ผมอยู่ ม ปลาย แล้ว เป็นคนคิดมาก คิดเล็กคิดน้อย ซึ่งปัญหาวุ่ยวายพวกนี้เกิดขึ้นมาแต่ก็ไม่ชัดเจนจนช่วงนี้แหละ อย่าง..
-ที่บ้านมีปัญหา
-ครอบครัวแตกแยก แม่แอบไปมี ลูก?? กับ กิ๊ก!! (ผิดทั้งสองแหละ เพราะพ่อก็เคยมีกิ๊ก แต่เลิกแล้ว ติดเหล้าแทน) ไม่กล้าถามแม่ตรงๆ แต่พ่อบอกมา แต่ซักวันจะถามอยู่ดี แต่ก่อนแม่แชทกับใครไม่รู้จะตี1ตี2 ทุกวัน ทั้งๆที่ผมก็นอนอยู่ด้วย ครอบครัวเราไม่ได้รักกันแบบครอบครัวอื่น ซึ่งก่อนหน้านี้ผมรักครอบครัวมาก แต่พอมาเจอแบบนี้ ก็ .....นะ
- เป็นหนี้
-ไม่มีเพื่อนแท้คอยช่วยเหลือ มีแต่เพื่อนคอยหาผลประโยชน์ ในสังคมที่ผมอยู่ ผมเป็นเกย์ ไม่ได้แสดงออก อะไรเฉยๆ คนอื่นเขามองว่าตุ๊ดนั้นแหละ เพื่อนไม่ค่อยจะชวนไปไหนมาไหนด้วยกันเลย ซักครั้ง ผมเป็นฝ่ายตามอยู่ตลอด จนขี้เกียจตามแล้ว เดินคนเดียวเหงาดี แต่การร่วมงานกันก็ปกติดี แต่พวกมันไม่
ช่วยนี่สิ ผมหน่ะ รักเพื่อนแคร์เพื่อนมาก มีอะไรพอช่วยได้ ให้หมด แม้จะเสียเปรียบก็ตาม แต่พอโตขึ้น ก็คิดได้ว่าพวกเขาไม่เคยเห็นเราอยู่ในสายตาเลย แต่พอมีเรื่องให้ช่วยก็เข้ามาหาอยู่ดี ผมคิดไปเองรึป่าวนะ หรือผมคิดมากไป ดูถูกความรู้สึกเพื่อนไปรึปล่าว..
อยากเอาเรื่องแบบนี้ออกจากหัวซักทีครับ ซึ่งผมก็จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีก มันก็เครียดนะ มาเจอเรื่องแบบนนี้อีก ไม่รู้จะไปต่อยังไงดี ไม่มีแรงกระตุ้นให้ทำอะไรเพื่อตัวเองอย่างกับการอ่านหนังสือเลย หรือง่ายๆก็ขี้เกียจนั้นแหละ คนที่เจอเรื่องแบบนนี้มา พอจะแนะนำแนวทางได้ไหมครับ
ตอนนี้ผมไม่มีความสุขเลยครับ
ทำยังไงถึงจะเอาเรื่องวุ่ยวายในชีวิตออกจากหัวได้บ้างครับ
-ที่บ้านมีปัญหา
-ครอบครัวแตกแยก แม่แอบไปมี ลูก?? กับ กิ๊ก!! (ผิดทั้งสองแหละ เพราะพ่อก็เคยมีกิ๊ก แต่เลิกแล้ว ติดเหล้าแทน) ไม่กล้าถามแม่ตรงๆ แต่พ่อบอกมา แต่ซักวันจะถามอยู่ดี แต่ก่อนแม่แชทกับใครไม่รู้จะตี1ตี2 ทุกวัน ทั้งๆที่ผมก็นอนอยู่ด้วย ครอบครัวเราไม่ได้รักกันแบบครอบครัวอื่น ซึ่งก่อนหน้านี้ผมรักครอบครัวมาก แต่พอมาเจอแบบนี้ ก็ .....นะ
- เป็นหนี้
-ไม่มีเพื่อนแท้คอยช่วยเหลือ มีแต่เพื่อนคอยหาผลประโยชน์ ในสังคมที่ผมอยู่ ผมเป็นเกย์ ไม่ได้แสดงออก อะไรเฉยๆ คนอื่นเขามองว่าตุ๊ดนั้นแหละ เพื่อนไม่ค่อยจะชวนไปไหนมาไหนด้วยกันเลย ซักครั้ง ผมเป็นฝ่ายตามอยู่ตลอด จนขี้เกียจตามแล้ว เดินคนเดียวเหงาดี แต่การร่วมงานกันก็ปกติดี แต่พวกมันไม่
ช่วยนี่สิ ผมหน่ะ รักเพื่อนแคร์เพื่อนมาก มีอะไรพอช่วยได้ ให้หมด แม้จะเสียเปรียบก็ตาม แต่พอโตขึ้น ก็คิดได้ว่าพวกเขาไม่เคยเห็นเราอยู่ในสายตาเลย แต่พอมีเรื่องให้ช่วยก็เข้ามาหาอยู่ดี ผมคิดไปเองรึป่าวนะ หรือผมคิดมากไป ดูถูกความรู้สึกเพื่อนไปรึปล่าว..
อยากเอาเรื่องแบบนี้ออกจากหัวซักทีครับ ซึ่งผมก็จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีก มันก็เครียดนะ มาเจอเรื่องแบบนนี้อีก ไม่รู้จะไปต่อยังไงดี ไม่มีแรงกระตุ้นให้ทำอะไรเพื่อตัวเองอย่างกับการอ่านหนังสือเลย หรือง่ายๆก็ขี้เกียจนั้นแหละ คนที่เจอเรื่องแบบนนี้มา พอจะแนะนำแนวทางได้ไหมครับ
ตอนนี้ผมไม่มีความสุขเลยครับ