ทำงาน&เที่ยวแบบงงๆที่ปราณบุรี 2 วัน 1 คืน ด้วยค่าเดินทางคนละ 60 บาท กับสามปีศาจในคราบนางฟ้า -0-

กระทู้สนทนา

สวัสดีคร้าบทุกๆคน ครั้งนี้เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรกของผม ผิดพลาดอย่างไรช่วยติชมกันด้วยนะคร้าบบบบ ><

เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมได้รับภารกิจไปสำรวจสถานที่ที่จะใช้จัดเลี้ยงสัมมนาโดยมีเงื่อนไขว่า "อยากได้รีสอร์ทสวยริมทะเล" แต่ในการไปสำรวจครั้งนี้ก็ไม่มีงบให้อีก เฮ้อ... ยากละสิทีนี้ แต่เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ลองไปดูแบบประหยัดๆน่าจะไหวอยู่ ผมก็ค่อนข้างใจจดใจจ่อที่จะได้ไปนะ เพราะอยากพักไปในตัวเหมือนกัน แต่ไปแบบนี้(ไปเสาร์-กลับอาทิตย์)ไหนจะต้องสำรวจสถานที่ ก็ทำใจเผื่อละ คงไม่ได้เที่ยวสนุกเท่าไร กลายเป็นว่าต้องท่องไว้ว่า งาน งาน งาน
แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อเจ้าน้องสาวตัวแสบเกิดอยากจะไปด้วย ไอ้เราก็ไม่อยากให้ไปเท่าไรเพราะกลัวจะลำบาก ไปแบบอดๆอยากๆ สองวันกลับ ไหนจะต้องทำงานอีก แต่ไอ้ตัวแสบบอกว่า ไม่เป็นไรพร้อมกลับลากเพื่อนไปอีกสองคน - -" และแล้วเรื่องวุ่นๆปนสนุกสนานก็ได้เริ่มต้นขึ้น

เช้าวันเสาร์ผมเดินทางจากคอนโดมายังสถานีรถไฟหัวลำโพงเพื่อมารอขึ้นรถไฟฟรี จาก กทม.ไปหัวหิน ในรอบ 9.20 น.

และเหมือนกับคนส่วนมาก ผมชอบที่จะมารอก่อนเวลานัดหมาย คือผมมาถึงตั้งแต่เวลาประมาณ 8.30 น. ก็เลยไปจองตั๋วรอน้องๆก่อน อ่อ ลืมบอก น้องสาวนี่ไปใช่น้องสาวแท้ๆนะครับ อยู่คนละบ้านกัน อิอิ

เวลาผ่านไป ล่วงมาถึงประมาณ 9.00 น. เริ่มหิวซะแล้วสิเรา ออกมาตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย แถมยังต้องมานั่งรอแหง็กอยู่คนเดียวอีก มาช้ากันจริงๆเลย แบบนี้งานเราจะรอดไหมเนี่ย แค่คิดก็ปวดตับ - - ไม่เป็นไรๆ ทำใจให้สงบไว้ เราอาจแค่โมโหหิว ต้องหาอะไรมาเติมพื้นที่ในท้อง ซะหน่อย ว่าแล้วก็เดินไปศูนย์อาหารซะหน่อย หลังจากเดินๆเลือกสักครึ่งนาที (จริงๆตั้งแต่แว๊บแรกที่เห็นผมก็ตกอยู่ใต้มนต์สะกดของขาหมูทันที) เลยตัดสินใจเลือกซื้อข้าวขาหมูไม่เอาหนังหนึ่งจาน ฟินนนน

โอ้ยๆๆๆ จะทันไหมเนี่ย ผมเหลือบมองดูนาฬิกาซ้ำๆ นี่มัน 9.15 น. แล้วนะ ทำไมยังไม่มาเนี่ย พอกำลังจะกดโทรศัพท์เพื่อถามว่า ถึงไหนกันแล้ว หูก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อเราพอดี หึหึ มาซะทีนะน้องเรา โถ่ แทบไม่ทัน
ว่าแต่ แล้วเพื่อนๆน้องหล่ะ โถ่เอ้ย..... เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง เหลือเวลาอีกแค่สามนาที จะได้เวลาตามกำหนดการณ์แล้ว เดินวนเป็นหนูติดจั่นเลยเรา เมื่อไรจะมาเนี่ย.... แล้วแล้ว เพื่อนน้องอีกสองคนก็มา เฮ้อ ตรงเวลากันจริงๆ เหลืออีกนาทีเดียว ทำไงดี............ วิ่งสิครับ รีบวิ่งดิ่งไปที่ชานชาลาด้วยความเร็ว แต่ภาพที่อยู่ตรงหน้า ทำให้ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดดดด เหมือนมีคนเอาหินสักสิบยี่สิบก้อนมาขว้างใส่หัว นั่นคือ "รถ ไฟ ยัง ไม่ มา" หือออออ ไอ้เราก็รีบแทบตาย เฮ้อ ช่วยไม่ได้ ระหว่างรอก็ถ่ายรูปเล่นกันซะหน่อยละกัน (จริงๆโดนบังคับให้กลายเป็นตากล้องประจำทริป)

เดินกันกันอย่างชิวๆ ไม่ทุกข์ ไม่ร้อน ราวกับเรื่องมาสายของพวกเธอไม่เคยเกิดขึ้น (น้ำตาคนมาแต่เช้าไหลT T)