ตัดสินใจนั่งแพไปท่ามกลางมหาสมุทรด้วยกัน
นานวันไป
...แพผุ มันรับน้ำหนักเราสองคนไม่ไหว
เธอตัดสินใจหักแยกแพเป็นสองฝั่ง.....
แพของเธอ และ ฉัน
เธอบอกว่า "วันใดที่ฉันสร้างเรือได้ ฉันจะกลับมารับเธอ ถ้าเราบังเอิญเจอกัน"
เธอทิ้งให้ฉัน อยู่ท่ามกลางทะเล สัตว์ร้าย
เธอไม่รู้เหรอ ว่าทะเลมันกว้างแค่ไหน
เธอถึงกล้าพูดว่าเราจะบังเอิญเจอกัน
กว่าจะถึงตอนนั้น ฉันก็มีเรือเป็นของตัวเองแล้ว.
เรารักเขามากจนให้เขาทุกอย่างที่เราจะสามารถหาให้ได้โดยที่เขาไม่ต้องขอ
เงิน นาฬิกา รองเท้า โทรสับ พาไปเที่ยว พาไปกิน พาไปดูหนัง
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยให้เรา แต่ถ้ามาเทียบกันมันน้อยมากจริงๆ
ไม่ใช่ว่าเขางก แต่เป็นเพราะต้นทุนของเขาต่ำมาก เราไม่เคยว่าเรื่องนี้ เรา เข้าใจ
เธอมีเงิน 200 เธอจะให้เรา 150 เธอไม่ได้เห็นแก่ตัวเลยนะ เธอมีน้อยเธอให้ได้เท่าที่เธอมี เราเข้าใจ
เธอมีเงินเธอก็พาเราไปกินข้าว กินหมูกระทะ เธออาจจะไม่ได้ซื้อของอะไรให้เรา แต่ใจที่เธอให้เรามันก็พอแล้ว
จะมีสักกี่คนนอกจากพ่อแม่ที่ ทำกับข้าวเสร็จแล้วถึงมาปลุกเราไปกิน เรามีหน้าที่แค่กิน
เวลาออกไปกินด้วยกันข้างนอก จะมีกี่คนเห็นน้ำในแก้วเราหมด แล้วยกไปเติมให้ ตักกับข้าวให้
จะมีกี่คนที่ห่วงเราไงอแงไม่ยอมกินข้าวแล้วนั่งป้อน ที่เรารักเธอเพราะแบบนี้..
เราไม่เคยสนใจสิ่งของพวกนั้น เราไม่สนใจที่เธอดูแลเรื่องวัตถุเราไม่ได้ เราแค่อยากให้เธอดูแลความรู้สึกเรา...ก็พอแล้ว
....วันนี้....
เธอบอกกับเราว่า เธอไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวอีกแล้ว เธอไม่อยากให้เรามาลำบากกับเธออีกแล้ว
แม่เธอบอกว่าเธอเห็นแก่ตัว ไม่เคยให้อะไรเราเลย ไม่เคยมาหาเราเลย มีแต่เราที่ไปหา
เธอรู้มั้ยเธอไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวหรอก "เธอไม่ยอมเรียนต่อ มหา'ลัย เพราะสถานะทางบ้านของเธอ เธอยอมไปทำงาน"
เธออยากจะอยู่คนเดียว อยากอยู่ให้ได้ในวันที่ไม่มีเรา เธอจะไม่เผลอใจกับใคร เธอจะมีเราในใจเสมอ
ตอนนี้เธอได้เรียนแล้ว เธอกำลังจะมีอนาคตแล้ว เธอขออยู่คนเดียวเพื่อไปทำอนาคตของเธอ เธอจะไปทำหน้าที่ของเธอให้ดี
มีบ้านที่เป็นของเธอ มีรถ มีเงิน...แต่เธอก็รับปากไม่ได้ ว่าจะกลับมา...
เราเองก็ไม่ได้อยากให้เธอรับปาก เรารู้ว่าอนาคตมันไม่แน่นอน เธออาจจะเจอใครที่เข้าใจเธอได้มากกว่า..
