4
พออิ่มท้อง ริสาก็เริ่มอยู่ไม่สุข ระหว่างรอจงจินคุยโทรศัพท์เลยต้องหาเรื่องเล่นสนุกต่อ แล้วจะมีอะไรที่น่าสนใจไปกว่า...ตู้ไอศกรีม
ในตู้สีเงินแบบเรียบนั้นแบ่งสองฝั่ง เป็นไอศกรีมผสมนม กับเชอร์เบทผลไม้และดอกไม้ เธออ่านรายชื่อ แล้วตัดสินใจว่าควรจะชิมดูสักหน่อย...เพื่อเลือกรสที่อร่อยที่สุดสำหรับแจก เรียกลูกค้าเค้าร้าน
ร่างบางสะดุ้งสุดตัว เมื่อมีเสียงกระแอมดังขึ้นข้างหลัง ตอนที่เธอกำลังเอื้อมช้อนไปตักไอศกรีมพอดี!
“ฉัน...” ริสาหันไปยิ้มด้วยสีหน้าใจดีสู้เสือ หรือจะพูดให้ถูกก็ต้องบอกว่า สู้เจ้านายที่ยืนกอดอกหน้าขรึมอยู่
“เลือกไม่ถูกว่าจะตักรสไหนไปแจก ก็เลยว่าจะชิมสักนิดน่ะค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก” ที่จริงจงจินไม่ได้โกรธ เขาดีใจเสมอเวลามีคนสนใจไอศกรีมของเขา แต่ถ้าไม่ปรามกันไว้บ้าง ริสาอาจจะเหลิงเกินไปก็ได้ “ถ้าอยากกินไอศกรีมก็ตักได้ตามสบาย
สีหน้างุนงงของเธอทำให้เขาเกือบหัวเราะออกมา...นี่ริสาคิดว่าจะถูกดุใช่ไหม...
“ตกลงคุณเลือกรสไหนล่ะ” จงจินก้มลงมองถังไอศกรีมหลากสีสวยที่เรียงรายอยู่ในตู้ “ที่ขายดีมากๆ ก็มีรสนมวนิลาฝรั่งเศส กับช็อกโกแลต ผมใช้ช็อกโกแลตเบลเยี่ยมอย่างดีเลยนะ กาแฟลาเต้ก็หอมมากเหมือนกัน”
“ไอศกรีมรสผู้ชาย” ริสาย่นจมูก “อาจจะขายดี แต่ธรรมดาเกินไป วนิลา ช็อกโกแลต กาแฟ ร้านไหนๆ ก็มี”
เธอพูดถูก...จงจินหยิบช้อนคันเล็กมาตักเชอร์เบทจากถังที่วางอยู่ตรงมุมตู้ สีชมพูอ่อนสวยใสของเนื้อเชอร์เบททำให้นัยน์ตาเรียวจ้องมองอย่างสนใจ
เขาส่งช้อนให้เธอ “ชิมสิ”
ปลายลิ้นเล็กแตะรับความหวานหอมที่ไม่เคยลิ้มลอง ผสมรสอมเปรี้ยวของมะนาว ในแบบที่ทำให้เชอร์เบทช้อนนี้สดชื่นราวกับสายลมแรกของฤดูใบไม้ผลิ
ศีรษะทุยผงกรับด้วยท่าทางตื่นเต้นจนหูกระต่ายกระดิกไปมา ทำให้เจ้านายต้องรีบซ่อนยิ้ม
“อร่อยจัง เชอร์เบทอะไรคะ”
“โพทกท” นัยน์ตากลมสวยของเขาเป็นประกายระยับ ยินดีที่เธอชอบผลผลิตใหม่ล่าสุดจากการคิดค้นของเขา
“โพทกท ซากุระน่ะหรือ”
จงจินขมวดคิ้ว “คนเกาหลีเราเรียกว่า โพทกท”
“ฉันไม่รู้มาก่อนว่าดอกซา...เอ๊ย...โพทกทนี่กินได้ด้วย” ริสามองถังไอศกรีมอย่างสนใจ
“ได้สิ ทำอาหารได้ทั้งคาวและหวาน ดองเกลือทานกับข้าว ใส่ซุป หรือว่าทำเยลลี่ เค้ก คุกกี้ เป็นลูกกวาดก็มีนะ
“เอ...แต่ตอนนี้อากาศยังเย็นเกินกว่าที่โพทกทจะบานนี่คะ” ซากุระเป็นดอกไม้พิเศษที่จะบานเพียงปีละครั้งเมื่ออากาศเหมาะสม หนาวไป หล่อนก็ไม่เผยโฉม และเมื่อฝนแรกมาถึง กลีบดอกก็จะเริ่มร่วงหล่น...
