เราเป็นคนไม่ชอบการแข่งขันอะไรตั้งแต่เด็ก
ชอบความสบาย รักความสบาย แต่ก็ไม่ถึงขั้นขี้เกียจจนเกินไป
ตอนเรียน ขอแค่ไม่ตกเราก็ดีใจแล้ว แต่บางทีก็ได้ท๊อปเพราะความกลัวตกแบบมึน ๆ
เพื่อนเห็นเราเรียนเก่ง แต่ลึก ๆ ไม่ได้คาดหวังอะไรขนาดนั้น แค่พยายามให้ผ่านเกณฑ์ เพราะถ้าตกจะยิ่งยุ่งยาก ไม่ชอบ
จบมาทำงาน เห็นเพื่อนอยากมีรถ มีคอนโด เราดันเฉย ๆ อะ ไม่เคยตื่นเต้นกับอะไรพวกนี้เลย
มีแว้บ ๆ มาบ้าง แต่ก็ไม่ถึงขั้นอยากได้จริง ๆ
อนาคตเราอยากกลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่ คิดว่าเช่าหอแบบนี้สบายใจกว่า มีที่นอนมีเน็ทให้เล่นพอแล้ว ไม่เน้นความสวยงามอะไร
ปัจจุบัน เลือกงานที่ดูแล้วไม่หนักมาก ใกล้ห้อง เดินทางไม่เกิน 10 นาที
เงินเดือนไม่เยอะ แต่ก็ตามเกณฑ์ปกตินะ (ไม่ถึงสองหมื่น)
ไม่ค่อยซื้ออะไร ก็เลยทำให้รู้สึกว่าใช้พอ อยู่ได้เรื่อย ๆ มีเงินเก็บ ใช้เงินไม่เกินตัว ไม่มีหนี้อะไร
เคยเก็บเงินไปเที่ยวตปท. มา 3-4 ครั้ง รู้สึกแค่นี้ก็พอแล้ว
(และรู้สึกขอบคุณพ่อแม่ที่ให้อะไรหลายอย่าง ๆ แก่เรา จนสามารถทำตัวเรื่อย ๆ ได้ขนาดนี้ ลูกทำงานแล้วก็ยังให้อะไรหลาย ๆ อย่าง)
ตอนแรกก็คิดว่าเป็นแบบนี้ก็สบายดีแล้ว ถ้าเบื่อกทม.เมื่อไร ก็กลับไปอยู่บ้าน
ก็พอมีกิจการเล็ก ๆ ของที่บ้าน แม่จะให้เราสานต่อ (เคยลองทำแล้วก็โอเค ทำได้ แต่ตอนนั้นเราอยากอยู่กทม.มากกว่า)
ไม่รวยเวอร์ แต่มีกินมีใช้ สำหรับชีวิตต่างจังหวัด
แต่พอมองไปยังเพื่อน หลายคนก้าวหน้ากว่าเรา ทั้ง ๆ ที่ตอนเรียน เพื่อนบางคนเราเป็นคนติวหนังสือให้แท้ ๆ
บางคนมีรถ บางคนมีคอนโด บางคนก็กลายเป็นหัวหน้าไปแล้ว เรายังกิ๊กก๊อกอยู่เลย เฮ้อ
เริ่มอายุมากขึ้น ความเชื่อมั่นตอนแรกของตนเองก็สั่นคลอน หรือเราจะคิดผิด ?
