เรื่องมีอยู่ว่าผมรักใครพอได้เป็นแฟนก็ต้องถูกบอกเลิกด้วยสาเหตุต่างๆ ไม่ว่าจะ เบื่อบ้าง กลับไปหาแฟนเก่าบ้าง แต่ผมก็ผ่านมาได้ ไม่ทราบว่าผ่านมาได้ยังไง แต่พอมาเจออีกคิดว่าจะรับมือได้สุดท้ายก็กลับมาทรมาน มาเสียใจเหมือนครั้งก่อนๆ ล่าสุดเป็นคนที่คุยกันอยู่ ยังไม่เป็นแฟนแต่ก็คุยกันหลายเดือนแล้ว รู้สึกดี รู้สึกรักและผูกพันกับเธอคนนั้น ทุกๆอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น เวลามีปัญหาเราก็สัญญากันว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหน ทะเลาะกันก็กลับมาดีกันผมจำคำสัญญาจากเธอได้ดี อีกอย่างเพื่อนผมก็เป็นเพื่อนสนิทของเธออยู่หลายคนช่วยเคลียได้เวลามีปัญหา ชวนไปเที่ยวไหนด้วยกันได้ แต่แล้ววันหนึ่งผมต้องไปเรียนพิเศษเข้าเตรียมทหาร คือเรา2คนไม่ได้ติดต่อกัน ไม่ได้เจอกัน เดือนนึง เธอบอกจะรอผมกลับมา ก่อนไปคืนนั้นเราก็อยู่คุยกันทั้งคืน ยังจำได้ว่าเธอบอกกับผมว่าชอบแบบที่มีผมอยู่มากกว่า ไม่อยากให้ไปเลย ผมก็บอกจะกลับมาหา กลับมาจะโทรหาคนแรกเลย แล้วเราก็บอกรักกันโดยที่ไม่รู้ว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย...
ครึ่งเดือนผ่านไป...
ผมกลับมา ผมโทรไปหาเธอตามที่บอก ตอนคุยในสายก็ยังโอเค(อาจจะเป็นเพราะคุยกันไม่นาน ผมต้องรีบนั่งรถกลับบ้านต่อ ผมเมารถ) พอผมไลน์ไปหาเธอเริ่มไม่ค่อยตอบพอตอบผมชวนเธอไปข้างนอกแบบไม่เจอกันนานคงคิดถึง แต่เธอบอกเงินหมดไม่ออก ไม่นานเธอบอกผมออกไปกับเพื่อน ผมก็เฟลนิดๆแต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร ผมจึงรอเธอว่างจากเพื่อน ลองชวนไปวันอื่นเธอก็ไม่ แล้วเธอก็ออน แต่ไม่ตอบ ถามคำตอบคำ เริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆๆๆๆ
จนมาถึงเย็นอีกวัน ผมสงสัยและอึดอัดใจจึงถามเธอไป เธอเป็นไรหรือป่าว รู้สึกว่าเปลี่ยนไปนะ ไม่เหมือนก่อนที่ผมจะห่างกับเธอ (เลือกได้ผมคงไม่อยากห่างหรอก แต่ความฝัน ความจำเป็น ของผม)เธอพยายามเลี่ยง เปลี่ยนเรื่อง ไม่ตอบ ตอบช้า ผมก็อยากให้จบจึงคะยั้นคะยอให้ตอบ เธอก็ไม่ยอมบอกอะไรทั้งนั้น
ผมก็ลืมคิดเราเป็นแค่คนคุยกัน ไม่มีสิทธิอะไร จะห้ามไม่ให้เปลี่ยนไม่ได้ จึงบอกเธอไป และขอเธอเป็นแฟน ไหนๆมันไม่มีไรจะเสียละว่ะขอเลยในใจคงคิดแบบนี้
สุดท้ายเธอบอกขอดูเรื่อยๆก่อน ยังไม่พร้อม เธอยังไม่เคยมีแฟนด้วยส่วนนึง ทำตัวไม่ถูกเวลามีแฟน ติดเพื่อน (ถ้าเธอไม่เปลี่ยนไปผมคงไม่ขอเป็นแฟนหรอก เพราะสถานะแค่คนคุยกันไปไหนด้วยกันก็โอเคดี มีความสุข แค่ถ้าเธอเปลี่ยนไปหรือเธอมีใครผมไม่มีสิทธิ)
เธอเปลี่ยนเรื่องคุย และพยายามตอบช้า ไม่ค่อยคุยด้วย ไม่ยอมให้โทรหา จนเราแชทเคลียกัน เธอบอกสาเหตุผมทุกอย่าง เธอแค่ชินกับตอนที่ผมไม่อยู่ เธออยู่คนเดียวมาตลอด ผมเหมือนเป็นคนแรกของเธอ พอไม่มีผมในเดือนนึงที่ผ่านมา เธอกับชินกับการอยู่คนเดียว เธอบอกผมแค่"อยากอยู่คนเดียว" และไม่มีทางกลับไปเป็คนคุยหรือสถานะเดิมได้ หรือแม้แต่เพื่อน ทุกวันนี้เธอยังไม่อยากมองหน้าผมเลย ผมก็ไม่เข้าใจผมไปทำอะไรผิด แต่อย่างน้อยก็ขอเก็บความทรงจำไว้ แม้มันจะทรมานแต่ครั้งนึงก็เคยมีความสุขกับเธอ
ทุกวันนี้ผมก็ยังรู้สึกแย่ เศร้าจมปลักกับอดีต เหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา คิดจะย้อนเวลา อยากทำให้ดีกว่านี้ ทั้งๆที่ตอนนี้เธอมีความสุขกับเพื่อน และไม่รู้ว่ามีใครเข้ามาใหม่ในชีวิตเธอ
อยากได้กำลังใจจากเพื่อนๆหรือวิธีทำให้ผมผ่านช่วงแย่ๆไปได้ หรือช่วยตอบว่าทำไมผมรักใครแล้วทำไมต้องเป็นฝ่ายถูกทิ้งอยู่เสมอด้วย
ทำไมรักใครถึงผิดหวังทุกครั้ง เสียใจมากกว่าอยู่ฝ่ายเดียว รู้สึกแย่ เป็นคนถูกทิ้งอยู่ฝ่ายเดียวเลย
ครึ่งเดือนผ่านไป...