แต่เธอสัญญาว่าเธอจะ ไ ม่ ลื ม เ ร า....เธอไม่ได้ขอร้องให้เรารอ แต่ในเมื่อเธอบอกว่า อ า จ จ ะ กลับมาเราก็จะ " รอ "
คืนนั้น เราก็ทำได้แค่นอนกอดกัน แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วยกัน
ไม่รู้ว่าจะได้กอดเธอแบบนี้อีกเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าเธอจะใครใหม่อีกเมื่อไหร่ เราไม่มีสิทธิ์หึง งอน งอแง ใส่เธออีกแล้ว เราเป็นคนอื่นไปแล้ว
เธอบอกว่าอย่าคิดมาก ให้ทำใจให้สบาย เธอบอกว่า รอเธอฝึกงานนะเดือนกุมภาพันธ์
เธอจะพาเราไปทะเล ที่ๆเราอยากไป ครั้งนี้เธอจะเป็นคนออกทุกอย่างเอง . . . . . . .
รัก เรา แต่ เรา ตกลง กัน แล้ว นะ อยู่ ให้ ได้ .
.....เราจะรอจนกว่าเธอจะสร้างเรือของเธอเสร็จ....
"ฉันอยากจะย้ำ อีกสักครั้งให้เธอฟังฉัน อีกสักครั้ง แค่อยากจะย้ำ ให้เธอนั้นมั่นใจ ถึงต่อให้นาน อีกนานสักเท่าไร
ก็อยากให้เชื่อใจว่า ฉันรอเธออยู่ และฉันจะรอต่อไป อย่างที่ได้เคยบอกไว้ จะรอเธอ"
อย่างน้อยเธอก็สอนให้เรารู้ว่า ความหวังดีของเรามันไปทำร้ายศักดิ์ศรีของเธอ สิ่งของที่เราให้มันไปผูกปมในใจเธอ...จนถึงวันที่ทำให้เรา พัง
ถ้าเธอบอกว่า"อยากอยู่คนเดียว"
นานวันไป
...แพผุ มันรับน้ำหนักเราสองคนไม่ไหว
เธอตัดสินใจหักแยกแพเป็นสองฝั่ง.....
แพของเธอ และ ฉัน
เธอบอกว่า "วันใดที่ฉันสร้างเรือได้ ฉันจะกลับมารับเธอ ถ้าเราบังเอิญเจอกัน"
เธอทิ้งให้ฉัน อยู่ท่ามกลางทะเล สัตว์ร้าย
เธอไม่รู้เหรอ ว่าทะเลมันกว้างแค่ไหน
เธอถึงกล้าพูดว่าเราจะบังเอิญเจอกัน
กว่าจะถึงตอนนั้น ฉันก็มีเรือเป็นของตัวเองแล้ว.
เรารักเขามากจนให้เขาทุกอย่างที่เราจะสามารถหาให้ได้โดยที่เขาไม่ต้องขอ
เงิน นาฬิกา รองเท้า โทรสับ พาไปเที่ยว พาไปกิน พาไปดูหนัง
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยให้เรา แต่ถ้ามาเทียบกันมันน้อยมากจริงๆ
ไม่ใช่ว่าเขางก แต่เป็นเพราะต้นทุนของเขาต่ำมาก เราไม่เคยว่าเรื่องนี้ เรา เข้าใจ
เธอมีเงิน 200 เธอจะให้เรา 150 เธอไม่ได้เห็นแก่ตัวเลยนะ เธอมีน้อยเธอให้ได้เท่าที่เธอมี เราเข้าใจ
เธอมีเงินเธอก็พาเราไปกินข้าว กินหมูกระทะ เธออาจจะไม่ได้ซื้อของอะไรให้เรา แต่ใจที่เธอให้เรามันก็พอแล้ว
จะมีสักกี่คนนอกจากพ่อแม่ที่ ทำกับข้าวเสร็จแล้วถึงมาปลุกเราไปกิน เรามีหน้าที่แค่กิน
เวลาออกไปกินด้วยกันข้างนอก จะมีกี่คนเห็นน้ำในแก้วเราหมด แล้วยกไปเติมให้ ตักกับข้าวให้
จะมีกี่คนที่ห่วงเราไงอแงไม่ยอมกินข้าวแล้วนั่งป้อน ที่เรารักเธอเพราะแบบนี้..
