เป็นกระทู้แรกในพันทิปอะนะครับ
เรื่องของเรื่องคือ เมื่อตอนสมัย ม. ปลาย ผมเคยชอบ ญ คนนึงอยู่ราวๆ 5 ปีได้ 5ปีนั้นผมก็เป็นเพียงไอกาก
ที่ได้แต่แอบมองๆๆ แล้วก็แอบมอง จนพอผมจบ ม.ปลาย ผมก็ได้มีโอกาสคุยกับเค้า ซึ่งด้วยความ ที่
ผมดันเก็บความรู้สึกชอบมา 5 ปี ผมเลยจีบไม่ค่อยดี ออกจะยัดเยียดไปหน่อย
สุดท้ายก็เลยลงเอยด้วยความเละ 55555555 แล้วผมก็ไม่ได้คุยกับเค้าอีกเลย
มันทำให้ผมมานั่งเป็นบ้านอนไม่หลับฟังเพลงเศร้าอยู่ 6 เดือนได้ 555555
พอผ่านไปซักสองปี ผมก็ได้กลับมาคุยกับเค้า แต่เราก็คุยกับแบบผ่านๆไม่ได้อะไรมาก
ช่วงนั้นผมก็ชอบคนอื่นอยู่ด้วย แล้วก็ไม่ค่อยได้คุยกันอีก
ช่วงมหาลัยผมก็ชอบ ญ อยู่สองคน แต่ว่าแต่ละคน จบด้วยการที่
ไม่ได้คุยกันอีก กลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน ( แย่มากนะครับไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง )
หลังจากนั้นประมาณ 3 ปี เค้าก็มาขอให้ผมช่วยงานชิ้นนึงครับ ตอนแรกก็ลังเลนิดหน่อย
แต่พอผมคิดไปดีๆ ผมยังรู้สึกว่าไอที่ผมเคยชอบเค้ามันอาจจะหมดไปแล้ว
แต่ความรู้สึกที่ดี ความปราถนาดี เหลืออยู่มากกว่าที่คิด
คิดๆไปตอนนั้นถึงจะจบแย่แต่มันก็มีความทรงจำบางช่วง
ที่เราหวนกลับไปนึกมันก็เป็นความทรงจำดีๆ ที่พอเรานึกถึงมันบางทีก็แอบยิ้ม
ผมก็มาเลยช่วยงานเค้าครับ พอทำๆไปก็พบว่า......มันบั่นทอนเวลาชีวิตกว่าที่คิดครับ
เพราะตอนแรกเข้าใจว่าเวลาเยอะ แต่พอเอาจริงๆไม่ใช่
บางทีผมก็แอบขำตัวเองนะ ว่าเมิงบ้าปล่าวจะทุ่มอะไรนักวะ 555555555
แต่ยังไงก็รับปากมาแล้วครับต้องทำให้ดีที่สุด
ระหว่างทำไปก็คุยกับเค้าครับ ก็คุยเฮฮาสนิทกันด้วยดี
พอไปซักพักผมก็เริ่มรู้สึกว่า มันเริ่มมีความรู้สึกชอบขึ้นมาละ
ซึ่งผมไม่คิดจะเก็บมันไว้ครับ จากการที่ได้เรียนรู้ว่า
ยิ่งเก็บไว้นานเท่าไหร่ ใจก็จะประสบกับมหัตภัยมากเท่านั้น
ก็เลยเอาวะ ถ้าจะแห้วขอรีบแห้วแต่เนิ่นๆจะดีที่สุด
พอผมบอกไปสรุปว่าแห้วครับ เค้าบอกว่าไม่ได้คิดไรเฉยๆ ตัดใจไปเถอะ
แต่ก็ยังคุยกันได้นะ เป็นพี่น้องที่ดีต่อกันได้
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือผมรู้สึกดีครับ เหมือนมันได้พูดออกไปแล้ว
ความปราถนาดีที่มีต่อเค้าก็ยังคงอยู่ ถึงจะแห้ว
ไม่ได้เสียใจออกจะดีใจด้วยซ้ำ เพราะผมกับเค้าก็ยังรู้จักกัน ยังคุยกันยังเฮฮา
มันไม่ได้เหมือนก่อนที่พอจบแล้ว กลายเป็นคนไม่รู้จักกัน
เหมือนว่าผมได้แก้ไขในสิ่งที่ตัวเองทำผิดพลาดได้
รู้สึกพิลึกตัวเองมากครับ คนบ้าไร แห้วแต่มีความสุข
อ่อแต่งานเค้าผมก็ยังช่วยนะครับ รักษาคำพูดๆ
ขอส่งท้ายนิดนึงครับสำหรับทุกคน ถ้าชอบใครอย่าเก็บไว้นานครับ
ยิ่งถ้าชอบจริงจังมากเท่าไหร่ เราจะเดินไปไกล แล้วพอผิดหวังเราก็จะต้องเดินกลับมาไกล ( อาจจะมีแผลกลับมาด้วย )
เพราะงั้นชอบใครบอกเค้าไปเถอะครับ ถ้ารีบบอกอย่างน้อยเราก็จะรักษาความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นกับสองฝ่ายได้ครับ
