หนังสือรูปเล่มที่ไม่น่าสนใจ แต่กลับเล่าเรื่องราวอีกด้านของข่าวได้เป็นอย่างดี

    หากย้อนไปเมื่อปี 2555 คงมีคนจำชื่อ นายอำพล ตั้งนพคุณ ได้ ที่เป็นข่าวใหญ่ เกี่ยวกับ sms ลบหลู่ หมิ่นสถาบัน ตอนแรกเราได้อ่านข่าวเราก็คิดว่า คำแก้ตัวแค่นี้ใครๆก็พูดออกมาได้โกหกเพื่อเอาตัวรอดชัดๆ เอาความแก่มาเรียกคะแนนสงสารไม่ได้หรอกนะ แต่หลังจากเมื่อวันที่ 30 ตุลาคม 2558 เราได้ไปเดินงานหนังสือที่ ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิตต์ ได้พบกับบูธหนึ่ง ซึ่งคนไม่เยอะมาก เราเดินไปดูหนังสือเล่มนึงที่เราสนใจ เปิดอ่านไป ก็วางลงที่เดิม แต่สายตาพลันไปมองเห็นหนังสือหน้าปกสีขาวเล่มนึง ที่เขียนด้วยอักษรที่เทาว่า “รักเอย”


          มันเป็นหนังสือปกสีขาวล้วน ด้านหลังก็ปกสีขาวล้วน หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่ไม่ค่อยมีใครสนใจสักเท่าไร แต่มันกลับดึงดูให้เราหยิบมันขึ้นมาแล้วจ่ายตังค์ เช้าวันที่ 31 ตุลาคม 2558 เราได้ตื่นมาแต่เช้าแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน หนังสือเล่มนี้ถูกเล่าด้วยภรรยาของนายอำพล เริ่มตั้งแต่จีบกัน แต่งงาน มีลูก หลาน เหลน จนกระทั่งอากง (นายอำพล) ถูกจับ หนังสือดำเนินเรื่องไปอย่างช้าๆ แต่บอกความรู้สึกเศร้าของเรื่องนี้ได้เป็นอย่างดีในเล่มนี้มีเล่าเรื่องราวอีกแง่มุมซึ่งแตกต่างจากข่าวออกเป็นอย่างมาก


          คุณรสมาลิน ตั้งนพคุณ เป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่ง และเข้มแข็งที่สุดเท่าที่เคยเจอมา ผ่านเรื่องราวไม่ว่าจะดีหรือร้ายมากับอากงเกือบ 50 ปี พอเสียอากงไปเขาก็ยังคงเข้มแข็ง เลี้ยงลูกหลานจนเติบโต แรกๆหลานเขามักจะบอกกับเขาเสมอว่าคิดถึงอากง คุณรสมาลินเป็นผู้หญิงที่นิสัยดี เพราะหลังจากอากงได้เสียชีวิตแล้ว คุณรสมาลิน ยังคงไปเยี่ยมเพื่อนๆของอากงในเรือนจำเสมอ ทุกครั้งที่ไปเขามักจะเห็นเหมือนอากงเดินไปเดินมาอยู่ในเรือนจำเสมอ ลูก หลาน เหลน ของอากงนั้นรักอากงมาก และหนังสือเล่มนี้ก็บอกอะไรได้หลายๆอย่างเหมือนกัน เช่น จดหมายที่เพื่อนของอากงเขียนให้อากง ในเนื้อความจดหมาย บอกความเป็นอยู่ของนักโทษที่ป่วยในเรือนจำได้เป็นอย่าดี และยังเล่าถึงมิตรภาพของพวกเขาที่อยู่ในเรือนจำด้วยกัน เราไม่ได้เขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อปลุกใจ แต่อยากให้ลองอ่านอีกแง่นึงที่ไม่ใช่ข่าว แต่เป็นคนข้างตัวของอากงที่เป็นคนเล่าเรื่องราวผ่านตัวหนังสือให้ทุกคนได้อ่าน  

สุดท้ายนี้ขอจากกันไปด้วย กลอนที่คุณรสมาลิน ตั้งนพคุณ แต่งอธิบายความรู้สึกเมื่อวันที่ 23 พฤศจิกายน 2554 หลังศาลตัดสินจำคุกอากง 20 ปี