“ผมใช้แบบแช่อิ่มหวาน กับแบบผงผสมกัน ที่จริงมีให้ทำได้ตลอดปี แต่อยากให้พิเศษก็เลยมีไอศกรีมและเชอร์เบทตามฤดูกาล รสนี้เป็นรสของฤดูใบไม้ผลิ
“ถ้าอย่างนั้น ก็แจกเชอร์เบทโพทกทนี่แหละค่ะ”
“ก็ได้...” จงจินพึมพำ ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องอนุญาติ เพราะตอนนี้ กระต่ายจอมยุ่งเดินเข้าไปค้นอะไรกุกกักหลังเคาน์เตอร์แล้ว
“คุณเก็บชอล์กไว้ที่ไหนคะ”
“ลิ้นชักที่สอง ขวามือ”
ร้านกาแฟและร้านขนมในเกาหลีชอบตั้งกระดานดำเล็กๆ เขียนรายการอาหาร ริสาสังเกตเห็นว่าร้านนี้ก็มีเหมือนกัน แต่ว่าวางติดผนังเลยไม่ค่อยเป็นที่สังเกต
ร่างเล็กจัดการลากกระดานดำออกมา แต่พอจงจินเข้าไปช่วย เธอก็ถือโอกาสปล่อยมือ ให้เจ้านายเป็นคนยกออกไปตั้งบยฟุตปาธ ในมุมที่ไม่ได้เกะกะทางเดิน แต่คนที่ผ่านไปมาก็ยังมองเห็นชัด เธอลบรายการเดิมออก ก่อนจะใช้ชอล์กสลับสีเขียนลงไปว่า “ฟรี! เชอร์เบทรสฤดูใบไม้ผลิ” ตามด้วยรายการเครื่องดื่มอุ่นๆ ที่ชวนเชิญให้เข้ามานั่งพักในร้าน
“วันนี้เราคงทำอะไรไม่ได้มากเท่าไหร่ แต่ถ้าคุณว่าง เราไปซื้ออุปกรณ์ทำช็อกโกแลตฟองดูว์ด้วยกัน แล้วจะได้เพิ่มเมนูขึ้นมานะคะ”
จงจินเริ่มสงสัย ว่าใครเป็นเจ้าของร้านกันแน่ แต่ความคิดของเธอก็น่าสนใจ และไม่ได้สิ้นเปลืองมากนัก ไม่เสียหายที่จะลองดู
ริสาเข้าไปเปิดตู้ในห้องหลังร้าน แล้วกลับออกมาพร้อมถุงสองใบ ในนั้นมีถ้วยกระดาษขนาดเล็กกับช้อนพลาสติก หญิงสาววางใบเสร็จลงก่อนจะรายงานว่า “แวะซื้อมาเมื่อคืนค่ะ เจ้านาย เพราะที่ร้านไม่มีถ้วยเล็ก ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปร้านขายส่ง คราวหน้าฉันจะหาร้านที่ถูกกว่านี้นะคะ”
เขายังไม่ทันตอบ เธอก็เริ่มเรียงถ้วยกระดาษใส่ถาดไปแล้ว “ฉันเลือกสีขาว จะได้เข้ากับไอศกรีมทุกสี ลองแจกสักห้าถ้วยก่อน ตักไปเยอะจะละลายเสียหมด”
มีริสามาเล่าโน่นนี่เสียงใสแจ๋ว ก็ทำให้หายเหงาไปได้เหมือนกัน จงจินมองตามหญิงสาวด้วยสายตาที่เป็นมิตรขึ้นมาก ยิ่งเห็นเธอเรียกลูกค้าอย่างตั้งอกตั้งใจ เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ก่อนหน้านี้ทำเหมือนไม่ค่อยยินดีต้อนรับ
