เคยได้รับคำแนะนำจากคนหลายๆคนว่าอย่าเปลี่ยนตัวเองให้ไปเป็นคนอื่น มันคือการลอกเลียนแบบ เราต้องเป็นตัวของเราเอง
มันฟังดูดีจังเลย เป็นตัวของตัวเอง ..แต่ถ้าตัวของเราเองนั้นมันไม่ดีหละคะ? เหมือนตัวเราตอนนี้ที่ดูเหมือนจะเจอวิกฤติวัยกลางคนยังไงบอกไม่ถูก
เริ่มไม่ชอบตัวเองที่ทำงานหนัก ซีเรียส จริงจังกับทุกอย่าง เพราะคำว่าต้องทำให้ดีที่สุดมันค้ำคออยู่ จากเดิมที่เคยเที่ยวเล่นก็คิดเรื่องหาเงินให้พ่อให้แม่มากขึ้น หน้าที่การงานต้องดี คือเรารู้..ว่ามันไม่ดี ชีวิตสั้นนิดเดียวทำไมไม่อยู่อย่างมีความสุข แต่เราผ่านเรื่องมาเยอะแยะ ผิดพลาดจากการตัดสินใจเรื่องงาน แล้วเจ็บใจทีหลังหลายที จนตอนนี้อยากทำทุกอย่างให้ดีที่สุด จะได้ไม่เสียใจทีหลัง แต่เหมือนตอนนี้กำลังผิดพลาดในเรื่องคนเพิ่มเข้าไปอีก เพราะไม่ได้สนใจชาวโลกรอบตัวเลย เหมือนลืมๆไปแล้วว่าเวลาเค้าจับกลุ่มเม้ากันนี่เรื่องอะไร ละครเราไม่เคยดู เวลาเพื่อนที่ทำงานคุยกันเรื่องผู้ชาย เราก็ไม่มีความคิดเห็นอะไรให้
รู้เลยชีวิตแย่มากเลยค่ะ เครียด ไม่ได้ออกกำลังกาย ทำงานดึกๆคนเดียว เพื่อนที่เคยสนิทๆกันก็ห่างเหินกันไป เพราะแต่ละคนก็แต่งงานไป เราอายุมากละ ไม่คิดละว่าจะได้เจอใคร แต่ก็อยากอยู่ด้วยตัวเองอย่างมีความสุข อยากปรับเปลี่ยนทัศนคติตัวเอง เปลี่ยนตัวเองให้กลับไปเป็นคนสนุกเหมือนเดิม มันยากนะคะ ชีวิตมันไม่ได้อยู่ในสังคมที่เอื้อต่อความสนุกสนานเหมือนตอนเด็กๆที่อยู่ในหมาลัย หรือในโรงเรียนแล้ว นี่อยู่ในที่ทำงาน เจ้านายมีคำสั่งคำถามมากมาย แล้วยังมีพ่อแม่อายุมากที่ต้องดูแล เอาใจใส่ มีภาระที่ต้องรับผิดชอบ ค่าผ่อนบ้าน ผ่อนรถ คือทุกอย่างมันคนเดียวเลย เพื่อนที่จะไปเที่ยวหนุกๆ ไปต่างจังหวัด ไปต่างประเทศแบคแพคด้วยกันก็แต่งงานไปแล้ว ไม่สามารถชวนเค้าไปด้วยได้แล้ว คนที่เหลืออยู่ก็เป็นพวกโลกส่วนตัวสูงที่ไปด้วยแล้วเครียดกว่าเดิม เราคิดไม่ออกเลยว่าในสภาะที่เราเป็นอยู่นี้ เราจะเปลี่ยนตัวเองให้กลับมาร่าเริง สดใส มีทัศนคติที่ดีมองโลกบวกได้อย่างไร
มันต้องเปลี่ยนยังไงคะ ขอความช่วยเหลือหน่อย ให้แม้กระทั่งตัวเราก็รักตัวเองให้มากกว่านี้
เคยมีใครไหมคะที่รู้สึกว่าตัวเองไม่ชอบตัวของตัวเองที่เป็นอยู่?
