อยากตามหาเพื่อนสมัยเรียนประถม
จบการศึกษาปี2546
โรงเรียนวัดครุใน อำเภอพระประแดง
ห้อง /3 ห้องครูสมาน
ถ้าใครเจอเราทักเราได้นะหรือหลังไมค์มาคุยสารทุกข์สุกดิบได้นะคะ
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
อันบน คือประเด็นหลักค่ะ ใครมีเวลาอ่านก็อ่านบรรทัดต่อไปได้ค่ะ
ใครไม่มีเวลาไม่เป็นไรค่ะ...
ใครรู้จักเพื่อนที่เราตามหาก็ช่วยบอกเขาหน่อยนะคะ
จริงๆเราจำชื่อ-นามสกุลได้บางคน แต่ลองเสริชในfacebook หรือ google ไม่เจอสักคนเลยค่ะ
อยากบอกชื่อเพื่อนในพันทิป แต่กลัวมีปัญหาค่ะ
เอาเป็นว่าเรามีข้อมูลให้แค่ข้างบนค่ะ
อันล่างอยากเล่า
ตั้งแต่เรียนจบ เจ้าของกระทู้ก็มีความจำเป็นที่ต้องไปต่อโรงเรียนมัธยมอีกจังหวัดหนึ่ง
แต่ยังไปโรงเรียนและกลับบ้านที่เดิม ไม่ได้อยู่หอค่ะ
ซึ่งการเดินทางไป-กลับกินเวลามาก ไม่ได้ออกไปเล่นไปเจอเพื่อนเหมือนแต่ก่อน
การกลับไปโรงเรียนเก่าหลังจากเราได้จบไปแล้วทุกคนมักจะได้มีโอกาสกลับไป
แต่เจ้าของกระทู้กว่าจะถึงบ้านก็กินเวลาเดินทาง 2 ชม.
ทำให้เราไม่ได้ทำในสิ่งที่เด็กที่จบหวนกลับคืนสู่บ้านเก่า
สมัยนั้นไม่มีโทรศัพท์มือถือเลยค่ะ มีแต่เบอร์โทรศัพท์บ้าน บางคนก็มีโทรศัพท์บ้าน บางคนก็ไม่มี
ยังจำได้เลย เพื่อนบางคนไม่มีทะเบียนบ้าน ครูยังทวงจนวันสุดท้าย
จริงก่อนจบก็มีการถ่ายรูปกัน แต่ตอนนั้นเด็กน้อยมากไม่มีการเขียนเฟรนด์ชิพ
และไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนสมัยประถมอีกเลย และเราก็เจอกลุ่มเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ จนเวลาผ่านไป ผ่านไป และผ่านไป
เราหลงลืมความเป็นเด็กน้อยและเพื่อนสมัยประถมไป
จนเรากำลังจะจบมหาลัย ช่วงนั้นทำโปรเจ็คคือกลับบ้านดึกมากประมาณ5ทุ่มแทบทุกวัน
กำลังยืนรอวินมอไซค์เพื่อที่จะเข้าซอยบ้าน
มีมอไซค์คันนึงขับผ่านหน้ามาใกล้เกือบจะเฉียดๆ
มีผู้ชายคนที่ขับมอไซค์ค่ะ มองหน้าเราแล้วก็มองๆจนขับผ่านไป
เราก็งงว่ามองอะไร...มองทำไม
ก็ไม่สนใจ เขาขับกลับมาแบ้วมองอีก ทีนี้เราเริ่มกลัวแล้ว
วันนั้นฝนตกด้วย คนขับวิ่งวินก็น้อย ดึกแล้วด้วย หอบโน้ตบุ้ค กระดาษ เอกสาร พะรุงพะรังมากค่ะ
สักพักเขาขับรถกลับมาค่ะ
แล้วเรียก "เธอๆๆๆ" เราเหวอค่ะ คือเป็นคนขี้กลัวมาก ระแวงมาก เตรียมวิ่งเข้า 7-11
ยังไม่ทันจะวิ่ง เขาพูดออกมาก่อน ว่า "จำเราได้มั้ย" เราเหวอหนักอีกค่ะ
"เราอุกฤษ ไง" ตอนนั้นสมองเรากำลังงงๆค่ะ อุกฤษไหน ใคร อะไร ยังไง?
