เซฮายครับ
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า วันนี้เราไปร้านหนังสือซีเอ็ด สาขาโลตัสปากช่องมา คือเราก็ซื้อไอติมมาด้วยไง แต่คือนึกออกป่ะไอติมแดรี่ควีนซันเดบราวนี่อะเว่ย มันก็เป็นถ้วยเนาะ เราก็ถือเข้าไปในร้านโดยเดินผ่านพนักงานด้วย แต่ก็คือไม่มีใครทักท้วง เราก็เดินเลือกหนังสือเรื่อยเปื่อย จนเราเจอหนังสือที่ต้องการ เราก็เลยว่างถ้วยไอติมไว้ในชั้นหนังสือ ตรงที่ว่างๆนะ แล้วพนักงานหรือเด็กฝึกงานมาเห็น เราก็มองหน้าเค้า (เผื่อแบบเค้าจะว่าไง เราจะได้เอาออก) แต่ก็ผ่านไป จนมีพนักงานอีกคน (เดาว่าน่าจะหัวหน้าหรือป่าวเราไม่รู้นะ 1.คืออินเนอร์นางเต็ม 2.แต่งกายไม่เหมือนเพื่อน) เข้ามาจัดหนังสือใกล้ๆเรา แล้วก็ผ่านไป เราก็คิดว่าเค้าเห็นแล้วว่ามันไม่ได้เปียกหรือเปื้อนหนังสือของเค้า เราก็โล่งอก จนซักเกือบๆ 5 นาที หัวหน้า (พนักงานที่เราคิดว่าเป็นหัวหน้า) ก็แผดเสียงขึ้นมาว่า 'ลูกค้าค่ะไอติมต้องฝากที่เคาน์เตอร์ก่อนนะค่ะ' เราก็งงเลยมองหน้าระหว่างเดินผ่านนาง เรายังไม่ออกจากร้าน เราไปหยุดที่อีกโซนนึงใกล้ๆหน้าร้าน แต่ไอติมน่ะเราถืออยู่นะ นางก็แแผดเสียงอันแรงกล้าออกมาว่า 'ลูกค้าค่ะ ไอติมต้องทานนอกร้านนะค่ะ !!' เราโมโหมาก คือระทำไมต้องตะโกน คือนึกออกป่ะว่าตะโกนข้ามโซนมาอ่ะ เหมือนหวังจะให้เราอายที่กินไอติมในร้านหนังสือไรงี้หรอ ? หรือไง เราก็เยื้องย่างกายอย่างช้าๆ ระหว่างทางก็ตักไอติมเข้าปากเป็นพักๆ ถ้าแกคิดว่าเราไปไหนไกล เห๊อะ แกคิดผิด เราไปยืนกินไอติมหน้าร้านซีเอ็ดเลยครับ พนักงานคนอื่นก็มอง ส่วนหนึ่งพนักงานบางคนอาจจะจำเราได้เพราะเราก็ไปอยู่บ่อยๆนะ คือตอนนี้หัวเรารวนและ ไม่รู้จะเอาไง จนไอติมหมด ระหว่างนั้นเราก็คิดว่าจะเอาไงจะกลับเลยมั้ย สรุปหัวเราบอกว่ากลับ ครับกลับ กลับไปซื้อไอติมอีกรอบด้วยอินเนอร์ของเจนตอนที่ตีไอ้นัทเรียบร้อยแล้ว เราเดินกลับไปซื้อไอติมโคนมาหนึ่งอัน แล้วกลับไปที่ร้านซีเอ็ด หัวหน้ายืนอยู่เคาน์เตอร์พอดี เราก็เดินถือไอติมเอาไปหาแล้วบอกนางว่า 'ฝากไอติมหน่อยครับ' นางมองหน้าว่ะ แต่เดี๋ยวก่อนยื้นไอติมไปเราก็เลียเพื่อเผาหัวไอติมจะได้ละลายไวไวไงแก แล้วนางก็รับไป เราก็เดินอ่านหนังสือเรื่อย พนักงานก็เหมือนพลัดกันเดินมาดูเรา เราอาจคิดไปเองนะ แต่มาบ่อยไปนะเราว่า ผ่านไป 20 นาที เห็นแก่เวลาอันสมควร เราก็เดินไปหานาง นางเห็นเราถือของไง นางก็บอกว่า 'ฝากของมั้ยค่ะ' เราส่ายหน้าแล้วพูดว่า 'มาเอาไอติม' นางหุบยิ้มแล้วบอกพนักงานอีกคนเอาไอติมมาให้ เรารับไปแล้วหันหลังกลับพร้อมมองกลับแล้วยิ้มมุมปากอย่างคนชนะ 555
