ฉันยังจำความรู้สึกวันแรกที่เราได้เจอกัน...
ผมอยากมาเล่าประสบการณ์ “การจากลา และ วันเวลาที่ไม่หวนคืน” ทุกอย่างจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
ผมเป็นคนรักสัตว์มากๆ ทั้งที่ตอนเด็กๆ ไม่ได้มีนิสัยแบบนี้เลย ยอมรับเลยว่าสมัยนั้น
ผมมีนิสัยที่แย่เห็นแก่ตัว และชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่า ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน หรือสัตว์ที่ไม่มีทางสู้
แต่ .... การได้เลี้ยงสัตว์ได้เปลี่ยนชีวิตของผมไปอย่างสิ้นเชิง !!....จนเข้าสู้ช่วงเรียน มหาลัย ผมและแฟน ได้ไปเดินเล่นที่ตลาดแห่งหนึ่งย่านรังสิต....แฟนผมได้มอง ไปที่กระต่ายตัวหนึ่ง... ในสายตาของผมแวบแรกในตอนนั้น...คิดว่า เจ้านี่ช่างอ่อนแอเหลือเกิน ขนาดอยู่ในกรงขังยังโดนเพื่อนๆตัวอื่นรังแก ทั่วทั้งตัวจะเห็นร่องรอยการโดนกัด..ขนที่หลุดลุ่ยตามส่วนต่างๆของร่างกาย อยู่แบบนี้ต่อไปคงจะไม่รอดแล้ว... เหตุการณ์ต่างๆก็เปลี่ยนแปลงไป เมื่อแฟนผมตัดสินใจที่จะ ซื้อเจ้ากระต่ายตัวนั้นกลับมาเลี้ยง
นิสัยส่วนตัวของผมจะเป็นคนที่ติดห้อง...ไม่ชอบเที่ยวหรือเดินทางไปไหน ...ถ้าไม่เล่นคอมฯ ก็จะหาหนังสือต่างๆมาอ่าน ในช่วงแรกยอมรับเลยว่า รำคาญเจ้ากระต่ายตัวนี้มาก กัดสายคอมฯ สายชาร์จโทรศัพท์ หนังสือต่างๆที่ผมสะสม แม้กระทั้งสีผนังห้อง แต่ด้วยความที่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับ เจ้ากระต่ายตัวนี้ 2-2 บ่อยๆและมักจะโดนแฟนบังคับให้ดูแล.. อาบน้ำ ...ให้อาหาร...บางครั้งก็ต้องตัดเล็บ ตัดขนมันบ่อยๆ ทำมาเรื่อยๆจนติดเป็นนิสัย
เวลาก็ผ่านไปจนผมเรียนจบ และต้องทำงาน ระยะทางจาก หอ.พัก ไปที่ทำงานค่อนข้างที่จะไกลมาก ใช่เวลาเดินทางเกือบ 2 ชม. ทำให้ผมไม่ค่อยมีเวลาให้ทั้งแฟน และ เจ้ากระต่าย... ผมกับแฟนก็เลย ทะเลาะกันบ่อยขึ้น ผมจึงตัดสินใจที่จะ...ห่างกับแฟนสักพักและย้ายออก หา หอ.พักใหม่ใกล้ที่ทำงาน แต่ก็ติดอยู่ที่เจ้ากระต่าย ใครจะเป็นคนดูแล มันต่อไป...
สายตาที่ผมมอง เจ้ากระต่ายได้เปลี่ยนไปแล้ว.... ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นมาตอนไหน ... ไม่รู้ตัวเลย จนต้องมาตัดสินใจว่าจะยกมันให้แฟน หรือ จะเอามาเลี้ยงเอง สำหรับผมตอนนี้มันไม่ใช่แค่กระต่าย แต่ “มันคือครอบครัว” ของผม
ในที่สุดผมก็ตัดสินใจจะเอามาเลี้ยงเอง และให้ สัญญากับเจ้ากระต่ายว่า “จะดูแล ให้ดีที่สุด” ทุกๆวันหลังเลิกงานผมก็จะรีบกลับห้องไม่อยากให้มันอยู่ตัวเดียว ในบางครั้งที่ผมท้อแท้ มันก็จะคอยปลอบใจผม โดยการมาเลียมือ นอนข้างๆ ไม่ไปไหน และเป็นนักฟังที่ดีเสมอ
วันเวลาผ่านไป.... ผมก็ “ชะล่าใจ “ด้วยความที่มันอยู่ตัวคนเดียวได้... ผมจึงเริ่มที่จะไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆ และ บางครั้งก็ไปต่างจังหวัด ค้าง 1คืนแล้วค่อยกลับ เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ
จนวันหนึ่งเมื่อผมกลับห้องมาตอนดึก.... (ปกติทุกวันที่ผมกลับห้องแล้วเรียกมันจะวิ่งมาหา เหมือนหมา เชื่องมากๆ) แต่วันนี้กับไม่มีเสียงตอบรับ ผมจึงก้มไปดูบ้านของมัน....สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าของผม
คือ
“ภาพที่มันนอนหลับนิ่งๆไม่ขยับ” ตัวเย็น และแข็งทื่อ .... ผมนี่ล้มทั้งยืนและกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่...
