เมื่อก่อนเราเป็นคนที่เวลาไปเที่ยวไหน ก็ไปกับเพื่อน ตอนนั้นก็สนุกนะคะ แต่มันก็มีปัญหาบางอย่างที่กวนใจ เช่น เพื่อนชอบช็อป แต่เราไม่ชอบ ก็ต้องรอ แล้วคือช็อปนานมาก แอบเบื่อ (555 แต่ก็รอนะคะ ไปด้วยกัน) อยู่สถานที่หนึ่งบางครั้งเพื่อนชอบ เราไม่ชอบ หรือบางที่เราชอบ เพื่อนไม่ชอบ เวลากินก็ลำบาก บางคนไม่กินทะเล บางคนไม่กินเนื้อ (จขกท เคยไปเที่ยวกับเพื่อน ร้านนั้นเนื้อย่างกินชื่อ เรามันคนชอบกินเนื้อ แต่เพื่อนไม่กิน ปิ้งเตาเดียวกันก็ไม่ได้ น้ำตาจะไหล ชอบเนื้อย่าง แต่กินไม่ได้) จริงๆ ก็มีอีกหลายๆ อย่าง ซึ่ง จขกท ก็ชอบ แต่เพื่อนก็อาจไม่ชอบ ซึ่งพอไปด้วยกัน ก็ต้องเสียสละบางอย่าง แต่มันคงแลกกับความอุ่นใจที่มีเพื่อนไปด้วยกัน
แต่แล้วโชคชะตาก็ลิขิตให้ผู้ ญ บึกบึน อย่าง จขกท ต้องออกเดินทางไปทำธุระที่ต่างประเทศคนเดียว แต่ในใจเห้ย! ไหนๆก็ไปแล้ว ค่าตั๋วเครื่องบินก็ต้องจ่าย ถือว่าไปเที่ยวด้วยดีกว่าจะได้คุ้ม อารมณ์อยากเที่ยว มีความสุขมาก แต่พอใกล้ถึงเวลาเดินทาง เพิ่งคิดได้ จะเที่ยวไง เดินทางไง ตอนนั้นคิดหนักมากกกก (ก ไก่ ล้านตัว) ว่าเราจะไหวมั้ย? แอบกลัว ภาษาอังกฤษก็ง่อยๆ เกาหลีก็ได้แค่ ซารังแฮโย จะรอดมั้ย? สุดท้ายตัดสินใจปลุกความกล้าในตัวคุณ ไปร้านหนังสือ ซื้อหนังสือเที่ยวมา 1 เล่ม แล้วก็พามันไปด้วยกัน(ในนั้นมี map. พร้อมกับแนะนำการเดินทางโดยใช้รถไฟฟ้าไว้พร้อม) ก่อนเดินทางกลัวไปหมด กังวลไปหมด จนไปถึงสนามบินที่โน่น เท้าแตะพื้น เห้ย วิณญาณนักท่องเที่ยวเข้าสิง(ลืมความกลัวไปได้ไง ไม่รู้) คือ รีบเดินทางไปที่พักเก็บกระเป๋า. แล้วเปิดหนังสือ ดูเลยที่ไหนสวย แล้วก็ไป เห้ย มันดีว่ะ เหนื่อยก็กลับห้องมานอน ไหวก็ไปต่อ คือดึกแค่ไหนก็ได้ ตื่นมาอีกวัน ไม่ต้องตั้งนาฬิกาปลุก ตื่นกี่โมงก็ไปเที่ยวเมื่อนั้น ไม่ต้องทำอะไรตามเวลา หิวตอนไหนก็กิน อยากกินอะไรก็กิน ตอนนั้นจำได้เลยว่า ไปกินเนื้อย่าง 2 วันติด (หนูมันเด็กเก็บกด) เห้ย และการเดินทางคนเดียวมักได้มิตรภาพดีๆ ตามมาตลอด แบบหลงรักการเดินทางคนเดียว หลังจากครั้งนั้นมาก็ชอบไปเที่ยวคนเดียว
มันมาเกิดเรื่องเอาตอนที่พอเราติดการเดินทางคนเดียว พอมีเพื่อนจะมาขอไปด้วย มันอึดอัด ขึ้นมา ไม่ได้จะดัดจริต หรือรู้สึกไปเองนะ แต่มันรู้สึกว่าเราขาดอิสระไป เล่าให้คนอื่นฟังก็ไม่เข้าใจ บางคนก็คิดว่าเราแค่จะทำเป็นอินดี้ ทำเป็นผู้ ญเซลฟ์ เราก็เลยเข้ามาถามว่าใครเป็นแบบเราบ้าง?
