มีใครน้ำตาซึมป่ะตอนมันยิงได้ (เจ้าตัวก็น้ำตาซึมนะ)

เกมส์วันนี้นอกเหนือจากสถิติอันเลวร้ายเวลาเจอสวอนซี อีกหนึ่งเรื่องที่ผมกังวลคือโจเอล แคมเบลนี่แหละ หลังจากที่เวงเกอร์ออกข่าวกระตุ้นเจ้าตัว  เกมส์วันนี้คือเกมส์ที่สำคัญที่สุดในชีวิตเจ้าตัว โอกาสจะได้อยู่อาร์เซน่อลต่อหรือถูกขายเมื่อจบฤดูกาลอาจจะอยู่ที่นัดนี้ก็ได้ แคมเบลไม่ใช่นักเตะที่เล่นแย่ แต่จังหว่ะเค้าไม่คลิ๊กเพราะไม่ได้โอกาสในชุดใหญ่เลย  ในที่สุดก็มีโอกาสตกลงมาใส่เจ้าตัวคือนักเตะฝั่งขวาเจ็บหมด (วัลคอต , อ็อคเล็ด , เวลเบ็ค , แรมซี)  โอกาสมาขนาดนี้คือมันเป็นอะไรที่กดดันมากๆ ก่อนเกมส์ผมจึงเอาใจช่วยเจ้าตัวให้ชนะใจเวงเกอร์ให้ได้  ผมชอบแคมเบลตรงที่เค้าขยัน เร็ว เกมส์รับเยี่ยม เกมส์รุกช่างมันผมไม่หวังเท่าไหร่ ขอแค่อย่าเล่นผิดพลาดและช่วยเกมส์รับก็พอ  แต่ผิดคาดครับ เจ้าตัวเล่นดีมากในระดับนึง ต่อให้ยิงประตูไม่ได้ผมก็ให้ผ่าน

แต่นาทีที่แคมเบลยิงเข้าแล้ววิ่งไปร้องไห้ เพื่อนๆในทีมวิ่งมาร่วมดีใจ คือมันแบบเป็นน้ำตาลูกผู้ชาย ลูกผู้ชายที่ผ่านความกดดัน ความอึดอัด และหลายๆอย่าง คนเราถ้ามันไม่ถึงที่สุดมันไม่ร้องหรอกครับ ผมเชื่อว่าแคมเบลรักทีมอาร์เซน่อล แกพูดหลายครั้งว่าต้องการพิสูจน์ตัวเองให้ได้  ถึงแม้นี่จะแค่ก้าวแรก แต่ก็ซื้อใจเวงเกอร์ที่จะให้โอกาสแกในอีกต่อไปละ  ผมก็เป็นคนนึงที่ชีวิตเคยตกอยู่ในสภาวะลำบากแบบนี้แหละจนเคยมีคำว่า นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายแล้วนะ เข้ามายังหูผม นาทีนั้นโลกมันมึดมนมาก มันทั้งกดดัน ทั้งกลัว ทำอะไรก็กลัวไปหมด แต่จิตใจที่แข็งแกร่งทำให้ผมผ่านมันมาได้ และประสบความสำเร็จในระดับนึงแล้ว  ผมเข้าใจความรู้สึกของแคมเบลสุดๆอ่ะ เพราะหันมามองตัวเองนี่แหละ

มันก็ไม่มีอะไรแน่นอนสุดท้ายแคมเบลอาจจะย้ายก็ได้ หรือประตูนี้อาจจะทำให้แคมเบลอยู่กับทีมจนเป็นตำนานปืนก็ได้ แต่ประตูที่แคมเบลยิง ในเกมส์เล็กๆเกมส์หนึ่งใน 38 นัด ที่ไม่ได้สวยงามอะไรนัก แต่มันเป็นประตูที่ดีพอจะอยุ่ในหัวใจแฟนปืน และอยุ่ในความทรงจำของแคมเบลตลอดไปแน่นอน !! ผมรักนักเตะที่ใจสู้และทุ่มเทเพื่อทีม ผมไม่มีโอกาสบอกเจ้าตัวแบบเป็นการส่วนตัว แต่อยากบอกแคมเบลว่า สู้ๆโว้ยไอน้องชาย !!