สวัสดีครับวันนี้ผมขอใช้พื้นที่ส่วนนี้มาระบาย ความรู้สึกอึดอัด เซ็ง และเบื่อโลก นะครับ ความเซ็งและอึดอัดทั้งหมดของผมมีสาเหตุมาจาก การที่ผมสบาย'เกิน' ไป
สบายยังไงน่ะหรอครับ.. ตั้งแต่เด็กจำความได้ว่า ทุกๆอย่างมีคนทำให้ตลอด คุณแม่ผมเสียตั้งแต่ผมเด็กๆ ผมเหลือแต่พ่อครับ
ตอนเด็กๆ ผมจำได้ว่าผมทำการบ้านไม่ได้ เช่นเวลาที่ครูให้การบ้านมาทำที่บ้านเวลาที่ผมทำไม่ได้ก็ไม่มีใครสอนครับพี่เลี้ยงจะทำให้ผมเลย ส่วนทางบ้านผมไม่ค่อยจะว่างครับ ทำแต่งานๆๆ
ตอนเด็ก มีคนไปรับ-ส่งที่โรงเรียน เวลาส่งตอนเช้าก็ปกติครับ แต่เวลาที่ไปรับผมกลับจากโรงเรียนตอนเย็น พ่อผมจะให้ คนขับรถมารอรับก่อนเวลาโดยที่ไม่เคยที่จะให้ผมรอเลย เช่น ที่โรงเรียนเลิก บ่ายสามโมง พ่อก็จะให้คนมารอรับผมตั้งแต่บ่ายสองครึ่ง ไม่เหมือนเด็กอื่นๆเขา
ตู้เย็นห้องนอนผมก็ไม่เคยจะว่างเลยครับเพราะมันจะถูกเติมด้วยขนมต่างๆที่เด็กๆชอบ เรื่องขนมนั้นก็เหมือนกันครับพ่อจะให้เงินคนที่บ้านไปซื้อ เวลาเขาไม่รู้ว่าผมชอบกินอะไรเขาก็จะซื้อมาทุกอย่างเลยครับ เช่น มีขนมยี่ห้อหนึ่ง มีมากมายหลายรส เขาก็จะซื้อยี่ห้อนั่นมาทุกรสเลยครับ เป็นแบบนั้นมาจนโตประถมจนผมเริ่มที่จะกินขนมน้อยลง และอีกหลายๆเรื่องครับ
พอโตมาหน่อยเข้าประถม ทางบ้านก็ไม่เคยให้ผมทำอะไรเลย แม้แต่จัดตารางเรียนก็มีคนทำให้ผม เวลาที่ผมอยากจะทำเอง เขาก็ไม่ยอมให้ทำ และอีกหลายๆอย่างทำให้ผมเป็นเด็กที่สบายเเละทำอะไรไม่เป็นกับเขา ตอนเด็กๆมัธยม ผมอยากได้มอเตอร์ไซค์วิบากมาขับ พ่อก็ซื้อให้แถมจ้างคนมาสอนผมถึงบ้านเลย ผมมีของเล่นที่เด็กอื่นไม่มี ผมได้ไปเที่ยวในที่เด็กอื่นยังไม่เคยไป
ผมไปเรียนมัธยม 1-5 อเมริกา ตลอดระยะเวลาที่อยู่นั่น ผมก็ยังสบายต่างจากเพื่อนๆที่นั่น เพื่อนผมเขาทำงาน แต่ผมอยู่สบายมากๆ ก็ยังเหมือนที่ตอนผมอยู่ไทย ตอนอายุ 17
ผมแอบไปงานกับเพื่อนที่อยู่โรงเรียน พอพ่อรู้เขาก็ให้ผมลาออก บอกกับผมว่าไม่ต้องไปทำให้มันลำบาก เป็นแบบนั้นมาวันนึงผมเกิดมาอุบัติเหตุจากการเรียนขับเครื่องบิน ที่อเมริกาครับ พอพ่อรู้พ่อรีบบินมาจากไทย มาที่อเมริกา เเล้วก็จะให้ผมย้ายกลับไปอยู่ที่ไทยทันทีที่หายเลย ผมก็ต้องกลับครับ
พอมาอยู่ที่ไทย มัธยม 6 ผมมีบัตรเครดิต ผมมีรถยนต์ราคาล้านปลายๆ เวลาผมขออะไรก็ให้ผมตลอด ไม่ว่าจะเป็นมือถือ แลปทอบ นาฬิกา เสื้อผ้า กล้อง รถยนต์ รถมอไซค์ สิ่งของทุกอย่าง เค้าก็ให้ผม เกือบทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมต้องการและที่มันเป็นไปได้เขาก็ให้ผม แค่เอ่ยปากขอ ไม่นานก็ได้