ผมกลับมา ผมโทรไปหาเธอตามที่บอก ตอนคุยในสายก็ยังโอเค(อาจจะเป็นเพราะคุยกันไม่นาน ผมต้องรีบนั่งรถกลับบ้านต่อ ผมเมารถ) พอผมไลน์ไปหาเธอเริ่มไม่ค่อยตอบพอตอบผมชวนเธอไปข้างนอกแบบไม่เจอกันนานคงคิดถึง แต่เธอบอกเงินหมดไม่ออก ไม่นานเธอบอกผมออกไปกับเพื่อน ผมก็เฟลนิดๆแต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร ผมจึงรอเธอว่างจากเพื่อน ลองชวนไปวันอื่นเธอก็ไม่ แล้วเธอก็ออน แต่ไม่ตอบ ถามคำตอบคำ เริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆๆๆๆ
จนมาถึงเย็นอีกวัน ผมสงสัยและอึดอัดใจจึงถามเธอไป เธอเป็นไรหรือป่าว รู้สึกว่าเปลี่ยนไปนะ ไม่เหมือนก่อนที่ผมจะห่างกับเธอ (เลือกได้ผมคงไม่อยากห่างหรอก แต่ความฝัน ความจำเป็น ของผม)เธอพยายามเลี่ยง เปลี่ยนเรื่อง ไม่ตอบ ตอบช้า ผมก็อยากให้จบจึงคะยั้นคะยอให้ตอบ เธอก็ไม่ยอมบอกอะไรทั้งนั้น
ผมก็ลืมคิดเราเป็นแค่คนคุยกัน ไม่มีสิทธิอะไร จะห้ามไม่ให้เปลี่ยนไม่ได้ จึงบอกเธอไป และขอเธอเป็นแฟน ไหนๆมันไม่มีไรจะเสียละว่ะขอเลยในใจคงคิดแบบนี้
สุดท้ายเธอบอกขอดูเรื่อยๆก่อน ยังไม่พร้อม เธอยังไม่เคยมีแฟนด้วยส่วนนึง ทำตัวไม่ถูกเวลามีแฟน ติดเพื่อน (ถ้าเธอไม่เปลี่ยนไปผมคงไม่ขอเป็นแฟนหรอก เพราะสถานะแค่คนคุยกันไปไหนด้วยกันก็โอเคดี มีความสุข แค่ถ้าเธอเปลี่ยนไปหรือเธอมีใครผมไม่มีสิทธิ)
เธอเปลี่ยนเรื่องคุย และพยายามตอบช้า ไม่ค่อยคุยด้วย ไม่ยอมให้โทรหา จนเราแชทเคลียกัน เธอบอกสาเหตุผมทุกอย่าง เธอแค่ชินกับตอนที่ผมไม่อยู่ เธออยู่คนเดียวมาตลอด ผมเหมือนเป็นคนแรกของเธอ พอไม่มีผมในเดือนนึงที่ผ่านมา เธอกับชินกับการอยู่คนเดียว เธอบอกผมแค่"อยากอยู่คนเดียว" และไม่มีทางกลับไปเป็คนคุยหรือสถานะเดิมได้ หรือแม้แต่เพื่อน ทุกวันนี้เธอยังไม่อยากมองหน้าผมเลย ผมก็ไม่เข้าใจผมไปทำอะไรผิด แต่อย่างน้อยก็ขอเก็บความทรงจำไว้ แม้มันจะทรมานแต่ครั้งนึงก็เคยมีความสุขกับเธอ
ทุกวันนี้ผมก็ยังรู้สึกแย่ เศร้าจมปลักกับอดีต เหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา คิดจะย้อนเวลา อยากทำให้ดีกว่านี้ ทั้งๆที่ตอนนี้เธอมีความสุขกับเพื่อน และไม่รู้ว่ามีใครเข้ามาใหม่ในชีวิตเธอ
อยากได้กำลังใจจากเพื่อนๆหรือวิธีทำให้ผมผ่านช่วงแย่ๆไปได้ หรือช่วยตอบว่าทำไมผมรักใครแล้วทำไมต้องเป็นฝ่ายถูกทิ้งอยู่เสมอด้วย