ใครที่ชอบท่องเที่ยวคนเดียว รู้สึกว่ามีความสุขกว่าการไปกับเพื่อนบ้างคะ?
แต่แล้วโชคชะตาก็ลิขิตให้ผู้ ญ บึกบึน อย่าง จขกท ต้องออกเดินทางไปทำธุระที่ต่างประเทศคนเดียว แต่ในใจเห้ย! ไหนๆก็ไปแล้ว ค่าตั๋วเครื่องบินก็ต้องจ่าย ถือว่าไปเที่ยวด้วยดีกว่าจะได้คุ้ม อารมณ์อยากเที่ยว มีความสุขมาก แต่พอใกล้ถึงเวลาเดินทาง เพิ่งคิดได้ จะเที่ยวไง เดินทางไง ตอนนั้นคิดหนักมากกกก (ก ไก่ ล้านตัว) ว่าเราจะไหวมั้ย? แอบกลัว ภาษาอังกฤษก็ง่อยๆ เกาหลีก็ได้แค่ ซารังแฮโย จะรอดมั้ย? สุดท้ายตัดสินใจปลุกความกล้าในตัวคุณ ไปร้านหนังสือ ซื้อหนังสือเที่ยวมา 1 เล่ม แล้วก็พามันไปด้วยกัน(ในนั้นมี map. พร้อมกับแนะนำการเดินทางโดยใช้รถไฟฟ้าไว้พร้อม) ก่อนเดินทางกลัวไปหมด กังวลไปหมด จนไปถึงสนามบินที่โน่น เท้าแตะพื้น เห้ย วิณญาณนักท่องเที่ยวเข้าสิง(ลืมความกลัวไปได้ไง ไม่รู้) คือ รีบเดินทางไปที่พักเก็บกระเป๋า. แล้วเปิดหนังสือ ดูเลยที่ไหนสวย แล้วก็ไป เห้ย มันดีว่ะ เหนื่อยก็กลับห้องมานอน ไหวก็ไปต่อ คือดึกแค่ไหนก็ได้ ตื่นมาอีกวัน ไม่ต้องตั้งนาฬิกาปลุก ตื่นกี่โมงก็ไปเที่ยวเมื่อนั้น ไม่ต้องทำอะไรตามเวลา หิวตอนไหนก็กิน อยากกินอะไรก็กิน ตอนนั้นจำได้เลยว่า ไปกินเนื้อย่าง 2 วันติด (หนูมันเด็กเก็บกด) เห้ย และการเดินทางคนเดียวมักได้มิตรภาพดีๆ ตามมาตลอด แบบหลงรักการเดินทางคนเดียว หลังจากครั้งนั้นมาก็ชอบไปเที่ยวคนเดียว
มันมาเกิดเรื่องเอาตอนที่พอเราติดการเดินทางคนเดียว พอมีเพื่อนจะมาขอไปด้วย มันอึดอัด ขึ้นมา ไม่ได้จะดัดจริต หรือรู้สึกไปเองนะ แต่มันรู้สึกว่าเราขาดอิสระไป เล่าให้คนอื่นฟังก็ไม่เข้าใจ บางคนก็คิดว่าเราแค่จะทำเป็นอินดี้ ทำเป็นผู้ ญเซลฟ์ เราก็เลยเข้ามาถามว่าใครเป็นแบบเราบ้าง?