เราคิดมากไปหรือป่าว แม่เราทำแบบนี้...

สวัสดีคะ ขอเรียกแทนตัวเองว่าเอนะคะเราเป็นลูกคนเดียว ตอนนี้อยู่กับแม่ ตา ยาย  ตอนนี้อยู่ ม.6 แล้ว ครอบครัวของเอความสุขน้อยลงตั้งแต่เด็กๆ เพราะ พ่อกับแม่ชอบทะเลาะกันต่อหน้าเอ ในเรื่องเล็กๆน้อยๆ พอจะย้าย รร.มัธยม พ่อกับแม่ก็เลิกกัน ตอนนั้นเสียใจมากๆไม่อยากให้เลิกกัน แต่พอโตขึ้นเอก็เริ่มเข้าใจพ่อกับแม่เขาคงมีเหตุผลของเขา หลังจากนั้นเอและแม่ก็ย้ายมาอยู่กับตา ยาย ตอนแรกๆเรื่องค่าใช้จ่ายพ่อก็จะโอนมาให้อย่างเสมอ พอหลังจากนั้นไม่นานพ่อก็ไม่โอนให้บอกไม่ได้ทำงาน ตาของเอก็เป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้มาตลอด แม่ของเอเงินเดือนก็ไม่มาก จึงไม่ได้ออกค่าใช้จ่ายของเอเลย แต่เออยากได้อะไรก็จะซื้อให้หมด และแม่ก็ไม่เคยมีใครหลังจากเลิกกับพ่อ แม่สัญญากับเราว่าจะไม่มีใครจะอยู่กับเอสองคน แต่พอเอม.6 อะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไป แม่เริ่มเปลี่ยนไป ตอนแรกตาเป็นคนรู้ก่อนเพราะแม่แต่งตัวมากขึ้น ดูแลตัวเองมากขึ้น เอก็บอกว่าคงไม่มีอะไรหรอกเพราะไม่คิดว่าแม่จะมีใคร หลังจากนั้นไม่กี่วันเอถามแม่ แต่แม่ปฎิเสธ เอก็ไม่ได้อะไร จนออมารู้เองว่าแม่มีผู้ชายมายุ่งด้วย ตอนนั้นเอโกรธแม่มาก ไม่คุยกับแม่หลายวันแบบเสียใจมากที่แม่โกหก ผิดสัญญา ตาของเอก็เป็นห่วงเอเพราะเอเครียดมาก ใกล้จะสอบ หลายๆอย่าง เอก็คิดมากด้วย พอพูดถึงเรื่องแบบนี้เอร้องไห้ แต่ทุกอย่างของแม่เปลี่ยนไป แม่กลับบ้านช้า แล้วแชทไลน์แบบยิ้มไปอะ เอรับไม่ได้กับสิ่งที่แม่เป็นเลย ตอนนี้เอชินกับสิ่งที่แม่เป็นแล้ว แต่เบื่อมาก รู้สึกชีวิตตัวเองแย่มาก พ่อกลับแม่เลิกกัน แล้วแม่ยังจะมาเป็นแบบนี้อีก ควรทำยังไงต่อดีคะ เพราะตอนนี้ถ้าไม่ติดเอ ตาก็ไม่อยากให้แม่อยู่บ้านแล้วจะให้ไปอยู่กับผู้ชายคนนั้น แต่ถ้าใครเป็นเอมันเป็นเรื่องที่รับยากมาก และเอรับไม่ได้ด้วย