วิธีการของริสาได้ผล คนเข้าร้านมากกว่าเมื่อวานอย่างเห็นได้ชัด และเครื่องดื่มอุ่นๆ กับไอศกรีมก็ขายดีจนน่าแปลกใจ
มีอีกหลายอย่างที่เขาต้องเรียนรู้...จงจินคิดระหว่างที่ทอดสายตามองลูกน้อง ริสาขยันกว่าที่เขาคาด พอลูกค้าเริ่มซา เธอก็จะออกไปแจกเชอร์เบท ท่าทางร่าเริงและรอยยิ้มน่ารักทำให้ผู้คนยอมพูดคุยด้วย และพอได้ชิม “รสชาติของฤดูใบไม้ผลิ” ตามที่เธอโฆษณา พวกเขาก็ไม่ลังเลที่จะเข้ามานั่งพักในร้าน
ริสาเดินไปไกลถึงร้านอาหาร แน่นอนว่าเธอชวนคนที่เพิ่งอิ่มบะหมี่เข้ามากินไอศกรีมเป็นของหวานได้ คู่เดทยินดีที่จะยืดเวลานั่งคุยกันให้นานขึ้น ในขณะที่เด็กเล็กชอบทั้งกระต่ายและไอศกรีมแน่นอนอยู่แล้ว ส่วนผู้ใหญ่ที่มาช้อปปิ้งกับลูกหลานก็อยากจะหาที่นั่งพัก
ริสาร้องเชิญลูกค้าเข้าร้านอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เขาสังเกตเห็นริมฝีปากอิ่มซีดลงเพราะอากาศเย็น จนอดไม่ได้ต้องไปดึงตัวเธอเข้ามาข้างใน
ดวงตาเรียวตวัดมองมือใหญ่ที่กุมรอบข้อมือบาง จนเขาต้องปล่อยออกอย่างเก้อเขิน เสพูดไปว่าเธอควรจิบชาอุ่นๆ บ้าง
แต่ริสามีเวลาพักไม่มากนัก เพราะร้านวุ่นวายตลอดจนถึงเวลาปิด...
จงจินเดินไปเช็ดโต๊ะ แต่ตามองริสาที่กำลังล้างแก้วอยู่หลังเคาน์เตอร์ ปลายจมูกของเธอมีรอยมันเล็กน้อย และหูกระต่ายก็เริ่มจะพับตกลงมา ไม่แปลกหรอกที่เธอจะเหนื่อย ขนาดเขาคุ้นกับงานหนัก ยังอดล้าไม่ได้
ชายหนุ่มมองกล่องทิป ในนั้นไม่ถึงกับว่างเปล่า แต่ร้านกึ่งบริการตัวเองอย่างนี้ ลูกค้ามักจะไม่ทิปมากนัก อย่างดีก็ใส่เหรียญที่ได้จากเงินทอนลงไปในกล่องหน้าแคชเชียร์
พอริสาเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังร้าน จงจินเลยใส่เพิ่มไปอีกห้าพันวอน...มากกว่านี้ ก็กลัวเธอจะสงสัย
จงจินไม่อยากให้เธอรู้ว่า ผ่านมาแค่วันเดียว เขาก็ใจอ่อนกับเธอเสียแล้ว!
talk: นามปากกาว่าไอลี่นะคะ มีคนอ่านอยู่ไหมค้า
(นิยาย) รักละลายใจ ตอนที่ 4 เรื่องหวานๆ ที่ร้านไอศกรีมในกาโรซูกิลค่ะ
พออิ่มท้อง ริสาก็เริ่มอยู่ไม่สุข ระหว่างรอจงจินคุยโทรศัพท์เลยต้องหาเรื่องเล่นสนุกต่อ แล้วจะมีอะไรที่น่าสนใจไปกว่า...ตู้ไอศกรีม
ในตู้สีเงินแบบเรียบนั้นแบ่งสองฝั่ง เป็นไอศกรีมผสมนม กับเชอร์เบทผลไม้และดอกไม้ เธออ่านรายชื่อ แล้วตัดสินใจว่าควรจะชิมดูสักหน่อย...เพื่อเลือกรสที่อร่อยที่สุดสำหรับแจก เรียกลูกค้าเค้าร้าน
ร่างบางสะดุ้งสุดตัว เมื่อมีเสียงกระแอมดังขึ้นข้างหลัง ตอนที่เธอกำลังเอื้อมช้อนไปตักไอศกรีมพอดี!
“ฉัน...” ริสาหันไปยิ้มด้วยสีหน้าใจดีสู้เสือ หรือจะพูดให้ถูกก็ต้องบอกว่า สู้เจ้านายที่ยืนกอดอกหน้าขรึมอยู่
“เลือกไม่ถูกว่าจะตักรสไหนไปแจก ก็เลยว่าจะชิมสักนิดน่ะค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก” ที่จริงจงจินไม่ได้โกรธ เขาดีใจเสมอเวลามีคนสนใจไอศกรีมของเขา แต่ถ้าไม่ปรามกันไว้บ้าง ริสาอาจจะเหลิงเกินไปก็ได้ “ถ้าอยากกินไอศกรีมก็ตักได้ตามสบาย
สีหน้างุนงงของเธอทำให้เขาเกือบหัวเราะออกมา...นี่ริสาคิดว่าจะถูกดุใช่ไหม...
“ตกลงคุณเลือกรสไหนล่ะ” จงจินก้มลงมองถังไอศกรีมหลากสีสวยที่เรียงรายอยู่ในตู้ “ที่ขายดีมากๆ ก็มีรสนมวนิลาฝรั่งเศส กับช็อกโกแลต ผมใช้ช็อกโกแลตเบลเยี่ยมอย่างดีเลยนะ กาแฟลาเต้ก็หอมมากเหมือนกัน”
“ไอศกรีมรสผู้ชาย” ริสาย่นจมูก “อาจจะขายดี แต่ธรรมดาเกินไป วนิลา ช็อกโกแลต กาแฟ ร้านไหนๆ ก็มี”
เธอพูดถูก...จงจินหยิบช้อนคันเล็กมาตักเชอร์เบทจากถังที่วางอยู่ตรงมุมตู้ สีชมพูอ่อนสวยใสของเนื้อเชอร์เบททำให้นัยน์ตาเรียวจ้องมองอย่างสนใจ
เขาส่งช้อนให้เธอ “ชิมสิ”
ปลายลิ้นเล็กแตะรับความหวานหอมที่ไม่เคยลิ้มลอง ผสมรสอมเปรี้ยวของมะนาว ในแบบที่ทำให้เชอร์เบทช้อนนี้สดชื่นราวกับสายลมแรกของฤดูใบไม้ผลิ
ศีรษะทุยผงกรับด้วยท่าทางตื่นเต้นจนหูกระต่ายกระดิกไปมา ทำให้เจ้านายต้องรีบซ่อนยิ้ม
“อร่อยจัง เชอร์เบทอะไรคะ”
“โพทกท” นัยน์ตากลมสวยของเขาเป็นประกายระยับ ยินดีที่เธอชอบผลผลิตใหม่ล่าสุดจากการคิดค้นของเขา
“โพทกท ซากุระน่ะหรือ”
จงจินขมวดคิ้ว “คนเกาหลีเราเรียกว่า โพทกท”
“ฉันไม่รู้มาก่อนว่าดอกซา...เอ๊ย...โพทกทนี่กินได้ด้วย” ริสามองถังไอศกรีมอย่างสนใจ
“ได้สิ ทำอาหารได้ทั้งคาวและหวาน ดองเกลือทานกับข้าว ใส่ซุป หรือว่าทำเยลลี่ เค้ก คุกกี้ เป็นลูกกวาดก็มีนะ
“เอ...แต่ตอนนี้อากาศยังเย็นเกินกว่าที่โพทกทจะบานนี่คะ” ซากุระเป็นดอกไม้พิเศษที่จะบานเพียงปีละครั้งเมื่ออากาศเหมาะสม หนาวไป หล่อนก็ไม่เผยโฉม และเมื่อฝนแรกมาถึง กลีบดอกก็จะเริ่มร่วงหล่น...
