เราสูงสุดคือจบม.6ทำงานมา มีอยู่2-3ที่ ที่เราไม่ได้ทำต่อเพราะบริษัทเจ๊ง คนที่ไม่มีต้นทุนไปทำธุรกิจเอง ต้องทำงานประจำไปก่อน ลูกจ้างรายวัน/รายเดือน ประมาณ9,000บาทต่อเดือน วันนึงบริษัทเจ๊งก็ต้องหางานใหม่ไปเรื่อยๆ ตอนนี้อายุยังน้อยไปสมัครที่ไหนเขาก็ยังรับ ถ้าวันนึงอายุมากขึ้นแล้วเขาไม่รับทำงานแล้วจะทำยังไงกับชีวิตต่อดี  ตอนเรียนจบจะเข้ามหาลัยวางแผนไว้อย่างดี จะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ลองวิธีแรกไม่รอด เพราะเรียนเต็มวันเช้าถึงเย็น ทำงานเย็นถึงตี1ตี2 เรียนไม่ไหว(ความรับผิดชอบต่ำรึป่าว เคยคิดแบบนี้เหมือนกัน และโทษตัวเองมาตลอด)

ลองวิธีใหม่ คือดรอปเรียนไว้ก่อน ทำงานไปก็เก็บเงินฉุกเฉิน 6-12เดือน(ทำได้) เงินเย็น(เงินที่ไม่จำเป็นต้องใช้ก็อยู่ได้)เอาไปแบ่งลงทุนกองทุนรวม/หุ้น ซื้อทองบ้าง วางแผนเกษียณ แต่ตอนนี้ต้องคิดใหม่พอถึงช่วงเวลาตกงานกระทันหันก็ต้องเอาเงินฉุกเฉินนั้นมาใช้ ถ้าสมมติอายุเยอะแล้ว ใน1ปีที่มีเงินสำรองพอใช้แต่ก็ ยังหางานไม่ได้เพราะไม่ได้จบป.ตรี หรือเพราะอายุเยอะแล้วเขาไม่ค่อยรับ ถ้าเงินหมดเราจะวางแผนชีวิตยังไงต่อไปดี

ไม่เลือกงานไม่ยากจนก็จริง แต่บางทีมันก็เอาเปรียบไปมากๆเหมือนกัน ตอนแรกก็เลือกเยอะ พยายามหางานที่ค่าแรงเหมาะสมกับเวลา งานหนักเราไม่เคยเกี่ยงขอแค่เหมาะสม ตอนนี้เลือกไม่ได้ ได้อะไรก็เอาไปก่อน(งานใช้แรงทำเกือบ12ชั่วโมง300บาท ต่างจังหวัด) โอกาสน้อยเพราะการศึกษาส่วนนึง เวลาก็ไม่รอใคร แก่ขึ้นทุกวัน จะไปเรียนต่อเพื่อให้ตัวเองเก่งขึ้น มีความสามารถมากกว่านี้ก็ไม่ช้าเกินไปใช่ไหม คนเก่งได้เงินเยอะก็ถูกต้องแล้วเราคิดแบบนี้

ตอนนี้ก็คิดเผื่ออนาคตอีกละว่าถ้าที่ปัจจุบันปิดตัวลงอีกจะใช้ชีวิตยังไงต่อไปดีนะ ไม่มีมรดก ไม่มีทรัพย์สิน ไม่มีบ้าน ไม่มีพ่อแม่ญาติพี่น้องที่ช่วยได้ ตัวคนเดียวทุกอย่าง มืดมนไปหมด