนรู้อะไรใหม่ๆ ได้เรียนรู้เทคนิค ทริคดีๆ วิธีการทำโจทย์ ได้อ่านหนังสือ เรามีความสุขแค่นี้ แต่แม่จะดุตลอดให้อ่านหนังสือ เห็นเล่นเมื่อไหร่จะโดนว่าทันที ทำให้เราอ่านหนังสือแบบหยุดพักไม่ได้ ต้องมีวินัย ต้องอ่านตลอด ต้องใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์ ว่างต้องอ่านๆๆๆๆ เราพยายามมากๆเลย มีวินัยสุดๆ ต้อง strong ไม่เคยปล่อยตัวเองเด็ดขาด อ่านเยอะจนเพื่อนกับรุ่นพี่หมั่นไส้แกล้งเรา เอ้าคิดดู สุดท้ายเราก็มาพบกับสิ่งที่เรียกว่าเกรด เราได้3.78แม่เราไม่พอใจมาก นอกจากจะไม่เก่งเท่าเพื่อนยังได้เกรดแค่นี่ ดูสิเพื่อนได้ 3.98 เกรด4.00 ก็มี ทำไมไม่ได้อย่างเค้า ต้องพยายามให้มากกว่านี้นะลูก เราเป็นเด็กหอในค่ะ นอกจากต้องเรียนให้ดี ก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีด้วย มันมีความเครียดมากมายไม่เฉพาะเรื่องเรียน มีทั้งเรื่องเพื่อน รุ่นพี่ มารยาทสังคมหอพัก โดนแกล้งด้วย ใส่ร้ายเราต่างๆนานา แก้ข่าวไปเรื่องยิ่งแย่ คนยิ่งหาว่าเราแก้ตัว เลยไม่พูด ไม่มีเพื่อนคบซักคนตลอด1ปี ไปไหนก็คนเดียว สุดท้ายเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ คนรู้ความจริง ก็กลับมาหาเรา กลุ่มรุ่นพี่ที่แกล้งเราก็เละไป ตอนนั้นทุกอย่างมันบีบอัดตัวเราถาโถมเข้ามามากมาย ครอบครัวก็กดดัน ออกมาภายนอกก็กดดัน จนสุดท้าย เรากลายเป็นเด็กไม่เอาไหน จะทำอะไรก็กลัวไปซะหมด กลัวคนไม่พอใจในสิ่งที่เราทำ กลัวทำอะไรผิดพลาด ทำอะไรจะพะวงคิดๆๆๆอยู่นั่นแหละ สุดท้ายก็ไม่กล้าทำอะไรเพราะกลัว ไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อน แต่จะยิ้มอยู่ตลอดเพราะกลัวคนว่า แม่เราจะดุเราถ้าเราหน้าบูด หน้าต้องดีตลอด เราเรียนแย่ลงเยอะค่ะ เรารู้สึกไม่ชอบอ่านหนังสือเหมือนแต่ก่อน รู้สึกเปิดหนังสือที่ไรพออ่านไปก็มีแต่เสียงด่าอยู่ในหัว น้ำตาก็ไหลออกมา เราอ่านไม่ลง การเรียนเราแย่ลงเรื่อยๆ มาถึง3.5 เรารู้สึกว่าเราไม่มีค่า ย้าย รร. รร.ใหม่มีคนมาจีบเราเยอะมากจนน่ากลัว เดินไปไหนก็มีแต่คนมอง เดินไปโรงอาหารทุกคนจะหันมามองเราเป็นตาเดียวเลย จนเพื่อนคิดว่าเราเล่นของ แบบเราก็ไม่ได้สวยขนาดนั้น เรารู้ตัวมากๆ แต่แปลกใจกับปฏิกิริยานี้จริงๆ ตกใจเลยล่ะ แปลกจริงๆนะ สมัยอยู่ รร.