เราไม่รู้ว่าเราทำเกินไปมั้ย แต่เราไม่คิดที่จะกลับไปแก้ไข เพราะอะไร ก็พนักงานก็เห็นทำไมไม่บอกเราตั้งแต่แรก หรือครั้งแรกที่เห็นเราล่ะ ทำไมต้องวนไปวนมา เราไม่เข้าใจ อีกอย่างถ้าบอก บอกดีๆเราไม่ว่า แต่นี้คือเสียงก็ไม่ใช่แน่ๆว่ามาแบบเป็นมิตร ถ้านางคือหัวหน้าจริง เราคิดว่านางควรปรับปรุง ทัศนคติของนางเอามากๆเลยนะ อีกอย่างความเป็นผู้นำนางควรมีเยอะๆนะ อย่ามีแต่อินเนอร์คิดว่าร้านหนังสือคือรันเวย์ มันไม่ใช่ แกคิดผิดเว่ย แต่ถ้านางไม่ใช่หัวหน้า ที่ใส่ชุดแปลกเพราะผ้าไม่แห้งหรืออะไรก็แล้วแต่ ไงก็ควรปรับปรุงอยู่ดี เพราะนี่คืองานบริการ ขีดเส้นใต้นะครับ ว่างานบริการ !! ส่วนเรา เราก็จะได้รู้ว่าห้ามเอาไอติมที่เป็นถ้วยเข้าร้านหนังสือ หรือถ้าจะเข้า ต้องฝากไอติมไว้ที่เคาน์เตอร์ก่อน!!
จบ.
นี่หรือ พนักงานซีเอ็ด ?
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า วันนี้เราไปร้านหนังสือซีเอ็ด สาขาโลตัสปากช่องมา คือเราก็ซื้อไอติมมาด้วยไง แต่คือนึกออกป่ะไอติมแดรี่ควีนซันเดบราวนี่อะเว่ย มันก็เป็นถ้วยเนาะ เราก็ถือเข้าไปในร้านโดยเดินผ่านพนักงานด้วย แต่ก็คือไม่มีใครทักท้วง เราก็เดินเลือกหนังสือเรื่อยเปื่อย จนเราเจอหนังสือที่ต้องการ เราก็เลยว่างถ้วยไอติมไว้ในชั้นหนังสือ ตรงที่ว่างๆนะ แล้วพนักงานหรือเด็กฝึกงานมาเห็น เราก็มองหน้าเค้า (เผื่อแบบเค้าจะว่าไง เราจะได้เอาออก) แต่ก็ผ่านไป จนมีพนักงานอีกคน (เดาว่าน่าจะหัวหน้าหรือป่าวเราไม่รู้นะ 1.คืออินเนอร์นางเต็ม 2.แต่งกายไม่เหมือนเพื่อน) เข้ามาจัดหนังสือใกล้ๆเรา แล้วก็ผ่านไป เราก็คิดว่าเค้าเห็นแล้วว่ามันไม่ได้เปียกหรือเปื้อนหนังสือของเค้า เราก็โล่งอก จนซักเกือบๆ 5 นาที หัวหน้า (พนักงานที่เราคิดว่าเป็นหัวหน้า) ก็แผดเสียงขึ้นมาว่า 'ลูกค้าค่ะไอติมต้องฝากที่เคาน์เตอร์ก่อนนะค่ะ' เราก็งงเลยมองหน้าระหว่างเดินผ่านนาง เรายังไม่ออกจากร้าน เราไปหยุดที่อีกโซนนึงใกล้ๆหน้าร้าน