เรื่องราวที่น่าจดจำเเละไม่น่าจดจำของคนคนหนึ่ง

สวัสดีค่ะวันนี้เรามีเรื่องของเด็กผู้หญิงคนนึงจะมาเล่าให้ทุกคนฟังคือพิมพ์(นามแฝง) ย้ายมาโรงเรียนหญิงล้วนแห่งนึง พิมพ์ได้จบจากโรงเรียนหญิงล้วนตอนม.3 ทุกคนคงเข้าใจว่าหญิงล้วนสังคมนี้มีแต่ผู้หญิง พิมพ์ก็เคยคลแต่กับผู้หญิง จนวันนึงพิมได้สอบเข้าม.4 โรงเรียนแห่งนึงเป็นโรงเรียนสหะ พอพิมพ์สอบเสร็จรายงานตัวอะไรรีบร้อยบลาๆ วันประถมนิเทศพิมพ์ได้เจอกับผู้ชายคนนึง พิมพ์ก็ได้แต่คิดในใจคือชื่อแบงค์(นามแฝง) อยู่ม.4เหมือนกันแต่พิมพ์กับแบงค์อยู่คนล้ะห้อง ความรู้สึกตอนเจอครั้งแรก คือแบงค์น่ารักนะแต่เหมือนเกย์อ้ะแต่ไม่ได้เป็นแบงค์ไม่ได้เป็นเกย์แบงค์เป็นผู้ชาย พิมพ์ได้แต่คิดอยู่คนเดียวว่าเราคงไม่มีวันได้เข้าไปคุยกับแบงค์หรอก ดูแบงค์เป็นคนที่เข้าหาคนยาก คงมีคนเข้ามีจีบเยอะ อย่างเราคงไม่มีวันนั้น แต่ความคิดของเรากับกันกับความจริง พิมพ์ได้มีโอกาสคุยกับแบงค์ ตอนนั้นพิมพ์ก็ได้คุยกับคนนึงอยู่คือเขาก็ดีกับพิมพ์มากเขาเป็นทอม ดูแลพิมพ์ดีนะ ส่วนคนที่เข้ามาคุยกับพิมพ์ในช่วงก็มีบ้าง  แต่พิมพ์ก็เลือกที่จะทิ้งทอมทิ้งทุกคนที่เข้ามาคุยกับพิมพ์หมดเลย  เพื่อมาคุยกับแบงค์คนเดียว  พิมพ์ได้คุยกับแบงค์คนเดียว เป็นเวลา 6 เดือนนานนะสำหรับพิมพ์อ้ะปกติพิมพ์ไม่เคยคุยกับใครนานขนาดนี้ เมื่อก่อนพิมพ์เป็นคนที่เจ้าชู้เรียกสั้นๆว่าม่อ เลยก็ว่าได้ แบบพิมพ์มีแฟนอยู่ พิมพ์ก็ไปคุยกับคนอื่นที่เข้ามาคุยกับพิมพ์  รู้สึกดีบ้างเลวอ้ะบอกเลยไม่ควรทำ  แต่พิมพ์ก็ได้มาหยุดนิสัยแบบนั้นก็ตอนที่พิมพ์เริ่มคุยกับแบงค์นั้นแหละ   6 เดือนที่มาผ่านมามันทำให้เราเรียนรู้อะไรได้หลายอย่างมาก กว่าจะผ่านมาถึงจุดๆนี้ได้ก็แย่เหมือนกันเนาะ   แต่มาถึงวันๆนึงมันเป็นวันที่ไม่น่าเชื่อ 10 พฤษภา.. วันที่เริ่มคุยกันมีความสุขมากนะแบบตอนที่อยู่ในห้องประชุมอ้ะไม่รู้ว่าแบงค์จะจำได้ป่าว ยกมือขึ้นหน่อย 5555555 คิดถึงว้ะ แล้วแบงค์ก็ถามพิมพ์ว่ากลับบ้านยังแบบพิมพ์ก็ตกใจงืมๆ ครั้งนึงเคยคนเดินด้วยกันมีความสุขมาก เราใส่รองเท้าเหมือนกัน รองเท้าคู่โปรดกับคนคู่ใจ ได้เดินจับมือกับแบงค์ ได้นั่งกินข้าวกับมึแบงค์ แล้วแบบค์ก็มาแย่งไก่พิมพ์กินด้วย  มีวันที่เราใส่เสื้อสีเทารองเท้าคอนเวิร์สสีขาวเหมือนกัน  แบบเขินบอกเลย บังบังเอิญมากไม่ได้นัดกันด้วย คิดถึงทุกๆเสาร์ตอนเที่ยงแบงค์จะมาหามาเฝ้าพิมพ์กินข้าวร้านประจำ พิมพ์จะชอบกินหมูทอดกระเทียมใส่ซอสพริกเยอะๆอร่อยมาก 555 พิมพ์ชอบ แล้วแบงค์ก็กินตาม พิมพ์เคยบ่นกับเพื่อนว่าเหนื่อย พิมพ์ก็ได้ไปปรึกษาเพื่อนสนิทของแบบค์  แล้วก็เพื่อนของพิมพ์ด้วยว่าควรหยุดดีมั้ย เลิกคุยกับแบงค์ดีมั้ย เพราะว่าแบงค์อ่ะเป็นคนที่ไปไหนก็ไม่เคยบอกส่วนใหญ่พิมพ์จะรู้เอง เพราะเพื่อนในกลุ่มแบงค์เช็คอินในเฟสนู้นนี่นั้น กลับบ้านก็ค่ำพิมพ์ได้รอแบงค์กลับบ้านตอนทุกวัน อีกอย่างโทรศัพท์แบงค์ก็ไม่มีเน็ตแต่พิมพ์ก็เข้าใจแบงค์ทุกอย่างเพราะแบงค์เป็นอย่างนั้นขอแบงค์อยู่แล้ว ตังค์โทรศัพท์ก็ไม้ค่อยเติม พิมพ์ก็ได้คำตอบจากเพื่อนมาว่า ถ้าเป็นเพื่อนอ้ะคงเลิกคุยกับแบงค์ไปนานแล้วแหละ  ขนาดเพื่อนสนิทของแบงค์ยังบอกเหมือนกับที่เพื่อนพิมพ์บอกเลย ก็เหมือนว่ามีแต่พิมพ์ที่โง่คุยกับแบงค์อยู่ เพราะรักไงพิมพ์เลยคุยต่อ แต่พอวันนึงแฟนเก่าพิมพ์ชื่อดรีม(นามแฝง) ขับรถล้ม แล้วเพื่อนของดรีมซึ้งก็เป็นเพื่อนก็พิมพ์เหมือนกันย้ายมาจากโรงเรียนหญิงล้วนกับพิมพ์  แต่เพื่อนของพิมพ์ดันอยู่ห้องเดียวกันกับดรีมแฟนเก่าพิมพ์ก็ได้โทรมาหาพิมพ์ว่าดรีมอ้ะรถล้ม ไม่ไหวแล้วแบบมันเล่าเหมือนดรีมกำลังตายอ่ะ  พิมพ์เลยโทรไปหาดรีมว่าเป็นไรมากมั้ย ถามข่าวกันกันตามประสาเพื่อนกัน  พิมพ์คิดกับดรีมแค่เพื่อนไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วเพราะพิมพ์คุยกับแบงค์อยู่ แต่วันนั้นก็เป็นที่แบงค์จะมาขอคบพิมพ์เหมือนกัน  แต่พิมพ์ดันไปพูดตัดหน้าแบงค์เค้าไปหาดรีมด้วยมันเข้าโรงพยาบาลเลยโทรถามว่าเป็นไง แบงค์เลยเฟลอ้ะ แล้ววันนั้นก็เป็นวันที่แบงค์ไปคนเดิน แบงค์ดันไปเจอแฟนเก่า ความรู้สึกครึ่งนึงที่หายจากการที่พิมพ์โทรไปหาดรีมคือแฟนเก่าของพิมพ์ที่เข้าโรงพยาบาล  คือแบงค์กลับไปรู้สึกกับแฟนเก่า แล้วความรู้ที่มีให้พิมพ์ก็ลดลงไม่เหมือนเดิม  พิมพ์ก็ว่าพิมพ์ไม่ควรโทรไปหาแฟนเก่าของพิมพ์แบบนั้น แบงค์ก็เลยถามพิมพ์กับอีกว่าถ้าแฟนเก่าแบงค์เข้าโรงบาลอ้ะแล้วพิมพ์จะรู้สึกยังไง ณ จุดจุดนั้นถ้าเป็นพิมพ์พิมพ์ก็รู้สึกเฟลเหมือนกัน  วันนั้นแบงค์เลยไม่ได้ขอพิมพ์คบ ขอโทษอีกครั้งนะ  พิมพ์ไม่น่าพูดคำออกไปเลยแบงค์ก็คงเสียความรู้มากอ้ะแหละ แต่พิมพ์ก็ดีใจที่พิมพ์ได้ไปง้อแบงค์อ้ะ พิมพ์ไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครเลยนะแบงค์อ้ะคนแรกที่แบบซื้อกุหลาบไปง้อ  แต่แบงค์ก็คงมองแหละดอกกุหลาบคงไม่จำเป็นอะไร  แต่จะให้พิมพ์ไปมือเปล่ามันก็ไม่ใช่ พิมพ์เลยเลือกที่จะซื้อกุหลาบไปให้แบงค์ ตอนนั้นแบงค์ไม่น่าทำตามที่แพรบอกเลยเนาะที่ขอคบอ้ะ พิมพ์ก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นแบงค์หายดีรึยัง คบกันได้ไม่กี่วันก็ต้องจากกันแล้ว ความรู้สึกแบงค์ได้กลับไปหาแฟนเก่าหมดแล้วไง มันเป็นบทเรียนอันแสนจะโหดร้าย แบงค์กลับไปหาคนเก่า แบงค์ใจร้าย แบงค์มันไม่มีความรู้สึก วันนั้นพิมพ์เจ็บจนจุกอ้ะบอกเลยพูดไรไม่ออก แต่พิมพ์ก็ให้อภัยแบงค์ ให้โอกาสแบงค์ครั้งแรก  ตอนที่แบงค์นอนตักพิมพ์อ้ะแบงค์เหมือนเด็กเลยน่ารักเนาะ แล้ววันนั้นมันก็ค่ำแล้วแต่แบงค์ก็ยังขับรถไปส่งพิมพ์ ขอบคุณที่ไปส่งพิมพ์ขึ้นรถ แบงค์ก็รีบขอบแบงค์ ยายแบงค์ก็โทรตาม ขอบคุณมากนะ  ช่วงที่แบงค์ซ้อมหลีดพิมพ์ยอมรับเลยพิมพ์เหงาอ้ะ คิดถึงมแบงค์มากแต่พิมพ์ก็ยังรอแบงค์ทุกวันๆ  นอนรอบ้าง เล่นเกมรอบ้างบลาๆ รอจนแบงค์กลับบ้านนอนดึกตี  3 ตี  4 เพื่อรอคุยกับแบงค์ คิดถึงอ้ะแบงค์ชอบบ่นหิวๆตอนดึก 55555 อาบน้ำทีเป็นชั่วโมงพิมพ์หลับรอจนฝันเป็นเรื่องราวได้เลย 5555555 พิมพ์มีความสุขมากอ้ะ ก่อนวันเดินขบวนมันเป็นวันกีฬาของโรงเรียนอ้ะ แบงค์ปั่นจักรยานมาหาพิมพ์ตอนตี 4   คือพิมพ์ก็ไม่คิดว่าแบงค์จะมาดีใจไม่ได้เจอแบงค์ตั้งนาน แบงค์มาแย่งข้าวพิมพ์กินอีกแล้วคงหิวมาก มันเป็นข้าวที่คณะสีของพิมพ์แจก แต่พอมาวันนึงมันถึงจุดอิ่มแล้วไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว มันคงต้องถึงเวลาที่ต้องปล่อย  จนวันพิมพ์ได้ถามแบงค์ว่าแบงค์รู้สึกยังไง แต่กลับตอบว่าแบงค์รู้สึกเฉยๆ พิมพ์ต้องเจ็บอีกแล้วหรอเสียใจว้ะ จุกไปอีก แปลกเนาะกีฬาสียังดีอยู่เลย อยากรู้ว่าความรู้สึกแบงค์มันหายไปตอนไหน แต่มันก็เป็นบทเรียนที่แสนจะโหดร้าย รักคนเดียว ซื่อสัตย์กับเขาคนเดียว เลิกคุยกับทุกคนเพื่อมาคุยกับแบงค์ ทุกอย่างกำลังจะดีแต่มันก็พังลงเพราะอะไรไม่รู้  ที่ผ่านมาพิมพ์ได้เป็นโพสอิทให้แบงค์เป็นนาฬิกาปลุกให้แบงค์ได้ดูแลแบงค์ ถึงจะได้เป็นได้ไม่นานก็ตาม  พิมพ์ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างเลย  ว่าไม่ควรมองคนแค่ภายนอก  ไม่ควรรักใครโดยไม่มีการเผื่อใจ 6 เดือนที่ผ่านมาจบลงแบบง่ายๆกับคำตอบว่ารู้สึกเฉยๆ   จนตอนนี้พิมพ์ไม่กล้าที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครอีกเพราะกลัวเจ็บ  ไม้กล้าเทใจให้ใครอีกเลยพิมพ์ว่า พิมพ์ขอเลือกที่จะอยู่คนเดียวจะดีกว่า