เก่าเราผิวใสหน้าใสน่ารักกว่านี้อีก หมวยๆ จัดฟันด้วย ปากชมพูแก้มชมพูธรรมชาติ หน้าแทบไม่แต่งเติมอะไร ไม่ยักจะมีใครมาจีบมามองแบบนี้ ออกจะเงียบๆด้วยซ้ำ มาตอนนี้คนเข้าหาเราเยอะมากๆ ทั้ง ญ.ช. ก็ชื่นชมเรา เรารู้แหละมองออก พวกนี้คบเราหวังผล พวกอยากดัง ทำมาพูดเคยรู้จักกันน้า เคยเรียนด้วยกัน เราไม่เห็นจะจำได้สักนิด พอมาเดี๋ยวนี้หล่ะหายไปไหนกันหมด ค่ะ คือภายในweekแรก เราโดนแกล้งค่ะ หนักมากๆจากกระเทยตัวโตกว่าเรา3เท่าเสียงดังกว่าเราอีก60เท่าพร้อมทั้งสมุนกลุ่มแก๊งของนาง มองกลับไปในอดีตก็คงเพราะเรื่องเด่นเกินเหตุนี่แหละค่ะ แต่เราก็อดทน แม่บอกให้ทนแล้วอ่านเยอะๆด้วย ลูกต้องเก่งต้องเกรดดี คนอื่นมองเราอยู่ ปรึกษาอะไรก็โดนด่า เฮ้อ เคยทนไม่ไหวเขียนกระทู้ครั้งนึงเลยค่ะ ในกูรู ซึ่งโดนด่าเลยในกูรูเค้าบอกว่าเราแอ๊บ คือตอนนั้นเราเป็นคนดีมากๆไง เราจิตใจดีมาก พูดก็เพราะ สุภาพ มารยาทงาม เหมือนแม่ชีเลย ถ้านุ่งขาวห่มขาวนี่ใช่เลย55 เอ้ากลับมาๆค่ะเราก็ทนกับคนพวกนั้นนะคะ เพราะคิดว่าคงเหมือนที่ รร.เดิม เค้าแกล้งเบื่อแล้ว เดี๋ยวก็ไปเอง เพื่อนๆสาวๆถอยห่างเราค่ะตามคาด เราคิดว่าให้เวลาพิสูจน์ แต่ไม่เลยเค้าถึงขั้นลงไม้ลงมือกับเรา เราทนได้3เดือนเลยแจ้งฝ่ายปกครองเพราะมันรุนแรงเกินไปแล้ว พวกนั้นถึงเลิกตี แต่ด่านินทาเหมือนเดิม ที่เราทำไปเรารู้สึกเสียใจต่อคนพวกนั้นนะ(ตอนนั้นเราใจดีจริงๆค่ะ ตอนนี้เราด่าคนได้นะคะ แล้วก็พูดคำหยาบเป็นแล้วด้วย ดีใจที่ทำได้ รู้สึกแกร่งขึ้นค่ะ) แต่ที่เราทำเพราะเราอยู่คนเดียวไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ เลยรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้มันอันตราย เพื่อนๆถอยห่างเราไปอีกจ้า ตอนนี้เราเหลือแต่พวก ผช.เถื่อนๆน่ากลัว ที่ตามจีบตามเต๊าะอย่างเหนียวแน่นไม่ห่างหาย มีแอบสะกดรอยตามเรากลับหอด้วย พวกนี้นะแต่ไม่เคยปกป้องเรา มีแต่สร้างปัญหา พวกนี้จะไม่ใช่แฟนเราในอนาคตแน่นอน ตอนนั้นเรากลับไปห้องเราร้องไห้ทุกวัน อ่อนแอจริงๆ เราปรึกษาใครไม่ได้ ไม่มีใครที่เรากล้าไว้ใจ แล้วคนที่เราไว้ใจก็กลัวเค้ารำคาญ ไม่มีคนกำลังใจ อาจเพราะเราทำเป็นเข้มแข็งโลกสวย เลยไม่มีใครรู้ว่าจริงๆเราอ่อนแอมากมาย พ่อแม่ยิ่งแล้วใหญ่เลยปรึกษาไม่ได้เลย ยิ่งปรึกษายิ่งปวดใจ บ่นซะ ด่าเลยยยย ด่าอีกกกก ชอบค่ะ ชอบบบบ ครู รร.