“ผมใช้แบบแช่อิ่มหวาน กับแบบผงผสมกัน ที่จริงมีให้ทำได้ตลอดปี แต่อยากให้พิเศษก็เลยมีไอศกรีมและเชอร์เบทตามฤดูกาล รสนี้เป็นรสของฤดูใบไม้ผลิ
“ถ้าอย่างนั้น ก็แจกเชอร์เบทโพทกทนี่แหละค่ะ”
“ก็ได้...” จงจินพึมพำ ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องอนุญาติ เพราะตอนนี้ กระต่ายจอมยุ่งเดินเข้าไปค้นอะไรกุกกักหลังเคาน์เตอร์แล้ว
“คุณเก็บชอล์กไว้ที่ไหนคะ”
“ลิ้นชักที่สอง ขวามือ”
ร้านกาแฟและร้านขนมในเกาหลีชอบตั้งกระดานดำเล็กๆ เขียนรายการอาหาร ริสาสังเกตเห็นว่าร้านนี้ก็มีเหมือนกัน แต่ว่าวางติดผนังเลยไม่ค่อยเป็นที่สังเกต
ร่างเล็กจัดการลากกระดานดำออกมา แต่พอจงจินเข้าไปช่วย เธอก็ถือโอกาสปล่อยมือ ให้เจ้านายเป็นคนยกออกไปตั้งบยฟุตปาธ ในมุมที่ไม่ได้เกะกะทางเดิน แต่คนที่ผ่านไปมาก็ยังมองเห็นชัด เธอลบรายการเดิมออก ก่อนจะใช้ชอล์กสลับสีเขียนลงไปว่า “ฟรี! เชอร์เบทรสฤดูใบไม้ผลิ” ตามด้วยรายการเครื่องดื่มอุ่นๆ ที่ชวนเชิญให้เข้ามานั่งพักในร้าน
“วันนี้เราคงทำอะไรไม่ได้มากเท่าไหร่ แต่ถ้าคุณว่าง เราไปซื้ออุปกรณ์ทำช็อกโกแลตฟองดูว์ด้วยกัน แล้วจะได้เพิ่มเมนูขึ้นมานะคะ”
จงจินเริ่มสงสัย ว่าใครเป็นเจ้าของร้านกันแน่ แต่ความคิดของเธอก็น่าสนใจ และไม่ได้สิ้นเปลืองมากนัก ไม่เสียหายที่จะลองดู
ริสาเข้าไปเปิดตู้ในห้องหลังร้าน แล้วกลับออกมาพร้อมถุงสองใบ ในนั้นมีถ้วยกระดาษขนาดเล็กกับช้อนพลาสติก หญิงสาววางใบเสร็จลงก่อนจะรายงานว่า “แวะซื้อมาเมื่อคืนค่ะ เจ้านาย เพราะที่ร้านไม่มีถ้วยเล็ก ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปร้านขายส่ง คราวหน้าฉันจะหาร้านที่ถูกกว่านี้นะคะ”
เขายังไม่ทันตอบ เธอก็เริ่มเรียงถ้วยกระดาษใส่ถาดไปแล้ว “ฉันเลือกสีขาว จะได้เข้ากับไอศกรีมทุกสี ลองแจกสักห้าถ้วยก่อน ตักไปเยอะจะละลายเสียหมด”
มีริสามาเล่าโน่นนี่เสียงใสแจ๋ว ก็ทำให้หายเหงาไปได้เหมือนกัน จงจินมองตามหญิงสาวด้วยสายตาที่เป็นมิตรขึ้นมาก ยิ่งเห็นเธอเรียกลูกค้าอย่างตั้งอกตั้งใจ เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ก่อนหน้านี้ทำเหมือนไม่ค่อยยินดีต้อนรับ
