....หอบความคิดถึงมาให้ค่ะ....

ดวงบุหลันขวัญฟ้าจารวี ร่ายวลีวาบไหวดั่งไฟฝัน เห่บทตอนอ้อนคำมาจำนรรจ์ กานท์กลอนกลั่นสรรสร้อยถ้อยหลั่งริน จะกอบเมฆม่านฟ้ามาประดิษฐ์ เนรมิตสกาวหาวห้วงศิลป์ โปรยน้ำค้างต่างเพชรพลอยไพลิน เบื้องบุรินทร์ถวิ

อยากเก็บดาวทั้งฟ้ามามอบให้ จากดวงใจที่ห่วงใยให้คิดถึง กำลังใจ..สายใยยังติดตรึง ห้วงคำนึงยังลึกซึ้งถึงอาทร ถึงวันนี้จะเจ็บช้ำย้ำว่ารัก มิหยุกพักหักใจจากอยากจักถอน กำลังใจขอส่งสานส์ผ่านบทกลอน คร

๏ ด้วยคำนึงจึงแถลงแจ้งสลัก ถ้วนว่ารักหนักแน่นนั้นเป็นอยู่ แม้นพานพบเนื้อเย็นโปรคเอ็นดู เพียงอยากรู้จึงกังวัลล้นจับใจ เมื่อไรหนอสุขสมอารมณ์หา จำกังขาผ่านลิขิตคลายจิตได้ ให้รับส่วนมวลเฉลยเผยความใน พ้นผ

ดาวกระพริบ วิบไหว ปลายฟากฟ้า ส่องแสงพา ใจเรา เฝ้าหวั่นไหว อยากออดอ้อน ดารา ฟ้ากว้างไกล ด้วยดวงใจ ติดบ่วง ห้วงคำนึง อยาก..บอกดาว ลอยเลื่อน เกลื่อนเวหน อยาก..บอกใครบางคน บ่นคิดถึง อยาก..บอกรัก ฝา

รินคำร้อย ถ้อยถึงรำพึงหา เมื่อคราวครา ห่างหาย ฝากใจเสริม ส่งข่าวว่าทุกวัน มั่นเหมือนเดิม ใจก็เริ่ม รู้ซึ้ง ถึงค่าควร ด้วยคะนึงตรึงใจ ใฝ่ถวิล อยากได้ยิน คำรื่น&n

หวีดหวิวแว่วลมเลคลื่นเห่กล่อม ทิวสนน้อมกิ่งโน้มคราลมไหว เสียงคลอครวญอวลอุ่นละมุนละไม ธาราไหลรินรื่นชื่นฉ่ำจินต์.... ขอบฟ้าโค้งลงลูบจูบน้ำใส เหมือนออดอ้อนเตือนใจให้ถวิล แม้นตัวไกลใจอยู่คู่ชีวิน อย่าสู

รินร่ายพจน์บทกลอนอักษรรักร้อยสลักปักลงส่งคำขานว่าใครหนึ่งคิดถึงรำพึงกานท์จากวันวานผ่านเผยเอื้อนเอ่ยมา ลืมหรือยังอักษรกลอนคนเศร้าที่เคยเคล้าครวญคำเพรียกพร่ำหาว่ารักเอยเฉลยพร่ำรำพันพาคำนึงอยู่ทุกครามิลา