นี้นะ จ้องแต่จะด่าจะหักคะแนน ไม่เอาใจใส่เราซักนึด ด่าเราเป็นหมูเป็นหมาสารพัด หยิ่งสุดๆ แล้วคิดแต่ว่านี่ รร.ทีสอบติดแพทย์เยอะที่สุด รร.ประจำจังหวัด โรงเรียนเราดีที่สุดในแผ่นดิน หึ เราเกรดแย่ลงเรื่อยๆ เรียนก็แย่ลงเรื่อยๆ สุดท้ายไม่มีอะไรในหัวแล้วค่ะ นี่คือปัจจุบัน มันคือชีวิตอันน่าเศร้าของเราแบบย่อตัดตอนสุดๆ เราพบว่าปัญหาต่างๆมันเกิดขึ้นมาเราจะผ่านมันไปได้ในที่สุด ถ้าเราเผชิญกับมันและแก้ไข จบแล้วค่ะ ขอบพระคุณจากใจจริงที่อุตส่าเข้ามาอ่านกระทู้บ้าๆจากเด็กม.6เตรียมแอดบ้าๆคนนึงนะค่ะ เรากำลังขุนตัวเองให้กลับมาดีเหมือนเดิมค่ะ แม่ด่าเหมือนเดิม เพื่อนด่านินทาเหมือนเดิม ผช.ไปหมดแล้วเพราะจีบยังไงก็ไม่ติดเหมือนเดิม มากกว่าเดิมคือเราจะพัฒนาตัวเอง กระทู้นี้จะคอยเตือนใจเราค่ะ เพื่อนๆน้องๆพี่ๆมีอะไรอยากบ่นเชิญกระทู้เราได้เลยค่ะ มาแชร์กันนะ จะได้สบายใจมากขึ้น ถึงเราไม่เก่งอะไร แต่เราให้คำปรึกษาได้ดีนะคะ มีคนชอบมาปรึกษาเราบ่อยๆ ส่วนเราไม่มีคนให้ปรึกษาเลยมาบ่นในพันทิปนี่แหละค่า โชดดีนะคะที่มีที่นี่ไม่งั้นอึดอัดตายเลย
ความในใจเด็กม.6คนนึง
.
.
สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กม.6คนนึงที่อยู่ในช่วงสอบเข้าหาที่เรียนอันแสนเหนื่อยยากวุ่นวายเป็นที่สุด ตอนนี้เราโง่มาก ไม่มีอะไรในหัวเลย ก่อนหน้านี้ค่ะ เราเป็นเด็กฉลาด เรียนรู้ไวมาก ครูพูดทีเดียวเข้าใจเลย มีครั้งนึงเราถูกเรียกไปช่วยสอนน้องที่จะไปแข่ง เลยเข้าเรียนช้า พอมาถึงครูก็ให้ทำงาน ไม่สอนเรา เราก็ทำไม่ได้ นั่งงงอยู่นานมากถามเพื่อนก็ทำไม่เป็น สุดท้ายเราต้องไปถามครู ครูก็บอกว่านึกว่าเราเข้าใจอยู่แล้วเลยไม่สอน บอกว่าเราฉลาด เป็นงั้นไปเรียนรู้ไวจนครูคิดว่าเรารู้อยู่แล้ว ตรงกันข้ามเพื่อนๆในห้องจะงง แล้วเราจะต้องคอยสอน เราเป็นเด็กนิสัยน่ารัก มีน้ำใจ พูดเพราะ ใจเย็น ใจดีมากกก เป็นที่พึ่งพาให้เพื่อนๆได้ เพื่อนๆจะเชื่อใจเรา โกรธยากหายเร็ว แต่มารยาทไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็พอใช้สำหรับคนบ้านๆคนนึง