วันหยุดยาวที่ผ่านมา บางคนหาเวลานอนพัก บางคนออกทริปตจว.กับเพื่อนและครอบครัว บางคนอยู่เฝ้าบ้าน..และเรา[ในที่นี้หมายถึงตัวเองและตัวเองกับตัวเอง] หาเรื่องใส่ตัวด้วยการแบกเป้และเต็นท์คนเดียวไปขึ้นภูกระดึง...สถานที่พิชิตใจตัวเองและความยากลำบาก เพราะหาที่ลงไม่ได้สักทีสุดท้ายก็มาตัดสินใจก่อนเดินทางไม่กี่วัน
" พ่อแม่เล่าให้ฟังเกี่ยวกับความทรงจำบนภูกระดึง พ่อขึ้นไป2รอบ แม่ขึ้นไป1รอบ แล้วเราจะไม่ไปได้ยังไง? "
การเดินทางเริ่มต้นจากการหาข้อมูลในพันทิป คำบอกเล่าจากพ่อแม่ แม้จะผ่านมานานหลายสิบปี ความกลัวเรื่องยากลำบากมีเป็นส่วนน้อยกว่าความกลัวเรื่องความเหงา แต่ความเคยชินจากการแบกเป้เที่ยวคนเดียวมาหลายที่หลายทางแล้ว ก็ได้แต่ทำใจว่า ไปคนเดียวอีกหนก็ไม่ได้แปลกอะไร เพียงแต่มันหวั่นว่าทริปนี้มันไม่ได้สบายและจ่ายได้ด้วยเงินเหมือนที่ผ่านมา เราจัดการจองตั๋วออนไลน์ขาไปและกลับจาก บ.ภูกระดึงทัวร์ ได้รถ ป.1 นั่งสบายพอสมควร ออกจากหมอชิตสามทุ่ม แต่ในวันหยุดยาว หมอชิตก็คราคร่ำไปด้วยคนที่อยากกลับบ้านและบางคนก็อยากไปแย่งอากาศกันที่ต่างจังหวัดกัน เป็นเรื่องธรรมดาของคนที่โหยหาความสามัญราวกับมันเป็นของแปลก...ตัวคนเดียวเอาไงเอากัน หลังจากเดินหาชานชาลารถออกอยู่ตั้งนานจนได้ขึ้นรถแล้วนอนหลับไม่ได้สนใจใคร ทริปนี้กะว่าเที่ยวในเมืองไทยคนเดียวน่าจะได้เพื่อนคุยเยอะด้วย แต่ที่ไหนได้พูดน้อยครั้งกว่าการไปตปท.คนเดียวซะอีก....เรื่องซื้อตั๋วออนไลน์ใครจะไปรู้ว่าขากลับกลายเป็นปัญหาที่เหนื่อยมาก
รถมาถึงจุดรถผานกเค้า เวลาประมาณตีห้าสี่สิบห้า ท่ามกลางหมอกที่ลงหนาและความเคว้งคว้างของเราที่ต้องหารถสองแถวหารกับคนอื่นเพื่อต่อไปที่ทำการอุทยาน...จัดแจงสัมภาระไปล้างหน้าแปรงฟันที่ร้านเจ๊กิมเรียบร้อยก็ขึ้นรถสองแถวจ่ายเงิน 30บาทให้กับป้าที่คอยเรียกคนขึ้นรถ...จุดนี้จึงง่ายกว่าที่คิดและไม่จำเป็นต้องใช้มิตรภาพมากมายใดๆ ประหยัดอดออมไว้ หวังว่าจะไปใช้กับเพื่อนร่วมทางคนอื่น โดยที่หารู้ไม่ว่ามันไม่ค่อยได้เอาออกมาใช้สักเท่าไหร่???
ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีก็มาถึงที่ทำการอุทยานฯ รีบวางของแล้วเข้าไปต่อแถวซื้อตั๋วขึ้นภูและจองพื้นที่กางเต็นท์ ในขณะที่คนอื่นๆ เค้าแบ่งกันเข้าคิวได้เพราะมาหลายคน แต่เราไม่ได้มีเวลาแยกร่างขนาดนั้นเลยจำใจยืนต่อคิวหนึ่งเพื่อให้เสร็จแล้วไปต่ออีกคิวหนึ่งด้วยตัวเอง ไม่ได้ยุ่งยากและรอนานอาจจะเป็นเพราะเรารีบขึ้นภูแต่เช้า นทท.คนอื่นยังไม่ค่อยได้มา ได้ทุกอย่างเสร็จแล้วก็ไปจองคิวลูกหาบด้วยการเขียนใบสัมภาระ ชั่งน้ำหนักที่จะแบกขึ้นไปทั้งหมด 11 โล เป็นเงิน 330 บาท (ไปจ่ายเมื่อได้รับของแล้วด้านบน)
ทุกอย่างดูจะพร้อมแล้ว...เหลือแต่เท้ากับใจที่กำลังจะก้าวไป 5.5 กิโลเมตร คงทำให้ได้คิดอะไรบ้าง ว่าแล้วก็แบกเป้ใบเล็กติดตัว ใส่หูฟังแล้วก้มหน้าก้มตาเริ่มเดิน เพลงในหัวดังขึ้นพร้อมกับคำถามว่า "กูจะเอาตัวเองมาลำบากเพื่ออะไร"
[CR] ภูกระดึงหน้าฝนคนเดียว...มันเปลี่ยนเหลือเกินพี่จ๋า
" พ่อแม่เล่าให้ฟังเกี่ยวกับความทรงจำบนภูกระดึง พ่อขึ้นไป2รอบ แม่ขึ้นไป1รอบ แล้วเราจะไม่ไปได้ยังไง? "
การเดินทางเริ่มต้นจากการหาข้อมูลในพันทิป คำบอกเล่าจากพ่อแม่ แม้จะผ่านมานานหลายสิบปี ความกลัวเรื่องยากลำบากมีเป็นส่วนน้อยกว่าความกลัวเรื่องความเหงา แต่ความเคยชินจากการแบกเป้เที่ยวคนเดียวมาหลายที่หลายทางแล้ว ก็ได้แต่ทำใจว่า ไปคนเดียวอีกหนก็ไม่ได้แปลกอะไร เพียงแต่มันหวั่นว่าทริปนี้มันไม่ได้สบายและจ่ายได้ด้วยเงินเหมือนที่ผ่านมา เราจัดการจองตั๋วออนไลน์ขาไปและกลับจาก บ.ภูกระดึงทัวร์ ได้รถ ป.1 นั่งสบายพอสมควร ออกจากหมอชิตสามทุ่ม แต่ในวันหยุดยาว หมอชิตก็คราคร่ำไปด้วยคนที่อยากกลับบ้านและบางคนก็อยากไปแย่งอากาศกันที่ต่างจังหวัดกัน เป็นเรื่องธรรมดาของคนที่โหยหาความสามัญราวกับมันเป็นของแปลก...ตัวคนเดียวเอาไงเอากัน หลังจากเดินหาชานชาลารถออกอยู่ตั้งนานจนได้ขึ้นรถแล้วนอนหลับไม่ได้สนใจใคร ทริปนี้กะว่าเที่ยวในเมืองไทยคนเดียวน่าจะได้เพื่อนคุยเยอะด้วย แต่ที่ไหนได้พูดน้อยครั้งกว่าการไปตปท.คนเดียวซะอีก....เรื่องซื้อตั๋วออนไลน์ใครจะไปรู้ว่าขากลับกลายเป็นปัญหาที่เหนื่อยมาก
รถมาถึงจุดรถผานกเค้า เวลาประมาณตีห้าสี่สิบห้า ท่ามกลางหมอกที่ลงหนาและความเคว้งคว้างของเราที่ต้องหารถสองแถวหารกับคนอื่นเพื่อต่อไปที่ทำการอุทยาน...จัดแจงสัมภาระไปล้างหน้าแปรงฟันที่ร้านเจ๊กิมเรียบร้อยก็ขึ้นรถสองแถวจ่ายเงิน 30บาทให้กับป้าที่คอยเรียกคนขึ้นรถ...จุดนี้จึงง่ายกว่าที่คิดและไม่จำเป็นต้องใช้มิตรภาพมากมายใดๆ ประหยัดอดออมไว้ หวังว่าจะไปใช้กับเพื่อนร่วมทางคนอื่น โดยที่หารู้ไม่ว่ามันไม่ค่อยได้เอาออกมาใช้สักเท่าไหร่???
ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีก็มาถึงที่ทำการอุทยานฯ รีบวางของแล้วเข้าไปต่อแถวซื้อตั๋วขึ้นภูและจองพื้นที่กางเต็นท์ ในขณะที่คนอื่นๆ เค้าแบ่งกันเข้าคิวได้เพราะมาหลายคน แต่เราไม่ได้มีเวลาแยกร่างขนาดนั้นเลยจำใจยืนต่อคิวหนึ่งเพื่อให้เสร็จแล้วไปต่ออีกคิวหนึ่งด้วยตัวเอง ไม่ได้ยุ่งยากและรอนานอาจจะเป็นเพราะเรารีบขึ้นภูแต่เช้า นทท.คนอื่นยังไม่ค่อยได้มา ได้ทุกอย่างเสร็จแล้วก็ไปจองคิวลูกหาบด้วยการเขียนใบสัมภาระ ชั่งน้ำหนักที่จะแบกขึ้นไปทั้งหมด 11 โล เป็นเงิน 330 บาท (ไปจ่ายเมื่อได้รับของแล้วด้านบน)
ทุกอย่างดูจะพร้อมแล้ว...เหลือแต่เท้ากับใจที่กำลังจะก้าวไป 5.5 กิโลเมตร คงทำให้ได้คิดอะไรบ้าง ว่าแล้วก็แบกเป้ใบเล็กติดตัว ใส่หูฟังแล้วก้มหน้าก้มตาเริ่มเดิน เพลงในหัวดังขึ้นพร้อมกับคำถามว่า "กูจะเอาตัวเองมาลำบากเพื่ออะไร"
ดูแผนที่ขนาดใหญ่ขึ้น