เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับผมและแม่ของผมเมื่อ 9 ปีที่แล้ว ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับพ่อของผมหลังจากที่ท่านเสียชีวิต
ต้องบอกก่อนนะครับ ตัวผมไม่ได้เชื่อเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ลบหลู่นะครับ จนได้มาเจอกับตัวเอง
ขอเล่าก่อนนะครับว่าบ้านผมมีกันอยู่ 3 คน คือ ผม พ่อและแม่ ตอนนั้นผมอยู่ ม.5 หลังจากที่ได้เผาศพพ่อของผมแล้ว เวลาผ่านไปประมาณสักอาทิตย์นึง
ผมและแม่ก็ได้เจอกับเรื่องแปลกๆภายในบ้าน มาเริ่มกันที่เหตุการณ์ของผมก่อนละกันครับบบ
ก่อนหน้าที่พ่อผมจะเสีย ผมมีห้องนอนของตัวเองแต่เป็นห้องเล็กๆ ไม่ได้ใหญ่มาก หลังจากพ่อผมเสียไปแล้ว ผมก็เลยย้ายมาอยู่ห้องของพ่อ เพราะห้องพ่อใหญ่และกว้างกว่าห้องผมมาก ผมมานอนแต่ตัวนะครับ ของใช้ทุกอย่าง อย่างเช่น ที่นอน ทีวีและตู้ปลาของพ่อยังคงอยู่เหมือนเดิม
วันนั้นเป็นวันเสาร์ ประมาณ 7 โมงเช้า ผมตื่นมาดูนาฬิกาแล้วกำลังจะพลิกตัวเปลี่ยนท่านอนเป็นนอนตะแคง แล้วผมก็มีความรู้สึกว่า ที่นอนข้างหลังตัวผมมันยุบลงเอง มันใกล้หลังผมมาก (ที่นอนขนาด 5 ฟุตนะครับ) ความรู้สึกมันเหมือนกับมีคนกำลังจะนอนหรือลุกจากที่นอนอะครับ แล้วหลังจากนั้นประมาณ 10 นาที ผมก็ได้ยินเสียงมาจากข้างหลังของผม เป็นเสียงเปิดหนังสือพิมพ์ไปมา (ตอนพ่อยังมีชีวิตอยู่ พ่อผมจะอ่านหนังสือพิมพ์ทุกวัน) ในใจผมตอนนั้นกล้าๆกลัวๆ แต่คิดว่าคงใช่แล้วแหละ พ่อมาหาผมแน่ๆ ผมก็เลยตัดสินใจหันหลังไปดู แต่ไม่เห็นอะไร และในห้องก็ไม่มีหนังสือพิมพ์ด้วยเพราะผมไม่ได้ซื้อมาอ่านอยู่แล้ว ตอนนั้นผมขนลุกมากครับ แล้วผมก็รีบวิ่งออกจากห้องไปนอนห้องแม่เลย
หลังจากนั้นไม่กี่วัน... วันนั้นผมไม่ได้ไปโรงเรียน และแม่ก็ออกไปทำงานตามปกติ ผมตื่นนอนประมาณ 10 โมงกว่าๆ ผมลุกขึ้นไปเปิดผ้าม่าน แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนไออยู่ในห้องผม เสียงมาจากตรงตู้ปลา ผมก็คิดในใจว่า เอาอีกแล้วหรอ แล้ววันนี้ผมอยู่คนเดียวด้วย ผมพยายามปลอบใจตัวเองว่า ผมคิดไปเองแน่ๆ ไม่มีอะไรหรอก หลังจากนั้นผมก็เปิดทีวี ดูหนังตามประสาของผม
มาต่อกันที่เรื่องของแม่ผมนะครับ....