ตรงๆนะครับ ผมมีทุกอย่างที่เด็กบางคนที่อายุเท่าผมยังไม่สามารถมีได้ และด้วยความที่ผมไปเรียนที่อเมริกามาทำให้ตอนนั้นวิชาต่างๆที่เรียนในหลักสูตรไทย ผมอ่อน พ่อก็จะจ้างครูมาสอนผมที่บ้าน ไม่ต้องให้ผมไปเรียนพิเศษข้างเหมือนเด็กอื่น พอมาถึงช่วงที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัย เด็กรุ่นเดียวกับผมเครียด และเรียนหนัก แต่พ่อบอกผมว่า ผมไม่จำเป็นเพราะไม่ว่าผมจะสอบได้หรือไม่ได้พ่อก็ไม่แคร์ ถ้าได้ก็ดี ถ้าไม่ได้ก็ไปเรียนที่อเมริกาอีก และผมก็สอบไม่ได้ครับทำให้ผมต้องมาเรียนที่อเมริกา เวลาผมขออะไรก็ให้ผมตลอด ไม่ว่าจะเป็นมือถือ แลปทอบ นาฬิกา เสื้อผ้า กล้อง รถยนต์ รถมอไซค์ เขาก็ให้ผม เกือบทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมต้องการและที่มันเป็นไปได้เขาก็ให้ผม แค่เอ่ยปากขอ ไม่นานก็ได้
จนวันนึงผมมีโอกาสรู้จักกับคนที่ทำงานในที่ของพ่อและเขาเป็นคนที่ สวย เก่ง และ มีความสามารถไหวพริบดี บุคลิคดีมากครับ แต่เขาเป็นผู้หญิงมีพื้นฐานค่อนข้างที่จะลำบากจนกว่าจะมาถึงวันนี้ได้ ผมมีโอกาสได้คุยกับเขาและเป็นเพื่อนเขาและเดทกันครับ ตอนแรกๆก็ดี พอช่วงสองเดือนหลัง เขาพาผมไปที่บ้าน ที่บ้านเขาทำอาหารเลี้ยงผม ผมอาสาช่วยเขาทั้งที่ผมไม่เคยทำอะไรมาก่อน ทำอาหารไม่เป็น ล้างจานไม่เป็น ผมขออาสาล้างจาน แล้วผมดันไปทำจานเขาแตกครับ เขาก็บอกว่า ผมทำอะไรไม่เป็น เดี๋ยวเขาทำเองดีกว่า เขาทำให้ผมอีกแล้ว.....และอีกหลายๆเรื่องที้เขามองว่าผมทำไม่ได้ ไม่ควรที่จะต้องมาทำ จนทุกวันนี้เราเป็นได้แค่เพื่อนกัน เพราะเขาบอกว่า ถ้าเขาจะต้องการใครสักคนเขาก็ต้องการคนที่เท่ากัน ทำอะไรเป็น ทุกวันนี้การที่ผมมีความสบายมาตั้งแต่เด็กๆ มันทำให้ผมทำอะไรไม่เป็น และดูเป็นคนไรเความสามารถ ถึงแม้ผมจะมีทักษะในการเรื่องอื่นๆ ที่สูงๆ เช่นดูแลงานช่วยพ่อ ขับเครื่องบินหรือทำอะไรต่างๆ ได้แต่เรื่องง่ายๆ ที่ทุกคนจำเป็นต้องทำเช่น การล้างจาน การทำความสะอาด การซักเสื้อผ้า หรืออะไรต่าง ที่มันควรจะเป็นทักษะพื้นฐานของมนุษย์ ผมกลับด้อยในเรื่องนั้น ผมรู้สึกเบื่อกับสิ่งนี้มากครับ รู้สึกไร้ค่าในเรื่องนั้นๆ ผมเบื่อโลกที่คนมองว่าผมไม่ควรทำอะไรแบบนั้น โดยเฉพาะผู้หญิงที่ผมเคยรักเราไปต่อกันไม่ได้เพราะเรื่องแบบนั้นจนสุดท้ายเราก็เป็นได้แค่เพื่อนร่วมงานกัน
# ที่พูดมาทั้งหมดไม่ได้ต้องการจะโอ้อวดนะครับ ผมพูดในสิ่งที่เป็นผมจริงๆ
# ผมอยากว่าผมควรเริ่มจากอะไร เริ่มทำยังไงดีที่จะได้มีชีวิตง่ายๆ easy going เหมือนคนทั่วๆไป
ผมโตมาแบบสบายเกินจนทำให้ผมเบื่อโลก