แล้วพี่วินก็มาพอดี พี่เขาก็เร่งเพราะฝนก็ตก เรางงๆเลยรีบขึ้นรถแล้วก็ไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก
เรายังกลับบ้านเวลาเดิม แต่เราไม่ได้เจอเพื่อนคนนั้นอีกแล้ว
ถ้าได้เจอกันอีกเราก็อยากจะถามนะว่าเป็นยังไง ได้ติดต่อกับเพื่อนคนอื่นไหม
แล้วเพื่อนคนอื่นเขาเป็นยังไงบ้าง
สุดท้าย อยากจะขอโทษนะที่เราทำแบบนั้น...เราเสียโอกาสตัวเองที่จะได้กลับไปเจอเพื่อน
ตอนนี้เราอยากรู้ว่าเพื่อนทุกคนเป็นอย่างไร? อยากเจอกันแล้วต่างคนต่างมานั่งเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้ฟังกัน
เล่าเรื่องราวตอนเด็กๆว่าคนนี้ชอบแกล้งคนนั้น
คนนี้แอบชอบคนนั้น
เพื่อนคนนี้ทะาะกับเพื่อนอีกห้อง แล้วเราก็โกรธเพื่อนอีกห้องตามเพื่อน
บอกตรงๆทุกวันนี้เดินตลาด เราอาจจะเจอกัน แต่เราจำไม่ได้จริงๆ...ถ้าจำเราได้ ช่วยทักเราหน่อยนะ
เราขอโทษที่จำไม่ได้จริงๆ
🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼
ตามหาเพื่อนสมัยเรียนประถม
จบการศึกษาปี2546
โรงเรียนวัดครุใน อำเภอพระประแดง
ห้อง /3 ห้องครูสมาน
ถ้าใครเจอเราทักเราได้นะหรือหลังไมค์มาคุยสารทุกข์สุกดิบได้นะคะ
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
อันบน คือประเด็นหลักค่ะ ใครมีเวลาอ่านก็อ่านบรรทัดต่อไปได้ค่ะ
ใครไม่มีเวลาไม่เป็นไรค่ะ...
ใครรู้จักเพื่อนที่เราตามหาก็ช่วยบอกเขาหน่อยนะคะ
จริงๆเราจำชื่อ-นามสกุลได้บางคน แต่ลองเสริชในfacebook หรือ google ไม่เจอสักคนเลยค่ะ
อยากบอกชื่อเพื่อนในพันทิป แต่กลัวมีปัญหาค่ะ
เอาเป็นว่าเรามีข้อมูลให้แค่ข้างบนค่ะ
อันล่างอยากเล่า
ตั้งแต่เรียนจบ เจ้าของกระทู้ก็มีความจำเป็นที่ต้องไปต่อโรงเรียนมัธยมอีกจังหวัดหนึ่ง
แต่ยังไปโรงเรียนและกลับบ้านที่เดิม ไม่ได้อยู่หอค่ะ
ซึ่งการเดินทางไป-กลับกินเวลามาก ไม่ได้ออกไปเล่นไปเจอเพื่อนเหมือนแต่ก่อน
การกลับไปโรงเรียนเก่าหลังจากเราได้จบไปแล้วทุกคนมักจะได้มีโอกาสกลับไป
แต่เจ้าของกระทู้กว่าจะถึงบ้านก็กินเวลาเดินทาง 2 ชม.