หลังจากที่พ่อเสีย ลูกน้องของพ่อก็ขอเสื้อผ้าและชุดทำงานของพ่อไปใส่ แม่ผมก็ตอบตกลง เพราะเก็บไว้ก็ไม่รู้จะเอาไปไหน วันนั้นลูกน้องพ่อเข้ามาเอาเสื้อผ้าตอนค่ำๆประมาณทุ่มนึง ก่อนแม่จะเอาเสื้อผ้าออกไปให้ แม่ก็ได้จุดธูปบอกพ่อก่อนว่า ลูกน้องจะมาเอาเสื้อผ้าไปใส่นะ ยกให้เขาไปนะ แล้วแม่ก็เอาออกไปให้เขาหน้าบ้าน ระหว่างที่ยืนคุยกันหน้าบ้าน แม่เห็นพ่อยืนใส่ชุดทำงานอยู่หน้าบ้าน แม่บอกว่าเห็นชัดมากเลยครับ พ่อเอาเสื้อออกนอกกางเกงด้วย (ชุดทำงานของพ่อผมจะเป็นเสื้อเชิ๊ตสีขาวกับกางเกงสแล็ค) แต่แม่ผมไม่กลัวเลย แม่ยังแซวลูกน้องอีกว่า เห็นลุงมั๊ย เขายืนอยู่ตรงต้นโมกอะ
หลังจากนั้นแม่ก็ยังเห็นอยู่เรื่อยๆนะครับ บางวันแม่ผมกลับมาจากทำงานมืดๆ แม่ก็เห็นเหมือนเงาคนใส่เสื้อสีขาวผ่านตาแว้บๆ อยู่ในห้องครัวบ้าง ห้องนอนบ้าง แต่แม่ผมไม่กลัวเลย แม่บอกว่า พ่อคงเป็นห่วงเลยมาแอบดูอยู่เรื่อยๆ ฮ่าๆ
เรื่องก็มีเท่านี้ละครับ ผมกับแม่ก็รู้สึกว่าพ่อคงเป็นห่วง แม่ไม่กลัวเลย ส่วนผมอาจจะมีกลัวๆบ้าง แต่คิดเสมอว่านั่นก็คือพ่อของผมเอง จะไปกลัวทำไม
***เรื่องนี้อาจจะไม่น่ากลัวสำหรับบางคน แต่สำหรับผม ผมเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรกก็ทำให้ผมขนลุกและจำไปตลอดชีวิตเลยครับ ^^
พ่อมาหาผม หลังจากที่ท่านเสียชีวิตไปแล้ว!!
ต้องบอกก่อนนะครับ ตัวผมไม่ได้เชื่อเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ลบหลู่นะครับ จนได้มาเจอกับตัวเอง
ขอเล่าก่อนนะครับว่าบ้านผมมีกันอยู่ 3 คน คือ ผม พ่อและแม่ ตอนนั้นผมอยู่ ม.5 หลังจากที่ได้เผาศพพ่อของผมแล้ว เวลาผ่านไปประมาณสักอาทิตย์นึง
ผมและแม่ก็ได้เจอกับเรื่องแปลกๆภายในบ้าน มาเริ่มกันที่เหตุการณ์ของผมก่อนละกันครับบบ
ก่อนหน้าที่พ่อผมจะเสีย ผมมีห้องนอนของตัวเองแต่เป็นห้องเล็กๆ ไม่ได้ใหญ่มาก หลังจากพ่อผมเสียไปแล้ว ผมก็เลยย้ายมาอยู่ห้องของพ่อ เพราะห้องพ่อใหญ่และกว้างกว่าห้องผมมาก ผมมานอนแต่ตัวนะครับ ของใช้ทุกอย่าง อย่างเช่น ที่นอน ทีวีและตู้ปลาของพ่อยังคงอยู่เหมือนเดิม
