ตามนั้นแหละค่ะ คิดถึงคนที่มีไว้ให้เราคิดถึง...
นี่เป็นกระทู้แรกนะคะ หากผิดพลาดประการใด ก็ต้องขออภัยไว้ด้วย
เราตั้งกระทู้นี้มาเพื่ออยากจะระบายสิ่งที่อยู่ในใจค่ะ
สิ่งนั้นมันก็คือ ความคิดถึงที่เรามีใครคนหนึ่ง ใครคนหนึ่งที่เขาให้เราเป็นได้แค่ 'เพื่อน'
เราก็แค่คนๆหนึ่งที่ควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่เก่ง
เมื่อตอนมอปลาย เรามีเพื่อนชายอยู่คนหนึ่ง ขอเรียกแทนชื่อเพื่อนคนนั้นว่า G นะคะ
เรากับ G สนิทกันอยู่พักหนึ่งก่อนจะห่างหายและไม่ค่อยได้คุยกันค่ะ
เพราะอะไรน่ะหรอ... ก็เพราะเราแปรความสนิทเป็นความรักน่ะสิ
เราอ่อนไหวเกินไป แอบรักเพื่อนโดยไม่รู้ตัว
แต่ G ก็ใจดีนะ รับรู้ทุกอย่างแต่ก็ไม่ได้โกรธหรือหายออกไปชีวิตเราแต่อย่างใด
เพียงแต่ 'ไม่สนิท' เหมือนเดิมก็เท่านั้น...
G เป็นคนติสท์ค่ะ เขาเป็นพวกอารมณ์ศิลปิน ชอบเล่นดนตรี
ส่วนเราน่ะหรอ ตอนมอปลายน่ะเราไม่ทำอะไรมากหรอกนอกจากอยู่กับเพื่อนตุ๊ดเพื่อนเทย แซวรุ่นน้องหล่อๆไปเรื่อย
เราเป็นคนอารมณ์ร้อนค่ะ มีเรื่องบ่อย G ก็รู้ก็เห็นนะคะ เพราะเราอยู่ห้องเดียวกัน
ตอนนั้นทุกอย่างดูสนุกไปหมด แต่พอตอนนี้ลองย้อนมองกลับไป โคตรอายเลยค่ะ ทำไปได้ไงเนี่ย...
บางทีก็อยากจะลบล้างวีรกรรมแย่ๆให้หมด อยากให้ G เห็นว่าเราเป็นคนดี เผื่อจะเปลี่ยนใจมาชอบเราบ้าง (งานมโนล้วนๆ)
ถ้าความรู้สึกที่เรามีต่อ G มันจบลงแค่ตอนมอปลายก็คงจะดีมั้งคะ
แม้ว่าตอนนี้เราทั้งคู่จะแยกย้ายกันไปทำตามความฝันแล้ว
เราเรียนกันคนละมอค่ะ แต่มอเราก็ไม่ไกลกันมาก
บอกตรงๆค่ะว่าเราเริ่มกลับมาคิดถึง G อีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ช่วงที่เราเห็นว่า G รู้ว่าเราคิดกับ G ยังไง
เราก็โกรธตัวเองนะที่ไม่รู้จักควบคุมความรู้สึกตัวเอง
เราพยายามจะทำทุกอย่างให้ G เห็นว่าเราไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับ G แล้ว
ทั้งแกล้งเพ้อถึงคนนั้นคนนี้ลงเฟส หาคนมาคุยเพื่อคบ
G ก็รู้ก็เห็นนะว่าเราคุยกับใครบ้าง
แต่สุดท้ายแล้ว เราก็หลอกตัวเองไม่ได้ตลอด
ตอนนี้เราก็กลับมาหวนคิดถึงอดีตเมื่อตอนมอปลายอีกครั้ง
คิดถึงทุกวัน แต่เวลาคิดถึง เราไม่เจ็บปวดเลยนะ
ไม่เจ็บเลยที่เขาให้เราเป็นได้แค่เพื่อน
มันออกอารมณ์แบบหม่นๆมากกว่า สุขไม่สุด ทุกข์ไม่สุด
เวลาคิดถึงก็จะเปิดเพลงรอยยิ้มของวง Scrubb ไปด้วย
เพราะเราฟังเพลงนี้ทีไร เราจะคิดถึงเขาทุกที
บอกตรงๆว่าอยากจะให้ความรู้สึกนี้มันหายไปสักที
เราไม่อยากให้เขารู้ว่าเรายังคิดแบบนี้กับเขา
กลัวว่าเขาจะหายไปจากเราจริงๆ