ภาพเก่าๆที่เคยอยู่ด้วยกันและคำสัญญาที่ผมเคยพูดไว้กับมัน ก็วิ่งขึ้นมาและดังก้องในหัวของผม ”ผมรักษาสัญญาไว้ไม่ได้”.... ได้แต่พูดขอโทษ ขอโทษๆๆๆ... และร้องไห้จนเช้า วันรุ่งขึ้นผมตัดสินใจลางาน และพาไปร้านที่รับ ฌาปนกิจ สัตว์เลี้ยง พร้อมนิมนต์พระมาทำพิธีศพ ให้แก่มัน แล้วหลังจากนั้นก็ได้เก็บกระดูกของมันเอาไว้ที่ห้องเป็นเวลา 100 วัน และเอาไปลอยอังคาร
บทเรียนนี้สอนให้ผมรู้ว่า” จงให้ความสำคัญแก่คนที่เรารักในทุกๆวัน...อย่าชะล่าใจ รอจนเสียเขาไป เพราะทุกๆอย่างไม่สามารถแก้ไข และ หวนคืนกลับมาได้” #Liveandlearn
เครดิต:เรื่องจากเพื่อนสนิทของผมที่แชร์ไว้ในกลุ่ม Live and Learn... อยู่ที่เรียนรู้ ในเพชบุ๊ค
ขอให้ผ่านช่วงเวลาแย่ๆนี้ไปให้ได้นะ ไม่อยากเห็นทุกข์อยู่อย่างนี้ (น้องกระต่าย)ไปดีแล้วนะเพื่อน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://www.facebook.com/groups/1610668389196396/permalink/1619135241683044/
ฉันยังจำความรู้สึกวันแรกที่เราได้เจอกัน... นะ
ผมอยากมาเล่าประสบการณ์ “การจากลา และ วันเวลาที่ไม่หวนคืน” ทุกอย่างจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
ผมเป็นคนรักสัตว์มากๆ ทั้งที่ตอนเด็กๆ ไม่ได้มีนิสัยแบบนี้เลย ยอมรับเลยว่าสมัยนั้น
ผมมีนิสัยที่แย่เห็นแก่ตัว และชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่า ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน หรือสัตว์ที่ไม่มีทางสู้
แต่ .... การได้เลี้ยงสัตว์ได้เปลี่ยนชีวิตของผมไปอย่างสิ้นเชิง !!....จนเข้าสู้ช่วงเรียน มหาลัย ผมและแฟน ได้ไปเดินเล่นที่ตลาดแห่งหนึ่งย่านรังสิต....แฟนผมได้มอง ไปที่กระต่ายตัวหนึ่ง... ในสายตาของผมแวบแรกในตอนนั้น...คิดว่า เจ้านี่ช่างอ่อนแอเหลือเกิน ขนาดอยู่ในกรงขังยังโดนเพื่อนๆตัวอื่นรังแก ทั่วทั้งตัวจะเห็นร่องรอยการโดนกัด..ขนที่หลุดลุ่ยตามส่วนต่างๆของร่างกาย อยู่แบบนี้ต่อไปคงจะไม่รอดแล้ว... เหตุการณ์ต่างๆก็เปลี่ยนแปลงไป เมื่อแฟนผมตัดสินใจที่จะ ซื้อเจ้ากระต่ายตัวนั้นกลับมาเลี้ยง
นิสัยส่วนตัวของผมจะเป็นคนที่ติดห้อง...ไม่ชอบเที่ยวหรือเดินทางไปไหน ...ถ้าไม่เล่นคอมฯ ก็จะหาหนังสือต่างๆมาอ่าน ในช่วงแรกยอมรับเลยว่า รำคาญเจ้ากระต่ายตัวนี้มาก กัดสายคอมฯ สายชาร์จโทรศัพท์ หนังสือต่างๆที่ผมสะสม แม้กระทั้งสีผนังห้อง แต่ด้วยความที่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับ เจ้ากระต่ายตัวนี้ 2-2 บ่อยๆและมักจะโดนแฟนบังคับให้ดูแล.. อาบน้ำ ...ให้อาหาร...บางครั้งก็ต้องตัดเล็บ ตัดขนมันบ่อยๆ ทำมาเรื่อยๆจนติดเป็นนิสัย
เวลาก็ผ่านไปจนผมเรียนจบ และต้องทำงาน ระยะทางจาก หอ.พัก ไปที่ทำงานค่อนข้างที่จะไกลมาก ใช่เวลาเดินทางเกือบ 2 ชม. ทำให้ผมไม่ค่อยมีเวลาให้ทั้งแฟน และ เจ้ากระต่าย... ผมกับแฟนก็เลย ทะเลาะกันบ่อยขึ้น ผมจึงตัดสินใจที่จะ...ห่างกับแฟนสักพักและย้ายออก หา หอ.พักใหม่ใกล้ที่ทำงาน แต่ก็ติดอยู่ที่เจ้ากระต่าย ใครจะเป็นคนดูแล มันต่อไป...