เราไม่เคยสนใจสิ่งของพวกนั้น เราไม่สนใจที่เธอดูแลเรื่องวัตถุเราไม่ได้ เราแค่อยากให้เธอดูแลความรู้สึกเรา...ก็พอแล้ว
....วันนี้....
เธอบอกกับเราว่า เธอไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวอีกแล้ว เธอไม่อยากให้เรามาลำบากกับเธออีกแล้ว
แม่เธอบอกว่าเธอเห็นแก่ตัว ไม่เคยให้อะไรเราเลย ไม่เคยมาหาเราเลย มีแต่เราที่ไปหา
เธอรู้มั้ยเธอไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวหรอก "เธอไม่ยอมเรียนต่อ มหา'ลัย เพราะสถานะทางบ้านของเธอ เธอยอมไปทำงาน"
เธออยากจะอยู่คนเดียว อยากอยู่ให้ได้ในวันที่ไม่มีเรา เธอจะไม่เผลอใจกับใคร เธอจะมีเราในใจเสมอ
ตอนนี้เธอได้เรียนแล้ว เธอกำลังจะมีอนาคตแล้ว เธอขออยู่คนเดียวเพื่อไปทำอนาคตของเธอ เธอจะไปทำหน้าที่ของเธอให้ดี
มีบ้านที่เป็นของเธอ มีรถ มีเงิน...แต่เธอก็รับปากไม่ได้ ว่าจะกลับมา...
เราเองก็ไม่ได้อยากให้เธอรับปาก เรารู้ว่าอนาคตมันไม่แน่นอน เธออาจจะเจอใครที่เข้าใจเธอได้มากกว่า..
แต่เธอสัญญาว่าเธอจะ ไ ม่ ลื ม เ ร า....เธอไม่ได้ขอร้องให้เรารอ แต่ในเมื่อเธอบอกว่า อ า จ จ ะ กลับมาเราก็จะ " รอ "
คืนนั้น เราก็ทำได้แค่นอนกอดกัน แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วยกัน
ไม่รู้ว่าจะได้กอดเธอแบบนี้อีกเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าเธอจะใครใหม่อีกเมื่อไหร่ เราไม่มีสิทธิ์หึง งอน งอแง ใส่เธออีกแล้ว เราเป็นคนอื่นไปแล้ว
เธอบอกว่าอย่าคิดมาก ให้ทำใจให้สบาย เธอบอกว่า รอเธอฝึกงานนะเดือนกุมภาพันธ์
เธอจะพาเราไปทะเล ที่ๆเราอยากไป ครั้งนี้เธอจะเป็นคนออกทุกอย่างเอง . . . . . . .
รัก เรา แต่ เรา ตกลง กัน แล้ว นะ อยู่ ให้ ได้ .
.....เราจะรอจนกว่าเธอจะสร้างเรือของเธอเสร็จ....
"ฉันอยากจะย้ำ อีกสักครั้งให้เธอฟังฉัน อีกสักครั้ง แค่อยากจะย้ำ ให้เธอนั้นมั่นใจ ถึงต่อให้นาน อีกนานสักเท่าไร
ก็อยากให้เชื่อใจว่า ฉันรอเธออยู่ และฉันจะรอต่อไป อย่างที่ได้เคยบอกไว้ จะรอเธอ"
อย่างน้อยเธอก็สอนให้เรารู้ว่า ความหวังดีของเรามันไปทำร้ายศักดิ์ศรีของเธอ สิ่งของที่เราให้มันไปผูกปมในใจเธอ...จนถึงวันที่ทำให้เรา พัง