ใครเคยโดนบอกปฎิเสธแต่กลับรู้สึกดีบ้างครับ
เรื่องของเรื่องคือ เมื่อตอนสมัย ม. ปลาย ผมเคยชอบ ญ คนนึงอยู่ราวๆ 5 ปีได้ 5ปีนั้นผมก็เป็นเพียงไอกาก
ที่ได้แต่แอบมองๆๆ แล้วก็แอบมอง จนพอผมจบ ม.ปลาย ผมก็ได้มีโอกาสคุยกับเค้า ซึ่งด้วยความ ที่
ผมดันเก็บความรู้สึกชอบมา 5 ปี ผมเลยจีบไม่ค่อยดี ออกจะยัดเยียดไปหน่อย
สุดท้ายก็เลยลงเอยด้วยความเละ 55555555 แล้วผมก็ไม่ได้คุยกับเค้าอีกเลย
มันทำให้ผมมานั่งเป็นบ้านอนไม่หลับฟังเพลงเศร้าอยู่ 6 เดือนได้ 555555
พอผ่านไปซักสองปี ผมก็ได้กลับมาคุยกับเค้า แต่เราก็คุยกับแบบผ่านๆไม่ได้อะไรมาก
ช่วงนั้นผมก็ชอบคนอื่นอยู่ด้วย แล้วก็ไม่ค่อยได้คุยกันอีก
ช่วงมหาลัยผมก็ชอบ ญ อยู่สองคน แต่ว่าแต่ละคน จบด้วยการที่
ไม่ได้คุยกันอีก กลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน ( แย่มากนะครับไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง )
หลังจากนั้นประมาณ 3 ปี เค้าก็มาขอให้ผมช่วยงานชิ้นนึงครับ ตอนแรกก็ลังเลนิดหน่อย
แต่พอผมคิดไปดีๆ ผมยังรู้สึกว่าไอที่ผมเคยชอบเค้ามันอาจจะหมดไปแล้ว
แต่ความรู้สึกที่ดี ความปราถนาดี เหลืออยู่มากกว่าที่คิด
คิดๆไปตอนนั้นถึงจะจบแย่แต่มันก็มีความทรงจำบางช่วง
ที่เราหวนกลับไปนึกมันก็เป็นความทรงจำดีๆ ที่พอเรานึกถึงมันบางทีก็แอบยิ้ม
ผมก็มาเลยช่วยงานเค้าครับ พอทำๆไปก็พบว่า......มันบั่นทอนเวลาชีวิตกว่าที่คิดครับ
เพราะตอนแรกเข้าใจว่าเวลาเยอะ แต่พอเอาจริงๆไม่ใช่
บางทีผมก็แอบขำตัวเองนะ ว่าเมิงบ้าปล่าวจะทุ่มอะไรนักวะ 555555555
แต่ยังไงก็รับปากมาแล้วครับต้องทำให้ดีที่สุด
ระหว่างทำไปก็คุยกับเค้าครับ ก็คุยเฮฮาสนิทกันด้วยดี
พอไปซักพักผมก็เริ่มรู้สึกว่า มันเริ่มมีความรู้สึกชอบขึ้นมาละ
ซึ่งผมไม่คิดจะเก็บมันไว้ครับ จากการที่ได้เรียนรู้ว่า
ยิ่งเก็บไว้นานเท่าไหร่ ใจก็จะประสบกับมหัตภัยมากเท่านั้น
ก็เลยเอาวะ ถ้าจะแห้วขอรีบแห้วแต่เนิ่นๆจะดีที่สุด
พอผมบอกไปสรุปว่าแห้วครับ เค้าบอกว่าไม่ได้คิดไรเฉยๆ ตัดใจไปเถอะ
แต่ก็ยังคุยกันได้นะ เป็นพี่น้องที่ดีต่อกันได้
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือผมรู้สึกดีครับ เหมือนมันได้พูดออกไปแล้ว
ความปราถนาดีที่มีต่อเค้าก็ยังคงอยู่ ถึงจะแห้ว
ไม่ได้เสียใจออกจะดีใจด้วยซ้ำ เพราะผมกับเค้าก็ยังรู้จักกัน ยังคุยกันยังเฮฮา
มันไม่ได้เหมือนก่อนที่พอจบแล้ว กลายเป็นคนไม่รู้จักกัน
เหมือนว่าผมได้แก้ไขในสิ่งที่ตัวเองทำผิดพลาดได้
รู้สึกพิลึกตัวเองมากครับ คนบ้าไร แห้วแต่มีความสุข
อ่อแต่งานเค้าผมก็ยังช่วยนะครับ รักษาคำพูดๆ
ขอส่งท้ายนิดนึงครับสำหรับทุกคน ถ้าชอบใครอย่าเก็บไว้นานครับ
ยิ่งถ้าชอบจริงจังมากเท่าไหร่ เราจะเดินไปไกล แล้วพอผิดหวังเราก็จะต้องเดินกลับมาไกล ( อาจจะมีแผลกลับมาด้วย )
เพราะงั้นชอบใครบอกเค้าไปเถอะครับ ถ้ารีบบอกอย่างน้อยเราก็จะรักษาความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นกับสองฝ่ายได้ครับ