เพราะเป็นคนที่อะเลิ้ต ตื่นตัวตลอด ตลก สนุกสนานเฮฮา วิ่งไปวิ่งมา เหมือนเด็กผู้ชายซะมากกว่า เราเป็นคนอารมณ์ดีมากนะ มองโลกแง่บวก แล้วก็ไม่ชอบการแข่งขัน ซึ่งเพื่อนๆชอบกันมากกกก แล้วก็ดีใจมากแบบออกหน้าออกตา ถ้าชนะเรา! คนหมั่นไส้เราเยอะค่ะ ตอนนั้นเราหน้าตาไม่สวยนะ ขี้เหร่ผอมๆดำๆ แต่คนก็มาชอบเยอะ แปลกเนอะ พวกน้องๆเด็กๆทั้ง ช.ญ.จะชอบเรามาก โดยเฉพาะ ญ.นะติดเรามากๆ เราเหมือนเป็นไอดอลให้กับน้องๆอ่า น้องๆชอบบอกว่าโตขึ้นอยากเก่งเหมือนเรา เราไปสอบแข่งวิชาการที่ไหนไม่เคยได้ที่หนึ่งนะ อย่างดี ก็5-6 อย่างร้าย ก็20ปลายๆนู่นแหละ มันเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุดของเรา พ่อกับแม่จะคิดเสมอว่าเราเรียนโง่ๆ แต่พอได้ยินจากคนอื่นๆมาพูด รวมทั้งเห็นผลงานเรา ก็เกิดความคาดหวัง คิดว่าเราต้องทำได้ดีกว่านี้ ต้องเพอร์เฟกต์ไปอีก ต้องชนะ ซึ่งเราไม่ต้องการ เราไม่อยากแข่งกับใคร แค่มีความสุขที่จะเรียนรู้อะไรใหม่ๆ ได้เรียนรู้เทคนิค ทริคดีๆ วิธีการทำโจทย์ ได้อ่านหนังสือ เรามีความสุขแค่นี้ แต่แม่จะดุตลอดให้อ่านหนังสือ เห็นเล่นเมื่อไหร่จะโดนว่าทันที ทำให้เราอ่านหนังสือแบบหยุดพักไม่ได้ ต้องมีวินัย ต้องอ่านตลอด ต้องใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์ ว่างต้องอ่านๆๆๆๆ เราพยายามมากๆเลย มีวินัยสุดๆ ต้อง strong ไม่เคยปล่อยตัวเองเด็ดขาด อ่านเยอะจนเพื่อนกับรุ่นพี่หมั่นไส้แกล้งเรา เอ้าคิดดู สุดท้ายเราก็มาพบกับสิ่งที่เรียกว่าเกรด เราได้3.78แม่เราไม่พอใจมาก นอกจากจะไม่เก่งเท่าเพื่อนยังได้เกรดแค่นี่ ดูสิเพื่อนได้ 3.98 เกรด4.00 ก็มี ทำไมไม่ได้อย่างเค้า ต้องพยายามให้มากกว่านี้นะลูก เราเป็นเด็กหอในค่ะ นอกจากต้องเรียนให้ดี ก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีด้วย มันมีความเครียดมากมายไม่เฉพาะเรื่องเรียน มีทั้งเรื่องเพื่อน รุ่นพี่ มารยาทสังคมหอพัก โดนแกล้งด้วย ใส่ร้ายเราต่างๆนานา แก้ข่าวไปเรื่องยิ่งแย่ คนยิ่งหาว่าเราแก้ตัว เลยไม่พูด ไม่มีเพื่อนคบซักคนตลอด1ปี ไปไหนก็คนเดียว สุดท้ายเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ คนรู้ความจริง ก็กลับมาหาเรา กลุ่มรุ่นพี่ที่แกล้งเราก็เละไป