มันฟังดูดีจังเลย เป็นตัวของตัวเอง ..แต่ถ้าตัวของเราเองนั้นมันไม่ดีหละคะ? เหมือนตัวเราตอนนี้ที่ดูเหมือนจะเจอวิกฤติวัยกลางคนยังไงบอกไม่ถูก
เริ่มไม่ชอบตัวเองที่ทำงานหนัก ซีเรียส จริงจังกับทุกอย่าง เพราะคำว่าต้องทำให้ดีที่สุดมันค้ำคออยู่ จากเดิมที่เคยเที่ยวเล่นก็คิดเรื่องหาเงินให้พ่อให้แม่มากขึ้น หน้าที่การงานต้องดี คือเรารู้..ว่ามันไม่ดี ชีวิตสั้นนิดเดียวทำไมไม่อยู่อย่างมีความสุข แต่เราผ่านเรื่องมาเยอะแยะ ผิดพลาดจากการตัดสินใจเรื่องงาน แล้วเจ็บใจทีหลังหลายที จนตอนนี้อยากทำทุกอย่างให้ดีที่สุด จะได้ไม่เสียใจทีหลัง แต่เหมือนตอนนี้กำลังผิดพลาดในเรื่องคนเพิ่มเข้าไปอีก เพราะไม่ได้สนใจชาวโลกรอบตัวเลย เหมือนลืมๆไปแล้วว่าเวลาเค้าจับกลุ่มเม้ากันนี่เรื่องอะไร ละครเราไม่เคยดู เวลาเพื่อนที่ทำงานคุยกันเรื่องผู้ชาย เราก็ไม่มีความคิดเห็นอะไรให้
รู้เลยชีวิตแย่มากเลยค่ะ เครียด ไม่ได้ออกกำลังกาย ทำงานดึกๆคนเดียว เพื่อนที่เคยสนิทๆกันก็ห่างเหินกันไป เพราะแต่ละคนก็แต่งงานไป เราอายุมากละ ไม่คิดละว่าจะได้เจอใคร แต่ก็อยากอยู่ด้วยตัวเองอย่างมีความสุข อยากปรับเปลี่ยนทัศนคติตัวเอง เปลี่ยนตัวเองให้กลับไปเป็นคนสนุกเหมือนเดิม มันยากนะคะ ชีวิตมันไม่ได้อยู่ในสังคมที่เอื้อต่อความสนุกสนานเหมือนตอนเด็กๆที่อยู่ในหมาลัย หรือในโรงเรียนแล้ว นี่อยู่ในที่ทำงาน เจ้านายมีคำสั่งคำถามมากมาย แล้วยังมีพ่อแม่อายุมากที่ต้องดูแล เอาใจใส่ มีภาระที่ต้องรับผิดชอบ ค่าผ่อนบ้าน ผ่อนรถ คือทุกอย่างมันคนเดียวเลย เพื่อนที่จะไปเที่ยวหนุกๆ ไปต่างจังหวัด ไปต่างประเทศแบคแพคด้วยกันก็แต่งงานไปแล้ว ไม่สามารถชวนเค้าไปด้วยได้แล้ว คนที่เหลืออยู่ก็เป็นพวกโลกส่วนตัวสูงที่ไปด้วยแล้วเครียดกว่าเดิม เราคิดไม่ออกเลยว่าในสภาะที่เราเป็นอยู่นี้ เราจะเปลี่ยนตัวเองให้กลับมาร่าเริง สดใส มีทัศนคติที่ดีมองโลกบวกได้อย่างไร
มันต้องเปลี่ยนยังไงคะ ขอความช่วยเหลือหน่อย ให้แม้กระทั่งตัวเราก็รักตัวเองให้มากกว่านี้