สบายยังไงน่ะหรอครับ.. ตั้งแต่เด็กจำความได้ว่า ทุกๆอย่างมีคนทำให้ตลอด คุณแม่ผมเสียตั้งแต่ผมเด็กๆ ผมเหลือแต่พ่อครับ
ตอนเด็กๆ ผมจำได้ว่าผมทำการบ้านไม่ได้ เช่นเวลาที่ครูให้การบ้านมาทำที่บ้านเวลาที่ผมทำไม่ได้ก็ไม่มีใครสอนครับพี่เลี้ยงจะทำให้ผมเลย ส่วนทางบ้านผมไม่ค่อยจะว่างครับ ทำแต่งานๆๆ
ตอนเด็ก มีคนไปรับ-ส่งที่โรงเรียน เวลาส่งตอนเช้าก็ปกติครับ แต่เวลาที่ไปรับผมกลับจากโรงเรียนตอนเย็น พ่อผมจะให้ คนขับรถมารอรับก่อนเวลาโดยที่ไม่เคยที่จะให้ผมรอเลย เช่น ที่โรงเรียนเลิก บ่ายสามโมง พ่อก็จะให้คนมารอรับผมตั้งแต่บ่ายสองครึ่ง ไม่เหมือนเด็กอื่นๆเขา
ตู้เย็นห้องนอนผมก็ไม่เคยจะว่างเลยครับเพราะมันจะถูกเติมด้วยขนมต่างๆที่เด็กๆชอบ เรื่องขนมนั้นก็เหมือนกันครับพ่อจะให้เงินคนที่บ้านไปซื้อ เวลาเขาไม่รู้ว่าผมชอบกินอะไรเขาก็จะซื้อมาทุกอย่างเลยครับ เช่น มีขนมยี่ห้อหนึ่ง มีมากมายหลายรส เขาก็จะซื้อยี่ห้อนั่นมาทุกรสเลยครับ เป็นแบบนั้นมาจนโตประถมจนผมเริ่มที่จะกินขนมน้อยลง และอีกหลายๆเรื่องครับ
พอโตมาหน่อยเข้าประถม ทางบ้านก็ไม่เคยให้ผมทำอะไรเลย แม้แต่จัดตารางเรียนก็มีคนทำให้ผม เวลาที่ผมอยากจะทำเอง เขาก็ไม่ยอมให้ทำ และอีกหลายๆอย่างทำให้ผมเป็นเด็กที่สบายเเละทำอะไรไม่เป็นกับเขา ตอนเด็กๆมัธยม ผมอยากได้มอเตอร์ไซค์วิบากมาขับ พ่อก็ซื้อให้แถมจ้างคนมาสอนผมถึงบ้านเลย ผมมีของเล่นที่เด็กอื่นไม่มี ผมได้ไปเที่ยวในที่เด็กอื่นยังไม่เคยไป
ผมไปเรียนมัธยม 1-5 อเมริกา ตลอดระยะเวลาที่อยู่นั่น ผมก็ยังสบายต่างจากเพื่อนๆที่นั่น เพื่อนผมเขาทำงาน แต่ผมอยู่สบายมากๆ ก็ยังเหมือนที่ตอนผมอยู่ไทย ตอนอายุ 17
ผมแอบไปงานกับเพื่อนที่อยู่โรงเรียน พอพ่อรู้เขาก็ให้ผมลาออก บอกกับผมว่าไม่ต้องไปทำให้มันลำบาก เป็นแบบนั้นมาวันนึงผมเกิดมาอุบัติเหตุจากการเรียนขับเครื่องบิน ที่อเมริกาครับ พอพ่อรู้พ่อรีบบินมาจากไทย มาที่อเมริกา เเล้วก็จะให้ผมย้ายกลับไปอยู่ที่ไทยทันทีที่หายเลย ผมก็ต้องกลับครับ
พอมาอยู่ที่ไทย มัธยม 6 ผมมีบัตรเครดิต ผมมีรถยนต์ราคาล้านปลายๆ เวลาผมขออะไรก็ให้ผมตลอด ไม่ว่าจะเป็นมือถือ แลปทอบ นาฬิกา เสื้อผ้า กล้อง รถยนต์ รถมอไซค์ สิ่งของทุกอย่าง เค้าก็ให้ผม เกือบทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมต้องการและที่มันเป็นไปได้เขาก็ให้ผม แค่เอ่ยปากขอ ไม่นานก็ได้
