เจอตะคอก..น้ำตาตกใน..สุดท้ายไม่ได้กลับบ้าน

เราไม่ได้กลับบ้านมาหลายเดือนแล้วหลายเดือนจริงๆมาเรียนอยู่หอ ส่วนพี่สาวก็ทำงานอยู่ในจังหวัดที่ใกล้กับจังหวัดที่เราเรียน
แกจะกลับบ้านเลยชวนเรากลับด้วย ทุกทีก็มารับที่หอแหละ และทุกครั้งที่กลับบ้าน เราชอบโดนบ่นในรถบ้าง เกือบๆทุกครั้งเลย
โดนบ่นกะอีแค่เรื่องไม่เป็นเรื่องก็เอามาบ่น จนบ้างครั้งเราก็อยากบอกพี่นะว่า "จอดรถ จะลง ไม่กลับมันละบ้านน่ะ"

มาครั้งนี้เราไม่ได้กลับบ้านานเลย เพราะไม่มีเงินแหละ พี่บอกให้ไปรอแกที่ บขส ในจังหวัดที่แกทำงาน
เราไปช้านิดหน่อยบวกกับเราไม่รู้ว่าต้องขึ้นรถตรงไหน กะว่าจะโทรถามแกแต่แกทำงานอยู่เลยไม่อยากลบกวน เลยไปเองกะจะเซอร์ไพร์
หารถที่แกบอกให้ขึ้นไม่เจอ เลยจัดรถทัวร์เก่าๆคนในรถก็น่ากลัวดูเถื่อนๆปัจจัยรถคันนี้จอดรับคนตลอดทางทำให้ช้า พี่ก็โทรหาหลายสาย                    
แต่เราไม่ได้รับสาย เมารถเลยหลับไป (เราไม่ได้โทรไปบอกว่าขึ้นรถแล้ว) คือจะเซอร์ไพรไง โทรไปทีเดียวว่าถึงแล้ว ตั้งใจจะไปหาเป็นครั้งแรกที่ไปด้วย
อยากโชว์ออฟว่าตัวเองเก่ง555
ตื่นมาดูโทรศัพท์ หลายสายไม่ได้รับ เลยโทรกลับ เจอเลยโดนตะโคกอะ น้ำตาแตกเลยเรา ...ทำไม ทำไม เราผิดมากเลยหรอที่เราไปช้า
ไม่กลับก็ได้บ้าน พอถึง บขส เราตีรถกลับเลย เห็นรถพี่สาวสวนทางกัน ...ปิดโทรศัพท์ไว้ จะมีคนเป็นห่วงไหมนะ
นั่งรถเหนื่อยมาก สงสารตัวเองอุตส่าไปหา ยังไม่ทันได้อธิบายเลย เจอตะคอกพร้อมตัดสายทิ้ง เบื่อนะบางที ไม่ต้องกลับมันละบ้าน

เราทำถูกไหมว่ะ แต่เจอตะคอกอะ จุกอะ