แต่ไอติมน่ะเราถืออยู่นะ นางก็แแผดเสียงอันแรงกล้าออกมาว่า 'ลูกค้าค่ะ ไอติมต้องทานนอกร้านนะค่ะ !!' เราโมโหมาก คือระทำไมต้องตะโกน คือนึกออกป่ะว่าตะโกนข้ามโซนมาอ่ะ เหมือนหวังจะให้เราอายที่กินไอติมในร้านหนังสือไรงี้หรอ ? หรือไง เราก็เยื้องย่างกายอย่างช้าๆ ระหว่างทางก็ตักไอติมเข้าปากเป็นพักๆ ถ้าแกคิดว่าเราไปไหนไกล เห๊อะ แกคิดผิด เราไปยืนกินไอติมหน้าร้านซีเอ็ดเลยครับ พนักงานคนอื่นก็มอง ส่วนหนึ่งพนักงานบางคนอาจจะจำเราได้เพราะเราก็ไปอยู่บ่อยๆนะ คือตอนนี้หัวเรารวนและ ไม่รู้จะเอาไง จนไอติมหมด ระหว่างนั้นเราก็คิดว่าจะเอาไงจะกลับเลยมั้ย สรุปหัวเราบอกว่ากลับ ครับกลับ กลับไปซื้อไอติมอีกรอบด้วยอินเนอร์ของเจนตอนที่ตีไอ้นัทเรียบร้อยแล้ว เราเดินกลับไปซื้อไอติมโคนมาหนึ่งอัน แล้วกลับไปที่ร้านซีเอ็ด หัวหน้ายืนอยู่เคาน์เตอร์พอดี เราก็เดินถือไอติมเอาไปหาแล้วบอกนางว่า 'ฝากไอติมหน่อยครับ' นางมองหน้าว่ะ แต่เดี๋ยวก่อนยื้นไอติมไปเราก็เลียเพื่อเผาหัวไอติมจะได้ละลายไวไวไงแก แล้วนางก็รับไป เราก็เดินอ่านหนังสือเรื่อย พนักงานก็เหมือนพลัดกันเดินมาดูเรา เราอาจคิดไปเองนะ แต่มาบ่อยไปนะเราว่า ผ่านไป 20 นาที เห็นแก่เวลาอันสมควร เราก็เดินไปหานาง นางเห็นเราถือของไง นางก็บอกว่า 'ฝากของมั้ยค่ะ' เราส่ายหน้าแล้วพูดว่า 'มาเอาไอติม' นางหุบยิ้มแล้วบอกพนักงานอีกคนเอาไอติมมาให้ เรารับไปแล้วหันหลังกลับพร้อมมองกลับแล้วยิ้มมุมปากอย่างคนชนะ 555
เราไม่รู้ว่าเราทำเกินไปมั้ย แต่เราไม่คิดที่จะกลับไปแก้ไข เพราะอะไร ก็พนักงานก็เห็นทำไมไม่บอกเราตั้งแต่แรก หรือครั้งแรกที่เห็นเราล่ะ ทำไมต้องวนไปวนมา เราไม่เข้าใจ อีกอย่างถ้าบอก บอกดีๆเราไม่ว่า แต่นี้คือเสียงก็ไม่ใช่แน่ๆว่ามาแบบเป็นมิตร ถ้านางคือหัวหน้าจริง เราคิดว่านางควรปรับปรุง ทัศนคติของนางเอามากๆเลยนะ อีกอย่างความเป็นผู้นำนางควรมีเยอะๆนะ อย่ามีแต่อินเนอร์คิดว่าร้านหนังสือคือรันเวย์ มันไม่ใช่ แกคิดผิดเว่ย แต่ถ้านางไม่ใช่หัวหน้า ที่ใส่ชุดแปลกเพราะผ้าไม่แห้งหรืออะไรก็แล้วแต่ ไงก็ควรปรับปรุงอยู่ดี เพราะนี่คืองานบริการ ขีดเส้นใต้นะครับ ว่างานบริการ !! ส่วนเรา เราก็จะได้รู้ว่าห้ามเอาไอติมที่เป็นถ้วยเข้าร้านหนังสือ หรือถ้าจะเข้า ต้องฝากไอติมไว้ที่เคาน์เตอร์ก่อน!!
จบ.