ไม่อยากพยายามจนตัวเองเหนื่อยใจจะขาด หรือดิ้นรนจนเครียดอะไรแบบนั้น คิดสภาพแล้วเราคงไม่มีความสุขอะ
แต่ตอนนี้ชักลังเล เมื่อเห็นคนอื่นเค้าดูมีทรัพย์สิน มีรถ มีคอนโด เราควรจะต่อสู้เพื่อคว้าสิ่งเหล่านั้นมาครอบครองดีหรือเปล่า
แนวคิดอยากมีชีวิตเรียบ ๆ ง่าย ๆ มันดีหรือไม่ดี สับสนค่ะ
ชักจะไม่มั่นใจในแนวคิด "ไม่ค่อยอยากได้อยากมีอะไร" ของตัวเองซะแล้ว
ชอบความสบาย รักความสบาย แต่ก็ไม่ถึงขั้นขี้เกียจจนเกินไป
ตอนเรียน ขอแค่ไม่ตกเราก็ดีใจแล้ว แต่บางทีก็ได้ท๊อปเพราะความกลัวตกแบบมึน ๆ
เพื่อนเห็นเราเรียนเก่ง แต่ลึก ๆ ไม่ได้คาดหวังอะไรขนาดนั้น แค่พยายามให้ผ่านเกณฑ์ เพราะถ้าตกจะยิ่งยุ่งยาก ไม่ชอบ
จบมาทำงาน เห็นเพื่อนอยากมีรถ มีคอนโด เราดันเฉย ๆ อะ ไม่เคยตื่นเต้นกับอะไรพวกนี้เลย
มีแว้บ ๆ มาบ้าง แต่ก็ไม่ถึงขั้นอยากได้จริง ๆ
อนาคตเราอยากกลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่ คิดว่าเช่าหอแบบนี้สบายใจกว่า มีที่นอนมีเน็ทให้เล่นพอแล้ว ไม่เน้นความสวยงามอะไร
ปัจจุบัน เลือกงานที่ดูแล้วไม่หนักมาก ใกล้ห้อง เดินทางไม่เกิน 10 นาที
เงินเดือนไม่เยอะ แต่ก็ตามเกณฑ์ปกตินะ (ไม่ถึงสองหมื่น)
ไม่ค่อยซื้ออะไร ก็เลยทำให้รู้สึกว่าใช้พอ อยู่ได้เรื่อย ๆ มีเงินเก็บ ใช้เงินไม่เกินตัว ไม่มีหนี้อะไร
เคยเก็บเงินไปเที่ยวตปท. มา 3-4 ครั้ง รู้สึกแค่นี้ก็พอแล้ว
(และรู้สึกขอบคุณพ่อแม่ที่ให้อะไรหลายอย่าง ๆ แก่เรา จนสามารถทำตัวเรื่อย ๆ ได้ขนาดนี้ ลูกทำงานแล้วก็ยังให้อะไรหลาย ๆ อย่าง)
ตอนแรกก็คิดว่าเป็นแบบนี้ก็สบายดีแล้ว ถ้าเบื่อกทม.เมื่อไร ก็กลับไปอยู่บ้าน
ก็พอมีกิจการเล็ก ๆ ของที่บ้าน แม่จะให้เราสานต่อ (เคยลองทำแล้วก็โอเค ทำได้ แต่ตอนนั้นเราอยากอยู่กทม.มากกว่า)
ไม่รวยเวอร์ แต่มีกินมีใช้ สำหรับชีวิตต่างจังหวัด
แต่พอมองไปยังเพื่อน หลายคนก้าวหน้ากว่าเรา ทั้ง ๆ ที่ตอนเรียน เพื่อนบางคนเราเป็นคนติวหนังสือให้แท้ ๆ
บางคนมีรถ บางคนมีคอนโด บางคนก็กลายเป็นหัวหน้าไปแล้ว เรายังกิ๊กก๊อกอยู่เลย เฮ้อ
เริ่มอายุมากขึ้น ความเชื่อมั่นตอนแรกของตนเองก็สั่นคลอน หรือเราจะคิดผิด ?
ไม่อยากพยายามจนตัวเองเหนื่อยใจจะขาด หรือดิ้นรนจนเครียดอะไรแบบนั้น คิดสภาพแล้วเราคงไม่มีความสุขอะ
แต่ตอนนี้ชักลังเล เมื่อเห็นคนอื่นเค้าดูมีทรัพย์สิน มีรถ มีคอนโด เราควรจะต่อสู้เพื่อคว้าสิ่งเหล่านั้นมาครอบครองดีหรือเปล่า
แนวคิดอยากมีชีวิตเรียบ ๆ ง่าย ๆ มันดีหรือไม่ดี สับสนค่ะ