วิธีการของริสาได้ผล คนเข้าร้านมากกว่าเมื่อวานอย่างเห็นได้ชัด และเครื่องดื่มอุ่นๆ กับไอศกรีมก็ขายดีจนน่าแปลกใจ
มีอีกหลายอย่างที่เขาต้องเรียนรู้...จงจินคิดระหว่างที่ทอดสายตามองลูกน้อง ริสาขยันกว่าที่เขาคาด พอลูกค้าเริ่มซา เธอก็จะออกไปแจกเชอร์เบท ท่าทางร่าเริงและรอยยิ้มน่ารักทำให้ผู้คนยอมพูดคุยด้วย และพอได้ชิม “รสชาติของฤดูใบไม้ผลิ” ตามที่เธอโฆษณา พวกเขาก็ไม่ลังเลที่จะเข้ามานั่งพักในร้าน
ริสาเดินไปไกลถึงร้านอาหาร แน่นอนว่าเธอชวนคนที่เพิ่งอิ่มบะหมี่เข้ามากินไอศกรีมเป็นของหวานได้ คู่เดทยินดีที่จะยืดเวลานั่งคุยกันให้นานขึ้น ในขณะที่เด็กเล็กชอบทั้งกระต่ายและไอศกรีมแน่นอนอยู่แล้ว ส่วนผู้ใหญ่ที่มาช้อปปิ้งกับลูกหลานก็อยากจะหาที่นั่งพัก
ริสาร้องเชิญลูกค้าเข้าร้านอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เขาสังเกตเห็นริมฝีปากอิ่มซีดลงเพราะอากาศเย็น จนอดไม่ได้ต้องไปดึงตัวเธอเข้ามาข้างใน
ดวงตาเรียวตวัดมองมือใหญ่ที่กุมรอบข้อมือบาง จนเขาต้องปล่อยออกอย่างเก้อเขิน เสพูดไปว่าเธอควรจิบชาอุ่นๆ บ้าง
แต่ริสามีเวลาพักไม่มากนัก เพราะร้านวุ่นวายตลอดจนถึงเวลาปิด...
จงจินเดินไปเช็ดโต๊ะ แต่ตามองริสาที่กำลังล้างแก้วอยู่หลังเคาน์เตอร์ ปลายจมูกของเธอมีรอยมันเล็กน้อย และหูกระต่ายก็เริ่มจะพับตกลงมา ไม่แปลกหรอกที่เธอจะเหนื่อย ขนาดเขาคุ้นกับงานหนัก ยังอดล้าไม่ได้
ชายหนุ่มมองกล่องทิป ในนั้นไม่ถึงกับว่างเปล่า แต่ร้านกึ่งบริการตัวเองอย่างนี้ ลูกค้ามักจะไม่ทิปมากนัก อย่างดีก็ใส่เหรียญที่ได้จากเงินทอนลงไปในกล่องหน้าแคชเชียร์
พอริสาเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังร้าน จงจินเลยใส่เพิ่มไปอีกห้าพันวอน...มากกว่านี้ ก็กลัวเธอจะสงสัย
จงจินไม่อยากให้เธอรู้ว่า ผ่านมาแค่วันเดียว เขาก็ใจอ่อนกับเธอเสียแล้ว!
talk: นามปากกาว่าไอลี่นะคะ มีคนอ่านอยู่ไหมค้า