เรามีความคิดแบบนี้ เราผิดมั้ยคะ

ไม่รู้ว่าตั้งถูกห้องหรือเปล่านะคะ ถ้าผิดก็ขออภัยด้วยค่ะ


เป็นเรื่องเกี่ยวกับทางบ้านอ่ะค่ะ คือฐานะบ้านเราก็ไม่ได้อยู่ในระดับยากจนแต่ก็ไม่รวยค่ะ แต่ถ้าเทียบกับชีวิตในมหาวิทยาลัย คือเราเทียบกับเพื่อนๆ เราว่าเราค่อนข้างแย่กว่าน่ะค่ะ คือ เราอยู่ท่ามกลางคนที่รวย มีเงินเหลือใช้ แต่ว่าเพื่อนเราก็ไม่ได้ฟุ่มเฟือยหรืออะไรนะคะ คือเพื่อนเราก็เป็นคนดีค่ะ รู้จักใช้เงิน คือคณะที่เราเรียนอยู่เป็นคณะที่สอบบ่อยค่ะ  แล้วทีนี้ก่อนสอบมันก็เครียดค่ะ ต้องอ่านหนังสือ พอสอบเสร็จทุกคนก็ต้องมีไปฉลองกันบ้าง ซึ่งเราก็มีเพื่อนค่ะ เราก็ต้องไปด้วย แล้วร้านอาหารสมัยนี้แต่ละร้าน ยิ่งอยู่ในเมืองก็มีแต่ร้านแพงๆใช่มั้ยคะ เงินในแต่ละเดือนเราก็ไม่พอใช้ค่ะ แต่ก็ไม่กล้าขอทางบ้านเพราะที่บ้านก็ต้องใช้เงินในเรื่องอื่นค่ะ แล้วทีนี้ค่ะ จากการสังเกตของเรา(ที่บ้านเราพ่อแม่เปิดธุรกิจเล็กๆค่ะ)คือว่าพ่อเนี่ยเป็นคนขยันค่ะ คือก็เห็นทำงานทุกวัน เห็นพ่อเหนื่อยมากค่ะ แต่แม่ค่ะ เราเห็นแม่เล่นแต่โทรศัพท์ค่ะ วันๆนึงเข้าที่ทำงานแปปเดียวก็กลับมาบ้านแล้วก็มาเล่นโทรศัพท์ คุยกับเพื่อนค่ะ คือเราแทบไม่เห็นแม่ทำงานเลยค่ะ คือความคิดของเราตอนนี้ คือเราอ่ะ พยายามเรียนอย่างเต็มที่ค่ะ แล้วพอถึงเวลาพักของเรา แม่จะมาบอกว่าอย่าใช้เงินเยอะนะ แต่เราก็คิดกลับกันว่าทำไมแม่ไม่ทำงานให้เต็มที่บ้าง แล้วแม่ก็จะไม่มีเงินให้ทั้งๆที่แม่อาจจะหาเงินได้มากกว่านี้ค่ะ แต่แม่เราก็รักเรานะคะ ไม่อยากให้เราอายเพื่อน แม่จะชอบไปขอยืมเงินญาติๆหรือไม่ก็ให้เราทำตัวเป็นเด็กดีเพื่อให้ญาติเอ็นดูแล้วก็จะให้เงินเราค่ะ แล้วเงินที่เอามาบางทีก็ให้เราบางทีก็เอาไปใช้หมุนเงินเวลาเงินไม่พอค่ะ อ้อ มีอีกเรื่องค่ะ พอแม่ให้เงินเดือนเรา ก็จะให้ทางเอทีเอ็ม เราก็พยายามประหยัดให้มีเงินเก็บ แล้วพอเงินหมุนไม่พอ แม่ก็มายืมเราค่ะ กลายเป็นไม่มีเงินเก็บเลย บางทีก็เซ็งค่ะ เราเข้าใจถึงความรักของพ่อแม่นะคะ เรารู้ว่าพ่อแม่รักเรามาก พยายามหาเงินให้เราใช้ แต่เราหยุดความคิดนี้ไม่ได้ค่ะ ขอคำปรึกษาทีค่ะ TT