เคยคิดถึงใครสักคนที่ยังไงก็ทำได้แค่คิดถึงไหม
นี่เป็นกระทู้แรกนะคะ หากผิดพลาดประการใด ก็ต้องขออภัยไว้ด้วย
เราตั้งกระทู้นี้มาเพื่ออยากจะระบายสิ่งที่อยู่ในใจค่ะ
สิ่งนั้นมันก็คือ ความคิดถึงที่เรามีใครคนหนึ่ง ใครคนหนึ่งที่เขาให้เราเป็นได้แค่ 'เพื่อน'
เราก็แค่คนๆหนึ่งที่ควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่เก่ง
เมื่อตอนมอปลาย เรามีเพื่อนชายอยู่คนหนึ่ง ขอเรียกแทนชื่อเพื่อนคนนั้นว่า G นะคะ
เรากับ G สนิทกันอยู่พักหนึ่งก่อนจะห่างหายและไม่ค่อยได้คุยกันค่ะ
เพราะอะไรน่ะหรอ... ก็เพราะเราแปรความสนิทเป็นความรักน่ะสิ
เราอ่อนไหวเกินไป แอบรักเพื่อนโดยไม่รู้ตัว
แต่ G ก็ใจดีนะ รับรู้ทุกอย่างแต่ก็ไม่ได้โกรธหรือหายออกไปชีวิตเราแต่อย่างใด
เพียงแต่ 'ไม่สนิท' เหมือนเดิมก็เท่านั้น...
G เป็นคนติสท์ค่ะ เขาเป็นพวกอารมณ์ศิลปิน ชอบเล่นดนตรี
ส่วนเราน่ะหรอ ตอนมอปลายน่ะเราไม่ทำอะไรมากหรอกนอกจากอยู่กับเพื่อนตุ๊ดเพื่อนเทย แซวรุ่นน้องหล่อๆไปเรื่อย
เราเป็นคนอารมณ์ร้อนค่ะ มีเรื่องบ่อย G ก็รู้ก็เห็นนะคะ เพราะเราอยู่ห้องเดียวกัน
ตอนนั้นทุกอย่างดูสนุกไปหมด แต่พอตอนนี้ลองย้อนมองกลับไป โคตรอายเลยค่ะ ทำไปได้ไงเนี่ย...
บางทีก็อยากจะลบล้างวีรกรรมแย่ๆให้หมด อยากให้ G เห็นว่าเราเป็นคนดี เผื่อจะเปลี่ยนใจมาชอบเราบ้าง (งานมโนล้วนๆ)
ถ้าความรู้สึกที่เรามีต่อ G มันจบลงแค่ตอนมอปลายก็คงจะดีมั้งคะ
แม้ว่าตอนนี้เราทั้งคู่จะแยกย้ายกันไปทำตามความฝันแล้ว
เราเรียนกันคนละมอค่ะ แต่มอเราก็ไม่ไกลกันมาก
บอกตรงๆค่ะว่าเราเริ่มกลับมาคิดถึง G อีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ช่วงที่เราเห็นว่า G รู้ว่าเราคิดกับ G ยังไง
เราก็โกรธตัวเองนะที่ไม่รู้จักควบคุมความรู้สึกตัวเอง
เราพยายามจะทำทุกอย่างให้ G เห็นว่าเราไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับ G แล้ว
ทั้งแกล้งเพ้อถึงคนนั้นคนนี้ลงเฟส หาคนมาคุยเพื่อคบ
G ก็รู้ก็เห็นนะว่าเราคุยกับใครบ้าง
แต่สุดท้ายแล้ว เราก็หลอกตัวเองไม่ได้ตลอด
ตอนนี้เราก็กลับมาหวนคิดถึงอดีตเมื่อตอนมอปลายอีกครั้ง
คิดถึงทุกวัน แต่เวลาคิดถึง เราไม่เจ็บปวดเลยนะ
ไม่เจ็บเลยที่เขาให้เราเป็นได้แค่เพื่อน
มันออกอารมณ์แบบหม่นๆมากกว่า สุขไม่สุด ทุกข์ไม่สุด
เวลาคิดถึงก็จะเปิดเพลงรอยยิ้มของวง Scrubb ไปด้วย
เพราะเราฟังเพลงนี้ทีไร เราจะคิดถึงเขาทุกที
บอกตรงๆว่าอยากจะให้ความรู้สึกนี้มันหายไปสักที
เราไม่อยากให้เขารู้ว่าเรายังคิดแบบนี้กับเขา
กลัวว่าเขาจะหายไปจากเราจริงๆ