ตรงๆนะครับ ผมมีทุกอย่างที่เด็กบางคนที่อายุเท่าผมยังไม่สามารถมีได้ และด้วยความที่ผมไปเรียนที่อเมริกามาทำให้ตอนนั้นวิชาต่างๆที่เรียนในหลักสูตรไทย ผมอ่อน พ่อก็จะจ้างครูมาสอนผมที่บ้าน ไม่ต้องให้ผมไปเรียนพิเศษข้างเหมือนเด็กอื่น พอมาถึงช่วงที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัย เด็กรุ่นเดียวกับผมเครียด และเรียนหนัก แต่พ่อบอกผมว่า ผมไม่จำเป็นเพราะไม่ว่าผมจะสอบได้หรือไม่ได้พ่อก็ไม่แคร์ ถ้าได้ก็ดี ถ้าไม่ได้ก็ไปเรียนที่อเมริกาอีก และผมก็สอบไม่ได้ครับทำให้ผมต้องมาเรียนที่อเมริกา เวลาผมขออะไรก็ให้ผมตลอด ไม่ว่าจะเป็นมือถือ แลปทอบ นาฬิกา เสื้อผ้า กล้อง รถยนต์ รถมอไซค์ เขาก็ให้ผม เกือบทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมต้องการและที่มันเป็นไปได้เขาก็ให้ผม แค่เอ่ยปากขอ ไม่นานก็ได้
จนวันนึงผมมีโอกาสรู้จักกับคนที่ทำงานในที่ของพ่อและเขาเป็นคนที่ สวย เก่ง และ มีความสามารถไหวพริบดี บุคลิคดีมากครับ แต่เขาเป็นผู้หญิงมีพื้นฐานค่อนข้างที่จะลำบากจนกว่าจะมาถึงวันนี้ได้ ผมมีโอกาสได้คุยกับเขาและเป็นเพื่อนเขาและเดทกันครับ ตอนแรกๆก็ดี พอช่วงสองเดือนหลัง เขาพาผมไปที่บ้าน ที่บ้านเขาทำอาหารเลี้ยงผม ผมอาสาช่วยเขาทั้งที่ผมไม่เคยทำอะไรมาก่อน ทำอาหารไม่เป็น ล้างจานไม่เป็น ผมขออาสาล้างจาน แล้วผมดันไปทำจานเขาแตกครับ เขาก็บอกว่า ผมทำอะไรไม่เป็น เดี๋ยวเขาทำเองดีกว่า เขาทำให้ผมอีกแล้ว.....และอีกหลายๆเรื่องที้เขามองว่าผมทำไม่ได้ ไม่ควรที่จะต้องมาทำ จนทุกวันนี้เราเป็นได้แค่เพื่อนกัน เพราะเขาบอกว่า ถ้าเขาจะต้องการใครสักคนเขาก็ต้องการคนที่เท่ากัน ทำอะไรเป็น ทุกวันนี้การที่ผมมีความสบายมาตั้งแต่เด็กๆ มันทำให้ผมทำอะไรไม่เป็น และดูเป็นคนไรเความสามารถ ถึงแม้ผมจะมีทักษะในการเรื่องอื่นๆ ที่สูงๆ เช่นดูแลงานช่วยพ่อ ขับเครื่องบินหรือทำอะไรต่างๆ ได้แต่เรื่องง่ายๆ ที่ทุกคนจำเป็นต้องทำเช่น การล้างจาน การทำความสะอาด การซักเสื้อผ้า หรืออะไรต่าง ที่มันควรจะเป็นทักษะพื้นฐานของมนุษย์ ผมกลับด้อยในเรื่องนั้น ผมรู้สึกเบื่อกับสิ่งนี้มากครับ รู้สึกไร้ค่าในเรื่องนั้นๆ ผมเบื่อโลกที่คนมองว่าผมไม่ควรทำอะไรแบบนั้น โดยเฉพาะผู้หญิงที่ผมเคยรักเราไปต่อกันไม่ได้เพราะเรื่องแบบนั้นจนสุดท้ายเราก็เป็นได้แค่เพื่อนร่วมงานกัน
# ที่พูดมาทั้งหมดไม่ได้ต้องการจะโอ้อวดนะครับ ผมพูดในสิ่งที่เป็นผมจริงๆ
# ผมอยากว่าผมควรเริ่มจากอะไร เริ่มทำยังไงดีที่จะได้มีชีวิตง่ายๆ easy going เหมือนคนทั่วๆไป