วันนั้นเป็นวันเสาร์ ประมาณ 7 โมงเช้า ผมตื่นมาดูนาฬิกาแล้วกำลังจะพลิกตัวเปลี่ยนท่านอนเป็นนอนตะแคง แล้วผมก็มีความรู้สึกว่า ที่นอนข้างหลังตัวผมมันยุบลงเอง มันใกล้หลังผมมาก (ที่นอนขนาด 5 ฟุตนะครับ) ความรู้สึกมันเหมือนกับมีคนกำลังจะนอนหรือลุกจากที่นอนอะครับ แล้วหลังจากนั้นประมาณ 10 นาที ผมก็ได้ยินเสียงมาจากข้างหลังของผม เป็นเสียงเปิดหนังสือพิมพ์ไปมา (ตอนพ่อยังมีชีวิตอยู่ พ่อผมจะอ่านหนังสือพิมพ์ทุกวัน) ในใจผมตอนนั้นกล้าๆกลัวๆ แต่คิดว่าคงใช่แล้วแหละ พ่อมาหาผมแน่ๆ ผมก็เลยตัดสินใจหันหลังไปดู แต่ไม่เห็นอะไร และในห้องก็ไม่มีหนังสือพิมพ์ด้วยเพราะผมไม่ได้ซื้อมาอ่านอยู่แล้ว ตอนนั้นผมขนลุกมากครับ แล้วผมก็รีบวิ่งออกจากห้องไปนอนห้องแม่เลย
หลังจากนั้นไม่กี่วัน... วันนั้นผมไม่ได้ไปโรงเรียน และแม่ก็ออกไปทำงานตามปกติ ผมตื่นนอนประมาณ 10 โมงกว่าๆ ผมลุกขึ้นไปเปิดผ้าม่าน แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนไออยู่ในห้องผม เสียงมาจากตรงตู้ปลา ผมก็คิดในใจว่า เอาอีกแล้วหรอ แล้ววันนี้ผมอยู่คนเดียวด้วย ผมพยายามปลอบใจตัวเองว่า ผมคิดไปเองแน่ๆ ไม่มีอะไรหรอก หลังจากนั้นผมก็เปิดทีวี ดูหนังตามประสาของผม
มาต่อกันที่เรื่องของแม่ผมนะครับ....
หลังจากที่พ่อเสีย ลูกน้องของพ่อก็ขอเสื้อผ้าและชุดทำงานของพ่อไปใส่ แม่ผมก็ตอบตกลง เพราะเก็บไว้ก็ไม่รู้จะเอาไปไหน วันนั้นลูกน้องพ่อเข้ามาเอาเสื้อผ้าตอนค่ำๆประมาณทุ่มนึง ก่อนแม่จะเอาเสื้อผ้าออกไปให้ แม่ก็ได้จุดธูปบอกพ่อก่อนว่า ลูกน้องจะมาเอาเสื้อผ้าไปใส่นะ ยกให้เขาไปนะ แล้วแม่ก็เอาออกไปให้เขาหน้าบ้าน ระหว่างที่ยืนคุยกันหน้าบ้าน แม่เห็นพ่อยืนใส่ชุดทำงานอยู่หน้าบ้าน แม่บอกว่าเห็นชัดมากเลยครับ พ่อเอาเสื้อออกนอกกางเกงด้วย (ชุดทำงานของพ่อผมจะเป็นเสื้อเชิ๊ตสีขาวกับกางเกงสแล็ค) แต่แม่ผมไม่กลัวเลย แม่ยังแซวลูกน้องอีกว่า เห็นลุงมั๊ย เขายืนอยู่ตรงต้นโมกอะ
หลังจากนั้นแม่ก็ยังเห็นอยู่เรื่อยๆนะครับ บางวันแม่ผมกลับมาจากทำงานมืดๆ แม่ก็เห็นเหมือนเงาคนใส่เสื้อสีขาวผ่านตาแว้บๆ อยู่ในห้องครัวบ้าง ห้องนอนบ้าง แต่แม่ผมไม่กลัวเลย แม่บอกว่า พ่อคงเป็นห่วงเลยมาแอบดูอยู่เรื่อยๆ ฮ่าๆ
เรื่องก็มีเท่านี้ละครับ ผมกับแม่ก็รู้สึกว่าพ่อคงเป็นห่วง แม่ไม่กลัวเลย ส่วนผมอาจจะมีกลัวๆบ้าง แต่คิดเสมอว่านั่นก็คือพ่อของผมเอง จะไปกลัวทำไม
***เรื่องนี้อาจจะไม่น่ากลัวสำหรับบางคน แต่สำหรับผม ผมเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรกก็ทำให้ผมขนลุกและจำไปตลอดชีวิตเลยครับ ^^