บางครั้ง...ก็คิดในใจนะ ว่าถ้าตอนนั้นเราอยู่ในสภาพนี้ เราจะเป็นยังไง อยากที่จะกลับบ้าน แต่ไม่มีแม้กระทั่งบ้านให้กลับ ...ไม่มีญาติที่พอจะพึ่งพาได้
ใช้ฃีวิตด้วยการหาเก็บขวดตามถังขยะ ขายได้บ้างไม่ได้บ้าง ไปเก็บต่างที่ก็โดนเจ้าที่เขาเขม่นเอา ข้าวก็ได้กินมั่งไม่ได้กินมั่ง ป่วยขึ้นมา ยารักษาก็ไม่มี ...แค่คิดแล้วก็รู้สึกแย่มากแล้ว
วันนี้เห็นคุณป้าคนนี้นอนอยู่หน้าปากซอยทางเข้าหอ ข้างตัวมีถุงขวดกับน้ำเปล่าที่เหลือค่อนขวด สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนั้นคือ ได้แต่เดินไปร้านขายน้ำ ซื้อน้ำมาขวดนึงแล้วนำไปตั้งใกล้ๆตัวแก หวังว่าพอแกตื่นมาเห็นจะได้กินให้สดชื่นบ้างก็ยังดี หากว่าใครที่เห็นคนแบบนี้ อย่ารังเกียจเขาเลยนะ เพราะหากเป็นตัวเราเอง ญาติของเราเองคงไม่สนุกแน่ ซื้อน้ำ หรือขนม หรือ อาหารไปวางให้เขาก็ได้ อิ่มแค่หนึ่งมื้อแต่ต่อชีวิตเขาได้อีกหนึ่งวันนะ
แม่ของเราป่านนี้ก็ยังหาไม่เจอเลย ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไงบ้าง ...
ตอนที่บ้านเราถูกขายทอดตลาดหลายปีก่อน เราเหมือนบ้านแตกเลย พี่น้องต้องแยกย้ายกันไปอยู่กับคนที่รู้จัก แม่ก็หนีหายกระเซอะกระเซิงไปไหนไม่รู้ ตามหาแค่ไหน กับญาติๆก็ไม่มีข่าว
ตอนนั้นพวกโซเซียลก็ไม่มี จะตามหาคนๆนึงมันช่างยากลำบากมากเหลือเกิน ในใจก็หวังไว้ว่าซักวันคงจะเจอแม่เรานะ แต่ขอแค่ไม่ได้เจอในสภาพแบบนี้
เฝ้าอธิษฐานให้เขาพบแต่เคราะห์ดี หรือถ้าเขาล้มหายตายจากไปในที่ๆเราไม่รู้ ก็ขอให้เขาอย่าไปแบบทรมาณเลย เราก็หวังแค่นั้นเอง (พิมไปน้ำตาจะไหลวะ) ฝากไว้แค่นี้นะ ทำบุญให้กับคนไร้บ้านไม่เสียหายหรอก
ชีวิตคนไร้บ้าน...ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากกลับบ้าน แต่ไม่มีแม้กระทั่งบ้านให้กลับ...
บางครั้ง...ก็คิดในใจนะ ว่าถ้าตอนนั้นเราอยู่ในสภาพนี้ เราจะเป็นยังไง อยากที่จะกลับบ้าน แต่ไม่มีแม้กระทั่งบ้านให้กลับ ...ไม่มีญาติที่พอจะพึ่งพาได้
ใช้ฃีวิตด้วยการหาเก็บขวดตามถังขยะ ขายได้บ้างไม่ได้บ้าง ไปเก็บต่างที่ก็โดนเจ้าที่เขาเขม่นเอา ข้าวก็ได้กินมั่งไม่ได้กินมั่ง ป่วยขึ้นมา ยารักษาก็ไม่มี ...แค่คิดแล้วก็รู้สึกแย่มากแล้ว
วันนี้เห็นคุณป้าคนนี้นอนอยู่หน้าปากซอยทางเข้าหอ ข้างตัวมีถุงขวดกับน้ำเปล่าที่เหลือค่อนขวด สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนั้นคือ ได้แต่เดินไปร้านขายน้ำ ซื้อน้ำมาขวดนึงแล้วนำไปตั้งใกล้ๆตัวแก หวังว่าพอแกตื่นมาเห็นจะได้กินให้สดชื่นบ้างก็ยังดี หากว่าใครที่เห็นคนแบบนี้ อย่ารังเกียจเขาเลยนะ เพราะหากเป็นตัวเราเอง ญาติของเราเองคงไม่สนุกแน่ ซื้อน้ำ หรือขนม หรือ อาหารไปวางให้เขาก็ได้ อิ่มแค่หนึ่งมื้อแต่ต่อชีวิตเขาได้อีกหนึ่งวันนะ
แม่ของเราป่านนี้ก็ยังหาไม่เจอเลย ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไงบ้าง ...
ตอนที่บ้านเราถูกขายทอดตลาดหลายปีก่อน เราเหมือนบ้านแตกเลย พี่น้องต้องแยกย้ายกันไปอยู่กับคนที่รู้จัก แม่ก็หนีหายกระเซอะกระเซิงไปไหนไม่รู้ ตามหาแค่ไหน กับญาติๆก็ไม่มีข่าว
ตอนนั้นพวกโซเซียลก็ไม่มี จะตามหาคนๆนึงมันช่างยากลำบากมากเหลือเกิน ในใจก็หวังไว้ว่าซักวันคงจะเจอแม่เรานะ แต่ขอแค่ไม่ได้เจอในสภาพแบบนี้
เฝ้าอธิษฐานให้เขาพบแต่เคราะห์ดี หรือถ้าเขาล้มหายตายจากไปในที่ๆเราไม่รู้ ก็ขอให้เขาอย่าไปแบบทรมาณเลย เราก็หวังแค่นั้นเอง (พิมไปน้ำตาจะไหลวะ) ฝากไว้แค่นี้นะ ทำบุญให้กับคนไร้บ้านไม่เสียหายหรอก