ตอนนั้นทุกอย่างมันบีบอัดตัวเราถาโถมเข้ามามากมาย ครอบครัวก็กดดัน ออกมาภายนอกก็กดดัน จนสุดท้าย เรากลายเป็นเด็กไม่เอาไหน จะทำอะไรก็กลัวไปซะหมด กลัวคนไม่พอใจในสิ่งที่เราทำ กลัวทำอะไรผิดพลาด ทำอะไรจะพะวงคิดๆๆๆอยู่นั่นแหละ สุดท้ายก็ไม่กล้าทำอะไรเพราะกลัว ไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อน แต่จะยิ้มอยู่ตลอดเพราะกลัวคนว่า แม่เราจะดุเราถ้าเราหน้าบูด หน้าต้องดีตลอด เราเรียนแย่ลงเยอะค่ะ เรารู้สึกไม่ชอบอ่านหนังสือเหมือนแต่ก่อน รู้สึกเปิดหนังสือที่ไรพออ่านไปก็มีแต่เสียงด่าอยู่ในหัว น้ำตาก็ไหลออกมา เราอ่านไม่ลง การเรียนเราแย่ลงเรื่อยๆ มาถึง3.5 เรารู้สึกว่าเราไม่มีค่า ย้าย รร. รร.ใหม่มีคนมาจีบเราเยอะมากจนน่ากลัว เดินไปไหนก็มีแต่คนมอง เดินไปโรงอาหารทุกคนจะหันมามองเราเป็นตาเดียวเลย จนเพื่อนคิดว่าเราเล่นของ แบบเราก็ไม่ได้สวยขนาดนั้น เรารู้ตัวมากๆ แต่แปลกใจกับปฏิกิริยานี้จริงๆ ตกใจเลยล่ะ แปลกจริงๆนะ สมัยอยู่ รร.เก่าเราผิวใสหน้าใสน่ารักกว่านี้อีก หมวยๆ จัดฟันด้วย ปากชมพูแก้มชมพูธรรมชาติ หน้าแทบไม่แต่งเติมอะไร ไม่ยักจะมีใครมาจีบมามองแบบนี้ ออกจะเงียบๆด้วยซ้ำ มาตอนนี้คนเข้าหาเราเยอะมากๆ ทั้ง ญ.ช. ก็ชื่นชมเรา เรารู้แหละมองออก พวกนี้คบเราหวังผล พวกอยากดัง ทำมาพูดเคยรู้จักกันน้า เคยเรียนด้วยกัน เราไม่เห็นจะจำได้สักนิด พอมาเดี๋ยวนี้หล่ะหายไปไหนกันหมด ค่ะ คือภายในweekแรก เราโดนแกล้งค่ะ หนักมากๆจากกระเทยตัวโตกว่าเรา3เท่าเสียงดังกว่าเราอีก60เท่าพร้อมทั้งสมุนกลุ่มแก๊งของนาง มองกลับไปในอดีตก็คงเพราะเรื่องเด่นเกินเหตุนี่แหละค่ะ แต่เราก็อดทน แม่บอกให้ทนแล้วอ่านเยอะๆด้วย ลูกต้องเก่งต้องเกรดดี คนอื่นมองเราอยู่ ปรึกษาอะไรก็โดนด่า เฮ้อ เคยทนไม่ไหวเขียนกระทู้ครั้งนึงเลยค่ะ ในกูรู ซึ่งโดนด่าเลยในกูรูเค้าบอกว่าเราแอ๊บ คือตอนนั้นเราเป็นคนดีมากๆไง เราจิตใจดีมาก พูดก็เพราะ สุภาพ มารยาทงาม เหมือนแม่ชีเลย ถ้านุ่งขาวห่มขาวนี่ใช่เลย55 เอ้ากลับมาๆค่ะเราก็ทนกับคนพวกนั้นนะคะ เพราะคิดว่าคงเหมือนที่ รร.