สายตาที่ผมมอง เจ้ากระต่ายได้เปลี่ยนไปแล้ว.... ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นมาตอนไหน ... ไม่รู้ตัวเลย จนต้องมาตัดสินใจว่าจะยกมันให้แฟน หรือ จะเอามาเลี้ยงเอง สำหรับผมตอนนี้มันไม่ใช่แค่กระต่าย แต่ “มันคือครอบครัว” ของผม
ในที่สุดผมก็ตัดสินใจจะเอามาเลี้ยงเอง และให้ สัญญากับเจ้ากระต่ายว่า “จะดูแล ให้ดีที่สุด” ทุกๆวันหลังเลิกงานผมก็จะรีบกลับห้องไม่อยากให้มันอยู่ตัวเดียว ในบางครั้งที่ผมท้อแท้ มันก็จะคอยปลอบใจผม โดยการมาเลียมือ นอนข้างๆ ไม่ไปไหน และเป็นนักฟังที่ดีเสมอ
วันเวลาผ่านไป.... ผมก็ “ชะล่าใจ “ด้วยความที่มันอยู่ตัวคนเดียวได้... ผมจึงเริ่มที่จะไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆ และ บางครั้งก็ไปต่างจังหวัด ค้าง 1คืนแล้วค่อยกลับ เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ
จนวันหนึ่งเมื่อผมกลับห้องมาตอนดึก.... (ปกติทุกวันที่ผมกลับห้องแล้วเรียกมันจะวิ่งมาหา เหมือนหมา เชื่องมากๆ) แต่วันนี้กับไม่มีเสียงตอบรับ ผมจึงก้มไปดูบ้านของมัน....สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าของผม
คือ “ภาพที่มันนอนหลับนิ่งๆไม่ขยับ” ตัวเย็น และแข็งทื่อ .... ผมนี่ล้มทั้งยืนและกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่...
ภาพเก่าๆที่เคยอยู่ด้วยกันและคำสัญญาที่ผมเคยพูดไว้กับมัน ก็วิ่งขึ้นมาและดังก้องในหัวของผม ”ผมรักษาสัญญาไว้ไม่ได้”.... ได้แต่พูดขอโทษ ขอโทษๆๆๆ... และร้องไห้จนเช้า วันรุ่งขึ้นผมตัดสินใจลางาน และพาไปร้านที่รับ ฌาปนกิจ สัตว์เลี้ยง พร้อมนิมนต์พระมาทำพิธีศพ ให้แก่มัน แล้วหลังจากนั้นก็ได้เก็บกระดูกของมันเอาไว้ที่ห้องเป็นเวลา 100 วัน และเอาไปลอยอังคาร
บทเรียนนี้สอนให้ผมรู้ว่า” จงให้ความสำคัญแก่คนที่เรารักในทุกๆวัน...อย่าชะล่าใจ รอจนเสียเขาไป เพราะทุกๆอย่างไม่สามารถแก้ไข และ หวนคืนกลับมาได้” #Liveandlearn
เครดิต:เรื่องจากเพื่อนสนิทของผมที่แชร์ไว้ในกลุ่ม Live and Learn... อยู่ที่เรียนรู้ ในเพชบุ๊ค
ขอให้ผ่านช่วงเวลาแย่ๆนี้ไปให้ได้นะ ไม่อยากเห็นทุกข์อยู่อย่างนี้ (น้องกระต่าย)ไปดีแล้วนะเพื่อน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้