ทำให้เราไม่ได้ทำในสิ่งที่เด็กที่จบหวนกลับคืนสู่บ้านเก่า
สมัยนั้นไม่มีโทรศัพท์มือถือเลยค่ะ มีแต่เบอร์โทรศัพท์บ้าน บางคนก็มีโทรศัพท์บ้าน บางคนก็ไม่มี
ยังจำได้เลย เพื่อนบางคนไม่มีทะเบียนบ้าน ครูยังทวงจนวันสุดท้าย
จริงก่อนจบก็มีการถ่ายรูปกัน แต่ตอนนั้นเด็กน้อยมากไม่มีการเขียนเฟรนด์ชิพ
และไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนสมัยประถมอีกเลย และเราก็เจอกลุ่มเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ จนเวลาผ่านไป ผ่านไป และผ่านไป
เราหลงลืมความเป็นเด็กน้อยและเพื่อนสมัยประถมไป
จนเรากำลังจะจบมหาลัย ช่วงนั้นทำโปรเจ็คคือกลับบ้านดึกมากประมาณ5ทุ่มแทบทุกวัน
กำลังยืนรอวินมอไซค์เพื่อที่จะเข้าซอยบ้าน
มีมอไซค์คันนึงขับผ่านหน้ามาใกล้เกือบจะเฉียดๆ
มีผู้ชายคนที่ขับมอไซค์ค่ะ มองหน้าเราแล้วก็มองๆจนขับผ่านไป
เราก็งงว่ามองอะไร...มองทำไม
ก็ไม่สนใจ เขาขับกลับมาแบ้วมองอีก ทีนี้เราเริ่มกลัวแล้ว
วันนั้นฝนตกด้วย คนขับวิ่งวินก็น้อย ดึกแล้วด้วย หอบโน้ตบุ้ค กระดาษ เอกสาร พะรุงพะรังมากค่ะ
สักพักเขาขับรถกลับมาค่ะ
แล้วเรียก "เธอๆๆๆ" เราเหวอค่ะ คือเป็นคนขี้กลัวมาก ระแวงมาก เตรียมวิ่งเข้า 7-11
ยังไม่ทันจะวิ่ง เขาพูดออกมาก่อน ว่า "จำเราได้มั้ย" เราเหวอหนักอีกค่ะ
"เราอุกฤษ ไง" ตอนนั้นสมองเรากำลังงงๆค่ะ อุกฤษไหน ใคร อะไร ยังไง?
แล้วพี่วินก็มาพอดี พี่เขาก็เร่งเพราะฝนก็ตก เรางงๆเลยรีบขึ้นรถแล้วก็ไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก
เรายังกลับบ้านเวลาเดิม แต่เราไม่ได้เจอเพื่อนคนนั้นอีกแล้ว
ถ้าได้เจอกันอีกเราก็อยากจะถามนะว่าเป็นยังไง ได้ติดต่อกับเพื่อนคนอื่นไหม
แล้วเพื่อนคนอื่นเขาเป็นยังไงบ้าง
สุดท้าย อยากจะขอโทษนะที่เราทำแบบนั้น...เราเสียโอกาสตัวเองที่จะได้กลับไปเจอเพื่อน
ตอนนี้เราอยากรู้ว่าเพื่อนทุกคนเป็นอย่างไร? อยากเจอกันแล้วต่างคนต่างมานั่งเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้ฟังกัน
เล่าเรื่องราวตอนเด็กๆว่าคนนี้ชอบแกล้งคนนั้น
คนนี้แอบชอบคนนั้น
เพื่อนคนนี้ทะาะกับเพื่อนอีกห้อง แล้วเราก็โกรธเพื่อนอีกห้องตามเพื่อน
บอกตรงๆทุกวันนี้เดินตลาด เราอาจจะเจอกัน แต่เราจำไม่ได้จริงๆ...ถ้าจำเราได้ ช่วยทักเราหน่อยนะ
เราขอโทษที่จำไม่ได้จริงๆ
🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