เดิม เค้าแกล้งเบื่อแล้ว เดี๋ยวก็ไปเอง เพื่อนๆสาวๆถอยห่างเราค่ะตามคาด เราคิดว่าให้เวลาพิสูจน์ แต่ไม่เลยเค้าถึงขั้นลงไม้ลงมือกับเรา เราทนได้3เดือนเลยแจ้งฝ่ายปกครองเพราะมันรุนแรงเกินไปแล้ว พวกนั้นถึงเลิกตี แต่ด่านินทาเหมือนเดิม ที่เราทำไปเรารู้สึกเสียใจต่อคนพวกนั้นนะ(ตอนนั้นเราใจดีจริงๆค่ะ ตอนนี้เราด่าคนได้นะคะ แล้วก็พูดคำหยาบเป็นแล้วด้วย ดีใจที่ทำได้ รู้สึกแกร่งขึ้นค่ะ) แต่ที่เราทำเพราะเราอยู่คนเดียวไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ เลยรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้มันอันตราย เพื่อนๆถอยห่างเราไปอีกจ้า ตอนนี้เราเหลือแต่พวก ผช.เถื่อนๆน่ากลัว ที่ตามจีบตามเต๊าะอย่างเหนียวแน่นไม่ห่างหาย มีแอบสะกดรอยตามเรากลับหอด้วย พวกนี้นะแต่ไม่เคยปกป้องเรา มีแต่สร้างปัญหา พวกนี้จะไม่ใช่แฟนเราในอนาคตแน่นอน ตอนนั้นเรากลับไปห้องเราร้องไห้ทุกวัน อ่อนแอจริงๆ เราปรึกษาใครไม่ได้ ไม่มีใครที่เรากล้าไว้ใจ แล้วคนที่เราไว้ใจก็กลัวเค้ารำคาญ ไม่มีคนกำลังใจ อาจเพราะเราทำเป็นเข้มแข็งโลกสวย เลยไม่มีใครรู้ว่าจริงๆเราอ่อนแอมากมาย พ่อแม่ยิ่งแล้วใหญ่เลยปรึกษาไม่ได้เลย ยิ่งปรึกษายิ่งปวดใจ บ่นซะ ด่าเลยยยย ด่าอีกกกก ชอบค่ะ ชอบบบบ ครู รร.นี้นะ จ้องแต่จะด่าจะหักคะแนน ไม่เอาใจใส่เราซักนึด ด่าเราเป็นหมูเป็นหมาสารพัด หยิ่งสุดๆ แล้วคิดแต่ว่านี่ รร.ทีสอบติดแพทย์เยอะที่สุด รร.ประจำจังหวัด โรงเรียนเราดีที่สุดในแผ่นดิน หึ เราเกรดแย่ลงเรื่อยๆ เรียนก็แย่ลงเรื่อยๆ สุดท้ายไม่มีอะไรในหัวแล้วค่ะ นี่คือปัจจุบัน มันคือชีวิตอันน่าเศร้าของเราแบบย่อตัดตอนสุดๆ เราพบว่าปัญหาต่างๆมันเกิดขึ้นมาเราจะผ่านมันไปได้ในที่สุด ถ้าเราเผชิญกับมันและแก้ไข จบแล้วค่ะ ขอบพระคุณจากใจจริงที่อุตส่าเข้ามาอ่านกระทู้บ้าๆจากเด็กม.6เตรียมแอดบ้าๆคนนึงนะค่ะ เรากำลังขุนตัวเองให้กลับมาดีเหมือนเดิมค่ะ แม่ด่าเหมือนเดิม เพื่อนด่านินทาเหมือนเดิม ผช.ไปหมดแล้วเพราะจีบยังไงก็ไม่ติดเหมือนเดิม มากกว่าเดิมคือเราจะพัฒนาตัวเอง กระทู้นี้จะคอยเตือนใจเราค่ะ เพื่อนๆน้องๆพี่ๆมีอะไรอยากบ่นเชิญกระทู้เราได้เลยค่ะ มาแชร์กันนะ จะได้สบายใจมากขึ้น ถึงเราไม่เก่งอะไร แต่เราให้คำปรึกษาได้ดีนะคะ มีคนชอบมาปรึกษาเราบ่อยๆ ส่วนเราไม่มีคนให้ปรึกษาเลยมาบ่นในพันทิปนี่แหละค่า โชดดีนะคะที่มีที่นี่ไม่งั้นอึดอัดตายเลย